All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 31 - Chapter 40

"ท่านนักบวช" ชายคนหนึ่งที่ผ่านมาทางอารามได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่พอดี เขาเดินเข้ามาหาจูมี่เอินหลังจากขบวนของกงกงจากไป ร่างสูงยกมือข้างหนึ่งขึ้นทักทายนาง เรียนแบบท่าทางของนักบวช "ได้ยินว่าท่านนักบวชอยากไปที่อารามในเมืองหลวง?" "..." จูมี่เอินมองการแต่งตัวของเขา นางไม่รู้จะเรียกเขาว่าอย่างไร ชุดที่เขาสวมไม่เหมือนชุดของขุนนางในวัง อีกทั้งการพบปะพูดคุยกับผู้คนก็ไม่ใช่ทางถนัดของนาง จึงทำได้เพียงนิ่งเงียบและยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งที่อกเท่านั้น "ข้าเสียมารยาทแล้ว ลืมแนะนำตัวไปเสียได้" เหรินเยว่เทียนปกติไม่ต้องแนะนำตัวเอง คนทั้งวังต่างก็รู้จักเขากันหมดว่าเขาคืออ๋องห้าพระอนุชาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ยามนี้อยู่ต่อหน้าคนที่เพิ่งเข้าวังมาก็ลืมไปเสียสนิทว่าต้องแนะนำตัวก่อน "ข้าเหรินเยว่เทียน" ก่อนหน้านี้เมื่อประมาณอาทิตย์ก่อนได้ยินข่าวมาว่าฮ่องเต้พานักบวชคนหนึ่งกลับมาและเป็นนักบวชหญิงด้วยเขาก็รู้สึกสนใจขึ้นมา เพราะนักบวชหญิงเป็นอะไรที่พบเห็นไม่ค่อยบ่อยนักในแคว้นเซียว เลยลองเดินผ่านมาทางนี้ดู แถมเมื่อครู่ถ้าไม่ได้ยินกงกงเรียกนางว่าท่านนักบวช เขาคงคิดว่านางเป็นสนมคนใหม่ของเสด็จพี่เป

"ได้ยินว่าเจ้าต้องการไปที่อารามในเมืองหลวง?" เขากุมข้อมือของนางไว้ในมือของตนเอง ผิวสัมผัสนุ่มลื่นเหมือนเต้าหูทำให้เขารู้สึกแปลกใจ แม้มองภายนอกจะรู้ว่านางเป็นหญิงสาวที่มีผิวพรรณดีคนหนึ่งทั้งทีอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกล แต่ใครจะไปคิดว่าตัวนางจะนุ่มขนาดนี้ นุ่มจนเขาเผลอออกแรงบีบไปไม่น้อย และยิ่งพอได้รู้ว่านางยังไม่ได้ผ่านพิธีกรรมเป็นนักบวชโดยแท้จริงเขาก็ไม่สนใจที่จะห้ามตนเองไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวนาง ตอนอยู่ในรถม้าเขายังให้นางพิงเขาไว้นานสองนาน เขาเองก็ใช่ว่าไม่เปลืองตัวนี่น่า ยามนี้แค่เขาขอจับนิดจับหน่อยคงไม่เป็นไรสินะ "เพคะ" พอได้ฟังคำตอบแล้วก็เผลอบีบข้อมือนั้นเพิ่มขึ้นอีกโดยไม่รู้ตัว นางยังตั้งใจจะไปจากเขาจริงๆ ช่างเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นอะไรเช่นนี้ เหรินโยว่หลุนหลุบตามองข้อมือเล็กที่พยายามจะดึงกลับไปหาเจ้าของ รอบมือของเขาที่กำแขนของนางอยู่บนผิวขาวๆ นั้นเป็นรอยขึ้นมา แค่เขาออกแรงบีบเบาๆ ยังเริ่มแดงขนาดนี้เลย ถ้าทำมากกว่านี้มันจะเป็นยังไงนะ...ความคิดไม่ดีมากมายผุดขึ้นในหัวที่ชั่วร้ายของเขา เหรินโยว่หลุนเงยหน้ากลับขึ้นไปมองคนที่อยู่ด้านบนหัวของตน "เจ้าอยาก

"โรคระบาด ท้องร่วง มากับน้ำ หมู่บ้านทางเหนือ" จูมี่เอินคล้ายยังจมดิ่งไปกับความรู้สึกที่ได้เห็นภาพเมื่อครู่ในหัวของนาง "รู้ชื่อหมู่บ้านรึไม่?" "ไม่ทราบเพคะ" จูมี่เอินไม่รู้ว่าหมู่บ้านแห่งนั้นชื่ออะไร นางได้เห็นหมอคนหนึ่งส่งจดหมายขอความช่วยเหลือจากทางการ บนแผ่นกระดาษนั้นเขียนเพียงตัวสมุนไพรที่ต้องการและชนิดของโรคเท่านั้น ภายนอกโรงหมอนั้นนางได้ยินคนพูดถึงแค่ว่าหมู่บ้านทางเหนือ ภาพต่อมาก็เห็นผู้คนล้มตายจำนวนมาก "มีอะไรที่เป็นจุดน่าสังเกตรึไม่ จะได้รีบส่งทหารออกไปค้นหาหมู่บ้านที่เจ้าเห็น เผื่อจะได้ยับยังไม่ให้คนในหมู่บ้านดื่มน้ำนั้น" เหรินโยว่หลุนกำลังจะหันไปทางหน้าประตูเพื่อจะเรียกองครักษ์ด้านหน้ามาสั่งงาน แต่มือเล็กที่กำต้นแขนเขาไว้ก็บีบแน่น เขาหันกลับมามองนางก่อน เห็นดวงหน้างามเมื่อครู่ที่คราแรกมมีเพียงอาการตกใจตอนนี้กลับน้ำตานองเต็มสองแก้มนวล นางส่ายหน้า คล้ายเหม่อลอย แม้ดวงตาจะจ้องมองมาที่เขาโดยตรงแต่ราวกลับมองผ่านร่างของเขาไป "ฝ่าบาท..." นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เหรินโยว่หลุนรู้สึกถึงน้ำหนักที่แขนที่ตนเกี่ยวเอวบางไว้ รับรู้ได้ว่ายามนี้เ

"เพคะ หม่อมฉันเข้า..." จูมี่เอินนิ่งไป เมื่อนางคิดทบทวนเรื่องเวลาอีกครั้ง และอีกเรื่องที่เหมือนจะยังไม่ได้บอกฮ่องเต้ออกไป "ฝ่าบาท!" นางคว้าแขนเขาแน่นสีหน้าตื่นเต้นดีใจ นางจับเหรินโยว่หลุนเขย่าไปมาหลายที "จูมี่เอิ่นสงบสติลงก่อน" เหรินโยว่หลุนไหนเลยจะเคยโดนเขย่าเช่นนี้ แต่ได้เห็นท่าทางแบบนั้นของนางแล้วเขาก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ แถมนางก็ดูตื่นเต้นจนไม่ทันสังเกตว่าเขาเรียกชื่อนางโดยตรง เพราะปกติมักจะเรียกนางว่า 'ท่านนักบวชจูมี่เอิน' มาตลอด จนกระทั่งวันนี้ที่ได้รู้ความลับเรื่องนั้นของนางเข้า "เออ...ขอ ขอประทานอภัยเพคะ" จูมี่เอินกระพริบตาถี่เพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ยามนั้นก็ปล่อยมือจากแขนของฮองเต้ แต่มือใหญ่ของเขาก็คว้ามือของนางไว้ก่อนที่นางจะได้เอาออก แต่เขาก็คว้าไว้ได้เพียงข้างเดียว อีกข้างนางก็ลดมือลงมาข้างตัวแล้ว "มีอะไรให้ดีใจขนาดนั้น" เขารีบถามนางก่อนนางลืม และเมื่อครู่ที่บอกให้นางสงบสติลงไม่ใช่ว่าเขาอยากให้นางเอามืออกจากตนเสียหน่อย ยามนี้เขาเลยได้กุมมือนางไว้ข้างหนึ่งติดกับแขนของเขาไว้ "ในนิมิตรเมื่อเสบียงไปถึงห้าคนนั้นเพิ่งเสียไปก่อนหน้านั้นเพียงหนึ่งวันเพค

"ท่านป่วยหรือ?" พรืดดด เหรินโยว่หลุนถึงกลับหลุดหัวเราะ เขาพยายามจะกลั้นเสียงไว้เพี่อไม่ให้บุรุษผู้นั้นกลับมา ทั้งขำและถอดถอนใจอยู่ในคราเดียวกัน ฮ่องเต้ทรงพระสรวล? จูมี่เอินแปลกใจแต่นางก็ไม่ได้กล่าวอันใดออกไป หากทักท้วงไปเขาจะอาจจะมีท่าทีขึงขังขึ้นมาก็ได้ นางเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า ทำเพียงขยับตัวลงมานั่งที่ข้างตัวเขาอย่างระมัดระวัง เหรินโยว่หลุนเองก็พอใจมากแล้วจึงยอมปล่อยนางลงจากตัวไป จากนั้นจึงเท้าแขนลุกขึ้นนั่งโดยมีมือเล็กของคนข้างตัวช่วยประคอง "เข้านอนเถิด พรุ่งนี้เจ้ายังมีเรื่องที่ต้องทำ" เขาไม่รีบ ยังมีเวลาอีกมากที่จะทำตามที่ตนเองวางแผนไว้ ถึงเหรินโยว่หลุนจะบอกตนเองเช่นนั้นแต่สายตากลับจ้องมองนางตลอด มองดูนางยืนขึ้นก่อน มองดูนางช่วยพยุงเขาตัวยืนขึ้น มองดูนางยกมือขึ้นมาร่ำลาเขา มองดูนางจากไป ใช้สายตาส่งนางจนสุดทาง จูมี่เอินนั้นก็ซื่อบื้อเหนือใครเปรียบ นางก้มหน้าตลอดเวลาไม่รู้ว่ากำลังถูกมอง เมื่ออีกฝ่ายให้ไปนอนนางก็ไปทันที หากหันกลับมามองคนด้านหลังสักนิด บางทีอาจจะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม เหรินโยว่หลุนยกมือทาบที่หน้าอกของตน ยังรู้สึกได