บททั้งหมดของ เสือร้ายพ่ายเมีย : บทที่ 71 - บทที่ 80

Talk - เสือสุดท้ายก็ต้องยอมไปส่งใจ๋ที่บ้านเพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ รู้สึกผิดจนไม่กล้ารั้งเอาไว้ ยิ่งเหตุผลนั้นเป็นเพราะผมมันยิ่งแย่ ละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าทั้งที่สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีก แต่ก็ผิดคำพูดจนได้ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเมินความรู้สึกใจ๋ ไม่รู้ว่าเธอคิดมากเรื่องดาหรันขนาดนั้น ผมคิดน้อยเกินไปหลังจากได้อ่านแชตที่ดาหรันส่งให้ใจ๋กับเห็นการกระทำของเธอในวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองพลาดขนาดไหน“หงุดหงิดทีไรชอบมาสนามแข่ง รอบนี้เป็นอะไรไหนว่าแฮปปี้ดี”ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามอยากจะขับรถระบายอารมณ์ หลังจากส่งใจ๋เสร็จก็โทรบอกให้ไอ้โซ่มันออกมาที่สนาม“ใจ๋โกรธ”“ไปทำอะไรให้โกรธ?”“เรื่องดาหรัน”พอได้ยินชื่อโซ่มันก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วส่ายหน้า “กูเคยเตือนมึงแล้ว”“กูแค่สงสารไม่ได้คิดอะไร”“แล้วเป็นยังไงความสงสารของมึงมัน ให้เดาดาหรันคงสร้างเรื่อง”“อืม ร้ายจนกูเอือม ไทเกอร์มันเคยเตือนแล้วแต่กูคิดว่าแม่เธออยู่ไอซียูคงไม่มาสนใจจับผู้ชาย”“รอบนี้กูเข้าข้างใจ๋ มึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงได้ยังไงเสือ”“กูแค่คิดไม่ถึง”“น้องใจ๋เพิ่งให้โอกาสแท้ ๆ”“เออ ใจ๋ร้องไห้กูทำอะไรไม่ถูกเลยโซ่ รู้สึกว่าตัว

วันต่อมา ฉันมาเรียนช่วงบ่าย วันนี้คงเลิกค่ำแน่ ๆ พี่เสือส่งข้อความมาถามตั้งแต่เช้าว่าจะไปดูเขาแข่งหรือเปล่า“ไปไหม?” ไทเกอร์หันมาถามฉัน“คงไม่ทัน วันนี้เลิกค่ำนะ”“โดด”“จะบ้าเหรอ”“แค่วันเดียวซีเรียสทำไม”“ไปดูพี่เสือแข่งหน่อยใจ๋ ทางนั้นคงอยากได้กำลังใจ” จ๋ายบอก ไม่คิดว่าจะเห็นด้วยกับไทเกอร์แต่ก็นะ สองคนนี้เข้าขากันอยู่แล้ว“แข่งกี่โมง”“ห้าโมงเย็น”“เราน่าจะเรียนเสร็จเกือบทุ่มเลย”“ถึงบอกให้โดดไง”อะไรกันเนี่ย!! ทุกคนเหมือนอยากให้ฉันโดดเรียนมาก ๆ ไม่มีใครห้ามเลย“อื้อ โดดก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”“วันนี้เฮียชนะแน่ ๆ ได้กำลังใจดี”เราทั้งแก๊งไม่เข้าเรียนวิชาสุดท้าย แต่คนที่ไปสนามแข่งมีแค่ฉันจ๋ายไทเกอร์ ส่วนโอดินกับยี่หวากลับบ้าน@สนามแข่งคนคึกคักเต็มสนามเลยวันนี้ พอมาถึงก็ถูกพาไปยังโซนรับรอง เป็นโซนเก็บตัวของนักแข่ง“คิดว่าจะไม่มาแล้ว” พี่เสือเดินมาในห้องรับรองพอเห็นฉันนั่งอยู่จากใบหน้าที่บึ้งตึงก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันที“ไทเกอร์บังคับให้มา ใจ๋ไม่ได้เต็มใจ”“ขอบคุณนะที่มา ถ้าพี่ชนะอย่าลืมให้รางวัลด้วยล่ะ”“พูดเองเออเอง”“เอาตัวใจ๋ผูกโบมาให้ก็ได้ ของโปรดพี่เลยนะรู้ไหม”ฉันถ

ฉันกลับมาตั้งตัวที่บ้านก่อนเพราะไม่สามารถทนอยู่เฝ้าพี่เสือที่โรงพยาบาลได้ก็เลยโทรบอกไทเกอร์แทน“ไหนว่าจะเฝ้าพี่เสือไงใจ๋หรือกลับมาเอาของ จริง ๆ โทรบอกจ๋ายก็ได้เดี๋ยวเก็บไปให้ไม่เห็นต้องมาเองเลย”“ไม่เฝ้าแล้ว ใจ๋ขอขึ้นไปนอนพักก่อนนะวันนี้เหนื่อยมากเลย”“สีหน้าไม่ค่อยดีเลยไหนบอกว่าพี่เสือฟื้นแล้วหรืออาการไม่ดี” จ๋ายรีบถามด้วยความเป็นห่วง แต่ฉันนี่สิไม่รู้จะตอบยังไง“อือเขาฟื้นแล้ว”“ทะเลาะกันเหรอ? พี่เสือป่วยอยู่นะใจ๋”“เห็นใจ๋เป็นคนงี่เง่าขนาดนั้นเลยรึไง”“ไม่ใช่ ๆ จ๋ายขอโทษไม่ได้ตั้งใจพูดให้ใจ๋คิดแบบนั้น” ฉันมองหน้าฝาแฝดของตัวเองพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ “พี่เสือ… จำอะไรไม่ได้เลย… เขาลืมแม้กระทั่งใจ๋”“ยังไงนะ ลืมอะไรจ๋ายไม่เข้าใจ”“เขาจำใครไม่ได้เลย คนที่ฟื้นมาไม่ใช่พี่เสือถ้าใช่เขาคงไม่ลืมใจ๋ ไม่ลืมความรู้สึกที่เคยมีให้”“พี่เสือความจำเสื่อมเหรอ?”“…” ฉันพยักหน้าก่อนจะหลับตาปล่อยให้หยดน้ำสีใสไหลอาบแก้ม“นี่มันเรื่องอะไรกัน แต่ใจ๋ใจเย็น ๆ ก่อนนะ มันเป็นอุบัติเหตุอย่าโกรธพี่เสือได้ไหม ถ้าเลือกได้เชื่อสิพี่เสือจะไม่มีทางอยากลืมเรื่องราวของใจ๋หรอก”คำปลอบข

บรรยากาศภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุม พี่โซ่รีบขอตัวออกไปตั้งแต่ที่ฉันบอกว่าได้ยินเรื่องทั้งหมด ทำให้ในตอนนี้ภายในห้องมีแค่พี่เสือกับฉันเพราะมีความผิดก็เลยเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เป็นแบบนี้เกือบสิบนาทีได้แล้ว“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอคะ”“พี่เสือ!!”“จะ... จ๋า”ร่างหนาสะดุ้งโหยงเมื่อกี้เหมือนกำลังเหม่อทำให้ไม่ได้ยิน พอถูกตวาดถามเสียงดังก็ตกใจ“ใจ๋ถามไปทำไมไม่ตอบ ทุกคนรู้เรื่องนี้ใช่ไหม” พี่เสือไม่ได้ตอบแบบมีเสียงแต่พยักหน้าแทน“คือ… พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเลยเถิดมาไกลขนาดนี้นะ”“แล้วทำไมไม่บอกใจ๋ตั้งแต่วันนั้น หรืออยากเอาคืนอยากให้ใจ๋เสียใจ”“ไม่ใช่” คนที่ถูกตั้งคำถามรีบส่ายหน้าปฏิเสธข้อกล่าวหา แววตาคู่นั้นมองละห้อย คิดว่ามันน่าสงสารนักหรือไง“แล้วยังไงคะ รู้ใช่ไหมว่าใจ๋เสียใจมาก”“พี่แค่อยากรู้ว่าใจ๋คิดยังไง”“ก็เลยสร้างเรื่องว่าความจำเสื่อมอย่างนั้นเหรอ”“…”“ใจ๋รักพี่เสือ… รู้แล้วเป็นยังไงคะมีความสุขใช่ไหม”“หนูกำลังประชดพี่อยู่”“ไม่ต้องมานงมาหนู ไม่เคลิ้ม”“โธ่... คนดีขา”“อย่ามาปากหวานค่ะ”พี่เสือก้มหน้างุดอีกครั้งเพราะไม่ว่าจะพูดอะไรออกมาก็โดนขัดทุกคำ ยอมรับว่าดีใจมาก ๆ ที่รู้ว่าเข

ใบหน้ามันเห่อร้อนขึ้นสีเมื่อได้ฟังคำขอที่พี่เสือพูดออกมาชัดๆ เต็มสองหู หัวใจดวงน้อยเต้นรัวๆ ก้มหลบอย่างเขินอาย ถึงแม้จะเสนอใช้ปากให้ก็ไม่คิดว่าอีกคนจะต้องการให้สอดใส่ “ใจ๋ พี่ปวดมากเลย”“อื้อรู้แล้วค่ะ” “จะทำให้หรือเปล่า หนูจะขึ้นให้พี่ไหมครับ”“พี่เสือใจ๋เขินนะ” ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ในตอนนี้เสียงของพี่เสือมันหวานซะจนคนฟังอย่างฉันแทบล้มทั้งยืนทั้งหวาน ทั้งอ้อน ใครจะไปสู้ไหว ไม่ได้ตอบว่าจะทำหรือไม่ทำแต่เลือกที่จะเดินไปล็อกประตูห้องเพื่อป้องกัน พอเดินกลับมาก็เห็นพี่เสือยิ้มกว้างอยู่บนเตียง เขารู้โดยที่ฉันไม่ต้องพูดอะไร “น่ารักครับ”“ปากหวานจังเลยนะคะตอนนี้”“ปวดยิ่งกว่าเดิมอีกใจ๋” ไม่พูดเปล่า คนบนเตียงใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกถูไถบนเป้ากางเกงของตัวเอง แถมยังจดจ้องสายตามายังใบหน้าเขินอายของฉันตลอดเวลา ฉันก้าวขาเดินมาหยุดใกล้ๆ คนที่ทำเรื่องลามกอยู่ พร้อมเอ่ยถาม “ปวดแบบไหนคะบอกใจ๋หน่อย”“ปวดแบบอยากให้ใจ๋ขึ้นขย่มมันแรงๆ” “ขย่มแรงๆ แล้วมันจะหายหรอคะ” ฉันวางมือลงบนเป้ากางเกงที่มีแท่งเนื้อร้อนนูนขึ้นมาเป็บรูปทรงพลางใช้มือลูบไล้ช้าๆ ทำให้พี่เสือเชิดหน้าซี๊ดปากครางเสียงกระเส่า “ซนขนา