All Chapters of สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก: Chapter 11 - Chapter 20

“มู่อิงเถา”“งื้อ ข้าจะนอนขอนอนตื่นสายสักวันสิ”“มู่อิงเถาเจ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”“โอ๊ย! ใครกันเรียกอยู่ได้ หืม....ลิงฮุยงั้นหรือ”“ข้าบอกว่าหากเรียกชื่อข้าผิดอีก ต่อไปนี้ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้วนะ”“ขอโทษทีข้ายังมึนๆ อยู่น่ะ สองสามวันมานี้เจ้าหายไปไหนมา”“ข้าไม่ได้หายไปไหนทั้งนั้นเจ้าลุกขึ้นมาได้แล้วน้ำพุแห่งกาลเวลาจะล้นออกมาแล้วเนี่ย”“อะไรนะ”มู่อิงเถาได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นมาทันที เมื่อมองไปรอบๆ ที่แห่งนี้กลับไม่ใช่ห้องนอนที่นางนอนเมื่อคืนนี้เสียอย่างนั้น‘มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรกันนะ’“ไหนเจ้าบอกว่าน้ำพุแห่งกาลเวลาแห้งเหือดไปแล้วอย่างไรเล่า”“ข้าจะไปรู้หรือ อยู่ดีๆ เมื่อเช้ามันก็พุ่งออกมาอย่างที่เจ้าเห็นนั่นล่ะ”“แล้วมันดีหรือไม่ดีล่ะ”“ไม่รู้ เจ้าช่วยนำไปรดน้ำผักตรงนั้นทีสิ”“อะไรนะ นี่ปลุกข้ามาเพื่อทำงานงั้นหรือ”“ก็ข้าเสียดายนี่นานานๆ น้ำพุจะเอ่อร้นออกมาเช่นนี้ช่างหาดูได้ยากยิ่งนัก แปลกเสียจริงมาได้อย่างไรกัน”“เจ้าเป็นเจ้าของมิติแห่งนี้ยังไม่รู้ แล้วข้าจะไปรู้หรือ”“ก็เคยได้ยินมาบ้าง”“ได้ยินเรื่องอะไร”‘น้ำพุแห่งกาลเวลาจะกลับมาหลั่งไหลอีกครั้ง เมื่อเจ้าของวิติวิเศษตัวจริงกลับมา

‘จะไม่ยอมปล่อยข้าไปจริงๆ งั้นหรือ’“คือ ความจริงการแต่งงานมันก็เป็นเรื่อง….”“แม่นางซู ที่สำนักบัณฑิตหยุดเรียนสามวันไว้หลังจากนั้นข้าจะไปสอนหนังสือให้เจ้าอีกครั้ง”“ข้าเข้าใจแล้ว เชิญพวกท่านตามสบายเถอะเจ้าคะ”“อืม ขอบใจเจ้ามากนะ”ซูม่านอวี้หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองพวกนางอีก มู่อิงเถาอยู่ๆ ก็รู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาทันใด นางหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นสามีก็เห็นว่าเขาอมยิ้มอยู่ก่อนแล้วมู่อิงเถาสะบัดหน้าให้เขาก่อนจะเดินไปนั่งกินข้าวต่อกับซ่งหงอี้ที่เวลานี้เอาแต่อมยิ้มไม่หยุดครั้งนี้ซ่งอวี่ถงไม่ได้กลับบ้านนานเกินครึ่งเดือน กลับมาครั้งนี้เขาเองก็ตกตะลึงที่ได้เห็นมู่อิงเถาอีกครั้งนางดูเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากเลยทีเดียว แต่เพราะคำพูดเมื่อครู่ของเขาอาจจะทำให้นางไม่พอใจไปบ้าง ดังนั้นจึงไม่อาจเอ่ยถามอะไรออกไปได้ในเวลานี้“ข้ากลับมาเหนื่อยๆ หิวข้าวเสียจริง”“ได้ เชิญท่านนั่งสิ”มู่อิงเถาวางตะเกียบลงก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบเอาถ้วยที่ตักข้าวจนเต็มมาให้เขา“อาหารพื้นๆ ท่านทนกินไปเถอะนะเผื่อสักวันท่านอาจจะได้กินอาหารที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้”“ข้าก็กินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ดูเหมือนครั้งนี้จะดีกว

“ท่านเป็นอะไรหรือ”ซ่งอวี่ถงเอาแต่จับจ้องตะกร้าใบนั้นอยู่อย่างไม่วางตาจนมู่อิงเถาอดที่จะแปลกใจไม่ได้“ผ้าไหมพวกนี้ไม่ใช่แค่ราคาสูงแต่ส่วนใหญ่แล้วใช้กันเพียงในตระกูลสูงศักดิ์”“จริงหรือ ไม่ใช่แค่ซื้อขายกันทั่วไปหรอกหรือเจ้าคะ”ซ่งอวี่ถงส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่ได้ตอบคำถามนางแต่เลือกที่จะปิดปากเงียบเอาไว้แทน‘ผ้าพวกนี้ไม่ใช่แค่คนที่มีฐานะหรือกลุ่มชนชั้นสูงที่ใช้กันเท่านั้นแต่รวมไปถึงฮ่องเต้และคนในราชวงศ์เสียด้วยซ้ำไป คนพวกนั้นเป็นใครกันแน่นะ’“ช่างเถอะเจ้าค่ะอย่าใส่ใจไปเลยก็แค่ผ้าเท่านั้น ข้าจะออกไปตลาดเสียหน่อยท่านช่วยดูหงเอ๋อแทนข้าทีนะเจ้าคะ”“ไปทำไม”“ข้าจะไปซื้อของใช้ในบ้านจะรีบไปรีบกลับไว้ข้าจะแวะซื้ออาหารมาด้วย เช้านี้ตื่นสายไปหน่อยไม่ทันได้เข้าครัวเลย”“ข้าจะไปกับเจ้า”“แล้วหงเอ๋อเล่าเจ้าคะ”“ก็ไปด้วยกันนั่นแหล่ะไหนๆ ก็สายมากแล้วออกไปกินข้าวข้างนอกเลยก็แล้วกัน”“เอาอย่างนั้นก็ได้”“เจ้าเตรียมตัวรอเถอะ ข้าจะไปตามหงเอ๋อ”“เจ้าค่ะ”ตลาดชุมชนเมืองเป่ยเย่“ท่านอาข้าขอไปดูของเล่นร้านนั้นนะขอรับ”“อย่าไปไกลล่ะ”“ข้ารู้แล้ว”ซ่งหงอี้ยิ้มกว้างให้พวกเขาก่อนจะรีบวิ่งไปยังร้านขายของเล่นที่อยู่ถัดไป

มู่อิงเถารู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เขาไม่สนใจนาง ก่อนจะเอนหลังลงกับเตียงนอนหนานุ่มนั้นเตียงนอนอุ่นๆ ช่างต่างจากอากาศรอบข้างที่หนาวเย็นจับใจอาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้ซ่งอวี่ถงนั่งอยู่บริเวณนี้ถึงยังมีไออุ่นหลงเหลืออยู่ มู่อิงเถาขดตัวกับผ้าห่มหนานุ่มเพียงไม่นานก็หลับตาลงลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่านางนอนหลับไปแล้วซ่งอวี่ถงหันไปมองคนด้านข้างก่อนจะปิดตำราแล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เขาขยับร่างกายเข้าใกล้นางเล็กน้อยก่อนจะจับจ้องใบหน้าขาวนวลนั้นอย่างไม่วางตาไล่สายตาตั้งแต่ผมยาวดกดำไปจนถึงริมฝีปากสีแดงระเรื่อนั้นก่อนจะก้มหน้าลงบรรจงจูบไปที่ปากนุ่มนิ่มของนางเบาๆ ความหวานของนางละลายเชื่อมเข้ากับริมฝีปากหนารสจูบที่นุ่มนวลค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นมู่อิงเถาครึ่งหลับครึ่งตื่นรู้สึกคล้ายหายใจไม่ออกแต่เพราะอาการเหนื่อยล้าที่สะสมมานานทำให้นางไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้ในเวลานี้ ทำได้เพียงแค่ใช้สองแขนนั้นผลักบางสิ่งบางอย่างที่อยู่บนตัวนางออกไปเท่านั้นซ่งอวี่ถงรวบข้อมือของนางเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะตักตวงความหอมหวานอย่างไม่คิดจะปล่อยโอกาสเช่นนี้ให้หลุดลอยไป อาการที่คล้ายจะขาดอากาศหายใจของน

ซ่งอี้ถงให้เหตุผลว่าใกล้เข้าสู่ช่วงสอบแข่งขันแล้วเขาจึงไม่สามารถไปสอนหนังสือให้คุณหนูซูผู้นั้นได้อีกต่อไป สตรีผู้นั้นพยักหน้ารับรู้แต่วันต่อมากลับหอบเอาตำรามาที่บ้านของพวกนางตั้งแต่เช้า“ข้าเองก็จะเข้าเมืองหลวงท่านแม่อยากให้ข้าไปช่วยงานที่ร้านโอสถน่ะเจ้าค่ะข้าจึงต้องอ่านให้มากๆ หน่อย”‘อ่านให้มากๆ ไม่ใช่ว่าต้องใช้เวลาส่วนตัวอ่านเงียบๆ หรอกหรือ’มู่อิงเถาแม้จะงุนงงกับเหตุผลโง่ๆ ของนางอยู่ไม่น้อยแต่เพราะภารกิจเปลี่ยนตัวภรรยาของซ่งอวี่ถงยังไม่สำเร็จนางจึงทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ ไปให้ซูม่านอี้เท่านั้น“ข้าจะไปเตรียมของว่างมาให้พวกท่านๆ เองก็อยู่สอนนางไปก่อนนะเจ้าคะ”“เดี๋ยวสิ! เวลานี้มู่เฉินกับหงเอ๋อเองก็ไม่อยู่บ้านเช่นนั้นเจ้าก็อยู่สนทนาเป็นเพื่อนกับนางไปก่อนดีหรือไม่”“ข้าไม่…”“แม่นางซู ภรรยาของข้าทำซาลาเปาเอาไว้รสชาติอร่อยใช้ได้เลยเดี๋ยวข้าจะไปเอามาให้เจ้าชิมดู เจ้าอยู่กับนางไปก่อนนะอิงเอ๋อ”‘ภรรยา? จะย้ำไปทำไมกันนะ’“ก็ได้เจ้าค่ะ”“ดีเลยข้าเองก็เอาน้ำชามาด้วยเหมือนกัน ลำบากท่านพี่ซ่งแล้วนะเจ้าคะ”มู่อิงเถามองคนนั้นคนนี้สลับกันไปมา ‘นี่นางกลายเป็นสิ่งของที่ใช้คั่นกลางระหว่างพวกเขาไปแ