All Chapters of ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด: Chapter 1 - Chapter 10

บนโต๊ะอาหารเจียงอี้หวย “ทำไมถึงไม่มีโจ๊กข้าวฟ่างล่ะ?”“คุณหมายถึงโจ๊กบำรุงกระเพาะใช่ไหมคะ?”“โจ๊กบำรุงกระเพาะ?”“ใช่ค่ะ ก็ที่คุณซูตุ๋นอยู่บ่อย ๆ นั่นแหละ ที่เป็นข้าวฟ่างใส่ซ่านเย่า เพิ่มกลีบดอกลิลลี่ พุทราตุ๋นด้วยกันใช่ไหมคะ? เฮ้อ ฉันไม่มีเวลาเตรียมหรอกค่ะ แค่กลีบดอกลิลลี่ ข้าวเบาร์เลย์กับพุทราก็ต้องแช่น้ำก่อนคืนหนึ่งถึงจะนิ่ม เช้าวันต่อมายังต้องเอามาตุ๋นด้วยกันอีก”“อีกอย่าง ไฟก็เป็นส่วนสำคัญมาก ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นเหมือนคุณซูหรอกค่ะ ที่เฝ้าเตาได้ตลอด ตุ๋นออกมารสแปร่ง ๆ แล้วก็...”เจียงอี้หวย “เอาซอสเนื้อวัวให้ผมหน่อย”“ได้แล้วค่ะ คุณชาย”“...ทำไมรสมันแปลก ๆ ล่ะ?” เจียงอี้หวยกวาดสายตามองขวด “บรรจุภัณฑ์มันไม่ใช่นี่”“ขวดนั้นหมดแล้วค่ะ มีแต่แบบนี้”“เดี๋ยวไปซื้อที่ซูเปอร์ซักสองขวดมาไว้ที่บ้าน”“หาซื้อไม่ได้หรอกค่ะ”“?”ป้าหวังยิ้มเจื่อน ๆ “นี่คุณซูทำเองค่ะ ฉันทำไม่เป็น...”เคร้ง!“อ้าว? คุณชาย คุณไม่กินแล้วเหรอคะ?”“อื่ม”ป้าหวังมองเงาหลังอีกฝ่ายขึ้นชั้นบนไปด้วยใบหน้างงงวยทำไมจู่ ๆ ก็อารมณ์เสียล่ะ?……“จอมขี้เซา! ตื่นได้แล้ว!”ซูอวี่เหมียนพลิกตัวไม่ได้ลืมตา “อ

คืนวันนั้นดื่มหนักไปหน่อย ครึ่งคืนหลังเฉิงโจวนั่นยังจะให้ต่ออีกในตอนที่เจียงอี้หวยถูกคนขับรถส่งตัวกลับคฤหาสน์ก็ใกล้จะฟ้าสางแล้วทีแรกเขานอนอยู่บนเตียงแล้ว ความง่วงโจมตี แต่ก็ยังฝืนใจลุกไปอาบน้ำในห้องน้ำทีนี้เหมียนเหมียนคงไม่ด่าเขาแล้วสินะ?ระหว่างสติไม่แจ่มชัด เจียงอี้หวยอดคิดอย่างนี้ไม่ได้แต่การลืมตาขึ้นอีกครั้ง คือการเจ็บจนสะดุ้งตื่น“ซี้ด...” เขาเอามือกดท้องไว้มือหนึ่งและคลานลงจากเตียง“ฉันปวดท้อง!เหมียน...”แต่เพิ่งพูดคำนั้นออกมาก็หยุดชะงักเจียงอี้หวยขมวดคิ้ว เธอทำดีนี่ รอบนี้ก้าวหน้ากว่าครั้งก่อนได้ ดูสิว่าเธอจะดื้อแพ่งได้สักกี่น้ำ“แต่...ยาล่ะ?”เจียงอี้หวยไปรื้อค้นตามกล่องและตู้ในห้องรับแขก ค้นตามตู้ที่ใส่ของออกมาหมดแล้ว แต่ก็ยังหากล่องยาในบ้านไม่เจอเขาจึงโทรศัพท์หาป้าหวัง“คุณหมายถึงยาโรคกระเพาะเหรอคะ เก็บอยู่ในกล่องยาค่ะ”ขมับของเจียงอี้หวยเต้นตุบ ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “แล้วกล่องยามันอยู่ที่ตรงไหนล่ะ?”“ในลิ้นชักห้องแต่งตัวค่ะ เตรียมเอาไว้ตั้งหลายกล่อง คุณซูบอกว่าถ้าคุณดื่มหนักวันต่อมาตื่นแล้วกระเพาะจะกำเริบได้ง่าย ก็เลยเก็บยาไว้ในห้องนอนจะได้สะดวก...”“

“ยังไงก็ควรขอโทษอย่างเป็นทางการกับความวู่วามและความไร้สติในตอนนั้น นี่คือสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ”เส้าอวี่เวยเกือบสำลักเหล้า เธอไอสองที ใบหน้าคือการปฏิเสธ “เธอปล่อยฉันไปเถอะนะคุณพี่”“เธอก็รู้นี่ ฉันเป็นคนเดียวที่ติดเอฟต้องสอบซ่อมวิชาเลือกของศาสตราจารย์โอวหยาง ฉันเจอเธอเป็นต้องสยอง อีกอย่าง ฉันที่ไม่มีตัวตนแบบนี้ ไม่แน่ว่าศาสตราจารย์จะลืมฉันไปแล้วก็ได้ ฉันช่วยเธอไม่ได้จริง ๆ”ซูอวี่เหมียนเห็นเธออยากหลีกหนีให้ไกล ๆ จึงไม่ฝืนอีก“แต่” เส้าอวี่เวยแววตาเจ้าเล่ห์ เปลี่ยนประเดี๋ยว “ฉันมีคนที่เหมาะสมอยู่นะ”“หือ?”“เธอจำเส้าเวินไป๋ พี่ชายญาติทางพ่อของฉันได้ไหม?”ซูอวี่เหมียนดื่มน้ำอุ่นคำเล็ก ๆ แล้วพยักหน้า“ต้องจำได้สิ”เส้าเวินไป๋คือผู้นำฟิสิกส์รุ่นเยาว์ที่เด็กที่สุดในประเทศ ปีที่แล้วนิตยสารเนเชอร์ประเมินว่าติดอันดับหนึ่งของสิบนักวิทยาศาสตร์รุ่นเยาว์ที่มีอิทธิพลต่อโลกปริญญาตรีก็เรียนกับศาสตราจารย์โอวหยาง เรียนชีววิทยาประยุกต์ สองปีเขียนเอสซีไอห้าเรื่อง ได้รับความคาดหวังจากวงการชีววิทยามาก เป็นอัจฉริยะบันลือโลกตอนหลังไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ ๆ ก็อยากข้ามสาขาไปเรียนฟิสิกส์เสียอย่างนั้น

ซูอวี่เหมียนไม่ได้สัมผัสการลงมือทำงานแบบนี้มานานแล้วช่วงเวลาที่อยู่กับเจียงอี้หวย แม้ไม่ถึงขึ้นว่ายื่นมือก็มีเสื้อ อ้าปากก็มีข้าว แต่เธอไม่เคยได้แตะงานออกแรงแบบนี้จริง ๆแม้แต่ในปีต้น ๆ ที่เขาเพิ่งก่อตั้งบริษัทเงินทองขัดสน แต่การทำความสะอาดในบ้านทุกอาทิตย์ก็จ้างแม่บ้านพาร์ตไทม์มาทำเสมอหลังจากทาสีหมดหนึ่งถัง ซูอวี่เหมียนก็ประคองเอวที่เมื่อยเล็กน้อยอยู่อย่างสุขสบายมาหลายปี ไม่ชินเลยจริง ๆ...เธอเดินออกไปที่ทางเดินตึก กะจะยกถังสีที่เหลือเข้ามาไม่นึกว่าก้าวเร็วไปหน่อยจึงเตะถูกถังสีเธอพยายามตั้งถังขึ้นให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังหกใส่ประตูของห้องข้าง ๆ เป็นกองอยู่ดีเธอรีบหยิบไม้กวาดมา แต่ทำความทำสะอาดไปได้ครึ่งหนึ่ง ประตูที่ปิดสนิทก็เปิดออกกะทันหัน สี่สายตาสบกัน ในตอนที่เธอกำลังคิดจะขอโทษกลับได้เห็นคนรู้จักอย่างนึกไม่ถึง“คุณก็อยู่ที่นี่เหรอคะ?”“ทำไมถึงเป็นคุณได้?”ทั้งสองคนพูดออกมาแทบจะในเวลาเดียวกันเส้าเวินไป๋มองที่เท้าแวบหนึ่ง จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปที่ด้านหลังเธอ“ดังนั้นคนที่ย้ายเข้ามาในวันนี้ก็คือคุณเหรอ?”ซูอวี่เหมียนก็ไม่คิดว่าจะบังเอิญอย่างนี้ “ก็อย่างที่คุณเห็นแห

เส้าเวินไป๋เงียบสำหรับเขา อาหารก็เป็นแค่ของเสริมพลังงานเท่านั้น เขาไม่ได้ใส่ใจว่าจะอร่อยหรือไม่“ล้างเสร็จแล้ว”ซูอวี่เหมียนมองทีหนึ่ง พริกแดงกับผักฮ่องเต้วางเรียงอยู่ด้วยกันอย่างเป็นระเบียบ แค่ดูก็รู้ว่ามาจากมือที่ขัดขืน“หัวเราะอะไร?” เส้าเวินไป๋ไม่เข้าใจซูอวี่เหมียนกระแอมกระไอทีหนึ่ง “เปล่าค่ะ คุณออกไปก่อนเถอะ”“ครับ” เส้าเวินไป๋เช็ดคราบน้ำให้แห้งแล้วพยักหน้าน้อย ๆซูอวี่เหมียนทำอาหารเต็มโต๊ะ รสชาติค่อนทางจืด โดยรวมคือเมนูที่โอวหยางเหวินชิวชอบและกินได้“เธอยังจำได้อีกนะ...” หญิงชราสะท้อนใจกินเสร็จ ซูอวี่เหมียนก็ออกตัวเก็บถ้วยชามเส้าเวินไป๋ไปช่วยในครัวด้วยเหมือนกันเขายืนอยู่ใต้แสงไฟเหลืองนวล เงาหลังทอดตัวยาวถ้าดูจากมุมของซูอวี่เหมียน แนวเส้นใบหน้าด้านข้างประณีตราวกับศีรษะปั้นสมัยกรีกโบราณ มุมมนชัดเจนโอวหยางเหวินชิวยืนอยู่ตรงกรอบประตู “เหมียนเหมียน เธอรู้จักกับรุ่นพี่เธอได้ยังไง?”เส้าเวินไป๋คือลูกศิษย์ที่ได้ใจเธอมากที่สุด ส่วนซูอวี่เหมียนคือลูกศิษย์ที่เธอชอบมากที่สุด เธออยากแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันนานแล้วคิดไม่ถึงว่าพรหมลิขิตดลบันดาลให้พวกเขารู้จักกันก่อนใน