Semua Bab ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Bab 91 - Bab 100

ไม่ถึงครึ่งชั่วยามนางก็มาถึงหน้าจวนของมารดา เมื่อมองจวนที่ใหญ่เกินคนผู้เดียวอยู่ก็รู้สึกผิดขึ้นมา เหมือนฮ่องเต้จะทรงใจดีกับมารดาของนางมาก มีแว็บหนึ่งที่ในใจสงสัยในตัวของเขา ยามนี้พอเห็นจวนที่ใหญ่ขนาดนี้ก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้จริงๆ นางร้อนใจอยากพบหน้าของมารดาแต่กลับพบเพียงบ่าวรับใช้นางหนึ่งเท่านั้น แถมหญิงสาวนางนั้นก็ไม่ให้นางเข้าไปด้วย จูมี่เอินจึงทำได้แค่รออยู่ข้างนอก เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้ม ต่อด้วยน้ำเงินเข้ม แขวนประดับด้วยเสี้ยวพระจันทร์สีเงินก็ยิ่งร้อนใจ ชะเง้อคอมองทางตลอดเวลา นางกลัว กลัวว่ายามนี้ฝ่าบาทน่าจะเสด็จกลับมาที่ตำหนัก กลัวว่าเขาจะออกมาหานางและเจอกับแม่ของนางเข้า จูมี่เอินไม่อยากให้เป็นเช่นนี้ วันนี้คือเส้นตายของนิมิตร นางไม่อยากให้ทั้งคู่ได้พบกันในวันนี้ เพราะในภาพเหตุการณ์นั้นนางไม่รู้ว่าทำไมฮ่องเต้ถึงทรงสังหารมารดาของนาง ตลอดทางที่เดินมายังคิดไปแล้วว่าบางทีฮ่องเต้อาจจะอยู่แถวนี้ก็เป็นได้ ไม่งั้นในวันนั้นตามนิมิตรเขาออกจากวังมาทำไมกันทั้งที่เป็นวันมงคลของเขาและนาง หากจะเกิดการสังหารมารดาของนางขึ้น ไยสถานที่กลับเป็นข้างนอก ไม่ใช่ท

"อย่ามาเรียกข้าว่าแม่ นังเด็กปีศาจ!" พอรู้ว่าคนที่ตนอยากรีดไถไม่มีเงินมาให้ก็เก็บอาการไม่อยู่ เริ่มพูดสิ่งที่คิดในหัวออกมาทั้งหมด จูมี่เอินน้ำตาไหลอาบสองแก้มปะปนไปกับสายฝน ใครจะว่านางยังไงก็ได้ จะทุบตีนางไล่นางยังไงก็ได้ ขอแค่มารดาและบิดายังอยู่ข้างนางเหมือนในตอนนั้นก็พอ แต่ยามนี้คนที่นางรักมากที่สุดคนหนึ่งกลับมาพูดเช่นนี้ แม้แต่มารดาของนางก็เชื่อคำพูดของชาวบ้านที่กล่าวหานางหรือ ไม่ใช่ว่ามารดาคือคนที่ปกป้องนางมาตลอดหรือไร "ท่านแม่" จูมี่เอินพยายามจะไปประคองมารดาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเซถอยหลังจนจะล้ม "หุบปากฉันไม่ใช่แม่ของแก!" จางอี้ซูไม่อยากให้ความหายนะมาติดตัว ไม่อยากโดนคำสาปแบบที่ชาวบ้านเคยพูดถึง นางรีบผลักจูมี่เอินที่มาโดนตัวเองออกทันที มิน่า มิน่าชีวิตที่ผ่านมาของนางไม่มีเรื่องดีเลยสักเรื่อง "เพราะแก เพราะแกฉันถึงต้องมีชีวิตแบบนี้!" เสียงสายฝนว่าดังมากแล้ว หากแต่เสียงที่จางอี้ซูตะเบ็งออกมากลับดังมากกว่า ทั้งเกรี้ยวกราดและน่าหวาดผวา ใบหน้าที่ผอมแห้งบิดเบี้ยวดูไม่ได้ "โอ้ย!" จูมี่เอินไม่ทันระวังโดนผลักจนล้มลงไปนั่งที่พื้นซึ่งเจิ่งนองไปด้วยน้ำฝนจนเกิดเป็นเอ

ด้านจูมี่เอินเห็นคนยังไม่ออกมาเปิดประตูก็วิ่งไปหยิบคบเพลิงอีกอันที่เหลืออยู่มาถือไว้ในมือ ทำท่าจะจุดไฟไปที่ซุ้มประตูที่ไม่เปียกฝนและมันก็เป็นเชื้อเพลิงอย่างดีเพราะประตูค่อนข้างเก่ามากแล้ว "รู้แล้วๆ เจ้าวางคบเพลิงในมือก่อน!" เมื่อท่านหมอเปิดประตูออกมาก็ทันได้เห็นหญิงสาวที่หน้าตาดีคนหนึ่ง อาภรณ์ที่นางสวมแม้จะเปื้อนดินและเลอะเลือดไปบ้างแต่เนื้อผ้านั้นมองแว็บเดี๋ยวก็รู้ว่าราคาแพง บนใบหน้าสวยยังมีคราบน้ำตาอยู่เต็มสองแก้ม ในมือกำลังถือคบไฟไว้เตรียมจะจุดไปใส่โรงหมอจริงๆ "มีคนโดนแทงที่หน้าท้อง ท่านรีบไปเตรียมกระเป๋ายา!" จูมี่เอินทิ้งคบเพลิงในมือไป นางวิ่งนำเข้าไปในโรงหมอด้วยความไว ก่อนจะหยุดเพื่อรอท่านหมอเดินกลับเข้ามาเตรียมของ และด้วยกลัวท่านหมอจะปิดโรงหมอหนีอีกจึงตามเขาทุกฝีก้าว ดีที่นางนำม้ามาอีกตัว เมื่อท่านหมอเตรียมของเสร็จนางก็ช่วยเขาขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นก็รีบไปขึ้นม้าอีกตัว ท่านหมอบอกว่าขี่ม้าไม่เป็นนางก็เป็นคนจูงบังเหียนม้าตัวที่ท่านหมอนั่งด้วยตนเอง นางหาใช่คนที่ขี่ม้าเก่ง นอกจากท่องจำบทสวดได้แม่นยำแล้วเรื่องอื่นก็ไม่ได้ถนัดเท่าไหร่ แต่ยามคับขันเช่นนี้กลับทำ

"อื้ม" จูมี่เอินกำถ้วยยาแน่นกลัวจะทำมันหกเพราะโดนเหรินโยว่หลุนจู่โจมเข้ามาแบบนี้ ความหวานที่แผ่กระจายในปาก ความร้อนจากเหรินโยว่หลุนทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมา ไม่จมปลักอยู่กับอดีตที่ผ่านไปอีก พอร่างสูงผละออกไปนางก็เพิ่งจะรู้ว่าถ้วยยาในมือเริ่มไม่ร้อนแล้ว "อาหลุนดื่มยาก่อนเถิด" "มี่เอินข้าอยาก..." เหรินโยว่หลุนไม่อยากดื่ม เขาหอบหายใจหนักขึ้น ยิ่งได้กลิ่นของนาง ได้จุมพิตจากนาง ก็ลืมไปแล้วว่าตนเองต้องพักผ่อน มือใหญ่จับมือเล็กของนางทาบไปที่หน้าท้องที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ จากนั้นก็ค่อยเลื่อนลงไปต่ำลงๆ จนถึงส่วนกลางของหว่างขาที่เริ่มตื่นตัวขึ้นมา "ท่าน ท่าน ท่าน" จูมี่เอินหน้าแดง "อาหลุน ท่านต้องพักผ่อน" จูมี่เอินรีบดึงมือกลับมา เวลาเช่นนี้เขายังจะ.... "..." เหรินโยว่หลุนทำหน้าเศร้าลง ทิ้งตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองหันหลังให้นางทันที "ท่านดื่มยาก่อนดีรึไม่" จูมี่เอินถามออกไปเสียงเบา รู้สึกผิดขึ้นมา "..." "อาหลุนเดี๋ยวข้าป้อนท่านเอง ท่านนอนดีๆ เถิด" มือเล็กแตะลงที่แขนของอีกฝ่ายเบาๆ นางไม่รู้ควรทำยังไง ปกติศิษย์พี่ของนางไม่เคยมีใครมาแง่งอนนางเช่นนี้ จึงไม่เคย

เช้าวันรุ่งขึ้นจูมี่เอินได้รับข่าวจากฟางอี้ว่าจัดงานศพให้มารดาปลอมๆ ของนางแล้ว จูมี่เอินก็พยักหน้ารับเบาๆ แม้ในดวงตาจะยังเจือไปด้วยความเศร้าหมองแต่นางก็ทำใจได้แล้ว ที่แท้โลงศพนั้นไม่ใช่ของเหรินโยว่หลุนแต่เป็นของคนที่นางคิดว่าเป็นมารดามาตลอดนี่เอง เพราะนิมิตรในตอนนั้นตัดภาพเหรินโยว่หลุนโดนแทงและตัดไปที่โลงศพเลย ไม่แน่บางทีมันอาจเป็นของเหรินโยว่หลุนแต่เขาคงเปลี่ยนชะตาด้วยตนเองอีกครั้งก็ได้ จูมี่เอินไม่อยากคิดมากอีก ไม่อยากให้ความรู้สึกเมื่อวานหวนกลับมาทำให้นางจมดิ่งลงไป จึงสั่งตนเองให้เลิกนึกถึงเรื่องนี้ นิมิตรนั้นไม่ว่ามันจะตรงตามนั้นหรือเปลี่ยนแปลงไปก็ช่าง นางขอแค่เหรินโยว่หลุนปลอดภัยก็พอแล้ว เหรินโยว่หลุนที่นั่งอยู่ในรถม้าเปิดผ้าม่านมองดูภรรยาที่ยืนอยู่ด้านนอก ห่างจากเขาไม่ไกล อย่างน้อยหญิงชั่วช้าคนนั้นก็ดูแลภรรยาของเขามาถึงสามปี เขาก็ควรจะจัดงานศพให้นาง แต่เขาไม่อยากให้นางไปที่งานศพ กลัวนางจะเสียใจเลยกวักมือเรียกภรรยาที่กำลังหันมาทางเขาพอดี "..." จูมี่เอินนึกว่าคนบนรถม้าเจ็บแผลก็รีบไปหา "ท่านเจ็บแผลหรือ" "..." เห็นภรรยาโผล่เข้ามาหาหน้าตื่นก็ได้ที รีบพยักหน้า