All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 71 - Chapter 80

เห็นฮ่องเต้พาหญิงสาวที่มีตำแหน่งเป็นนักบวชหญิงกลับเข้ามาที่ห้องบรรทมก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แถมยังทิ้งท้ายให้เตรียมเสื้อผ้าสตรีมาหนึ่งชุด ทุกคนคาดเดาไปในทางเดียวกันว่าสตรีตัวเล็กผู้นั้นคงได้พักที่นี่อีกเป็นแน่ เหรินโยว่หลุนสั่งให้คนเตรียมน้ำและพาจูมี่เอินไปชำระล้างตัว เขานั้นอยากไปด้วยใจจะขาด แต่ก็ทำได้เพียงปล่อยนางไป หาไม่แล้วคงอดไม่ไหว ส่วนตัวเองก็แยกไปอาบน้ำอีกห้องแทน ระหว่างนั้นก่อนไปอาบน้ำก็เรียกอี้ฟางมาสั่งงาน "ส่งคนไปสืบเรื่องของมารดาจูมี่เอินที" "พะยะค่ะ" ฟางอี้รับคำ จากนั้นก็ยื่นรายงานเรื่องเกี่ยวกับงานพิธีขอฝนว่าตามสืบได้แล้วว่าใครเป็นคนทำ รวมทั้งคนวางเพลิงและคนลอบสังหารในครานั้นด้วย "เข้าใจแล้ว" เหรินโยว่หลุนอ่านรายงานในมือแล้วก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย ทั้งหมดเป็นคนเดียวกันและเขาก็คาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นใคร แต่พอเห็นรายงานยืนยันแล้วก็ไม่คิดจะลงมือในตอนนี้ คนผู้นั้นเขายังไม่สามารถไปแตะต้องได้ ทำเหมือนที่เคยทำมาตลอดก็พอ หลับตาไปข้างหนึ่งเสีย จุดอ่อนนี้ค่อยเอามาเล่นงานคนบงการในภายหลังก็ยังไม่สาย "รวบรวมหลักฐานไว้ก่อน ยังไม่ต้องทำอะไร" "พะย

"รู้นานแล้ว" เหรินเยว่เทียนเบ้ปากยักไหล่โกหกออกไป ไม่รักษาท่าทีเหมือนที่ทำเมื่อครู่ พึบ เหรินโยว่หลุนลุกขึ้นจากเก้าอีกทันที จ้องมองน้องตนเองอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าเรียบเฉยที่มีมานานกว่ายี่สิบสี่ปีไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ยิ่งเป็นเรื่องของภรรยาแล้วนั้นไม่อาจควบคุมตนเองได้เลย "หึ ข้าล้อท่านเล่น" เหรินเยว่เทียนไม่รอให้คนเชิญตนเองนั่ง จัดแจงหาเก้าอี้ในห้องที่ใกล้ที่สุดแล้วนั่งลงทันที เขาพอใจยิ่งนักที่ได้เห็นสีหน้าที่ต่างออกไปของพี่ชายเช่นนี้ "เหอะ ข้าใช่คนที่เจ้าจะมาล้อเล่นได้รึ" เหรินโยว่หลุนพูดไปแบบนั้น แต่กลับรู้สึกดีใจขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่จากน้องชาย แสดงว่าที่ผ่านมาน้องชายเขาก็คงวางตัวเหมาะสมไม่ก้าวก่ายภรรยาของเขาแน่ๆ "ท่านวางใจเถอะ ข้าไม่แย่งนางมาจากท่านหรอก นางเป็นเพื่อนที่ดีได้ แต่สำหรับข้านางใสซื่อเกินไป" "..." ก็จริง น้องชายเขาถึงแม้ดูเหมือนเสเพลไปวันๆ ไม่เอาการเอางาน แต่นิสัยเจ้าเล่ห์เกินใคร หากจะตบแต่งภรรยาก็คงต้องหาคนที่เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่ามาปราบ ไม่งั้นชีวิตนี้ของเหรินโยว่หลุนคงไม่ได้มีโอกาสเห็นน้องชายเป็นฝั่งเป็นฝ่าได้ "ความดีของข้าอี

"ถ้าไม่ทำให้ท่านเดือดร้อนก็ไม่เป็นไร" "หือ?" นี่นางมีความคิดในหัวนอกจากกระดากอายอีกใช่หรือไม่ "ท่านอาจารย์ที่สอนข้าบอกว่าหากเราไม่ดูฤกษ์ยามอาจทำให้ขุนนางเอาเรื่องนี้มาพูดให้ท่านลำบากใจได้" "อ่อ ที่แท้เจ้าห่วงเรื่องนี้เอง" เขายังคิดไปว่านางตกใจเสียงเขาเสียอีก พอได้ยินนางเป็นห่วงเขาเช่นนี้ก็อดที่จะดันนางไปติดผนังบ่อน้ำร้อนแล้วเอาตัวเองบดเบียดกับนางอีกครั้งไม่ได้ "ข้า ข้า ข้าเพิ่งพูดไปว่าท่านทำแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ถูกต้อง" คนที่คิดจะหนีก็เพียงทำได้แค่คิดเหมือนเดิม รับรู้ได้ถึงร่างกายของเขาที่แนบชิดกับนาง ร่างกายยิ่งร้อนขึ้นกว่าเก่า "ต่อไปเจ้าไม่ต้องไปเรียนแล้ว" เหรินโยว่หลุนคิดว่าจะไปหาเรื่องอาจารย์ที่สอนนางเสียหน่อยดีกว่า ถึงจะสอนนางมาได้ถูกตามกฎของวังหลวง แต่หาได้มีประโยชน์อันใดกับเขาเลยสักนิด ยิ่งทำให้เขาจัดการนางยากขึ้นไปอีก "ไม่เรียนไม่ได้นะ งั้นข้า..." นางลังเลที่จะพูดออกมา ใบหน้าแดงกำไปจนถึงหู นึกไปนึกมาอยู่ในหัวก่อนจะโพล่งออกมาได้ในที่สุด "งั้น งั้นข้าจะเป็นภรรยาที่ดีได้ยังไง!" พูดจบก็อายไม่ไหว รีบมุดหน้าลงไปที่คอของเหรินโยว่หลุนทันที "หึ" เห

"ท่านจะทำอะไร!" ความรู้สึกที่บางอย่างถูกนาบไว้ที่ก้นของนางทำเอานางร้องถามเสียงหลง แผ่นอกเปล่าเปลือยที่ทั้งนุ่มและแข็งก็เบียดทับแผ่นหลังของนางไว้ "งั้นเหตุใดเจ้าไม่ยินดีแต่งกับข้า" มือใหญ่นวดวนอยู่ที่สะโพกของนาง บางครั้งยังแหวกมันออกค้างไว้จนจูมี่เอินรับรู้ถึงน้ำพุอุ่นๆ ที่แทรกผ่านเข้ามาในส่วนกลางของร่างกายที่ถูกเขาจับแยกออกจากกัน "ข้าไม่ได้พูดว่าไม่ยินดี ท่านยังฟังข้าไม่จบเลย" ตอนที่เขาถามนางว่ายินดีแต่งให้เขาหรือไม่จูมี่เอินยินดียิ่งนัก ในใจยังรู้สึกพองโตเมื่อได้ยินเขาถามเช่นนั้น แต่นางแค่อยากแกล้งเล่นคำกับเขาเท่านั้น ไหนเลยจะคิดว่าเขาไม่รอฟังจนจบก็ลงมือรังแกนางไม่หยุดถึงเพียงนี้ ในยามนั้นนางตั้งใจจะพูดว่า 'ข้าไม่ยินดีแต่งกับท่านที่ไหนกัน' ต่างหาก เขายังไม่ทันรอฟังให้จบประโยคก็ตีโพยตีพายไปเสียแล้ว เหรินโยว่หลุนเม้มปากแน่นพยายามไม่ยิ้มออกมา หัวใจเต้นเร็วรัวเมื่อรู้ถึงความหมายที่นางจะพูด ก็ ก็ ใครใช้ให้นางมาเล่นลิ้นกัน ตอบรับเขาเสียดีๆ ก็จบ ทำเอาเขาเกือบจะคุมตนเองไม่อยู่ อีกทั้งยังเผลอตัวแสดงด้านที่ชอบข่มเหงผู้คนออกไป ไปอ้างศิษย์พี่ของนางมาเป็นข้อต่อรอง แต่ใครใช้ให้

จูมี่เอินแม้จะล้าร่างกายมากแต่ก็ยังตื่นตามเวลาปกติเหมือนตอนที่ใช้ชีวิตที่อาราม นางขยับตัวด้วยความระวัง พลิกกายกลับไปมองคนข้างตัวที่ยังหลับตาอยู่ ทว่าพอนางเท้าแขนขึ้นเขาก็รู้สึกตัวลืมขึ้นมามองนาง "เจ้าตื่นแล้วหรือ" น้ำเสียงทุ้มนุ่มงัวเงียถาม จูมี่เอินไม่เคยรู้เลยว่าเสียงัวเงียของเขาสามารถทำให้ใจของนางหวั่นไหวได้ขนาดนี้ แถมใบหน้ายามตื่นของเหรินโยว่หลุนก็น่ามองยิ่งนัก นางเม้มปากเบาๆกลัวตัวเองจะแสดงออกมาเกินไป จากนั้นก็ส่งเสียง 'อืม' อยู่ในลำคอตอบเขาออกไป พรึบๆ ในตอนนั้นภาพนิมิตรบางอย่างก็ปรากฏขึ้นมา ดวงตาที่กำลังมองเหรินโยว่หลุนอยู่ก็เปลี่ยนเป็นสีทอง เหรินโยว่หลุนที่รู้ว่าจูมี่เอินเป็นอะไรก็ขยับตัวขึ้นมานั่งมองดวงตาสีทองของนางอย่างจดจ่อ แม้จะเคยเห็นมาก่อนแล้วแต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่มนุษย์คนหนึ่งสามารถมีดวงตาสีนี้ได้ ยังเคยคิดไปแล้วว่านางอาจจะไม่ใช่มนุษย์ แต่นิสัยที่ใสซื่อจนเข้าขั้นไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับโลกภายนอกทำให้เขาคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ และต่อให้นางไม่ใช่มนุษย์จะเป็นปีศาจหรือมารเขาก็ไม่สน ตัวเขานั้นได้มองข้ามเรื่องนั้นไปแล้ว ทางด้านจูมี่เอินก