ไปงานแต่งเขาแล้วไม่คิดอยากแต่งเองบ้างหรือไง

“ไปครับ”

“ตาเบส แม่ถามจริงๆ เถอะนะ ลูกไม่นึกชอบหรือมีใจให้หนูดาด้าเขาบ้างเลยหรือ” ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก การที่สลิลดารักลูกชายของเธอมากจนทำร้ายตัวเอง มันก็ควรที่ภูเบศต้องรู้สึกอะไรบ้าง อีกอย่างแม่เลขาคนเก่าก็ลาออกไปพักใหญ่แล้วด้วย ความหลงที่บุตรชายของนางมีก็ควรจะจางลงไปบ้าง แต่ทว่า...

“ไม่ครับ ความรู้สึกผมยังเหมือนเดิม ผมเห็นดาด้าเป็นแค่น้อง ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่นครับแม่”

คำตอบนั้นทำให้คนฟังถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง

“แล้วแม่จ๋าที่เคยพาไปที่บ้านล่ะ แม่ได้ข่าวว่าเขาหายตัวไปตั้งเป็นเดือนแล้วนี่ ลูกยังไม่เลิกคิดถึงเขาอีกเหรอ”

ชายหนุ่มนิ่งไม่ตอบคำถามนั้น คิดถึงเหรอ...เขาเคยคิดจะถอดใจหลายครั้ง เมื่อตามหาอีกฝ่ายไม่พบ แต่แล้วเขาก็ตัดใจไม่ได้ ต่อให้ลองพยายามหาอะไรทำให้ตัวเองไม่ว่างคิด แต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อหัวใจมันไม่ยอมปล่อยให้เธอหายไปจากความคิดสักที

ตอนนี้เธออยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง เธอจะมีใครอื่นไปหรือยัง เธอจะคิดถึงเขาบ้างไหม ถ้าสิ่งเหล่านี้เรียกว่าความคิดถึง งั้นเขาก็คงคิดถึงเธอสินะ

“ตาเบส ลูกรักเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอ” คำถามเมื่อกี้ว่าหนักแล้ว คำถามนี้เหมือนหมัดหน