Semua Bab กลรติรส : Bab 201 - Bab 210

“ไปครับ”“ตาเบส แม่ถามจริงๆ เถอะนะ ลูกไม่นึกชอบหรือมีใจให้หนูดาด้าเขาบ้างเลยหรือ” ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก การที่สลิลดารักลูกชายของเธอมากจนทำร้ายตัวเอง มันก็ควรที่ภูเบศต้องรู้สึกอะไรบ้าง อีกอย่างแม่เลขาคนเก่าก็ลาออกไปพักใหญ่แล้วด้วย ความหลงที่บุตรชายของนางมีก็ควรจะจางลงไปบ้าง แต่ทว่า...“ไม่ครับ ความรู้สึกผมยังเหมือนเดิม ผมเห็นดาด้าเป็นแค่น้อง ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่นครับแม่”คำตอบนั้นทำให้คนฟังถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง“แล้วแม่จ๋าที่เคยพาไปที่บ้านล่ะ แม่ได้ข่าวว่าเขาหายตัวไปตั้งเป็นเดือนแล้วนี่ ลูกยังไม่เลิกคิดถึงเขาอีกเหรอ”ชายหนุ่มนิ่งไม่ตอบคำถามนั้น คิดถึงเหรอ...เขาเคยคิดจะถอดใจหลายครั้ง เมื่อตามหาอีกฝ่ายไม่พบ แต่แล้วเขาก็ตัดใจไม่ได้ ต่อให้ลองพยายามหาอะไรทำให้ตัวเองไม่ว่างคิด แต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อหัวใจมันไม่ยอมปล่อยให้เธอหายไปจากความคิดสักทีตอนนี้เธออยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง เธอจะมีใครอื่นไปหรือยัง เธอจะคิดถึงเขาบ้างไหม ถ้าสิ่งเหล่านี้เรียกว่าความคิดถึง งั้นเขาก็คงคิดถึงเธอสินะ“ตาเบส ลูกรักเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอ” คำถามเมื่อกี้ว่าหนักแล้ว คำถามนี้เหมือนหมัดหน

เมื่อใกล้ถึงเวลาที่งานจะเริ่ม รุจารินที่เพิ่งแต่งหน้าแต่งตัวเรียบร้อยก็รีบไปรับช่อดอกไม้ที่ฝ่ายจัดดอกไม้ของโรงแรมมาที่ออฟฟิศเพื่อรอเจ้านายหนุ่มหล่อลงไปที่งานพร้อมกัน “ว้าว...วันนี้คุณสวยจัง สวยกว่าวันที่เจอตอนไปงานที่พัทยาเสียอีก” เพียงพบหน้า ตติยะก็ชมเปราะ แม้ปกติตอนทำงานรุจารินจะแต่งหน้าบางๆ เขาก็ว่าดูสวยใสเป็นธรรมชาติแล้ว แต่เมื่อได้เมคอัพอีกนิดหน่อย แต่งตัวอีกนิด หญิงสาวตรงหน้าก็พร้อมจะเฉิดฉายไม่แพ้ใครเลย เจ้าเบสมันตาถึง เข้าใจเลือกแม่ของลูกจริงแฮะ“เห็นทีผมต้องเพิ่มเงินเดือนให้ฝ่ายกรูมมิ่งเสียแล้วสิ โทษฐานที่ทำให้เลขาของผมสวยจนละสายตาไม่ได้ขนาดนี้”“ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะบอส คุณก็ดูดีมากเหมือนกันค่ะ”“หืม แค่ดูดีเองเหรอครับ เฮ้อ...” เพลย์บอยหนุ่มแกล้งถอนหายใจ “สำหรับคุณผมก็ได้แค่ดูดี คำว่าหล่อของคุณคงมีให้ใครบางคนเท่านั้น”“นี่ช่อดอกไม้ที่คุณให้เตรียมไว้ค่ะ ใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้ว เราลงไปกันเลยดีไหมคะ” รุจารินรีบตัดบท ก่อนที่อีกฝ่ายจะกวนตะกอนในใจเธอให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้งตติยะยิ้มกรุ้มกริ่ม พลางเลื่อนดวงตามาที่หน้าท้องที่ตอนนี้ยังแบนราบของอีกฝ่าย อยากรู้จังว่าที่ตรวจครรภ์ของเธอมันให

“คุณจ๋า!” ตติยะเอะอะอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ คนข้างกายก็เป็นลมหงายหลังตึงแต่ดีที่เขามือไวจึงคว้าตัวเธอไว้ได้ก่อนที่จะล้มหัวฟาดพื้น“ถอยไปก่อน ผมเองครับ” เสียงเข้มๆ ดังแทรกขึ้นก่อนที่ร่างอรชรของหญิงสาวจะถูกชิงอุ้มไปจากมือของเพลย์บอยหนุ่มไปต่อหน้าต่อตาบ่าวสาวและแขกที่มาร่วมงานซึ่งยืนมองตามอย่างงุนงง“พี่ขอตัวก่อนนะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ”“รีบไปเถอะครับพี่เต้” เจ้าบ่าวของงานมองตามเพื่อนสนิทที่ชิงอุ้มคู่ควงของตติยะเดินหายไปทางล็อบบี้อย่างแปลกใจตกลงว่ารุจารินเป็นแฟนใครกันแน่ล่ะเนี่ย“เดี๋ยวก่อนนายเบส นั่นนายจะพาคุณจ๋าไปไหน ห้องพยาบาลไปทางนี้” ตติยะที่เดินตามมารีบตะโกนบอกคนที่เดินจ้ำอ้าวแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น หากเป็นอารมณ์ปกติเพลย์บอยหนุ่มคงขำก๊ากกับคนมาดเข้มที่เผลอหลุดฟ้องอาการหึงหวงโดยไม่รู้ตัว“ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาลครับ”“ก็ดี แต่ก็รอให้เธอฟื้นก่อนดีไหม ค่อยพาไปตรวจอย่างละเอียดอีกที ถึงยังไงก็ต้องไปอยู่แล้ว” คนฟังรู้สึกสะดุดหู“ต้องไปอยู่แล้วงั้นเหรอครับ”“อืม”“พี่หมายความว่ายังไง พี่รู้เหรอครับว่าเธอป่วยเป็นอะไร” ตติยะอยากจะแกล้งคนขี้เก๊กต่อ แต่พอเห็นหน้าซีดๆ ของคนในอ้อมแขนภูเบศ เขาก็แกล้งไ

ภูเบศเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยก็พบว่าหญิงสาวนอนหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย หัวใจของเขากระตุกนิดๆ เมื่อได้เห็นว่ามือของเธอกุมไว้ที่หน้าท้องราวกับต้องการถ่ายทอดสัมผัสอบอุ่นเข้าไปให้ถึงคนที่นอนด้านใน“ลูก...ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะ แม่ขอโทษ” เสียงละเมอพึมพำจากปากคนป่วยทำให้ดวงตาคมอ่อนแสงลงโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงโน้มตัวลงประทับริมฝีปากที่หน้าผากมนเบาๆ อย่างทะนุถนอม ความรู้สึกบางอย่างส่งสัญญาณมาจากหัวใจที่เคยด้านชาต่อคำว่ารักของเขารักและหวงแหน!ลูกเหรอ หากเรามีลูกด้วยกันจริงๆ จะเป็นยังไงนะ หากเป็นลูกสาวก็คงจะน่ารักเหมือนแม่ แต่ถ้าเป็นลูกชายก็คง...ภูเบศส่ายหน้าเบาๆ ไม่ไหว เขาคิดไม่ออกเลยว่าหากลูกหน้าเหมือนเขาจะเป็นยังไงชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ครุ่นคิด หากรุจารินรู้ว่าตัวเองไม่ได้ท้องจริงๆ เธอก็คงหาเหตุหนีไปจากเขาอีกครั้งไม่! เขาไม่ยอมให้เธอไปจากเขาอีกแล้ว หายไปแค่สองเดือนเขาก็เหมือนคนใกล้ลงแดงตาย หากเธอต้องไปเป็นของคนอื่นอย่างตติยะล่ะ เขาคงยอมไม่ได้ ต้องข้ามศพกันไปก่อน แต่จะหาวิธีรั้งเธอไว้ยังไงดีขอเพียงให้เธอยอมเป็นของเขาคนเดียวตลอดไป ต่อให้ต้องใช้วิธีเจ้าเล่ห์สักหน่อยก็ช่างหัวมันเถอะ ยังไงเขาก็ปั

“เรื่องของอนาคตไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมต้องการผู้หญิงที่ร่ำรวยเพียบพร้อมผมคงไม่มาอยู่ตรงนี้ คุณจำได้ไหมที่ผมเคยบอกคุณว่า ถ้าผมเจอใครสักคนที่ผมคิดว่าไปกันได้ และผมสามารถรักเธอโดยไม่มีข้อแม้ ต่อให้เธอจะไม่สวย ไม่รวย ไร้ชาติตระกูล ถึงตอนนั้นผมก็จะเป็นฝ่ายผูกมัดเธอไว้เอง และวันนี้คนที่ผมอยากผูกมัดคือ...คุณ”รุจารินตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินจากปากเขา“ผมแค่อยากขอโอกาสให้ตัวเองได้พิสูจน์ความรู้สึกที่มีต่อคุณสักครั้งได้ไหมจ๋า ผมอยากอยู่กับคุณทุกช่วงเวลาต่อจากนี้”นางดารินบีบมือลูกสาวแน่นราวกับต้องการให้กำลังใจ ปมที่ฝังแน่นของรุจารินคงไม่มีใครแก้ไขได้นอกจากเจ้าตัวจะยอมเปิดใจด้วยตัวเองและกล้าที่จะให้โอกาสตัวเองได้รู้จักกับความรัก“ไม่ว่าหนูจะตัดสินใจยังไง แม่จะเคารพการตัดสินใจของหนูนะลูก แต่ขอให้มันออกมาจากหัวใจของหนู หากหนูใจตรงกับเขาก็ลองเปิดใจสักครั้ง แต่อย่าเอาอดีตของแม่มาตัดสินอนาคตของตัวเอง”“แม่คะ...”รุจารินยอมรับว่าเธอกลัว กลัวใจของเขาเปลี่ยนแปลง แต่ทว่าอีกใจก็นึกลังเล ใช่แต่ภูเบศที่ทรมานตอนที่เธอหนีมา แต่ตัวเธอเองลึกๆ แล้วก็รู้สึกไม่ต่างกันเพียงแต่ไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นเท่