“เข้าไปได้แล้ว”ด้านหลังพนักงานคือผ้าม่านแหวกกลาง ลมเย็นยะเยือกพัดมาจากด้านใน พอแง้มผ้าม่านมุมหนึ่งขึ้นก็เห็นทางเดินมืดตึ๊ดตื๋อเสียงกรีดร้องดังมาเป็นระยะ เส้าอวี่เวยกลืนน้ำลายลงคอ จับมือซูอวี่เหมียนและเดินเข้าไปแบบอืดอาดยืดยาดซูอวี่เหมียนแทบต้องลากเธอเดิน เห็นท่าทางประหวั่นพรั่นพรึงของเธอแล้วก็รู้สึกน่าขำอยู่หน่อย ๆ “ไม่งั้นเราก็อย่าเข้าไปเลยนะ?”“ไม่ได้! มาก็มาแล้ว!”“...” มาก็มาแล้วมันช่างทำร้ายคนจริง ๆทั้งที่เส้าอวี่เวยกลัวจนขี้หดตดหาย แต่ก็ยังไม่ยอมรับ ทำเป็นใจกล้าลากซูอวี่เหมียนเข้าไปแล้วจู่ ๆ ก็มีคนแต่งตัวน่ากลัวกระโดดออกมา “อ๊ากก เหมียนเหมียนช่วยฉันด้วย!”เจียงอี้หวยหันขวับไปด้านหลัง เมื่อกี้เหมือนว่าเขาจะได้ยินคนร้องว่า...เหมียนเหมียน?ทว่ามองดูรอบ ๆ กลับไม่เห็นคนคุ้นเคยคนนั้นเขาอดขมวดคิ้วไม่ได้สือมู่ซีไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายใจลอย เธอคล้องแขนเขาด้วยท่าทางกลัว “พี่หวย ฉันกลัว เดี๋ยวพี่ต้องปกป้องฉันนะ ได้ไหมคะ...”เจียงอี้หวยดึงสติกลับมา อื่อทีหนึ่งไปงั้น ๆตรงหน้ามืดสนิท มีเพียงแสงสีแดงมืดสลัวกะพริบเป็นบางครั้ง สือมู่ซีเกาะแขนอีกฝ่ายแน่น ๆ กลัวจนขดตัวอยู่ข้าง ๆ
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
