All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 121 - Chapter 130

"อึก!" จูมี่เอินข่มความเจ็บกัดผ้าปูเตียงแน่น คนด้านบนกระแทกนางด้วยความแรงทันทีที่ใส่เข้ามา ไม่เหมือนปกติที่จะขยับให้นางชินเสียก่อน และแม้จะขยับด้วยความเร็วขนาดนั้นก็ดูเหมือนจะยังไม่พอใจเท่าที่ควร เขายกเอวของนางขึ้นไปด้วยสองมือเพื่อรับแรงกระแทกกระทั้นของเขาให้มากกว่าเดิม มือใหญ่นั้นบีบเอวนางแน่นเพื่อกันไม่ให้นางขยับหนี "อ่ะๆๆๆ" จูมี่เอินห้ามเสียงร้องไว้ไม่ได้ ภาพตรงหน้าสั่นไหวไปมาจนแทบมองไม่รู้เรื่องว่าสภาพของหัวเตียงนั้นเป็นยังไง "อ่าๆๆ" เหรินโยว่หลุนหายใจหอบถี่ รู้สึกพึงพอใจกับสัมผัสของคนใต้ร่างที่ห่อหุ้มตนเองไว้ เขาเคยคิดที่จะอยากทำแรงกับนางขนาดนี้ แต่ก็กลัวคนตัวเล็กจะหวาดกลัวแล้วหนีไป คราวนี้เมื่อถูกฤทธิ์ยาทำให้เป็นเช่นนี้ ภรรยาก็อาจจะไม่ได้ว่าอะไรเขา วันที่ตนได้รังแกนางอย่างสาสมใจก็มาถึงเสียที "อื้ม อ่าส์" จูมี่เอินเจ็บมาก เจ็บจนเอื้อมมือพาดไปด้านหลังดันเอวของคนที่กำลังรังแกนางไว้ หวังให้เขาเบาลงบ้าง แต่เหรินโยว่หลุนก็คว้ามือนางไว้แล้วจับกดไว้ที่เอวของนางแทน ทว่าแม้ความเร็วจะไม่ลดลงแต่ตอนนี้นางไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแล้ว ความต้องการถูกเข้ามาแทนที่ ร่างกายร้อนขึ้นกว่าเดิม

ในห้องทรงอักษร ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลงเหรินโยว่หลุนสั่งเสียงแข็ง "พูดมา!" เขาไม่อยากรอช้าอีก อยากฟังคำตอบว่าทำไมภรรยาของเขาถึงไม่ตั้งครรภ์เสียที หากนางปกติดีก็ต้องเป็นเขาแล้วที่ต้องแก้ไขสินะ "..." หมอหลวงเหงื่อไหลท่วมมือเป็นกังวลมาตลอดทาง ทั้งที่เดินทางมาไกลถึงเพียงนี้แต่กลับคิดหาข้อแก้ตัวไม่ได้เลย ผลสุดท้ายจึงคิดว่าควรบอกออกไปตามจริง หาไม่แล้วตำหนักวังหลังคงไม่ได้เห็นเด็กตัวเล็กออกมาวิ่งเล่นเป็นแน่ "พระสนมจูทรงให้นางกำนัลมาขอยายับยั้งการตั้งครรภ์พะยะค่ะ" ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าเป็นพระประสงค์ของฮ่องเต้ แต่พอเห็นพระองค์ตรัสถามเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ "!!!??" เหรินโยว่หลุนนิ่งไป มิน่านางถึงไม่ตั้งครรภ์สักที "ทำไมเจ้าไม่มารายงานข้า!" ยาพวกนี้ต้องเป็นฮ่องเต้สั่งการให้สนมดื่มเท่านั้น ไม่ใช่ว่าใครอยากจะได้ดื่มก็ได้ดื่ม แถมเขากับนางอยู่ด้วยกันทุกคืน คงไม่ใช่ว่านางกินยาทุกวันหรอกนะ "ขอทรงประทานอภัยด้วยพะยะค่ะ หม่อมฉันคิดว่าเป็นประสงค์ของพระองค์" หมอหลวงกลัวจนตัวสั่น ไม่เคยได้เห็นฮ่องเต้ทรงกริ้วเช่นนี้มานานแล้ว เขารีบนั่งลงกับพื้นก้มตัวลงต่ำทันที

"อ้อ" ที่แท้เป็นเช่นนี้ มิน่านางถึงรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แถมยังร้อนบ้างหนาวบ้างแปลกๆแต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "แล้วทำไมท่านถึงยังอยู่ที่นี่?" "เจ้าไม่อยากให้ข้าอยู่ที่นี่หรือ?" เหรินโยว่หลุนนึกถึงคำที่นางบอกให้เขาจากไปเมื่อวาน แผ่นหลังเล็กที่สั่นคลอนนั้นทั้งที่ไม่ยินดีปากกลับบอกให้เขาจากไปเขายังจำได้ไม่ลืม "..." จูมี่เอินไม่ตอบได้แต่เงียบ แววตาวูบไหว ต่อให้นางอยากให้อยู่แล้วอย่างไร นางมีอะไรที่สามารถรั้งเขาไว้ได้บ้าง ในเมื่อมีครั้งแรกที่เขาต้องไปพบสนมนางอื่น ย่อมต้องมีครั้งสองแน่นอน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกปวดแน่นในอกขึ้นมา "โกรธข้าหรือ?" "..." จูมี่เอินยังคงเงียบนอนมองเขาอยู่อย่างนั้น นางเองก็ไม่รู้ว่าควรโกรธเขาหรือไม่ นางเข้าใจดีว่าเมื่อวานที่เขาไปหาสนมอื่นเพราะจำเป็น หากแต่ใจก็ไม่อาจยอมรับได้ทั้งหมด ถ้าเมื่อวานเขาควบคุมตนเองไม่ได้ขึ้นมา เผลอตัวไปกับสตรีนางอื่น ตนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี การแต่งให้เขานั้นต้องทนทุกข์ถึงเพียงนี้เลยหรือ คิดมาถึงตรงนี้ดวงตาก็มีน้ำตาเอ่อคลอออกมาเบาบาง ความเจ็บปวดเฉกเช่นเมื่อวานยังคงลามมาจนถึงตอนนี้ มันชัดเจนจนนางไม่สามารถปกปิด

"อะ อื้ม อ่าส์" เหรินโยว่หลุนปวดเกร็งส่วนล่างไปหมด ไม่คิดว่าตนจะเป็นถึงขนาดนี้ เป็นหนักขนาดที่ไม่อาจควบคุมมันไว้ได้จนมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเกี่ยวเอวของภรรยาไว้ด้วยสองแขนของตน บีบรัดนางแน่นขึ้นนิดๆ เพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง "..." จูมี่เอินรับรู้ได้ถึงสิ่งที่อยู่ด้านหลังของนาง เสียงที่ครวญครางออกมาจากสามีก็รู้ได้ว่าเขานั้นรู้สึกไม่ดีขนาดไหน "ทำเบาๆ ได้หรือไม่" เหรินโยว่หลุนหายใจหอบถี่ขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังโดนยาปลุกกำหนัดแบบเมื่อวาน ในหัวคิดไปแล้วว่ายังไม่ขจัดมันออกไปได้ไม่หมด หรือความจริงแล้วจูมี่เอินกันแน่ที่เป็นยาปลุกกำหนัดสำหรับเขา "..." ไม่ ไม่ไหวหรอก จูมี่เอินต่อให้แข็งแรงเช่นไรแต่เมื่อวานเขาทำกับนางรุนแรงจนวันนี้ก็ยังรู้สึกได้อยู่เลย หากรั้งจะทำอีกก็ราวกลับเอามีดมากรีดนางแล้ว ทว่าลมหายใจร้อนที่เป่ารดต้นคอของนางก็หนักหน่วงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เห็นเขาทรมานเช่นนี้ก็ใจอ่อนลง "งั้น งั้น ข้าใช้มือให้ท่านดีหรือไม่?" "ดี ดียิ่งนัก" เหรินโยว่หลุนตอบทันที ทั้งที่บอกตนเองหลายรอบแล้วว่าจะให้นางได้พักสักอาทิตย์ แต่เพียงแค่ได้จูบนางเท่านั้นก็ลืมสิ้นไปหมดแล้ว จูมี่เอ

"เชื่อฟังดีๆ ท่านหมอจะดูอาการให้" ท่านหมอที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในใต้หล้ายังคงยิ้มด้วยความชอบใจ มือเริ่มปลดอาภรณ์ของภรรยาได้สำเร็จ "..." จูมี่เอินมองค้อนเขา มือเล็กที่กำลังจะปัดเขาออกกลับถูกอีกฝ่ายคว้าไปไว้ "ถอดเร็ว ท่านหมอมีของดีจะให้เจ้าดู" เหรินโยว่หลุนทาบมือเล็กเข้าที่อกตน อยากให้นางช่วยถอดให้เขาบ้าง ก้มลงไปหอมแก้มนวลเนียนหนึ่งทีก่อนจะผละออกมามองนางด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "หึๆ" จูมี่เอินหัวเราะออกมาด้วยเสียงใสบริสุทธิ์ ขำไปกับท่าทางของเขาที่บอกว่าตนเองเป็นหมอ แต่กำลังจะขอดูร่างกายคนไข้ไม่เลิก มือเล็กก็เริ่มถอดเสื้อตัวบนออกให้เขา รู้ว่าหนีไม่ได้ ออกแรงต้านไปก็เหนื่อยเปล่า ยามนี้สิ่งที่นางทำได้มีเพียงพร่ำภาวนาในใจว่าขอให้เขาเบามือลงบ้างเท่านั้น "ดีมาก" เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่แข็งขืนอีก เขาก็ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่เรียงตัวสวย ตั้งคำมั่นในใจว่าเด็กคนนี้เขาจะทำให้เสียคนให้ได้! เมื่อทำให้คนตัวเล็กไร้อาภรณ์ปกปิดกายได้แล้วเหรินโยว่หลุนก็ไล่สายตามอง รอยช้ำที่เขาทำไว้หายเกือบหมดแล้ว รอยฟันรอยขบเม้มก็จางไปมาก ทำให้ยามนี้สามารถมองเห็นผิวขาวเนียนได้อย่างชัดเจน เหรินโยว่