148 เหตุใดถึงไม่ใช่อย่างที่เห็น

แต่อีกใจนางกลับคิดว่าคนรู้น้อยย่อมดีที่สุด ลองนึกดูว่าถ้ามีคนรู้เรื่องความสามารถของนาง ต้องการให้นางดูอนาคตของตนเอง ยามนั้นจะวุ่นวายเพียงใด จึงตัดสินใจอยู่แบบนี้ต่อไปก็ดี แม้จะไม่อาจละเลยยื่นมือไปช่วยเหลือคนที่สามารถช่วยได้ก็เถอะ ทว่านางได้บทเรียนมามากแล้ว อยู่ให้ห่างจากผู้คนก็ถือว่าไม่ผิดต่อตนเองและผู้อื่น

"ครั้งนี้เล่าเจ้าเห็นสิ่งใด" เมื่อเห็นว่าจูมี่เอินมีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้วกัวเจียงมิ่งจึงปล่อยไหล่ของลูกศิษย์ออกและกลับไปนั่งลงตามเดิม

"สตรีนางหนึ่งในชุดดำตกเขา"

ในนิมิตรนั้นจูมี่เอินได้ยินสตรีนางนั้นบอกว่า

'วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์เสียด้วย ข้ากลับไปไม่ทันแน่'

ซึ่งก็คืออีกสามวันข้างหน้าต่อจากนี้

กัวเจียงมิ่งพยักหน้าเล็กน้อย คาดว่าจูมี่เอินคงหายไปสักพักเหมือนเดิม "อยู่ใกล้ๆ นี่หรือ"

"น่าจะหลังเขาของกระท่อมเรา" จูมี่เอินตอบออกไป ช่วงหลังนางมักจะมองเห็นอนาคตของคนในละแวกนี้ได้ค่อนข้างบ่อยกว่าปกติ ทำให้นางสามารถช่วยคนเหล่านั้นได้ทันเวลา ทุกครั้งที่ออกไปก็มักจะพกตะกร้าสมุนไพรออกไปด้วย ทำทีเหมือนออกไปเก็บสมุนไพรในป่าและบังเอิญเจอคนบาดเจ็บเข้า แต่เป็น