All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 141 - Chapter 150

หลายวันผ่านไป เหรินโย่วหลุนไม่สนคำคัดค้านของผู้ใด รอจนกระทั่งจูมี่เอินสามารถเดินเหินได้ปกติก็จัดงานสถาปนาแต่งตั้งนางขึ้นมาในตำแหน่งฮองเฮา ทั่วทั้งแคว้นในยามนี้ต่างพูดถึงเรื่องเดียวกัน ทั้งในทางที่ดีและในทางที่แย่ ไม่เคยมีผู้ใดได้ยินนามของพระสนมจูมี่เอินมาก่อน รู้อีกทีพระสนมผู้นี้ก็ได้ขึ้นมาในตำแหน่งของหงษ์เคียงคู่บัลลังก์มังกรเสียแล้ว "ข้ายังเคยได้ยินว่าฮ่องเต้ของเราชมชอบบุรุษมิใช่หรือ ไยถึงได้ยินคนในวังว่ากันว่าพระสนมจูที่กำลังจะได้เป็นฮองเฮานั้นทรงเป็นที่โปรดปรานกันเล่า" หญิงชาวบ้านวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนเลือกซื้อผักอยู่กลางตลาด ได้ยินคนเดินผ่านคุยเรื่องนี้ ตนเองก็พอจะสนิทกับเจ้าของแผงผักอยู่บ้าง จึงเริ่มพูดคุยสิ่งที่ได้ยินมาเช่นกัน แต่ตอนพูดก็พากันลงเสียงลงเล็กน้อย "เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วนี่ ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งตำแหน่งฮองเฮาที่ว่างเว้นมาสองปีตั้งแต่ครองราชย์มา อีกทั้งยังได้ยินว่าเพิ่งรับสนมจูเข้ามาไม่นานนี้เอง แต่พระนางก็ได้ขึ้นเป็นฮองเฮาแล้ว แสดงว่าฮ่องเต้ทรงชมชอบพระสนมจูยิ่งนัก เช่นนี้บ้านเมืองของเราก็มีผู้สืบทอดราชบัลลังก์แล้ว" เจ้าของแผงผักกล่าวในส่วนที่ตน

ทางด้านวังหลวงเองช่วงปีแรกนั้นค่อนข้างปั่นป่วน เหรินเยว่เทียนไม่เหมือนเหรินโย่วหลุนที่หลับตาข้างหนึ่งลื่มตาข้างหนึ่งเพื่อเอาตาที่คอยหลับอยู่มาเล่นงานพวกขุนนางในภายหลัง เพราะเขากวาดล้างทิ้งจนหมด สืบค้นทุกซอกทุกมุม ขุดคุ้ยทุกอย่างของพวกขุนนาง ปลดขุนนางทิ้งเป็นว่าเล่น ทำให้งานที่ขุนนางพวกนั้นได้รับมอบหมายไม่มีคนจัดการต่อ งานเหล่านั้นล้นมือจนแทบจัดการไม่ทัน แต่เหรินเยว่เทียนคิดดีแล้ว แม้แต่ไทเฮามาพูดเตือนเขาก็ไม่ฟัง เหอะ! นางเป็นใครกัน ถึงจะบอกว่านางเลี้ยงดูเขากับเสด็จพี่มาจนโตและเสด็จพี่จะเคารพไทเฮาเหมือนมารดาคนหนึ่ง แต่สำหรับเขาไม่ใช่ นางไม่อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ นอกจากเหรินโย่วหลุนแล้วชีวิตนี้เขาก็ไม่อยากนับญาติกับใครอีก ทว่าความดื้อรั้นของเหรินเยว่เทียนนั้นกลับไม่ได้ทำให้ทุกอย่างพังพินาจอย่างที่ผู้คนคาดการณ์ เหรินเยว่เทียนจัดหาคนเข้ามาแทนที่ได้อย่างรวดเร็ว งานบ้านงานเมืองก็เฟื่องฟูขึ้นทันตาเห็น ชาวบ้านที่เคยด่าทอท่านอ๋องห้าจอมเสเพลต่างก็พากันกัดลิ้นตัวเองหลายทีเพื่อเตือนไม่ให้ตัดสินใครเร็วเกินไป จากคำด่าทอแปรเปลี่ยนเป็นคำสรรเสริญ ต่างกล่าวกันว่าเหรินเยว่เทียนก็เหมือนเป็นฮ่อ

โรงหมอกัวหมู่บ้านตง ณ ที่แห่งนี้คือใต้ภูเขาที่ห่างไกลบ้านคน มีบ้านกระท่อมสามหลังถูกล้อมรั้วไว้รวมกัน หน้ารั้วมีประตูทางเข้าที่ค่อนข้างสูงใหญ่ บนประตูยังมีแผ่นป้ายหนึ่งเขียนว่า 'โรงหมอกัว' แต่เพราะอยู่ห่างไกลผู้คนและท่านหมอของที่นี่ก็ปากดีมากจึงทำให้ไม่ค่อยมีคนมารักษาเท่าไหร่ "ท่านหมอน้อย" เสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นเพื่อเรียกใครบางคนที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของนาง แต่ท่ามกลางความเงียบสงบนั้นมันจึงแปลกที่อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ยินที่นางเรียกหา ต่อให้บริเวณโดยรอบอาจจะมีเสียงลมพัดหวีดหวิวกว่าปกติไปบ้างก็ตามแต่ก็ยังถือว่าเงียบสงบเป็นอย่างมาก เนื่องเพราะที่ตั้งของโรงหมอแห่งนี้อยู่ติดกับป่าไผ่ที่ใบของมันมักจะส่งเสียงตลอดเวลาเมื่อถูกลมพัดผ่าน หากแต่ก็ไม่ได้รบกวนการได้ยินจนเกินไป ทว่าคนผู้นั้นที่นางเรียกหายังคงยืนสงบนิ่ง มีเพียงสายลมที่พัดผ่านอาภรณ์ของคนผู้นั้นให้พริ้วไหว ทำให้รู้ว่า คนที่ยืนอยู่นั้นหาใช่รูปสลักไม่ ครั้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ยินนางก็เรียกอีกครั้ง "ท่านหมอน้อย" จูมี่เอินที่ยืนนิ่งอยู่นอกรั้วบ้านและกำลังมองเข้าไปในป่าไผ่ก็ตื่นจากภวังค์พอดี เป็นในจังหวะเดีย

หนึ่งเดือนผ่านไป เหรินโย่วหลุนยังคงลองทำร้ายตัวเองหลายครั้ง สรรหาสารพัดวิธีมาทำร้ายตนเองต่างนานา โดดหน้าผาบ้าง โดดน้ำบ้าง แต่กลับพบว่าไม่ว่าตนจะทำเช่นไร คนที่เขาเฝ้าคนึงหาก็ไม่ปรากฏกายออกมาแม้สักครั้ง เป็นเช่นนี้มาร่วมเดือนแล้ว ฟางอี้ไม่อาจทนเห็นสภาพของเจ้านายได้อีกต่อไป คนผู้นั้นที่เคยสง่างาม แต่เมื่อฮองเฮาหายไปกับเหมือนขอทานคนหนึ่ง หรืออาจจะกล่าวได้ว่าย่ำแย่กว่านั้นก็ไม่ผิด ต่อให้ตอนนี้ฮ่องเต้ทรงลุกขึ้นมาแต่งตัวเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง ทว่าตามร่างกายกลับเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำ ฟางอี้เคยถามว่าเหตุใดต้องทำเช่นนี้ กลับได้คำตอบว่า "มี่เอินมองเห็นความตายของผู้คน ภายหลังนางสามารถมองเห็นอุบัติเหตุหรือกระทั่งความเจ็บป่วยของผู้อื่นได้ด้วย บางทีหากนางเห็นว่าข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย นางอาจมาช่วยก็เป็นได้" ในน้ำเสียงคราที่ได้ยินนั้นเปี่ยมไปด้วยความหวัง แต่ตอนนี้ฟางอี้ทนไม่ไหวแล้ว ในครั้งนี้ฮ่องเต้ถูกเขาช่วยขึ้นมาจากน้ำ กล่าวตามที่นับได้ ครานี้ก็คือรอบที่ห้าแล้วที่ฮ่องเต้เที่ยวตะเวนไปโดดน้ำฆ่าตัวตายในทุกหมู่บ้านที่ตนผ่านไป ฟางอี้คิดว่าสติของฮ่องเต้เข้าใกล้คำว

แต่อีกใจนางกลับคิดว่าคนรู้น้อยย่อมดีที่สุด ลองนึกดูว่าถ้ามีคนรู้เรื่องความสามารถของนาง ต้องการให้นางดูอนาคตของตนเอง ยามนั้นจะวุ่นวายเพียงใด จึงตัดสินใจอยู่แบบนี้ต่อไปก็ดี แม้จะไม่อาจละเลยยื่นมือไปช่วยเหลือคนที่สามารถช่วยได้ก็เถอะ ทว่านางได้บทเรียนมามากแล้ว อยู่ให้ห่างจากผู้คนก็ถือว่าไม่ผิดต่อตนเองและผู้อื่น "ครั้งนี้เล่าเจ้าเห็นสิ่งใด" เมื่อเห็นว่าจูมี่เอินมีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วกัวเจียงมิ่งจึงปล่อยไหล่ของลูกศิษย์ออกและกลับไปนั่งลงตามเดิม "สตรีนางหนึ่งในชุดดำตกเขา" ในนิมิตรนั้นจูมี่เอินได้ยินสตรีนางนั้นบอกว่า 'วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์เสียด้วย ข้ากลับไปไม่ทันแน่' ซึ่งก็คืออีกสามวันข้างหน้าต่อจากนี้ กัวเจียงมิ่งพยักหน้าเล็กน้อย คาดว่าจูมี่เอินคงหายไปสักพักเหมือนเดิม "อยู่ใกล้ๆ นี่หรือ" "น่าจะหลังเขาของกระท่อมเรา" จูมี่เอินตอบออกไป ช่วงหลังนางมักจะมองเห็นอนาคตของคนในละแวกนี้ได้ค่อนข้างบ่อยกว่าปกติ ทำให้นางสามารถช่วยคนเหล่านั้นได้ทันเวลา ทุกครั้งที่ออกไปก็มักจะพกตะกร้าสมุนไพรออกไปด้วย ทำทีเหมือนออกไปเก็บสมุนไพรในป่าและบังเอิญเจอคนบาดเจ็บเข้า แต่เป็น