All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 131 - Chapter 140

หลิวปิงหันมองไปเห็นนางกำนัลของสนมจูกำลังจะยกชาอันเก่าไปเปลี่ยนมาให้จึงรีบพูดออกไปว่า "ไม่เป็นไร ข้าเตรียมมาให้แล้ว เจ้าไม่ต้องไป" จากนั้นจึงหันไปหานางกำนัลของตนที่ยืนอยู่ด้านหลัง นางกำนัลสองคนที่ติดตามหลิวปิงมาเมื่อเห็นสัญญาณจากผู้เป็นนายก็เดินตรงเข้ามาหา คนหนึ่งเป็นคนถือถาดไม้ที่มีกาน้ำชาและจานขนม อีกคนเป็นคนคอยจัดวางของลงที่โต๊ะให้ ไม่นานทั้งน้ำชาและขนมก็ถูกวางเต็มโต๊ะ "ลองชิมดูเถิดเป็นขนมที่ขึ้นชื่อของเมืองหลวง ข้าส่งคนไปต่อแถวซื้อมาให้ตั้งแต่เช้า" หลิวปิงขยับมือจับปลายนิ้วของจูมี่เอินอีกเล็กเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ต่อจากนั้นก็ลงมือยกกาน้ำชาเทให้จูมี่เอินด้วยตนเอง แล้วเทให้ในจอกของตนทีหลัง และเพื่อสร้างความไว้วางใจเมื่อนางรินชาเสร็จนางก็ยกจอกชาของตนขึ้นจิบนำไปก่อน "ขอบคุณพระสนมหลิว" จูมี่เอินหยิบจอกน้ำชาขึ้นมาดมดูเล็กน้อย "หอมยิ่งนัก" เป็นชาที่นางไม่คุ้ยเคย แต่ก็มีกลิ่นที่อ่อนหวาน ด้วยความที่เห็นสนมหลิวจิบไปก่อนแล้วก็คิดว่าตนต้องชิมบ้างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเสียหน้า ใบหน้าเล็กพลุบต่ำลง ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาปิดบังใบหน้ายามกำลังจะจิบชา พรึบ

จวบจนยามที่หลิวปิงเกือบจะสิ้นใจตายอยู่รอมร่อ การทรมานก็หยุดลง นางที่ไร้สติไปแล้วก็ถูกทำให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยหมอหลวงท่านเดิม หมอหลวงกลั้นหายใจ ไม่กล้าส่งเสียงอะไรแม้ครึ่งคำ พอทำงานของตนเสร็จก็รีบล่าถอยกลับไปยืนที่เดิม ทำเหมือนตัวเองไร้ตัวตน แต่เป็นคนไร้ตัวตนที่พอมีประโยชน์อยู่บ้างจึงพอรักษาหัวไว้บนบ่าได้ดังเดิม เขากลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ กลัวว่าเมื่อครู่ที่เดินเข้าไปหาสนมหลิวเพื่อจะดึงสตินางขึ้นมาตามรับสั่งของฮ่องเต้ เมื่อเดินไปใกล้ถึงก็กลัวว่านางอาจจะตายไปแล้ว หากนางตายเขาจะไปมีความสามารถอันใดทำให้นางฟื้นคืนมาได้อีก แต่ดูเหมือนคนที่ผ่านชีวิตมามากมายอย่างฮ่องเต้องค์นี้คงทรงดูออกว่านางยังไม่สิ้นลมหายใจ ถึงได้มีรับสั่งให้เขาไปปลุกนางขึ้นมา "หม่อมฉันพูดไปแล้ว พูดไปหมดแล้ว ฮึก ฮือ" หลิวปิงถูกทรมานจนไม่รู้สึกว่าตนมีขาอยู่กับตัวแล้ว พิษในกายยังรู้สึกได้อย่างชัดเจน ปวดแน่นหนึบในอก คอก็แสบจนยากจะพูดออกมา นางร่ำร้องในใจว่า ทำไมกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ สนมเช่นนางไม่ถูกนำไปรักษากลับถูกทรมานจนแทบจะลาโลกไปแล้ว ทั้งที่นางบอกความจริงไปทั้งหมดแล้ว เหตุใดยังถูกทรมานไม่มีที่สิ้นสุด ขน

ในใจจูมี่เอินก็รู้สึกผิดบาปขึ้นมา หากนางพูดออกไปสนมกุ๋ยคงโดนโทษประหาร แต่หากไม่พูด จะมีคนต้องตายอีกเป็นจำนวนมาก อยู่ด้วยกันมานานอาหลุนของนางอ่อนโยนกับนางมาตลอด ไม่คิดเลยว่าเมื่อเกิดเรื่องร้ายกับนางขึ้นจะทำให้ได้เห็นด้านมืดของเขาที่น่ากลัวขนาดนี้ แม้นจะเคยเห็นเขาบีบคอกูหยู่เหยียนกับตาแต่นั่นก็เพราะเขาพยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในกาย ภายหลังเขาก็ไม่ถือโทษโกรธเคือง เพียงลดฐานะของกูหยู่เหยียนลงและเนรเทศเท่านั้น ไหนเลยจะคิดว่าครั้งนี้เขาคิดจะทำตามที่พูดจริงๆ แต่จูมี่เอินรู้ว่านางไม่อาจมองเขาต่างไปจากเดิมได้ ความรู้สึกในจิตใจของนางที่มีต่อเขาไม่ได้ถูกความกลัวเจือปนให้แปดเปื้อนไป นางยังคงรู้สึกกับเขาเฉกเช่นเดิม นางทำใจต่ออีกนิด คนข้างกายก็ไม่เร่งเร้า นิ่งรอฟังนางพูด จนในที่สุดนางก็กล่าวออกไป "ข้าพูดแล้วๆ" จูมี่เอินเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะ พอรู้ตัวก็สูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่ "..." เหรินโย่วหลุนมีโอนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจับมือภรรยามากุมไว้ตามเดิม และนั่งลงที่เตียงดีๆ สีหน้าอ่อนโยนลงหลายเท่า "พูดมาเถิด" ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเสียแล้ว ท่าทีขึงขังเหมือนจะฆ่าใครสักคนเล่นเมื่อค

"เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้!" เพราะกุ๋ยเหยาได้รู้มาว่าสายของตนที่อยู่ในตำหนักของสนมหลิวนั้นถูกทรมานจนตายไปแล้ว และนางกำนัลคนนั้นก็ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใดออกไป หากสารภาพไปแล้วนางคงโดนจับตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วไหนเลยจะอยู่รอดมาถึงค่ำนี้ได้ คนตายไม่อาจฟื้นมาบอกเรื่องราวได้ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเข้าทางนางหรือไร คราวนี้ก็รอให้สนมหลิวผู้โง่เขลากลายเป็นแพะรับบาปก็พอ พ้นคืนนี้ไปสนมหลิวก็คงไม่รอดแล้ว ขนาดนางกำนัลคนนั้นแค่ถูกพาไปสอบปากคำไม่เท่าไหร่ก็สิ้นใจตายไป คนที่โดนพิษรุนแรงเช่นสนมหลิวนั้นก็ไม่น่าพ้นคืนนี้แน่ นั่นเลยทำให้กุ๋ยเหยาผ่อนคลายความกังวลลงได้บ้าง นางจ้องมองเปลวเทียนที่วูบไหวภายในห้อง นึกถึงไปสองวันก่อนนั้น สายของตนที่อยู่กับสนมหลิวรายงานมาว่าสนมหลิวสั่งให้นางกำนัลของตนเองไปหายาที่ทำให้เกิดผดผื่นมาจากนอกวัง ซึ่งไม่ถึงชั่วยามก็ได้มา และดูเหมือนจะซื้อขนมหลายอย่างกลับมาด้วย กุ๋ยเหยาจึงเดาทางออกว่าแผนของสนมหลิวคงเริ่มในวันนี้แน่ ต่อมานางจึงสั่งคนของตนให้ไปหายาพิษชนิดที่แรงที่สุดมา จากนั้นก็ไปหาสนมหลิวและชวนนางออกไปเดินเล่นที่สวนในยามเว่ย [1] (^ ยามเว่ย ช่วงเวลา 13.00 น. -

"ไม่ใช่เพคะพระสนม" ถิงถิงลองคิดในทางกลับกันถ้าบอกความจริงออกไป อาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับพระสนมจูของนางก็ได้ นางจึงพูดต่อว่า "เป็นการย้ายออกเพคะ" "ย้ายออก?" จูมี่เอินขมวดคิ้วเล็กน้อย ขยับผ้าห่มออกจากตัว พยายามจะลุกขึ้น เพยเพยเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยประคอง นางไม่รู้จะเอ็ดถิงถิงดีหรือไม่ แต่หากถิงถิงไม่พูดก็คงต้องเป็นนางเองที่พูดเรื่องนี้แทน เพราะเพยเพยเองก็ได้เห็นแววตาของพระสนมจูยามที่ถามว่า 'ฝ่าบาทรับสนมใหม่เพิ่มหรือ' ได้อย่างชัดเจน แววตาคู่สวยนั้นดูเจ็บปวดยิ่งนัก บวกกับใบหน้าที่กำลังป่วยทำให้พระนางดูเหมือนกำลังแตกสลายจากภายใน เป็นใครก็คงอดไม่ได้ที่จะทำให้พระนางเบาใจ ยังไงเสียเรื่องนี้ยังไงในไม่ช้าพระสนมจูก็ต้องรู้เข้าอยู่แล้ว สู้บอกออกไปให้พระนางวางพระทัยคงเป็นการดีที่สุด ถิงถิงเมื่อหันมองเพยเพยก็เห็นว่าพี่สาวของตนส่งสายตาว่าพูดต่อเถอะ นางก็ตอบพระสนมจูว่า "เพคะ เป็นสนมในตำหนักหลังทั้งหมด" "ถิงถิง เจ้าหมายถึงสิ่งใดกัน!" จูมี่เอินยึดมือของเพยเพยแน่นเพื่อลุกขึ้นมานั่ง แต่ดวงตากลับมองถิงถิงอย่างไม่เข้าใจ "เป็นเพราะพระสนมจูถูกวางยาพิษ ทำให้ฮ่องเต้ไม่ทรงวางพระทัยที