บททั้งหมดของ ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: บทที่ 21 - บทที่ 30

แต่พวกเขาที่อยู่กับนางมานานถึงหนึ่งปีกลับรู้สึกว่านางก็แค่เด็กตัวเล็กคนหนึ่ง โดยไม่เคยรู้ถึงความสามารถพิเศษของนาง จนหกปีให้หลังก็แทบไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นอีกเลย ซึ่งในตอนนี้เองพวกเขาก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเช่นกัน เพียงแค่คิดว่าฮ่องเต้อาจชมชอบใบหน้าที่งดงามของน้องเล็กก็เท่านั้น แต่นางและพวกเขาต่างโกหกไปแล้วว่าน้องเล็กเป็นนักบวชหญิง หลังจากนี้จะเป็นยังไงถ้านางตามเขาไป ไม่มีใครกล้าคิดเลย ถ้าความแตกน้องเล็กจะเป็นยังไง ศิษย์พี่ทั้งสี่จึงได้แต่มองนางอย่างกังวล ทว่าเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้แล้วนั้นก็เบาใจขึ้นมา น้องเล็กหันมองมาที่พวกเขาอีกคราแล้วออกเดินก่อนโดยมีฮ่องเต้เดินตามข้างหลัง ภาพนี้ช่างน่าแปลกตายิ่งนัก คนปกติหากไม่ใช่องครักษ์ก็ต้องเดินตามหลังฝ่าบาท ทว่ากลับเป็นน้องเล็กเดินนำ ส่วนฮ่องเต้กลับเป็นผู้ตาม คล้ายชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังปกป้องหญิงสาวที่ตนรักก็ไม่ปาน จูมี่เอินเดินลงจากเนินเขาของอารามมาก็ถึงพื้นที่ราบ ในดวงตามองเห็นขบวนที่รอรับเสด็จอยู่ไม่ไกล เหรินโย่วหลุนกลับไม่รู้ตัวว่าเขาไม่อาจละสายตาจากนางมาได้สักพักแล้ว ยามเห็นนางเดินขึ้นรถม้าของตน

"ขอโทษที" เหรินโย่วหลุนรีบลุกขึ้น เขาช่วยประคองนางขึ้นมา นอกจากเสียงดาบประทะกันที่อยู่ประชิดรถม้าแล้วก็ได้ยินคนอีกกลุ่มที่ควบม้าออกไปจัดการนักแม่นธนูที่ดักซุ่มอยู่ในป่า จูมี่เอินถูกประคองขึ้นมานั่งก็นิ่งชะงักมองเขา เมื่อครู่นางหูฟาดหรือไม่ ผู้เป็นใหญ่ในใต้หล้าพูดขอโทษนางแถมยังช่วยประคองนางขึ้นมาอีก เขา...ช่างต่างจากที่นางคิดไว้ "มีอะไรที่ต้องรู้อีกไหม?" เหรินโยว่หลุนขยับตัวไปพิงตรงมุมของรถม้าที่จูมี่เอินเคยนั่ง ดึงร่างบางเข้ามาหาใช้ร่างของตนให้นางแอบอิง ก้มมองคนที่อยู่ในอกก็เห็นว่านางกำลังมองเขาด้วยท่าทางตกใจ "..." จูมี่เอินรีบหลบสายตาที่มองมาสบตากับนางเมื่อครู่ ส่ายหน้าตอบออกไป แต่พอนึกถึงยศของคนตรงหน้าคิดว่าไม่ตอบออกไปเป็นคำพูดคงเป็นการเสียมารยาท จึงพูดต่อว่า "ไม่มีอะไรทำให้พระองค์สวรรคตได้อีกแล้ว เอ่อ แต่เพียงแค่ช่วงนี้เพคะ" จูมี่เอินมองลูกธนูที่อก เหงื่อเม็ดเล็กไหลอาบกรอบหน้าจนทำไรผมปอยเล็กๆ ลู่ไปกับใบหน้านวลของนาง "เจ้าทนอีกหน่อย เดี๋ยวจะเรียกหมอหลวงเข้ามาดูให้" เหรินโย่วหลุนเปิดม่านมองเหตุการณ์ข้างนอก ดูเหมือนฝ่ายของตนต้องชนะแน่ เพราะนักบวชหญิงนอกจากจะมี

นางกำนัลฝาแฝดสองคนที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลหญิงสาวบนรถม้าก็ลังเลไม่กล้าถามว่าจะให้พา 'คนรัก' ของฝ่าบาทไปพักที่ไหน กระโจมนางกำนัล? หรือกระโจมฝ่าบาท? รถม้านั้นไม่ได้กว้างมาก แม้หญิงสาวจะตัวเล็กแต่ก็นอนขดตัวไว้ตลอด ไม่สามารถยืดตัวได้เต็มที่ คนเจ็บที่น่าสงสารกลับยิ่งดูน่าเวทนาขึ้นไปอีก นี่ขนาดนางตัวเล็กแล้วก็ยังดูน่าอึดอัด ไม่ต้องพูดถึงให้เปลี่ยนเป็นพวกนางกำนัลเข้าไปนอนเลย คงนอนไม่เกินหนึ่งก้านธูปขาก็คงชาไปหมดแล้ว "เจ้าถามสิ" ถิงถิงกระซิบบอก ถึงจะทำงานให้ฮ่องเต้มาหลายปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามเรื่องนี้ออกไป จึงโยนเรื่องนี้ให้ผู้เป็นพี่รับผิดชอบแทน "เจ้านั้นแหละ" เพยเพยแม้จะเป็นคนที่สุขุมกว่าน้องสาวแต่ก็ยังไม่กล้าถามฮ่องเต้ออกไป นางกำนัลฝาแฝดสองคนเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมือ ยกมือตีไปที่อีกฝ่ายคนละทีสองทีอยู่หน้ากระโจมของฝ่าบาท ขณะที่ไม่มีใครยอมใครอยู่นั้นก็ได้เห็นร่างในชุดขาวดิ้นทองวิ่งเข้าไปในกระโจม ดูผ่านๆ นึกว่าเทพเซียนองค์ใดลอยตัวเข้าไป แต่เมื่อมองที่ชุดอีกทีก็รู้ได้ว่าคือคนเจ็บที่นอนไม่ได้สติมานานหลายชั่วยามผู้นั้นฟื้นขึ้นมาแล้ว 'หญิงคนรัก' ของฝ่าบาทที

แม้คราแรกเขาพานางมาเพราะต้องการณ์พิสูจน์เรื่องความสามารถของนาง แต่ตอนนี้พอได้ยินนางบอกจะไปจากเขาก็กลับอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ดวงตาคมที่คล้ายไม่แยแสผู้คนแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นหลายส่วน "เจ้ารู้ถึงเหตุผลที่ข้าพาเจ้ามารึไม่?" "..." จูมี่เอินส่ายหน้า "หม่อมฉันเห็นนิมิตรได้แค่ยามเกิดอุบัติเหตุหรือเสียชีวิตเท่านั้น ไม่ได้รู้ได้ทุกอย่าง ยามนั้นที่เห็นพระองค์โดนธนูปักเข้าที่อกก็ได้ยินเสียงของตัวเองพูดกับพระองค์อยู่ เลยรู้เพียงว่าต้องตามพระองค์มาเท่านั้นเพคะ" ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้...เหรินโยว่หลุนคิดในใจ "กลับวังหลวงกับเรา" เขาสั่งออกไป ถึงขั้นเปลี่ยนคำเรียกของตนเพื่อแสดงถึงว่าใครกันแน่ที่มีอำนาจ กล่าวตามตรงเหรินโย่วหลุนยามแรกก็เพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง แต่ตอนนี้เหตุผลที่เขาอ้างในใจของตนก็คือ นางมีประโยชน์สำหรับเขา ยังไงก็จะพานางกลับวังไปด้วยให้ได้ โดยไม่รู้ว่าตนนั้นตามหานางมานานถึงสามปีเพราะอะไร "..." จูมี่เอินลังเล มือที่ผสานอยู่ด้วยกันก็บีบเข้าหากันเล็กน้อย นางไม่ได้เห็นนิมิตรอะไรอีกที่ทำให้รู้ว่าตัวนางเข้าไปอยู่ในวังหลวง จึงไม่รู้ว

ระหว่างเดินทางกลับวังหลวง เหรินโย่วหลุนก็ได้รับรายงานการสอบสวนอวี้ซูหนี่ที่เพิ่งเสร็จสิ้นไป พบว่านางไม่ได้มีส่วนรู้เห็น จึงสั่งให้ส่งนางกลับได้ และการสอบสวนด้านการลอบปลงพระชนม์กลางป่าก็ไม่ได้ความเช่นกัน มือธนูพอถูกจับได้ก็ฆ่าตัวตายทันที การลอบโจมตีในครั้งนั้นไม่มีใครรอดชีวิตมาให้เขาสอบสวนสักคน เหลือแค่อีกทางเดียวเท่านั้นคือด้านคนที่ตัดขาแท่นพิธีที่ยังจับไม่ได้ ไม่แน่บางทีอาจถูกสั่งเก็บไปแล้ว และเรื่องทั้งหมดน่าจะมาจากคนๆ เดียวกัน แต่เหรินโยว่หลุนไม่รีบอยู่ในวังมานานเจอเรื่องแบบนี้จนชินชาไปแล้ว ส่วนทางด้านจูมี่เอินนั้นเงียบมาก เงียบมาตลอดทาง นอกจากนั่งสมาธิเงียบๆ ในรถม้าแล้วก็ไม่ทำอันใดอีกเลย ไม่พูดไม่จาราวกลับคนใบ้ เหรินโย่วหลุนเห็นแล้วก็รู้สึกแปลกตา น้อยมากที่จะได้เห็นนักบวชหญิง แถมท่าทางของนางก็น่าเลื่อมใสยิ่งนัก เขาเองก็รักความสงบ ยามอยู่ด้วยกันในรถม้าเขาก็อ่านฎีกาบ้าง ตำราพิชัยสงครามบ้าง กลายเป็นว่าห้าวันที่ผ่านมาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากเลย จนกระทั่งมาถึงวังหลวง จูมี่เอินเดินตามนางกำนัลฝาแฝดไปที่ตำหนักด้านหลังในวัง ส่วนของนักบวชและโหราศาสตร์ ยามจากกัน เหริ