All Chapters of ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด: Chapter 11 - Chapter 20

เจียงอี้หวยพูดจบก็ขึ้นรถเหยียบคันเร่งไปเลยเส้าอวี่เวยโกรธจนเต้นเร่า ๆ อยู่กับที่ ก่นด่า “นี่มันคนพรรค์ไหนกันเนี่ย?! ไอ้ผู้ชายสารเลว! ไอ้สวะ! ไอ้ขี้หมา! โมโหชะมัดเลย!” “ฉันจะบอกให้นะ” เธอดึงคอเสื้อของชายหนุ่มมา “ครั้งนี้เหมียนเหมียนจะไม่กลับไปเด็ดขาด! ไม่กลับไปแน่!”ชายหนุ่มปลุกปลอบยกใหญ่ “ครับ ๆ ๆ พี่อย่าโมโหเลยนะ...”แต่ จะเป็นไปได้ไหม?อีตานี่พูดตามั่นอกมั่นใจ คงมีแผนในใจแล้วเขาแอบมองเส้าอวี่เวยแวบหนึ่ง ถ้าเธอก็รักปักใจกับผู้ชายเหมือนเพื่อนสนิทของเธอก็ดีสิ...หยุด! หยุด!ต่อให้ฝันเขาก็ไม่กล้าฝันอย่างนี้……บนรถ เจียงอี้หวยรับสายโทรศัพท์อารมณ์ไม่ดี แม้แต่น้ำเสียงก็เย็นชา “มีธุระอะไร?”“ดาร์ลิง ช่วงนี้ฉันเจอร้านดี ๆ ด้วยละ ปูเนื้อแน่นมาก พรุ่งนี้วันเสาร์พอดี เราไปกินกันนะ โอเคไหม?”เสียงใสระรื่นของสือมู่ซีดังมาจากปลายสายเธอรู้ว่าเจียงอี้หวยชอบกินอาหารทะเล ดังนั้นจึงเอาใจในเรื่องที่เขาชอบบวกกับทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เธอกดความร้อนรุ่มไม่ไหว ความร้อนรุ่มนี้ทำให้เธอไม่สนใจความสงบเสงี่ยมโทรมาหาก่อนเมื่อก่อนเจียงอี้หวยจะนัดเดตก่อนเป็นส่วนใหญ่ ส่วนเธอ

การแต่งงานระหว่างตระกูลไฮโซ ฝ่ายชายจะมีอีกหนูมีกิ๊กอยู่ข้างนอกเป็นเรื่องที่พบเห็นได้เป็นประจำ ขอเพียงเมียหลวงในบ้านไม่ล้ม ของเล่นข้างนอกพวกนั้นอยากจะเลี้ยงอย่างไรก็เลี้ยงได้เธอที่เป็นแม่จะไม่แทรกแซงให้มากวันนี้ถือว่าให้คำสัญญาอย่างเป็นทางการกับซูอวี่เหมียนทว่าภาพที่ซูอวี้ฉินคิดว่าอีกฝ่ายจะซาบซึ้งในพระคุณกลับไม่ปรากฏ แต่แทนที่ด้วยการยิ้มเยาะซูอวี่เหมียน “คุณซู คุณเก็บทานของคุณเอาไว้ให้คนอื่นเถอะค่ะ ฉันไม่มีวาสนาจะรับ อีกอย่าง ฉันเลิกกับเจียงอี้หวยแล้ว ต่อไปเจอหน้าเราทำเป็นคนแปลกหน้าจะดีกว่านะคะ”เมื่อก่อนเพื่อเจียงอี้หวย เธอสามารถอดทนต่อซูอวี้ฉินได้อย่างไรเงื่อนไขอีกฝ่ายรังเกียจที่เธอเรียนไม่สูง ไม่เคยเรียนต่างประเทศ ถึงอย่างไรภายหลังก็ไม่มีอาชีพไม่มีงาน สรุปได้คำเดียวคือไม่คู่ควรกับลูกชายสุดที่รักเมื่อก่อนซูอวี่เหมียนยังอาจคิดหาวิธีเอาใจว่าที่แม่สามีคนนี้ แต่ตอนนี้ขนาดเจียงอี้หวยเธอยังไม่เอาเลย นับประสาอะไรกับแม่ของเขา?มาถึงหน้าเธอ นี่ยังจะอดได้อย่างไร?“จริงสิคะคุณซู ฉันจะแนะนำหน่อยนะคะ”ซูอวี้ฉิน “?”ซูอวี่เหมียนอมยิ้ม “ต่อไปพูดจาก็อย่าให้มันแย่นักนะคะ เพราะมันจะ...

ผู้ช่วยหลิวส่งซูอวี่เหมียนมาถึงใต้ตึก หลังจากเธอลงรถและขอบคุณแล้วก็ไม่ได้ขึ้นตึกเลย แต่เลี้ยวไปตลาดที่อยู่ด้านข้างยี่สิบนาทีให้หลัง เธอหิ้วของพะรุงพะรังขึ้นตึก เห็นเส้าเวินไป๋เดินออกมาจากอาทิตย์อัสดงท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทว่าบนตัวของเขากลับมีแสงสีส้มเคลือบอยู่ เงาเรียวยาวในแต่เดิมถูกแสงอาทิตย์คล้อยลงดินดึงยืดยาวออกไปเขาไม่เหลียวแลมองข้าง เดินอย่างกับตั้งสมาธิตลอดเวลา“บังเอิญจังเลยนะคะ เจอกันอีกแล้ว”ซูอวี่เหมียนทักทายก่อนเส้าเวินไป๋ชายตามองมาแล้วดันแว่น “บังเอิญมาก”“กินข้าวเย็นยังคะ ฉันซื้อผักมา จะกินด้วยกันหน่อยไหมคะ?”เส้าเวินไป๋จะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกถึงฝีมือทำครัวของเธอแล้วก็ยังพยักหน้าแบบเทพผีดลบันดาลเขามาห้องของซูอวี่เหมียนเป็นครั้งแรกดอกทิวลิปตรงระเบียงด้านหน้ากำลังบานสวย ในอ่างเลี้ยงปลาสี่เหลี่ยมจัตุรัสด้านหลังมีปลาทองสองตัวกำลังแหวกว่ายไปมา ผ้าม่านสีขาวถูกลมพัดอยู่ใต้แสงสนธยา โต๊ะเก้าอี้ไม้เชอร์รีพกพาบรรยากาศอบอุ่นอบอุ่น สงบ งดงามบนโต๊ะกระจกมีแบบฝึกหัดและหนังสือในการสอบ เขากวาดตามองแวบหนึ่งก็รู้ว่าคำตอบที่ใช้ปากกาสีดำเขียนบนกระดาษสอบถูกต้องแทบจะทั้งหม

เขาดุนแว่น “ฟิสิกส์ไม่เคยสำเร็จในคราวเดียว มันมีจังหวะและแนวทางของมัน ไม่ใช่คุณบอกว่าหยุดก็เปลี่ยนแปลงได้”ผู้รับผิดชอบหน้าแหย “ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง...”ทั้งสองคนจากกันแบบไม่ดี พอเส้าเวินไป๋หันกลับมา ซูอวี่เหมียนก็โบกมือยิ้มตาหยีกับเขา “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณเพื่อนบ้าน”ระหว่างทางเดินกลับบ้านด้วยกัน ซูอวี่เหมียนจงใจเลี่ยงเรื่องเมื่อครู่แล้วคุยสัพเพเหระ“ครั้งก่อนขอบคุณนะคะ หลายวันนี้ฉันทำแบบทดสอบได้ราบรื่นมากเลย”เส้าเวินไป๋ไม่รับผลงาน “ความเข้าใจของคุณยอดเยี่ยมต่างหากครับ หลายวันนี้คุณไปเยี่ยมศาสตราจารย์มาหรือเปล่า?”ซูอวี่เหมียนเอามือไพล่หลัง มองหินที่อยู่ตรงเท้าแล้วเดินอ้อยอิ่งไปข้างหน้า “เปล่าค่ะ แค่โทรหาไม่กี่ครั้ง ร่างกายเธอฟื้นฟูดีมาก อีกไม่กี่วันก็มามหาลัยได้แล้วค่ะ”เส้าเวินไป๋พยักหน้า “งั้นก็ดีครับ แต่ไหนมาศาสตราจารย์ก็รับผิดชอบต่อการสอนของตัวเองเสมอ ช่วงที่พักหลายวันนี้คงอดรนทนไม่ไหวบ้างแล้ว”สีท้องฟ้าเริ่มมืด มีคนปั่นจักรยาน แฮนด์โคลงเคลงไปมาซูอวี่เหมียนเหยียบถูกแผ่นหินที่ไม่เรียบก้อนหนึ่งพอดี เธอเซไปเล็กนั้น ไม่ได้รักษาสมดุลก็เห็นจะชนกับจักรยานอีกคันหนึ่งแล้ว

เธอจูงมือของซูอวี่เหมียน “ไปกัน ๆ ๆ ก่อนมาฉันแพลนเอาไว้แล้วนะ วันนี้ฉันจะพาเธอเที่ยวให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย!”“อ๊ากกก...”“แม่ช่วยหนูด้วย!”เสียงกรีดร้องสูงต่ำนี้ดังอยู่ข้างหูยาวนานถึงห้านาทีเต็ม ๆ ซูอวี่เหมียนนวดหูที่ชาหนึบ มองคนที่เพิ่งอาเจียนเสร็จหน้าซีดทีหนึ่งแล้วตบหลังเธอแบบทั้งตลกทั้งสงสาร“อ้วกเสร็จแล้วดีขึ้นหรือยัง?”“ฉัน แหวะ...”ซูอวี่เหมียนมองเธอเอาหน้าไปทางถังขยะจะอาเจียนอีกจึงรีบหยิบทิชชูและเปิดขวดน้ำ รอจนเธออาเจียนเสร็จก็ส่งน้ำไปให้ทันที เห็นเส้าอวี่เวยบ้วนปากเสร็จไม่อาเจียนแล้วจึงโล่งอก“บอกกันว่ารถไฟเหาะที่นี่อย่างกับขึ้นสวรรค์ลงนรก ฉันเข้าใจสักทีว่าอะไรเรียกว่านรก ตกใจจะตายอยู่แล้ว”เส้าอวี่เวยอาเจียนพอประมาณแล้วจึงใช้ทิชชูเช็ดปากพลางตบหน้าอกของตัวเองซูอวี่เหมียน “ใครล่ะบอกว่าจะท้าทายขีดจำกัด? เธอหาเรื่องเองนะ”เส้าอวี่เวยกลัวความสูงนิด ๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะดึงดัน ได้แต่พูดว่าทั้งปอดแหกทั้งอยากเล่น หาเรื่องใส่ตัว“ฮือ ๆ ฉันเสียใจแล้วไม่ได้หรือไง” เธอพิงไหล่ของซูอวี่เหมียนกระหืดกระหอบหลังจากพักครู่หนึ่ง เส้าอวี่เวยก็คืนกำลังมาเกือบจะเต็มที่แล้วถึงเว