All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 51 - Chapter 60

"ในเมื่อเท่าที่เจ้าเล่ามา... การสัมผัสอาจทำให้เจ้าเห็นอนาคตของผู้อื่นเพิ่มมากขึ้น งั้นเรามาลองกันหน่อยดีหรือไม่?" เหรินโย่วหลุนมองหญิงสาวในชุดขาวไม่วางตา ใบหน้าสวยสะครานตาก้มหน้าลงต่ำ ผมดำยาวของนางถูกจัดแต่งทรงไว้อย่างงดงาม หัวไหล่มนเล็กที่คล้ายสามารถโดนลมพัดปลิวได้พาให้คนอยากปกป้อง ความน่าดึงดูดที่แปลกประหลาดที่เกิดจากตัวนางนั้น มาจากความสามารถพิเศษของนางหรือไม่เขาก็ไม่อาจคาดเดาได้ แต่นางกลับสามารถทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากนางได้เลย โดยไม่รู้ตัวทุกวันเมื่อเมื่อยล้าสายตาก็จะหันไปมองนาง ก็จะเห็นนางนั่งอยู่ต่อหน้าตนเองตลอด อยู่ในห้องทรงอักษรด้วยกันกับเขา นั่งหลับตาคล้ายตัดตนออกจากโลกภายนอก ยามนางจากไปเพียงไม่กี่วันเขาก็แทบทนไม่ไหว รู้ตัวอีกทีก็ต้องการเอาเชือกมาผูกมัดนางไว้กับเขาตลอดเวลาเสียแล้ว หากพูดถึงถ้านางไม่ได้เป็นนักบวช ใบหน้าเช่นนี้คงถูกจับมาเป็นบุตรสาวบุญธรรมของพวกขุนนางไปแล้ว คนพวกนั้นต้องการอำนาจมากมายเพียงใดทำไมเขาจะไม่รู้ ต่อจากรับนางมาเป็นบุตรสาวแล้วก็คงจับนางแต่งเข้ามาเป็นสนมของเขาเป็นแน่ ทว่ายามนี้นางกลับสวมอาภรณ์ของนักบวชหญิง ใครอยากทำเช่นนั้นก็ทำได้แ

"ฝ่าบาท!" จูมี่เอินรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางส่ายหน้า ขอร้องเขา "อย่า...หม่อมฉันขอร้องเพคะ" มือเล็กที่กุมมือเขาไว้บีบแน่นขึ้น หัวใจดวงน้อยราวกลับหยุดเต้นไปแล้วก็กลับมาเต้นใหม่อีกทีด้วยความตกใจกลัว นางส่ายหน้าไปมา แต่ฮ่องเต้ที่นั่งทับนางกลับยกยิ้มชอบใจที่เห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ จูมี่เอินขอถอนคำพูดที่เคยคิดว่าเขามีจิตใจที่เมตตาต่อปวงประชา นางเองก็เป็นคนใต้อาณัติของเขา ต่อให้เขาเป็นฮ่องเต้แล้วสามารถบังคับนางได้หรือ นิสัยเสียเกินไปแล้ว เหรินโยว่หลุนดึงข้อมือที่ถูกกุมไว้ออก คล้ายเล่นแข่งจ้องตากับนางขณะลงมือถอดอาภรณ์บนตัวที่ยังถอดไม่เสร็จออกไป ตุบ เขาโยนเสื้อคลุมของตนไปที่พื้นข้างเตียง จูมี่เอินหันมองตามเสื้อคลุมนั้นแต่แล้วก็ถูกมือใหญ่จับใบหน้าให้หันกลับมามองตน ถึงยามนี้คนที่อยู่ในศีลในธรรมมาตลอดได้เห็นรูปร่างกำยำตรงหน้าก็ถึงกับลอบกลืนน้ำลายเบิกตาโตมองเขา ก่อนหน้านี้ที่เข้ามาในห้องและเห็นแผ่นอกของเขานางก็ไม่ได้รู้สึกอันใด แต่พอรู้ว่าเขาจะทำอะไรและถอดอาภรณ์ออกเช่นนี้ก็ใจไม่ดีขึ้นมา ผิวของเขาขาวเนียนไร้รอยแผลเพราะไม่เคยออกรบ แต่กลับมีรูปร่างเหมือนนักดา

ยามที่ไล่จมูกลงไปที่หน้าอกของนางก็ได้ยินเสียงนางร้องห้ามอีกครั้ง "ไม่ อ่ะ ไม่..." เสียงนั้นสั่นคลอนทำเอาคนฟังขนลุกชันไปทั้งตัว เหรินโยว่หลุนงับปากลงที่หน้าอกของนาง ออกแรงดูดดึงปลายดอกบัวผ่านเอี๊ยมตัวบางเกิดเป็นรอยน้ำเป็นดวงๆ ด้านบน ทำให้เห็นยอดดอกบัวตูมที่แข็งชูชันผ่านผ้าที่เปียกน้ำ "เจ้ากล้าสั่งให้ข้าหยุดหรือ?" นางไม่ใช่ไม่มีอารมณ์ร่วมเสียหน่อย หน้าอกที่ก่อนนี้ยังนุ่มนิ่มอยู่ก็หดตัวลงนิดๆ เพราะคนใต้ร่างเองก็เริ่มทนกับการรบเร้าจากเขาไม่ไหว ยามนี้ที่เขาบีบมือลงไปก็เด้งดึ๋งสู้มือไม่หยุด เมื่อถามจบแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองนางก็ได้เห็นแววตาเว้าวอนขอร้องที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ท่าทางบอบบางราวกับจะสลายไปหากเขาไม่ยอมปล่อยนางไปนั้นยิ่งทำให้เขาไม่อาจปล่อยนางไปได้มากกว่าเดิมเสียอีก...มี่เอิน เจ้ายั่วยวนข้ามากเกินไปแล้ว "..." จูมี่เอินไหนเลยจะกล้าออกคำสั่งเขา นางกัดริมฝีปากลงพยายามห้ามเสียงของตัวเองไว้ ศีรษะของฮ่องเต้ย้ายจากฝั่งซ้ายมาทางขวา เริ่มดูดดึงหน้าอกของนางผ่านอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนร่าง นี่ขนาดเขาเพียงแค่สัมผัสมันผ่านเอี๊ยมความร้อนจากลิ้นนั้นก็ยังคงรับรู้ได้อย่างชัดเจน เอว

ปับๆๆ จงใจยกตัวขึ้นสูงกว่าเดิมก่อนจะกระแทกตัวเองลงไปหานาง บดเบียดตัวเองเข้าในร่างกายของนางไม่ยั้งแรง "อื้อออออ" นางร้องออกมาด้วยความเจ็บ คล้ายเห็นน้ำตาซึมที่หางตาเหรินโยว่หลุนจึงกระซิบบอกนาง "อื้ม เรียกชื่อข้าสิ เรียก อาหลุน " เอ่ยชักนำทางให้นาง ยามที่รอนางเอ่ยนามของตนเขาก็ขยับตัวช้าลง ตั้งใจรอฟังเสียงที่ก้องกังวาลของนางอย่างจดจ่อ "อาหลุน..." หัวใจของเขาอุ่นวาบไปทั้งดวง ถูกเติมเต็มด้วยน้ำเสียงหวานใส "มี่เอิน" เขากระซิบเรียกนางแผ่วเบา "อื้อออ" เมื่อเขาขยับช้าลงทำให้นางไม่เจ็บแล้ว ความรู้สึกกระสับกระส่ายที่ถูกสะสมมาสักพักก็ถูกปลดปล่อยออกมาแทนที่ความเจ็บทันที "อ่า...อื้ม" เหรินโยว่หลุนได้ยินเสียงนางร้องออกมาแผ่วเบาและมองเห็นนิ้วเรียวจิกลงบนผ้าปูเตียงขยำมันไว้ในมือจนเป็นก้อน แถมส่วนนั้นของตนเองถูกนางบีบรัดแน่นขึ้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่านางกำลังเป็นอะไร ยามนั้นจึงขยับเร็วขึ้นแต่ไม่ได้รุนแรงแบบคราแรกอีก จงใจยั่วยุนางให้ถึงที่สุด "อ่าาา" เขาเองก็คล้าจะไม่ไหวเช่นกัน "ข้าเรียกเจ้าว่ามี่เอิ่นได้รึไม่?" เจ้าของชื่อถึงกลับสงสัย ไม่ใช่เรียกไป

แถมวันนี้ยังได้สวมชุดใหม่เพราะชุดเมื่อวานมีคนดึงเชือกขาดไปแล้ว และดูเหมือนนางกำนัลสองคนค่อนข้างใส่ใจเลือกชุดเป็นพิเศษอีกด้วย เดาว่าคงไปขอชุดสำรองของห้องเสื้อมา ตัวชุดนั้นเป็นผ้าไหมชั้นดี สีขาวมันเงาคล้ายไข่มุข ซ้อนทับด้วยผ้าโปร่งสีขาวบางเบาสบายดูแล้วพริ้วไหวยิ่งนัก จูมี่เอินที่ใส่ผ้าหยาบๆ มาทั้งชีวิต ใส่เสื้อผ้าดีๆ แค่ไม่กี่ครั้ง ยามนี้ถึงขั้นเป็นผ้าไหมเนื้อนุ่มลื่น ออกจะไม่คุ้นชินไปบ้าง ทั้งยังนึกว่าน่าจะไม่เหมาะกับนาง แต่เมื่อเห็นตัวเองในกระจกแล้วก็อดมองอยู่หลายทีไม่ได้ "ข้าว่าแล้วเจ้าค่ะว่าท่านต้องใส่แล้วงดงามยิ่งนัก ยามได้เห็นชุดที่ห้องเสื้อมีแต่คนเดาว่าใครจะใส่ได้สวย ไม่มีใครรอดสักคน ชุดนี้ค้างอยู่มานานแล้ว ตอนนี้มีเจ้าของเสียที" เพยเพยทั้งยิ้มทั้งพยักหน้าอย่างชอบใจโดยมีถิงถิงที่ทำท่าแบบเดียวกันอยู่ด้านข้าง เวลาจูมี่เอินมองนางสองคนเช่นนี้เหมือนเห็นเงาสะท้อนผ่านกระจก เป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากจริงๆ "ไม่ต้องส่งคืนหรือ?" จูมี่เอินคิดจะไม่รับไว้เพราะว่ามันดูดีเกินกว่าที่นางควรจะได้ใส่ แถมนางมีตำแหน่งนักบวชหลวงต่อให้ชุดนี้เป็นสีขาวซึ่งสามารถใส่เป็นชุดปฏิบัติได้แ