Semua Bab กลรติรส : Bab 191 - Bab 200

ภูเบศหันไปมองใบหน้าซีดเซียวของคนเจ็บอีกครั้ง ยามหลับแบบนี้สลิลดาก็ดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร คำว่ารักที่หลุดจากปากของเธอน่าเสียดายที่เขาไม่อาจรับไว้ได้ เพราะตอนนี้มีใครอีกคนที่เขาต้องรับผิดชอบชีวิตรออยู่ แม้ตอนนี้เขายังไม่มั่นใจความรู้สึกที่มีต่อเธอเต็มร้อย แต่อีกไม่นานหรอก เขาคงได้คำตอบกับตัวเอง รวมถึงเธอผู้นั้นจนกว่าจะถึงวันนั้นซึ่งคงอยู่ไม่ไกล เขาหวังว่าเธอจะรอ...คำว่ารักที่มาจากหัวใจที่แท้จริงของเขาได้นะพูดแล้วก็ชักจะคิดถึง ดึกป่านนี้เธอจะนอนหลับไปแล้วหรือยังนะ หรือว่าจะยังรอเขาอยู่ ตอนออกมาก็ไม่ได้บอกเสียด้วยว่าจะไปไหน อยากรู้จังว่าเธอจะเป็นห่วงเขาบ้างไหม อยากรู้ก็ต้องไปหาสินะชายหนุ่มยิ้มกับตัวเองที่คิดเองเออเอง หากทว่าเขายังไม่ทันได้ทำอย่างที่ใจคิด จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะเสียก่อนเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอทำให้คิ้วเข้มขมวดแน่น ก่อนกดรับสายอย่างรวดเร็ว“มีอะไรว่ามา”“เป้าหมายของเรามีการเคลื่อนไหวแล้วครับท่าน” คำนั้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียดขึ้นมาทันที“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน โอเค พวกคุณจับตาดูเขาไว้ให้ดี ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”ชายหนุ่มกดตัดสาย พร้อมกับถอนหายใจแ

“ว่าไงนายเบส”“วันนี้พี่อาร์ตว่างไหมครับ” ปลายสายนิ่งไปชั่วครู่ก่อนตอบกลับมาด้วยเสียงปกติ“ว่างสิ นายมีอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงดูเครียดๆ”“ผมมีเรื่องอยากปรึกษาพี่นิดหน่อยครับ งั้นเที่ยงนี้เราไปทานข้าวกันที่ร้านเดิมได้ไหมครับ”“ได้สิ แล้วเจอกัน”“แล้วเจอกันครับพี่”ชายหนุ่มวางสายด้วยหัวใจที่อ่อนล้า นี่คือโอกาสสุดท้ายที่เขาจะให้ หวังเพียงว่าพี่ชายของเขาจะรับมันและกลับตัวกลับใจใหม่ หากไม่คิดถึงใครก็ควรคิดถึงพ่อกับแม่ของเขาที่เลี้ยงดู ‘อติกร’ มาเหมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่งมานานเท่าๆ กับอายุของเขาและฝ่ายนั้น!อติกรมาถึงร้านก่อนเวลาที่นัดไว้ แต่ก็ยังช้ากว่าน้องชายของเขาที่มารออยู่ก่อนแล้ว แม้จะแปลกใจที่จู่ๆ น้องชายต่างสายเลือดก็นัดมาทานข้าวเที่ยงตามลำพัง เท่าที่จำได้ครั้งนี้เป็นครั้งแรกหลังจากที่อีกฝ่ายกลับจากเมืองนอก ลางสังหรณ์บางอย่างหรืออาจเรียกว่าชนักที่ปักหลังทำให้เขาอดระแวงไม่ได้“ไงนายเบส พี่ไม่ได้มาสายใช่ไหม”“ไม่ครับ พี่มาตรงเวลาพอดี”“ไง วันนี้ว่างหรือถึงนัดพี่มากินข้าว หรือมีเซอร์ไพร์ซอะไรหรือเปล่า”“ครับ ก็ประมาณนั้น พี่นั่งก่อนสิครับ ผมสั่งอาหารไว้ให้แล้ว” พอขาดคำอาหารที่ว่าก็มาพอดี

“มีค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย รีบกลับมานะคะ ฉันจะรอ...” คำสุดท้ายนั้นทำให้ความเครียดที่มีมาทั้งวันจางหายไปในพริบตาฉันจะรองั้นเหรอ เป็นครั้งแรกเลยที่เธอพูดคำนี้โดยที่เขาไม่ต้องบังคับฝืนใจ“อืม แล้วพบกันนะ” ภูเบศเผลอยิ้มกับโทรศัพท์ แม้ปลายสายจะวางไปแล้ว ความรู้สึกนี้คืออะไรนะ อยากพบ ถวิลหา หากหายตัวไปโผล่ที่เพนท์เฮ้าส์ตัวเองตอนนี้ได้เขาคงทำไปแล้วท่าจะบ้าไปแล้วเราอารมณ์ที่ตึงเครียดมาทั้งวันผ่อนคลายลง แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้แล่นกลับไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง กำลังจะกดรับเพราะคิดว่าคนที่กำลังคิดถึงลืมบอกอะไร แต่ทว่าพอได้เห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอ รอยยิ้มของเขาก็จางหายไป คิ้วเข้มขมวดตึงขึ้นมาอีกครั้ง“สวัสดีครับคุณน้าราณี”“แย่แล้วค่ะคุณเบส! ยัยดาด้าหายตัวไป!” ประโยคนั้นทำให้คนฟังใจหายวาบ“ว่าไงนะครับคุณน้า”“พวกเรากำลังตามหาอยู่ค่ะ แต่น้ากลัว... กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับน้อง...” ปลายสายเอ่ยเสียงสั่นปนสะอื้น “คุณเบสอยู่ที่ไหนคะ รีบมาที่บ้านน้าตอนนี้ได้ไหมคะ”“ได้ครับ ผมจะรีบไปที่นั่นเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มรับคำอย่างหนักใจ ทางนี้ก็เหตุด่วน ส่วนอีกทางก็รอเขาอยู่ หากแยกร่างได้ก็คงดีเมื่อ

กว่าที่ภูเบศจะได้กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์ก็ล่วงเข้าสายๆ ของอีกวัน ชายหนุ่มหาวหวอดอย่างง่วงงุน ใบหน้าอิดโรยเพราะอดหลับอดนอนช่วยกันตามหาสลิลดาทั้งคืน ทั้งคุณราณีและคุณสรไกรพ่อแม่ของสลิลดาก็เป็นทุกข์ร้อนใจที่ลูกสาวหายไป จนแทบหมดความหวังแต่แล้วในที่สุดก็มีโทรศัพท์จากสถานีตำรวจว่ามีพลเมืองดีพบสลิลดาเดินไปเรื่อยๆ และไปเป็นลมอยู่ข้างถนนจึงรีบพาตัวส่งโรงพยาบาลให้ แม้สภาพร่างกายของหญิงสาวจะไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเดิม แค่อ่อนเพลีย แต่สภาพจิตใจของสลิลดานั้นน่าเป็นห่วงมากภูเบศไม่คิดเลยว่าความผิดหวังจากเขาจะทำให้หญิงสาวบอบช้ำมากมายขนาดนี้ แต่ครั้นจะให้เขายกเลิกเปลี่ยนใจไม่ถอนหมั้นและมาแต่งงานกับเธอ เขาก็ไม่อาจฝืนใจตัวเองให้มารักอีกฝ่ายได้มากไปกว่าน้องสาวคนหนึ่ง คุณราณีจึงขอร้องให้เขาช่วยไปๆ มาๆ จนกว่าลูกสาวของเธอจะทำใจและตัดใจจากเขาได้ ภูเบศจึงได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ไป เขาไม่อยากให้ความหวังใดๆ กับสลิลดา เพราะมันอาจจะทำให้เธอเสียใจมากไปกว่าที่เป็น และตอนนี้เขามีสิ่งที่สำคัญกว่าต้องทำป่านนี้รุจารินคงกำลังรอฟังว่าทำไมเขาถึงหายไปทั้งคืน เธอคงจะเป็นห่วงเขาไม่น้อย อยากรู้จังว่าเธอจะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึ

ภูเบศนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงด้วยความอ่อนล้า หลังจากที่ออกตามหาหญิงสาวไปทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไป กระทั่งจ้างนักสืบช่วยตามหา แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแสของสองแม่ลูกว่าไปอยู่ที่ไหนเขาไม่คิดเลยว่าเวลาเพียงไม่นานจะทำให้เขารู้สึกผูกพันกับรุจารินมากมายถึงเพียงนี้ ยามที่มองไปรอบๆ เพนท์เฮ้าส์ที่เขาและเธออยู่ด้วยกัน ตอนนี้บรรยากาศมันแสนจะอ้างว้างหดหู่ มองไปทางไหนก็เหมือนเห็นเธอยังอยู่ทุกมุมของห้อง ทั้งที่ที่ผ่านมาเขาก็อยู่คนเดียวมาตลอด แล้วก็คิดว่าพอใจในชีวิตสันโดษของตนจนไม่อยากให้ใครรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่นี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปดูเหมือนเงาที่เคยอยู่ข้างๆ หัวใจมันได้คืบคลานเข้ามาครอบครองพื้นที่ในหัวใจของเขาเสียแล้วนี่เขากำลังจะเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม หรือเป็นเวรกรรมที่กำลังตามสนองโทษฐานที่เขาใจร้ายกับสลิลดา จนทำให้ฝ่ายนั้นเสียศูนย์เหมือนที่เขากำลังเป็น“จ๋า...คุณไปอยู่ที่ไหนกัน ผมคิดถึงคุณ...”ความเพลียทำให้เขาเผลอหลับไป และมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ ไม่อยากรับก็ต้องรับเพราะเป็นสายจากนักสืบที่เขาให้ตามเรื่องของพี่ชายบุญธรรม“ท่านครับ คุณอติกรแวะไปที่บ่อนอีกแล้วครับ และ