บททั้งหมดของ ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: บทที่ 81 - บทที่ 90

เหรินโยว่หลุนพอมานั่งตรวจฎีกาไปได้สักพักใหญ่ก็นึกอยากเจอหน้าภรรยาขึ้นมาอีกแล้ว กำลังจะบอกให้ฟางอี้เดินไปสั่งนางกำนัลด้านนอกให้ไปตามภรรยามาให้เขาหน่อย คนงามของเขาก็มาขอเข้าเฝ้าพอดี เหรินโยว่หลุนที่ฉีกยิ้มขึ้นก็รีบหุบยิ้มลงทันทีเมื่อเห็นฟางอี้มองมาที่ตน ตบท้ายด้วยการส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้ ก้างขวางคอชิ้นโตอย่างฟางอี้ต่อให้ซื่อบื้อเรื่องความรักเพียงไรแต่ก็พอมองออกว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้ต่อ จึงรีบขอตัวออกไปทันที อันที่จริงกึ่งหนึ่งเขาก็กลัวสายตาคมกล้าของฝ่าบาทที่มองมาที่ตนด้วยนั่นแหละ รู้สึกเหมือนโดนมีดดาบจ่ออยู่ที่คออยู่ก็ไม่ปาน หนาวเหน็บจนเสียวสันหลังขึ้นมา ใครจะอยู่ต่อก็อยู่ ส่วนเขาไม่อยากตายก่อนวัยอันควร หนีได้ตอนนี้ก็รีบหนีทันที จูมี่เอินเดินเข้ามาก็ก้มหัวรับฟางอี้ที่ทำความเคารพนาง หันมองตามร่างสูงที่เร่งรีบจากไปก็แปลกใจ ฟางอี้ปวดหนักหรือ? นางมีเรื่องอยากจะถามเขาเสียหน่อย แต่ยังไม่ทันได้เรียกไว้คนก็จากไปแล้ว ด้านเหรินโยว่หลุนเห็นภรรยาหันไปมองบุรุษอื่นก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา ส่งเสียงกระแอมไอไปหนึ่งที่ "อะฮื้ม!" จูมี่เอินได้ยินก็รีบหันกลับไปมองทางเขา เห

"ข้า ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ" นางกุมมือใหญ่ไว้เบาๆเมื่อเขาลงมือดึงคอเสื้อของนางเปิดออกกว้างจนเห็นเอี๊ยมด้านใน "มีเรื่องอะไรสำคัญกว่าข้าอีก?" เหรินโยว่หลุนยกมือเชยคางมนขึ้นมาให้นางมองสบตากับเขาตรงๆอยากรู้ว่าระหว่างเขากับเรื่องที่นางต้องไปทำ อะไรสำคัญมากกว่ากัน "ไม่ ไม่มี" จูมี่เอินเขินสายตาของเขาที่มองมาจนหน้าแดงรีบเบนสายตาหนี ตอบออกไปตามความคิด "ดีมาก" เหรินโยว่หลุนกระตุกยิ้มพึงพอใจกับคำตอบ ก้มลงไปสูดดมความหอมที่คอขาวเนียนของภรรยา ไล่ปลายจมูกลงไปเบื้องล่าง มือใหญ่เอื้อมปลดเอี๊ยมที่บดบังความนุ่มนิ่มของดอกบัวคู่นั้นออก ต่อจากนั้นก็ลงมือถอดชุดของนางออกจนหมดในคราเดียว "อื้ม" จูมี่เอินถูกปากของเหรินโยว่หลุนงับเข้าที่ยอดอกก็ยกมือขึ้นปิดปากของตนไว้เกือบไม่ทัน เมื่อครู่ตอนที่นางเดินเข้ามายังมีนางกำนัลและขันทียืนอยู่ข้างหน้าห้องอยู่เลย ไม่อาจทำเสียงดังไปได้ แต่อีกคนที่เป็นผู้กระทำกับคล้ายจงใจแกล้งนาง ปากทั้งกัดทั้งดูด หน้าอกอีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่างเว้น จงใจใช้มือใหญ่ของตนขย้ำเนื้ออกของนางแน่นจนนางรู้สึกเจ็บเบาๆ มืออีกข้างก็เลื่อนลงไปที่ขาของนาง ลูบไล้ส่วนที่ไวต่อความรู้

เหรินโยว่หลุนพอเรียกฟางอี้มาถามที่อยู่ของจางอี้ซู อีกฝ่ายก็บอกจนหมด ทั้งที่ตั้ง ทั้งรูปร่างของจวน ทำเอาผิดแผนที่เขาวางไว้ทั้งหมด เป็นเพราะไม่ได้นัดแนะกันก่อน แต่จะนัดกันยังไงให้ทันการณ์ จูมี่เอินเล่นมายืนตาใสแป๋วอยู่ข้างเก้าอี้เขาขนาดนี้ ไม่ให้เขาได้มีเวลาออกไปคุยด้วยซ้ำ แถมนางเป็นคนไปเรียกฟางอี้ที่อยู่หน้าห้องมาด้วยตนเองอีกต่างหาก เดินตามติดอีกฝ่ายเป็นเงาจนกระทั่งร่างสูงของฟางอี้มาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเหรินโยว่หลุน นางถึงได้เดินมาหยุดยืนข้างเขาแทน มิน่าละที่นางมองตามฟางอี้ไปในตอนแรกคงจะอยากถามเรื่องที่อยู่ของมารดานี่เอง เป็นเขาหน้ามืดตามัวหึงไปชั่วขณะ โชคดีที่ไม่เผลอทำอะไรรุนแรงกับนางไป หาไม่แล้วคงรู้สึกผิดแน่ๆ หลังจากฟางอี้บอกที่ตั้งจวนจนผิดแผนในใจของเขาไปแล้ว เหรินโยว่หลุนก็หรี่ตาลงเรียกฟางอี้ แล้วทำตาขยุกขยิก "ฟางอี้ มารดาของพระสนมจูตอนนี้อยู่ที่จวนหรือไม่ พานางไปพบมารดาของนางหน่อยเถิด" "พะยะค่ะ?" ฟางอี้เงยหน้ามอง เห็นพระเนตรของฝ่าบาทขยับไปมาก็รู้ได้ทันที ดูจากที่อีกฝ่ายสั่งให้ตามสืบแล้ว คงยังไม่อยากให้พระสนมเจอกับมารดาของนางในตอนนี้เป็นแน่ ฟางอี้เลย

เวลาล่วงเลยไปหนึ่งปี ข้ากลับไปหาท่านแม่ พบว่านางจากไปแล้ว ย้ายบ้านไปที่อื่น แต่ข้าไม่เสียใจ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่านางมีชีวิตอยู่ ไม่ได้หลงอยู่ในป่าแค่นั้นก็เพียงพอ หลังจากนั้นข้ากลับมาที่อาราม และลองเปิดใจอีกครั้ง ข้าอยากช่วยผู้คนจึงบอกนิมิตรที่ได้เห็นแก่ผู้คนไป กลับพบว่าผลที่ตามมายังคงเหมือนเดิม ทุกคนหวาดกลัวคำบอกเล่าของข้า หาว่าข้าเป็นปีศาจ ข้าทำให้อาจารย์และศิษย์พี่เดือดร้อน ไม่มีคนมาที่อารามอีกเลย ในตอนนั้นเป็นท่านอาจารย์ลู่ที่ต้องเดินทางไปที่หมู่บ้านเพื่อแก้ไขสิ่งที่ข้าทำพลาด ต่อมาข้าจึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มองการจากไปของผู้คน ทำได้สวดมนต์ให้พวกเขา อธิษฐานให้พวกเขา จนข้าอายุสิบสี่ปี ข้าได้พบท่านที่ลำธาร แต่ครานั้นกลับเห็นนิมิตรขึ้นมาสองแบบ" "เดี๋ยวนะตอนนั้น เจ้าอายุสิบสี่ปี?" เหรินโยว่หลุนยกหัวขึ้นมาเอนไปมองหน้าภรรยาเล็กน้อย ลองเทียบดู จริงด้วย! นางเพิ่งบอกไปว่าตอนนี้นางอายุสิบเจ็ดปี เขาเจอนางเมื่อสามปีที่แล้วก็ต้องสิบสี่ปี แต่ครั้งที่พบนางที่ลำธารนางเหมือนเด็กสิบเอ็ดสิบสองขวบด้วยซ้ำไป สามปีผ่านมาจนกระทั่งตอนนี้ต่อให้สูงขึ้นเยอะพอสมควรแล้ว แต่ก็ถือว่ายังตัวเล็

ฉึบๆ เสียงเนื้อแน่นๆ กระทบกันดังกลางอากาศ บางอย่างที่ถูกันไปมาทำให้เกิดเสียงที่ชวนเขินอายยามได้ยินไม่หยุดหย่อน "อย่ามาขี้โกงนะ" เหรินโยว่หลุนกัดฟันแน่น โดนนางบีบรัดตัวแน่นขึ้นมาอีกรอบก็เริ่มทนไม่ไหวเช่นกัน "อ่าส์" ร่างใหญ่ปลดปล่อยความร้อนในกายของตนไปสู่อีกฝ่ายแต่ยังไม่ยอมหยุดขยับกายไปมา เพียงแค่ทำช้าลงทีละนิดๆ เท่านั้น คนตัวเล็กก็เกร็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง "อื้ม" นางก้มลงไปกัดคอของอีกฝ่ายที่ทำให้นางอับอายเช่นนี้ น่าอายยิ่งนัก นางถูกเขาปลุกปั่นจนเป็นคนแบบนี้ไปเสียได้ ตอนนี้นางกลับกลายเป็นคนขี้โกงแบบที่เขาบอกจริงๆ ไม่อยากเชื่อว่าเขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ยังสามารถจับจุดอ่อนของนางได้ทุกส่วน "อ่าส์ๆ" ร่างบางหอบหายใจหนักหน่วง เกี่ยวคนตัวสูงไว้แน่น "ภรรยา ข้า...ขออีกรอบได้รึไม่" น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที่หูเล็ก เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมถอนกายออกจากอีกฝ่ายโดยง่าย หวังจะทำตามใจคิดอีกรอบ "..." จูมี่เอินส่ายหน้าไปมาที่ไหล่ของเขา "..." เหรินโยว่หลุนไหนจะยอม เขาจับร่างเล็กวางลงให้นางยืนหันหลังให้เขา จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างมากดไว้ที่เอวด้านหลังของนางด้วยมือเด