All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 61 - Chapter 70

ก่อนหน้านี้ใกล้ยามอู่ [1]ยามอู่ 11.00 น. - 12.59 น. จูมี่เอินไม่คิดว่าคนที่หาบน้ำขึ้นเขาทำงานหนักมาตลอดอย่างนาง ยามก้าวขาลงเตียงเมื่อเช้าก็เกือบทรงตัวไม่ได้ เหมือนไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ขาสั่นไปหมด ดีที่มีสองแฝดช่วยไว้ทัน พอได้ทำความสะอาดล้างกาย กินข้าวและยาบำรุงไปก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ภายในห้องบรรทมของฝ่าบาทมีหน้าต่างค่อนข้างน้อยทำให้รู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่นางก็เข้าใจว่าป้องกันพวกลอบสังหาร จึงมีหน้าต่างอยู่ไม่กี่บาน เลยคิดจะออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศสักหน่อย แต่พอจะออกไปข้างนอกก็นึกถึงคำที่ฮ่องเต้ทิ้งท้ายไว้ จึงลังเลไม่อยากออกไปด้านนอกแล้ว ทว่าสองแฝดกลับยืนยันว่าหากสามารถลุกขึ้นมาได้ให้ไปพบพระองค์ก่อนจึงทำให้นางคิดไม่ตก ได้แต่พยักหน้าเข้าใจและเดินตามการนำทางของนางกำนัลทั้งสองออกมาจากห้องบรรทมอย่างเลี่ยงไม่ได้ จูมี่เอินไม่ได้หน้าหนาขนาดนั้น เรื่องเมื่อคืนยังวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา จะให้นางไปเจอหน้าฮ่องเต้ตอนนี้นางควรจะทำตัวเช่นไร นางโตมาไร้บิดามารดาคอยสั่งสอนเรื่องกุลสตรี มาอยู่อารามก็ท่องแต่บทสวดและเรียนรู้การทำพิธี ไม่มีเพื่อนสตรีไว้พูดคุยแถมยังไม่เคยนึก

"ข้ายอมอภัยให้ท่านมาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ท่านกลับทำพลาดอีก" เหรินโยว่หลุนพูดเหมือนสนทนาเรื่องดินฟ้าอากาศ น้ำเสียงไม่ได้ราบเรียบแบบปกติหากดูคล้ายอารมณ์ดีอยู่หลายส่วน มุมปากยกยิ้มบางเบา จ้องหน้าคนที่กำลังก้มหน้าลงต่ำหนีความผิด ฉือเจาอยู่ในวังหลวงมานานได้รู้นิสัยของฮ่องเต้พระองค์นี้ก่อนพระองค์จะได้ขึ้นครองราชย์เสียอีก น้ำเสียงเช่นนี้ตนคงไม่อาจรอดพ้นความผิดไปได้ "ขอ ขอทรงประทานอภัยพะยะค่ะ" เพราะด้วยฐานะของตนไม่อาจลงไปคุกเข่าได้เหมือนบุคคลธรรมดาจึงทำได้เพียงก้มหน้าลงต่ำมากกว่าเดิม พระองค์ทรงรู้ ทรงรู้มาตลอด ไม่มีเรื่องใดที่สามารถปิดพระองค์ได้ เขาไม่ตัดสินใจน่าพลาด เพียงเพราะกลัวโดนโทษที่ทำพิธีไม่สมบูรณ์ ไม่ทันคิดหน้าคิดหลังให้ดีกลับไปลากหญิงสาวนางหนึ่งมาสวมรอยแล้วโดนโทษหลอกลวงเบื้องสูงแทน ครานั้นหน้ามืดตาบอดกลัวความผิดแต่กลับไม่กลัวตาย ยามนี้ความตายมาเยือนจะทำเช่นไรได้อีก หากไม่รีบยอมรับผิดอาจตายไร้ดินกลบหน้าเป็นแน่ "ท่านกล้าลักพาตัวภรรยาของผู้อื่นมาบวช มันได้หรือ?" ห๋า? ฮ่องเต้พระองค์ทรงเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ พระองค์เป็นถึงฮ่องเต้ไม่ใช่คนธรรมดาจะมาใช้คำเรียกว

เหรินโยว่หลุนขยับเข้าไปใกล้ม้า จับมือเล็กวางลงบนบ่าของตนทั้งสองข้าง จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับเอวของนางด้วยมือทั้งสองข้างของตน ยกนางลงจากหลังม้ามาพาดไว้บนไหล่ของตนแทน "อ่ะ ท่านจะทำอะไร" เพราะได้เรียกชื่อเขาแบบชาวบ้านปุถุชนทั่วไปทำให้นางเปลี่ยนคำเรียกเขาไปด้วย หากเรียกเขาอาหลุนและใช้คำว่าพระองค์รวมกันคงทั้งแปลกและพิลึก อีกทั้งก็กลัวเขาจะเคืองด้วย เรื่องนี้นางตัดสินใจไปตั้งแต่เมื่อครู่ที่เขาจูงม้ามาแล้ว ยามนี้พอตกใจเรียกถามออกไป "อย่าดิ้น" เหรินโยว่หลุนสั่งห้ามก่อนที่คนตัวเล็กบนบ่าจะได้ออกแรงด้วยซ้ำ พร้อมยังลงมือตีไปที่ก้นของนางหนึ่งที ดังป๊าบ! ก้นนั้นเด้งสู้มือกลับมาคล้ายกำลังโกรธเคืองที่โดนตี "อ่ะ! ท่านตีข้าทำไม?" "เพราะเจ้าดื้อไม่เชื่อฟังข้าที่ห้ามออกนอกวังและยังหนีไปบวช" "เมื่อครู่ท่านไม่ใช่ทำโทษข้าไปแล้วหรือไง?" พอนึกเรื่องนั้นขึ้นมาใบหน้าและหูเล็กๆ ของนางก็แดงขึ้นมาด้วยความอาย ยกสองมือขึ้นมาทาบแก้มตัวเองเพื่อคลายความร้อนที่เห่อขึ้นมาบนใบหน้า หลังจากได้อยู่กับฮ่องเต้มาสักพักนางก็เริ่มรู้จักวางแผน "เช่นนั้นที่ท่านตีก้นข้าคือข้ารับโทษแทนท่านนักบวชฉือเจาแล้ว

"อื้มมม อย่าเร็วนัก" เขาไม่อยากให้เวลาที่โดนนางทำเช่นนี้เดินไวเกินไป มือใหญ่สอดไปยกท้ายทอยของนางขึ้นมา "ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าใส่ลงไปในปากของเจ้า งั้นแค่นิดเดียวก็ได้ อ้าปากสิ" จูมี่เอินไม่สามารถปฏิเสธได้ อีกทั้งก็ไม่สามารถหนีเขาพ้น นางรู้ดีว่ายังไงเขาก็ต้องการจะทำเช่นนั้นให้ได้ ปากเล็กค่อยๆ อ้าออกช้าๆ เมื่อลองเทียบปากของนางกับสิ่งที่อยู่ในมือ ต่อให้นางพยายามอ้ากว้างมากแค่ไหนก็ยังไม่คิดว่าจะสามารถรับเขาเข้ามาได้อยู่ดี "แลบลิ้นออกมา อื้มมม" เหรินโยว่หลุนเม้มปากแน่น ฮัมเสียงในลำคอกดความพลุ่งพล่านที่ถูกจูมี่เอินสร้างขึ้นมาลงไปอีกครั้ง มือเล็กนุ่มนิ่มของนางที่กุมเขาไว้รูดขึ้นรูดลงไปมานั้นทำเขาแทบทนไม่ไหวแล้ว แต่เขายังไม่พร้อมจะให้มันสิ้นสุดลง เขาต้องทำตามแผนที่คิดไว้ในใจให้ได้เสียก่อน "อ่าส์" เหรินโยว่หลุนกัดฟันแน่น จูมี่เอินมองดูดวงตาคมที่เปลี่ยนเป็นหวานคล้ายดวงดาวเป็นประกายของคนด้านบนที่ก้มมองนางอยู่ ใบหน้าที่แดงขึ้นนิดๆ ของเขาทำเอานางเผลอตัวไปด้วย เป็นคนที่ช่างมีเสน่ห์ร้ายเกินทน ขนาดนางเองก็ยังต้านไม่ไหว ยอมทำตามที่เขาสั่งราวกลับถูกมนต์สะกด ได้ยินเขาสั่งอย่างนั้นก็ลิ้

"ข้ามี่เอินเอง จูมี่เอินเจ้าค่ะ" จูมี่เอินรีบย่อตัวลงไปกุมมือของหญิงขอทานที่เปื้อนคราบดำเต็มมือราวไม่ได้อาบน้ำมานานอย่างไม่นึกรังเกียจ มองขันในมือของผู้เป็นมารดาน้ำตาก็ไหลไม่หยุด ที่ผ่านมามารดาของนางไม่ได้มีชีวิตที่ราบรื่นใช่หรือไม่ เป็นนางผิดเอง คิดว่าตนจากมาอาจทำให้มารดาสบายยิ่งกว่าตอนมีนางอยู่ด้วยก็ได้ ไม่เคยรู้เลยว่ามารดาของตนจะลำบากถึงเพียงนี้ "มี่เอินลูกแม่" จางอี้ซูน้ำตาไหลตามเด็กสาวทันที "ดีเหลือเกินๆ" นางยกยิ้มขึ้นจนแก้มที่เหี่ยวเพราะไม่มีเนื้อย่นขึ้นจนดูแก่ลงไปมากกว่าเดิม "ท่านแม่" จูมี่เอินยามนี้น้ำตาปิดดวงตาไปเกือบครึ่ง ภาพตรงหน้านั้นมองไม่ชัดเจน ไม่สามารถรับรู้สีหน้าและท่าทางของมารดาได้ มีเพียงเหรินโยว่หลุนที่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง มองการกระทำของสองคนที่กำลังร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ แต่กลับเป็นน้ำตาที่ให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง โรงเตี๊ยมกลางตลาด หลังจากได้คุยกับมารดาก็ได้รู้ว่านางลำบากมาตลอดหลายปีตั้งแต่จูมี่เอินจากมา อาหารที่เหรินโยว่หลุนสั่งมา จางอี้ซูกินไม่เหลือสักจานด้วยความหิว "อาหลุน" จูมี่เอินหันมองบุรุษข้างตัวคล้ายอยากให