Semua Bab กลรติรส : Bab 211 - Bab 220

หลังจากวันที่ไปสู่ขอ ภูเบศก็พยายามพาว่าที่เจ้าสาวมาที่บ้านของเขาบ่อยครั้งเพื่อสร้างความคุ้ยเคยกับครอบครัวของเขา จนคุณมัศยาเริ่มรู้สึกดีกับว่าที่ศรีสะใภ้มากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคุณอาทิตย์นั้นก็ยิ่งเพิ่มความเอ็นดูให้กับหญิงสาวผู้กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวอย่างไม่ติดขัดส่วนภูเบศนั้นแทบไม่ต้องพูดถึง เขาแทบไม่ยอมอยู่ห่างจากเธอเลยหากทำได้ เขาไปรับไปส่งหญิงสาวไปทำงานที่โรงแรมทุกวันเพื่อกันท่าเจ้านายของเธอ จนตติยะชักจะเขม่นหน้าเพื่อนรุ่นน้องที่หวงรุจารินจนน่าหมั่นไส้“จะมาขโมยเลขาฉันไปไหนอีกล่ะ”“จะพาคู่หมั้นไปลองชุดแต่งงานครับ”“แต่นี่มันเวลางานนะ”“ก็ขอลาครึ่งวันพี่คงไม่ขัดข้อง หรือถ้าขัดข้องพี่จะให้เธอลาออกผมก็ไม่ขัดข้องนะครับ”ตติยะถลึงตาใส่คู่หมั้นของเลขาตนอย่างหมั่นไส้ รู้หรอกว่ามีเจตนาอะไรแอบแฝง แต่เอาเหอะ เห็นแก่รุจารินที่กำลังท้องกำลังไส้ เขาจะยอมหยวนให้ก็แล้วกัน“ก็ได้ ให้ลาครึ่งวัน มีข้อแม้ว่าแค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ” ภูเบศยักไหล่ หน้าตาย ถือว่าตอบแทนค่าที่อีกฝ่ายขโมยตัวรุจารินมาโดยไม่บอกกล่าว เขาจะป่วนบ้างอะไรบ้างใครจะทำไม“วันนี้เราจะไปไหนกันคะ”“พี่ว่าจะแวะเข้าไปเซ็นต์เ

“เอามานี่กูคุยกับมันเอง” เพียงได้ยินเสียงใบหน้าของชายมากวัยก็ถอดสีทันที “ไง...หายหัวไปนานเลยนะมึง จำเสียงกูได้ไหม”“สะ...เสี่ยอำพล”“อื้ม! ไม่เลวนี่ ความจำยังดีอยู่ ตอนนี้เมียมึงอยู่กับกู ถ้าไม่อยากให้มันต้องถูกโยนให้ไอ้เข้กิน มึงควรรู้นะว่าต้องทำยังไง”นายปิยะฟังแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น เย็นวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เสียงคร่ำครวญของเมียรักดังแทรกเป็นระยะๆ ให้ตกใจ ไม่รู้ว่านางปราณีต้องเจอกับอะไรบ้าง และหากเขาไม่รีบทำอะไรซักอย่าง จุดจบของเธอก็คงลงเอยด้วยความตายอย่างน่าอนาถ ลูกสาวคนเล็กของเขาพวกมันก็เอาไปคนหนึ่งแล้ว ยังไม่รู้ชะตากรรมว่าตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไง นี่ยังมาเมียรักอีกคน“สะ...เสี่ยต้องการอะไร ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีๆ เถอะนะครับ”“พูดดีๆ เหรอ หลังจากที่พวกมึงเบี้ยวหนี้หนีหายหัวไปเป็นเดือนๆ ยังจะให้กูพูดดีๆ กับมึงอีกเนี่ยนะ เป็นคนอื่นกูคงโยนลงบ่อไอ้เข้ไปแล้ว”“ผมขอร้องนะครับเสี่ย เรื่องเงินผมกำลังหาอยู่ขอเวลาอีกหน่อย ผมจะรีบเอาไปคืนให้ทั้งต้นทั้งดอก อย่าทำอะไรเมียผมเลยนะครับ”“มึงจะหาเงินมาคืนกูยังไง ไหนว่ามาซิ”นายปิยะหน้าเสีย เขาเองก็มืดแปดด้านไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปหาเงินมากมายน

“ไม่เอาน่า ก็แค่สิบล้านเอง เธออย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ ลูกเขยเราน่ะรวยจะตาย เป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่ เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอกจริงไหม” ชายมากวัยพูดคล่อง“เธออย่ามาใจแคบคิดจะฮุบสินสอดลูกคนเดียวสิดาริน พี่กำลังเดือดร้อน แบ่งกันใช้นิดใช้หน่อยอย่าขี้เหนียวเลยนะ ยังไงยัยจ๋ามันก็ลูกพี่เหมือนกัน เขาให้สินสอดเท่าไหร่ล่ะ”“คุณมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ” นางดารินเค้นเสียงเอ่ยอย่างโมโห รุจารินที่รู้สึกไม่ต่างกันต้องรีบเข้ามาประคองมารดาไว้อย่างเป็นห่วง“ว่าไงพ่อลูกเขย เงินนิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ คงไม่ขัดข้องใช่ไหม”“นี่!” รุจารินฟังแล้วหน้าม้าน ไม่คิดว่าบิดาจะเห็นแก่ตัวขนาดนี้“ไม่หรอกครับ”“พี่เบสคะ” รุจารินเรียกอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาดุๆ ของเขาก็นิ่งไป เขาคงจะสมเพชเธอหรือไม่ก็โกรธที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้“เห็นไหมดาริน ลูกเขยเราว่าง่ายจะตายไป งั้นก็โอนสินสอดเข้าบัญชีพ่อตอนนี้เลยก็ได้ใช่ไหมลูก” นายปิยะกระหยิ่มยิ้มย่องไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายดายแบบนี้“คงไม่ได้ครับ เพราะสินสอดนั่นผมเคยบอกแล้วว่าจะให้กับคนที่คู่ควรจะได้รับเท่านั้น และคนคนนั้นก็คือคุณแม่ของจ๋าที่เลี้ยงดูเธอมา แต่สำหรับคุณท

“เอ๊ะ นั่นมันอดีตคู่หมั้นเก่าแกไม่ใช่เหรอดาด้า” สลิลดาเม้มปากแน่น มองคนทั้งสองที่เดินควงแขนกันอย่างหวานชื่นเข้ามาอย่างปวดใจ“ได้ข่าวว่าเขาจะแต่งงานกันอีกไม่กี่วันแล้วนี่” คนพูดไม่ทันสังเกตสีหน้าคนฟังที่เปลี่ยนไป “อ้าว แล้วนั่นแกอิ่มแล้วเหรอ”“อืม ฉันอิ่มแล้ว เรากลับกันเถอะ”“นี่ ถามจริงเถอะ แกไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ทั้งๆ ที่แกมาก่อนยัยนั่นแท้ๆ”ไม่รู้สึกเหรอ หึ เธอยิ่งกว่ารู้สึกอีก ทั้งผิดหวังเสียใจ แค้นเคือง หรือแม้แต่รู้สึกเกลียดชังหญิงสาวอีกคนจนตัดสินใจทำอะไรบ้าๆ อย่างขับรถพุ่งชนฝ่ายนั้น หรือแม้แต่ทำร้ายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากภูเบศ แต่ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเจ็บปวดใจของครอบครัว พ่อกับแม่ของเธอและคนรอบข้าง แม่เธอต้องร้องไห้เพราะเสียใจกับการกระทำของเธอ ส่วนพ่อนั้นก็รู้สึกไม่ต่างกัน จริงอยู่ที่เธอสามารถทำให้ภูเบศกลับมาดูแลเธอยามป่วยได้ แต่ทว่า...เขาก็มาแต่ตัวตามหน้าที่เท่านั้น ไม่ได้มาเพราะรักใคร่พิศวาสอะไร นานวันเข้าเธอก็จำใจต้องยอมรับความจริงที่ไม่อยากยอมรับว่าสำหรับภูเบศแล้ว เธอไม่อาจพัฒนาความสัมพันธ์นี้ให้ไปถึงฝั่งฝันได้ เพราะหัวใจเขามีคนอื่นที่ไม่ใช่เธอครอบครองแล้ว

“ที่พูดแบบนี้ พี่เบสไม่ได้ทำอะไรผิดมาใช่ไหมคะ” คนมีชนักติดหลังแอบเสียวสันหลังวาบ“พี่ก็แค่พูดรวมๆ น่ะ เผื่อๆ ไว้ก่อนไง”“อันนี้ก็ต้องดูตามความผิดก่อนค่ะ แต่...” รุจารินพลิกฝ่ามือกุมมือใหญ่ไว้ “ถ้าพี่เบสไม่ปล่อยมือจ๋าก่อน จ๋าก็จะไม่ปล่อยมือพี่เหมือนกันค่ะ”สองหนุ่มสาวประสานสายตากันด้วยความเข้าใจหลังจากทานอาหารเสร็จ ภูเบศก็ขับรถมาส่งว่าที่เจ้าสาวถึงที่พัก“ขอบคุณที่มาส่งจ๋านะคะ กลับบ้านดีๆ นะคะพี่เบส”“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป จ๋าลืมอะไรหรือเปล่า”“ลืมอะไรคะ” หญิงสาวงุนงง แต่ก็มาถึงบางอ้อ เมื่ออีกฝ่ายยื่นใบหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้“Good Night Kiss”ใบหน้าใสแดงเรื่อ ก่อนหันไปมองรอบข้างเมื่อเห็นว่าไม่มีใคร จึงขยับไปใกล้และประทับริมฝีปากที่ข้างแก้มเขาเบาๆ แต่อีกฝ่ายกับทำเสียงในลำคอแบบขัดใจ“ฝันดีนะคะพี่เบส”“จะรีบไปไหน มานี่เลย”“อุ้ย!” เสียงร้องอุทานถูกปิดทับด้วยเรียวปากร้อนระอุที่ทาบทับลงมา จูบที่แสนคุ้นเคยทำให้รุจารินราวกับต้องมนต์สะกดของเขา หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายเพิ่มดีกรีความเร่าร้อนในรอยจูบที่แสนโหยหานั้น จนเขาพอใจจึงถอนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง“ชักไม่อยากปล่อยให้จ๋ากลับบ้านแล้วสิ พี่