All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 111 - Chapter 120

"รู้ดีนักนะ" เหรินโยว่หลุนหลุดยิ้มออกมา เขาไม่เคยอธิบายนางเลยว่าทำไมตนต้องทำลับๆ ล่อๆ เช่นนี้ ภรรยาตัวน้อยก็ไม่เคยซักถาม ที่แท้นางก็เข้าใจเรื่องราวมากมายอยู่ก่อนแล้ว "เป็นอย่างนั้นก็ดี นางจะได้ไม่มาหาเรื่องเจ้าอีก ดูท่าเจ้าก็มีดวงอยู่บ้าง หรือไม่ก็ฉลาดเกินไป เพียงแค่พูดคำว่าเรื่องคืนนั้น ผู้อื่นกลับคิดเป็นอย่างอื่นไปเสียได้" "ท่านชมเกินไปแล้ว อ่อ แล้วเรื่องผ้าปูที่นอนยังต้องพิสูจน์อีกหรือไม่? คงไม่ต้องส่งให้ไทเฮาแล้วกระมัง คาดว่าสนมกูคงเอาเรื่องนี้ไปพูดแล้ว วังหลังคงรู้กันให้ทั่วแล้วว่าข้ากับท่านไม่ได้ร่วมหอกันจริงๆ" "เรื่องผ้าปูไม่ต้องกังวล หากวันไหนความลับของข้าที่รักภรรยามากขนาดนี้แดงออกไป แน่นอนว่าข้าต้องมีเครื่องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้เจ้าแน่" พูดจบก็ก้มลงไปหอมภรรยาที่แก้มนุ่มนิ่มอย่างแรงๆ หนึ่งที คิดถึงมาทั้งวันแค่นี้ยังไม่พอหรอก "ท่านจะทำเช่นไร? เอาเลือดเป็ดเลือดไก่มาป้ายแบบที่พระสนมกูบอกหรือ" จูมี่เอินที่ถูกขโมยหอมแก้มไปหนึ่งทีก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมา นางยังคงไม่ชินที่ถูกอีกฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้ "คืนแรกของเจ้า เจ้าไม่คิดว่าข้าจะแอบเก็บผ้าปูไว้หรือไร" เ

วันรุ่งขึ้นเห็นภรรยายังไม่ตื่นเขาก็สั่งคนห้ามรบกวน ทั้งยังให้คนไปนำผ้าเช็ดตัวกับอ่างน้ำมาให้ตน แล้วลงมือช่วยภรรยาเช็ดร่างกายด้วยความเบามือ ผิวหนังนุ่มนิ่มที่มีน้ำมีนวลเพิ่มมากขึ้นของนางนั้นทำให้เหรินโยว่หลุนชอบยิ่งนัก ขนาดเพียงแค่ใช้มือวาดผ่านแผ่วเบาโดยมีผ้ากั้นกลางระหว่างมือของตนและผิวของนางก็พาเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว กึก เหรินโยว่หลุนหยุดมือลง ทำใจสักพัก ไม่ได้ๆ ห้ามรู้สึกตอนนี้ เขารีบหลับตาลงแล้วก็ลงมือทำความสะอาดตามผิวกายให้นางอีกรอบ อีกทั้งช่วยนางสวมอาภรณ์ปิดกายไว้อีกด้วย ภรรยาของเขาโตมาในหมู่บ้านธรรมดา ไม่เคยมีคนช่วยปรนนิบัติอาบน้ำให้ ครั้งที่เขามอบนางกำนัลสองแฝดให้นั้น สองคนนั้นก็กลับมาฟ้องว่าจูมี่เอินขออาบน้ำเพียงลำพัง ขนาดหญิงสาวด้วยกันนางยังกระดากอายถึงเพียงนั้น ก่อนจากไปเขาจึงไม่ลืมสวมอาภรณ์ปกปิดกายให้นาง เช้านี้เหรินโยว่หลุนเบิกบานใจยิ่งนัก ยามเดินออกไปเตรียมเข้าประชุมกับเหล่าขุนนางก็แอบอมยิ้มเงียบๆ อยู่คนเดียวตลอดทาง โดยไม่รู้ว่าวันนี้เขากลับต้องพบเจอเรื่องที่หนักใจและยากที่จะหลีกเลี่ยงได้เหมือนที่ผ่านมา หลังจากถกปัญหาบ้านเมืองจบไปเหรินโยว

....... "!!???" เหรินโยว่หลุนเปิดฤกษ์มงคลที่ท่านโหวส่งมาให้มองดูมันด้วยความฉงน รีบไล่สายตาอ่านอีกรอบอย่างไม่อยากเชื่อ "เร็วถึงเพียงนี้?" เขาขยำกระดาษแผ่นนั้นแน่น เริ่มเดินไปเดินมาในห้องด้วยความกังวลใจอีกรอบ เขาไม่กลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับสนมกู ที่เขากังวลนั้นคือเขายังไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับภรรยาเลย เขาควรทำอย่างไรดี! เมื่อวานก็ได้แต่มองนางนอนอยู่เช่นนั้นไม่กล้าพูดอันใดกลับนาง กลุ้มใจถึงขั้นรีบจากมาในยามเช้ากลัวนางจะตื่นขึ้นมาเจอหน้ากัน ครั้นพอนึกถึงใบหน้าของนางยามที่เขาบอกว่าต้องไปหาสนมนางอื่นจะเป็นเช่นไรขึ้นมาก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้กับนาง นางจะมีสีหน้ายังไรนะ โกรธเกรี้ยว? ผิดหวัง? หรือเสียใจ? ฎีกามากมายตรงหน้าที่ถูกถวายมาเขาไม่ใส่ใจอีกต่อไป "ฟางอี้" เหรินโยว่หลุนส่งเสียงเรียกหาคนสนิทออกไป "พะยะค่ะ" องครักษ์ส่วนพระองค์ก้าวออกมาจากในมุมมืด ยกมือขึ้นผสาน "ช่างเถอะๆ" ครั้นคิดว่าจะถามความเห็นจากฟางอี้แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยชอบสตรี ต่อให้เขาจะฉลาดเพียงใดและช่วยงานตนเองได้เป็นอย่างดี แต่ก็นั้นแหละ คงไม่สามารถช่วยอะไรได้ จึงโบกมือปัดๆ ไล่ๆ เขาไป

หนึ่งชั่วยามก่อนหน้านี้ สนมกูไม่รู้ว่ามีใครกำลังสาปแช่งนางอยู่ ความปิติยินดีทำให้นางยิ้มจนเมื่อยแก้มไปแล้วทั้งวัน ขัดผิวขัดตัวตั้งแต่เช้าเตรียมพร้อมร่างกายทุกสัดส่วน เนื้อตัวหอมฟุ้งเหมือนเป็นสวนดอกไม้เคลื่อนที่ได้ก็ไม่ปาน เมื่อถึงเวลาที่นัดหมายก็บรรจงแต่งตัวงดงามราวเทพธิดา นางสวมชุดผ้าบาง ไม่ได้ปักเครื่องหัวเพื่อให้สะดวกในการปรนนิบัติฮ่องเต้ ภายในตำหนักเต็มไปด้วยอาหารมากมาย สุราชั้นเลิศ แถมยังจุดเทียนสร้างบรรยากาศ นอกเหนือจากยาที่นางแอบใส่ในสุรานางก็เตรียมอย่างอื่นไว้เพิ่มด้วย สิ่งนั้นก็คือธูปหอมที่ทำให้บุรุษปั่นป่วนไว้อีกด้วย ดูสิว่าคนที่ชอบบุรุษด้วยกันโดนทั้งยาปลุกกำหนัดในสุราและสูดดมกลิ่นธูปในอากาศจะทนไหวได้ยังไง คืนนี้ไม่ว่ายังไงนางก็คิดว่าตนนั้นวางแผนมาดีมากแล้ว ต่อให้ฮ่องเต้ไม่ยอมดื่มสุราที่นางเตรียมไว้ยังไงก็ต้องหายใจ เช่นนั้นวันนี้นางไม่มีทางผิดพลาด! "ฝ่าบาท..." ได้ยินเสียงผลักประตูออก ร่างแน่งน้อยก็รีบเดินไปที่ประตู เอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงหวานใส ใบหน้าประดับรอยยิ้ม ก้าวเดินราวกับเต้นระบำ งดงามชดช้อยอย่างน่ามอง "..." หากแต่ผู้ที่มาเยือนกับมีใบหน้าบึ้

เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกฟางอี้หามออกไปเป็นพระสนมกูจูมี่เอินก็แปลกใจว่าทำไมนางถึงถูกฮ่องเต้บีบคอเช่นนั้น พอเห็นว่ากูหยู่เยียนยังมีชีวิตอยู่จูมี่เอินก็เบาใจไปได้เล็กน้อย ในใจแม้จะยังหวาดกลัวภาพที่เห็นเมื่อครู่ แต่คล้ายกับรู้ว่าอาหลุนของนางไม่มีวันทำร้ายนางเช่นนั้นแน่ จึงไม่ได้หวาดกลัวเขาเท่าที่ควรเป็น เรื่องนี้ไม่อาจตัดสินด้วยภาพโหดร้ายเมื่อครู่ได้ "มี่เอิน..." เหรินโยว่หลุนเกาะเอวภรรยาแน่น ส่งเสียงเรียกหวานออกไป เห็นภรรยาเอาแต่หันมองไปทางประตูที่ถูกปิดลงก็เริ่มน้อยใจนางขึ้นมา เขาก็ซุกไซร้ใบหน้าของตนลงกับซอกคอของคนตัวเล็กด้วยความคนึงหา ความแนบชิดในระยะขนาดนี้ทำให้ได้กลิ่นกายของนางอย่างชัดเจนร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมากกว่าเดิม ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยามได้กลิ่นหอมจากร่างบางเขามักจะรู้สึกสงบใจยามนี้กลับเปลี่ยนไป กลิ่นกายของนางกลับกลายเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีแทน ราวกลับถูกนางโยนความต้องการที่มากล้นของตนลงไปในกองเพลิงที่กำลังโหมไหม้ในกายของเขา จุดประกายบางสิ่งที่ไม่อาจมอดดับลงไปง่ายๆ ให้หนักข้อขึ้นกว่าเดิม "อาหลุนท่าน ทำไมตัวร้อนเช่นนี้ ไม่สบายใช่หรือไม่" จูมี่เอินที่ถูกเรียกก็หันกลับมาถามสามีของ