All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 11 - Chapter 20

ด้านล่างที่ทางเดินของลานพิธี อวี้ซูหนี่บุตรสาวของเสนาบดีอวี้เองก็มาดูพิธีขอฝนในครั้งนี้ด้วยเพราะได้รับมอบหมายให้เป็นคนดูแลงานในครั้งนี้ นางเดินทางจากเมืองหลวงมายังพื้นที่ห่างไกลก่อนงานหนึ่งวัน ทำท่าคล้ายตนเป็นผู้จัดงานแต่ความจริงแล้วนางนั้นได้ผลักภาระไปให้คนอื่น ซึ่งนางได้ส่งคนผู้นั้นมาเตรียมงานก่อนนางแล้วสองวัน งานพวกนี้ไม่ต้องทำก็ได้ เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร แต่ที่รับงานนี้มาก็เพียงเพื่อหวังให้ตนเองได้อยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้สักครา ก่อนที่พ่อของนางจะช่วยนางเข้าไปในวังหลัง อย่างน้อยนางต้องทำให้พระองค์จดจำนางในทางที่ดีไว้ก่อน หากนางเข้าไปโดยใช้อำนาจของบิดากดดันฮ่องเต้ให้รับนางเป็นสนมในตำหนักอีกคน ยามนั้นก็คงไม่ถูกพระองค์แลตามองมาเป็นแน่ นางไม่อยากเป็นเหมือนกับสนมคนอื่นในวังหลวง ไม่มีใครไม่รู้ว่าฮ่องเต้นั้นไม่เคยไปเยี่ยมวังหลังแม้สักครา นางยอมให้เกิดเรื่องเช่นนั้นกับตนไม่ได้ อวี้ซูหนี่นั้นเหนือกว่าสนมพวกนั้นอยู่มาก บิดาเป็นถึงอัครเสนาบดีผู้มีอำนาจมากสุดลองจากฮ่องเต้พระองค์เดียว บ้านของนางสืบเชื้อสายมารุ่นต่อรุ่นเป็นขุนนางเก่าแก่ในวังหลวง พี่ชายนางยังเป็นถึงแม่ท

นางกัดฟันแน่น ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวไม่น่ามอง ดวงตามีความไม่พอใจอยู่หลายส่วน อวี้ซูหนี่ตื่นแต่เช้ามาเตรียมตัวขนาดนี้พระองค์ไม่แม้แต่จะมองมา นางทำได้เพียงมองชายเสื้อของฮ่องเต้จากไปด้วยใจที่ขุ่นเคือง ไม่เป็นไรๆ พระองค์กำลังอยู่ในพิธีศักดิ์สิทธิ์ คงไม่มีเวลาสนใจรอบข้าง ยังไงหลังจากนี้นางยังมีโอกาสเอาตัวเองไปให้พระองค์ได้ยลโฉม เมื่อพิธีเสร็จสิ้นนางจะไปเดินไปหาฮ่องเต้ด้วยตนเอง เอาตัวเองไปอวดต่อหน้าพระพักตร์ จากนั้นก็ยกความดีความชอบในการจัดงานครั้งนี้มาเป็นของตน ก่อนหน้านี้บิดาของนางเองก็คงได้บอกฮ่องเต้ไปแล้วว่านางมีส่วนช่วยดูแลงานในครั้งนี้ หากฝนตกต้องตามฤดูกาลนางก็จะได้ความดีความชอบมากขึ้นไปอีก เรื่องพิธีในวันนี้สามารถเป็นประโยชน์ต่อนางในการขึ้นเป็นฮองเฮาในอนาคตได้ พอคิดได้ดังนั้นนางก็ใจเย็นลง ทอดสายตามองเพียงชายเสื้อคลุมของฮ่องเต้ที่เริ่มจากไปไกลแล้ว เมื่อฮ่องเต้เดินพ้นไปชาวบ้านที่มารอดูพิธีที่คราแรกก้มหัวลงถึงพื้นก็ยืดตัวขึ้น นั่งรอดูพิธีกรรมต่อไป ทางด้านนักบวชที่ตั้งแถวอยู่ทั้งหมดสี่แถวก็แหวกออกเป็นสองฝั่ง ในมือของแต่ละคนจะถือของไม่เหมือนกัน บ้างเป็นรวงข้าว บ้างเป็

"ซาน เอ้อร์ อี" นางนับเลขถอยหลังให้เขาฟัง คลื่น ซ่า ฝนตกลงมาทันที ไม่มีการตั้งเค้ามาก่อน ชาวบ้านพากันส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ ยังไม่ทันเริ่มพิธีเลย ฝนก็ตกลงมา ทว่าดีใจได้เพียงชั่วครู่ต่างก็ต้องก็ต้องพากันเงียบเสียงลงทันที ครืนนนนนน เพล้ง เหรินโย่วหลุนหันไปมอง แท่นพิธีที่ทำจากไม้ยกสูงกว่าตัวคนที่มีผ้าปูไว้อย่างสวยงามพังลงมา กระถางธูปใหญ่สีเขียวที่ตกลงมาจากบนนั้น หล่นลงพื้นจนแตกละเอียด ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าถ้าเขายืนอยู่บนนั้นจะโดนกองไม้ทับมาที่ตัวขนาดไหน ผู้คนคงลือออกไปในทางเสียๆ หายๆ ว่าแม้แต่แค่ทำพิธีกรรมฟ้ายังไม่อาจเป็นใจ ช่วยให้เขาทำพิธีได้สำเร็จ หรืออาจจะพากันพูดว่าพอฮ่องเต้ได้รับการลงโทษจากฟ้า เทพสวรรค์ก็ประทานฝนลงมาเป็นการเยาะเย้ยแทนกันแน่ จูมี่เอินมือสั่นตกใจ นางเองก็หันไปเห็นภาพซ้อนทับขึ้นมาจากในนิมิตร แต่นางกลับสามารถช่วยชายผู้นี้ไว้ได้อีกครา แท่นพีธีไม่ได้พังเมื่อฮ่องเต้ขึ้นไป แต่พังเพราะรับน้ำจากน้ำฝนที่กำลังตกลงมาไม่ไหว เป็นเพราะนางรั้งเขาไว้ได้ทัน ดียิ่งนัก ค่อยโล่งใจหน่อย จูมี่เอินหันกลับมามองมือของตน นางพยายามดึงมือกลับไป อยากหน

ห้องน้ำชาส่วนตัวแห่งหนึ่งในหมู่บ้านจิ้ง ผ่านมาหลายชั่วยามแล้วสายฝนที่กระหน่ำลงมาเริ่มเบาบางลงแล้วและไม่นานก็หยุดลง ทิ้งไว้เพียงความเย็นชุ่มช่ำและหยาดน้ำฝนที่เกาะอยู่ทั่วบริเวณ "ไม่สำเร็จ?" คนที่ลอบวางแผนในครั้งนี้ถึงกลับตามมาดูความสำเร็จของตนด้วยตนเอง ยามนี้เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหันหลังให้คนที่มารายงาน คล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินจึงถามย้ำอีกรอบ ทั้งที่เขาวางแผนยัดเงินให้นักบวชคนนั้นแล้วแต่นักบวชหลวงก็ยังหาคนมาแทนได้ ฝนก็ดันตกลงมาอีก แถมแผนที่วางไว้เรื่องแท่นพิธีก็ไม่สำเร็จ ไม่มีเรื่องใดที่เป็นไปตามแผนเลยสักนิด "มีนักบวชหญิงคนหนึ่งในงานพิธีรั้งฮ่องเต้ไว้ ไม่แน่บางทีนางอาจจะรู้เรื่องที่ข้าน้อยสั่งให้คนไปเลื่อยขาแท่นพิธีไว้ขอรับ" ชายรับใช้คนสนิทของเขารายงานอีกรอบ ทั้งคู่อยู่ในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงเล็กน้อยจากบานหน้าต่างที่ผู้เป็นนายเปิดไว้ ทำให้ยามนี้ไม่เห็นหน้าของทั้งคู่เลย คนหนึ่งหันหลัง ส่วนอีกคนหนึ่งอยู่ในมุมมืด "ไปจัดการนักบวชหญิงเสีย" "ขอรับ" สิ้นคำสั่งชายในมุมมืดก็จากไป "ศิษย์พี่อี ท่านว่าอย่างไรนะ?" จูมี่เอินออกมาพบศิษย์พี่อีของตนที่

จูมี่เอินเมื่อเข้าไปถึงตัวอาจารย์ได้ก็รีบคว้าตัวเขาจะพาออกไปด้านนอก แต่เมื่อสัมผัสโดนตัวของเขาแล้วก็ได้แต่ทรุดตัวลง ไม่สนเรื่องชายหญิง ไม่สนเรื่องความถูกต้อง นางยกร่างของอาจารย์ขึ้นมากอดไว้ในอก "อ้าก!" นางร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลอาบใบหน้า ส่งเสียงร้องที่สิ้นหวังที่สุดออกมาจากก้นบึ่งของหัวใจ พบร่างของอาจารย์แล้ว เขาไม่โดนไฟไหม้แต่ก็ไม่มีลมหายใจแล้วเช่นกัน มองดูควันรอบกายก็เข้าใจได้ว่าเขาจากไปด้วยสิ่งใด "ฮึก ฮึก ไม่ ไม่ ฮื้ออออ ท่านฟื้น ท่านฟื้น ฟื้นขึ้นมา ข้าสัญญาจะเป็นเด็กดี ข้าสัญญาจะเชื่อฟังท่าน ฮึก ข้าจะไม่ทำให้ท่านเดือดร้อนอีก ข้าขอโทษ อ้าก..." นางร้องไห้คล้ายจะขาดใจตายให้ได้ ก้มลงร้องไห้กับอกของอาจารย์อยู่นานสองนาน ไม่สนว่ารอบกายเป็นอย่างไร สติไร้ความนึกคิดไปชั่วขณะ ราวกับพร้อมจะจากไปกับอาจารย์ของตน เปลวไฟรอบตัวร้อนมากแต่นางกลับไม่รู้สึก เสียงของไฟที่ไม้แผ่นไม้ดังประทุจนเกิดเสียงรอบด้าน แต่นางก็ไม่ได้ยิน ผ่านไปสักพักร่างบางยืดตัวขึ้น ดวงตาเหม่อลอยถอดมองไปยังเปลวเพลงรอบตัว ไม่อาจทำใจเชื่อได้ว่าอาจารย์ของตนนั้นจากไปแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่