All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 101 - Chapter 110

เหรินโยว่หลุนรีบเดินไวยิ่งกว่าเดิม เริ่มหงุดหงิดจนไม่อาจรักษาใบหน้าราบเรียบได้ดังเดิม "..." เสนาบดีฟู่เห็นฝ่าบาทรีบร้อนเดินไปหาบุตรชายของเขาที่ยืนอยู่กลางทางเขาก็ยิ้มดีใจจนหน้าบาน โดยลืมสังเกตหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่ยืนคุยกับบุตรชายเขาอยู่ไปเลย แต่ต่อจะให้มองไปดูทางนั้นจริง ในมุมของเขาที่สูงไม่มากพอก็คงเห็นแค่เหล่านางกำนัลสี่คน ส่วนคนที่ยืนอยู่หน้าสุดตรงกลางนั้น โดนบุตรชายเขาบังไปจนมิดแล้ว พอขบวนเสด็จเดินมาถึงด้านหลังของของชายผู้นั้นทุกคนก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจจากคนที่เดินอยู่หน้าสุด สีพระพักตร์ที่เคยเรียบนิ่งกลับเปลี่ยนไป แววตาดูอาฆาตแค้นขึ้นมาหลายส่วน ปกติฮ่องเต้มีสีหน้าเรียบนิ่งตลอดเวลาก็ว่าน่ากลัวแล้ว ยามนี้เหล่าผู้ติดตามแทบไม่กล้าหายใจแรง อีกทั้งทุกคนที่ตามมายังชะลอฝีเท้าตนเองโดยไม่รู้ตัวเพื่อเว้นระยะห่างจากคนด้านหน้าสุดโดยพร้อมเพรียงกัน จูมี่เอินโดนคุณชายฟู่บังทางไว้เลยไม่เห็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท รู้อีกทีเขาก็โผล่มาข้างตัวของคุณชายฟู่แล้ว ฟู่เจาเหยาที่ถูกเงาสายหนึ่งบดบังตนเองอยู่ก็หันไปมองข้างกาย จากนั้นก็เห็นหลังของบุรุษคนนั้นเดินผ่านตนเองไป "พระสนมจู

"..." เหรินโยว่หลุนตกใจ นางรู้ได้ยังไง! ไม่ผิดตอนที่ผ้าเปิดออกเมื่อครู่หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะจนแทบจะคุมไม่อยู่ ดวงหน้าเล็กที่งดงามเมื่อแต่งแต้มสีสันเข้าไปกลับยิ่งน่ามอง อีกทั้งดวงตากระจ่างใสของนางก็ทำให้คนจิตใจปั่นป่วนขึ้นมาได้ จะเรียกว่าเป็นความหลงไหลในตัวนางก็ได้ หรือจะพูดว่าเขาตกหลุมรักนางรอบแล้วรอบเล่าก็ได้เช่นกัน แบบนี้แล้วจะไม่ให้เขาหน้าแดงได้อย่างไร "เป็นเจ้าที่ทำเสน่ห์ใส่ข้า!" เหรินโยว่หลุนพ่ายมือไปข้างหลังกำผ้าคลุมแน่น รีบตีหน้านิ่งไม่เผยความในใจ "หือ? ท่านพูดเช่นนี้หากคนนอกได้ยินเข้า ข้าไม่กลายเป็นนางมารหรือ" จูมี่เอินที่ถูกชาวบ้านประณามมาตลอดว่าเป็นปีศาจบ้าง ตัวหายนะบ้าง หากแต่เมื่อโดนสามีพูดว่าเช่นนั้นกลับไม่รู้สึกอะไร อีกทั้งยังแอบหัวเราะชอบใจเบาๆ "ยามนั้นก็คงต้องโทษกบฏหรือไม่?" นางหัวเราะแผ่วเบา มองดูคนที่ยืนเอียงข้างไม่ยอมหันมามองนางตรงๆ "ใครกล้าว่าเจ้าเช่นนั้นข้าจะจับตัดลิ้นเสีย!" เหรินโยว่หลุนหันมามองภรรยาทำสีหน้าจริงจัง พอหันกลับมาก็พบคนที่ตนเพิ่งตบแต่งมากำลังนั่งอมยิ้มมองมาที่เขาอยู่ หน้าก็แดงขึ้นมาอีกรอบ "อะฮื่มๆ ภรรยา ดื่มสุรามงคลกันเถิด" เขาแกล้งตีห

"..." เหรินโยว่หลุนยกยิ้มนางพูดเช่นนี้ช่างเข้าทางเขาเสียจริง ไม่มีสิ่งใดที่เขาต้องการแล้วไม่ได้ ยามนี้ก็สามารถต้อนนางให้จนมุมได้แล้ว เขาก็ยกมือขึ้นมากวักมือเรียกนางมาหาตนเอง "มานี่สิ" "..." จูมี่เอินเริ่มคิดไปแล้วว่านางตัดสินใจถูกหรือไม่ รู้สึกหวาดหวั่นในใจแปลกๆ แต่ก็ไม่อาจหนีไปได้อีกแล้ว นางขยับตัวเข้าไปหาเขา "เข้ามาอีก นั่งทับบนขาของข้า" เห็นท่าทางลังเลของนาง เขาก็รีบเร่งกลัวนางกลับคำ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะเปลี่ยนใจเลยแม่กระต่ายน้อยของข้า เหรินโยว่หลุนตบมือไปที่ขาของตนเอง พอพูดจบก็เห็นคนตัวเล็กขยับเข้ามาหาเขา นั่งทับขาของเข้าไว้ตามที่เขาบอก "เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าถอดชุดนะ" "อะ อืมๆ" จูมี่เอินเองก็ขยับมือช่วยเขาเช่นกัน เมื่อก่อนนางเคยสวมแค่อาภรณ์ธรรมดาบ้านๆ ชุดงานแต่งเช่นนี้ถึงพอจะมองออกว่าถอดยังไงแต่ก็ยังค่อนข้างด้อยประสบการณ์อยู่ดี ยามนี้มีคนมาช่วยถอดควรดีใจหรือเสียใจดี "อ่ะ" นั้นไง ถอดไม่ถอดเปล่าแค่จับคอเสื้อของนางเปิดออกได้ก็กัดมาที่คอของนางเสียแล้ว "อื้อ" เหรินโยว่หลุนส่งเสียงพอใจในลำคอ แม้มือเล็กจะยกขึ้นดันตนเอง แต่เหรินโยว่หลุนกลับไม่ยอมถอยกลับไป เข

ก่อนหน้านั้นในระหว่างที่ทำแผลก็เฝ้ามองดูภรรยา ไม่เห็นนางปริปากพูดอันใดก็อยากเข้าไปนั่งในหัวน้อยๆ ของนางยิ่งนักเพราะท่าทีของนางนั้นสงบนิ่งราวกับกลับไปเป็นเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกๆ ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่านางโกรธหรือไม่ หรือว่าในหัวน้อยๆ นั้นกำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ แต่ที่รู้ๆ นางก็ดูเป็นห่วงเขาไม่น้อย แต่แล้วเขาก็เหมือนจะเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ "ฝ่าบาทต้องการอะไรเพคะ?" จูมี่เอินเห็นร่างสูงขยับลงจากเตียง คล้ายจะลุกเดินไปไหนก็ถามขึ้น "ภรรยาช่วยข้าแต่งตัวที วันแรกหลังแต่งงานเจ้าต้องไปไหว้แม่สามี" ถึงจะยังเจ็บแผลอยู่แต่ก็ไม่อาจทำให้ภรรยาถูกมองไม่ดีได้ การไปไหว้แม่ฝั่งสามีในวันแรกนั้นจำเป็นมาก จูมี่เอินรีบเข้าไปช่วยประคองฮ่องเต้ไว้ รู้สึกประหม่าขึ้นมา ตั้งแต่นางเข้าวังมาไม่เคยได้พบไทเฮาเลยสักครั้ง แม้แต่ก่อนแต่ง หรือกระทั่งยามกราบไหว้ตอนทำพิธีก็เห็นแค่รองเท้าของไทเฮาเท่านั้น ได้ยินว่าไทเฮาค่อนข้างเก็บตัวจึงออกมาพบผู้คนน้อยมาก อีกทั้งมีเรื่องหนึ่งที่นางกังวลมาตลอด... จูมี่เอินพยายามสลัดความกังวลออกไป มองดูที่ท้องของคนตัวสูงที่เพิ่งได้รับการทำแผลมาใหม่ "ฝ่าบาทอย่า

"..." ส่วนเหรินโยว่หลุนนั้นก็ยังไม่พอใจอยู่บ้าง และคิดว่าจะไม่ให้จูมี่เอินมาหาไทเฮาเพียงลำพังอีก เกรงว่าสนมเหล่านี้คงไม่พลาดที่จะต้องตามมาหาเรื่องเป็นแน่ ถึงจะคาดเดามาแต่เช้าแล้วก็ตาม เมื่อมาเจอกับตาตนเองก็หงุดหงิดไม่ใช่น้อย ถ้าไม่มีเขาภรรยาตัวน้อยที่แม้จะฉลาดอยู่บ้างก็อาจจะโดนรังแกได้ ภรรยานั้นมีรากฐานที่ธรรมดา สนมที่มาจากบ้านขุนนางยังไงก็คงหาเรื่องมากดขี่ภรรยาของเขา ภรรยายิ่งพูดน้อยอีกทั้งยังชอบเก็บความรู้สึก ยามโดนรังแกก็คงไม่เอ่ยปากบอกเขาแม้ครึ่งค่ำ เขาต้องหาทางกันไว้เสียก่อน "หากพิธีเสร็จสิ้นแล้วก็จะไม่รั้งอยู่รบกวนไทเฮาอีก ขอตัว" เหรินโยว่หลุนพูดจบก็จับจูมี่เอินที่กำลังย่อตัวลาไทเฮาประคองออกไปไม่สนใจใครอีก "ทูลลาเพคะ..." จูมี่เอินที่ยังไม่ทันย่อตัวเอ่ยปากลาถูกประคองออกไป นางทำได้เพียงส่งสายตาขอโทษไปยังไทเฮาที่เสียมารยาท จากนั้นจึงรีบสาวเท้าเดินให้ทันคนข้างตัว เขาแทบจะยกนางลอยบนพื้นอยู่แล้ว พอพ้นจากในตำหนักออกมาจูมี่เอินจึงกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงช้าลงหน่อยเถิด รีบร้อนไปที่ใดกัน" เห็นว่าวันนี้ไม่มีว่าราชการเขาจะรีบไปไหนอีก "รีบออกจากตรงนี้ก่อน ข้าไม่ชอบที่สนมพวกนั้