All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 161 - Chapter 170

.... ในนิมิตรนั้นมีสิ่งหนึ่งที่จูมี่เอินไม่ได้เล่าให้เหรินเยว่เทียนฟัง คือก่อนที่ไทเฮาจะแทงมีดมาที่นางคนที่จะสังหารนางตอนแรกกลับเป็นคนอื่น แต่เมื่อภาพตัดมาอีกทีในตอนท้ายก็มักจะเป็นไทเฮาที่เล็งมีดมาหานาง และจบด้วยความตายของเหรินโย่วหลุนตลอด ด้วยรู้ว่าไทเฮานั้นรอคอยมานานย่อมไม่ปล่อยโอกาสในครั้งนี้หลุดมือไป ไม่ว่าจะสองปีที่แล้วหรือตอนนี้ หรือแม้กระทั่งวันเวลาและสถานที่ได้เปลี่ยนไป แต่ที่ไม่เปลี่ยนคงเป็นไทเฮาที่รอคอยมองดูความตายของนางอยู่เงียบเชียบในความมืด คนที่ไม่เคยย่างกายออกนอกตำหนักหากไม่มีเรื่องสำคัญ แต่กลับมามองดูความตายของนางด้วยตนเองทุกครั้ง แสดงว่าสตรีผู้นั้นก็คงอยู่ที่นี่ด้วย "ไทเฮาเพคะ" จูมี่เอินส่งเสียงเรียกออกไป "..." เหว่ยซูซินที่แอบอยู่ในเงามืดด้านหลังประตูที่ผุพังตามกาลเวลาก็ขมวดคิ้วแน่น นางแอบอยู่ที่ประตูทางเข้าอีกฝั่งมาสักพักแล้วไม่มีทางที่สตรีผู้นั้นจะจับสังเกตได้นี่ 'นางรู้ได้ยังไงว่าเป็นข้า? หึ สมแล้วที่สามารถล่อลวงผู้คนได้ ที่แท้ก็เป็นปีศาจจริงๆ' สิบวันก่อนหน้านี้เหว่ยซูซินที่ได้ส่งนางกำนัลของตนปะปนอยู่ในตำหนักของเหรินโย่วหลุนมานาน

"เจ้าค่ะ!" จูมี่เอินพยักหน้ารับพร้อมยื่นเข็มส่งคืนให้อาจารย์ จากนั้นจับมือสามีออกจากท้องของคนเจ็บ แล้วก็รีบใส่ยาที่อาจารย์นำออกมาเมื่อครู่ใส่แผลให้กับเหรินเยว่เทียน เหรินโย่วหลุนมองด้วยความมึนงง สงสัยว่าคนเมาทำไมพกอะไรเต็มตัว แม้กระทั่งยาห้ามเลือดก็มี ไหนจะผ้าพันแผลที่ไม่รู้หยิบมาจากไหนนั่นอีก ไม่นานหนึ่งลูกศิษย์หนึ่งอาจารย์ก็ทำแผลเสร็จ จูมี่เอินแม้จะแปลกใจที่ตนไม่เห็นนิมิตรที่เปลี่ยนไปในครั้งนี้ อีกทั้งก็ไม่มีนิมิตรการบาดเจ็บของเหรินเยว่เทียนโผล่มาให้เห็น นางเลยได้แต่ตั้งข้อสงสัยว่าคงเพราะเขายังไม่ถึงขั้นเสียชีวิต หรือไม่ก็เพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงกระทันหันเกินไป เป็นการเปลี่ยนแปลงแบบฉับพลัน ชนิดที่ว่านางยังไม่ทันเห็นนิมิตรเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่อย่างไรเสียเรื่องราวที่กังวลมาตลอดก็ผ่านพ้นไปแล้ว และเหรินเยว่เทียนเองก็ถูกช่วยไว้โดยอาจารย์ของนาง จึงไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลมากเกินความจำเป็นอีก "เยว่เทียนท่านไม่ต้องกังวล ไม่มีใครตายคามือของอาจารย์ข้า" จูมี่เอินฉีกยิ้ม พูดออกไปด้วยความใสซื่อ และคงเป็นเพราะนางคลายกังวลเรื่องราวมากมายได้แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ

"ท่านอาจารย์จากไปแล้ว?" จูมี่เอินเดินทางมาที่ตำหนักของเหรินเยว่เทียนก็ได้รับข่าวของอาจารย์เป็นอันดับแรก นางทำเพียงพยักหน้าเข้าใจ โดยด้านหลังของนางมีเงาดำที่ชื่อว่าสามีตามติดไม่ห่าง บางครั้งเขายังเอาแต่มองนางจนไม่รู้ว่านางหยุดเดิน เผลอชนนางอยู่หลายรอบอีกด้วย ถึงแม้นางจะบอกเขาไปหลายรอบแล้วว่าจะไม่ไปไหน เขาก็เหมือนไม่วางใจ ยังเดินตามมาไม่หยุด จูมี่เอินก็ได้แต่ยกยิ้มเหนื่อยใจและกล่าวกับเขาอีกรอบโดยไม่ได้หันไปมองว่า "ข้าไม่ไปไหนแล้วท่านวางใจเถิด" เมื่อพูดจบนางก็หัวเราะแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของคนเจ็บ "..." เหรินโย่วหลุนทำคล้ายไม่ได้ยินยังคงเดินตามไม่ห่าง กงกงที่อยู่ระหว่างเรื่องราวความรักของสองคนนี้มาตลอดมองดูฮองเฮาและฮ่องเต้ทั้งสองพระองค์เดินอยู่ด้วยกัน แต่เป็นการที่คนหนึ่งเดินนำ อีกคนเดินตาม ภาพที่ดูคุ้นเคยนี้ทำให้กงกงหวนนึกถึงวันนั้นที่อารามของหมู่บ้านจิ้ง ยามที่ฮ่องเต้ทรงไปรับตัวนักบวชคนหนึ่งมาจากอารามที่ถูกเผาไหม้ ตอนนั้นพระนางเดินนำอยู่ด้านหน้า ฮ่องเต้เดินตามหลัง เป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นสำหรับคนที่มีฐานะสูงส่งเหนือผู้ใด แต่กลับคล้ายเป็นลางบอกเหตุถึงความสัมพ

จูมี่เอินยืนนิ่ง จ้องมองบานประตูตำหนักของเหรินเยว่เทียนเพราะเพิ่งโดนไล่ออกมา ก่อนจะหันมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของตน เอาเถอะ แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังโดนไล่ออกมา นางเองก็ควรปล่อยให้เหรินเยว่เทียนได้พักผ่อน จูมี่เอินจึงคิดจะกลับตำหนักของตนเอง "จะไปที่ใด?" เหรินโย่วหลุนเพียงแค่เห็นภรรยาขยับกายก็เอ่ยปากถามอีกรอบ วันนี้เขาพูดประโยคนี้ไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่อาจนับได้ครบ "กลับตำหนัก" ความจริงแล้วเหรินโย่วหลุนไม่น่าถาม ที่ที่จูมี่เอินจะไปก็มีแค่ตำหนักของตนเองเท่านั้น หรือในตอนนี้ก็คือตำหนักบรรทมของฮ่องเต้นั่นเอง เพราะเขาไม่ยอมให้นางย้ายไปอยู่ที่ตำหนักในวังหลังเหมือนเมื่อก่อน กฏวังหลังถูกเขาเมินไปเสียแล้ว ครั้นพอได้นึกถึงก็คิดว่าที่แห่งนั้นยามนี้ต่อให้ไม่เหมือนในนิมิตรที่ถูกรื้อจนไม่เหลือเค้าเดิม แต่ก็คงเงียบเหงาไม่ต่างกัน พอคนตัวเล็กเดินนำ เหรินโย่วหลุนก็เดินตาม "..." ระหว่างทางเขาก็มองท้องฟ้า ยังไม่มืด หันมองภรรยาที่ร่างกายยังไม่หายดีจากรอยช้ำที่เขาทำไว้ก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ หากรู้ว่าเรื่องจะมาถึงยามที่เขาและนางสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้ปกติโดยที่นางไม่คิดหนีไปอีก หลายวันที่

....... รถม้าเดินทางออกจากวังแล้ว จูมี่เอินเลือกรถม้าที่ดูธรรมดาที่สุดแต่ก็ยังถือว่าค่อนข้างเตะตาไม่น้อย การเดินทางรอบนี้มีเพียงฟางอี้ที่เป็นคนขับรถม้าตามมาด้วยเท่านั้น เพราะจูมี่เอินไม่อยากให้สะดุดตา แต่นางก็รู้ว่าสามีได้เตรียมองครักษ์เงาให้ตามอยู่ห่างๆ แล้ว "ข้างนอกคึกคักยิ่งนัก" จูมี่เอินเลิกม่านมองดูเมืองหลวงที่ตนไม่ได้กลับมานานถึงสองปี ตื่นเต้นจนถึงขั้นเกาะขอบหน้าต่างดูเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยออกจากบ้าน "อดีตผู้สำเร็จราชการแทนทำงานได้ดี" เหรินโย่วหลุนยามนี้ใส่ชุดสีเขียวอ่อนกำลังนั่งกอดอกพิงพนักที่นั่งและมองดูด้านนอกรถม้าเช่นกัน ตอนนี้คือยามอู่[1] ผู้คนเลยสัญจรไปมาค่อนข้างมาก ของขายข้างทางก็มีไม่น้อย เหรินโย่วหลุนเองก็รู้สึกแปลกตาเช่นกัน แต่ก็รักษาท่าทีสุขุมไว้ ([1] ยามอู่ 11.00 น. -12.59 น.) "..." จูมี่เอินนิ่งไปสักพักเมื่อเห็นสตรีงดงามผู้หนึ่งเดินเคียงมากับบุรุษที่เหมือนจะคุ้นหน้าก็ขมวดคิ้วมอง "อาหลุน คนนั้นไม่ใช่...ฟู่เจาหยางกระมัง" "..."เหรินโย่วหลุนทันทีที่ได้ยินชื่อบุรุษอื่นออกจากปากของภรรยาก็หรี่ตาลงด้วยความไม่สบอารมณ์ ขยับเอนตัวไปมองผ่านศีรษะขอ