บทที่ 12

“ไม่เอา” สือมู่ซีส่ายหน้า วินาทีต่อมาเธอก็เขย่งเท้าทั้งหน้าแดง “ฉันอยากอยู่กับพี่อีกเดี๋ยวค่ะ”

ยังไม่ทันรอให้เธอเข้ามาใกล้ เจียงอี้หวยก็พลิกกลับเป็นฝ่ายจู่โจม โอบเอวบางของเธอแล้วจูบลงไปอย่างรุนแรง

ซี้ด!

คนที่มุงดูอยู่โห่ร้องอีกครั้ง

“โอ้โฮ...เจ๋งไปเลย!”

“โอ้มายก๊อด นี่ต้องรักขนาดไหนเนี่ย?”

ซูอวี่เหมียนเห็นภาพนี้อยู่ในสายตา มือที่ถือหนังสืออยู่ออกแรงจนขาวซีด

ที่แท้หัวใจยังเจ็บอยู่ แค่ว่า...สีหน้ากลับสงบจนน่ากลัว ใกล้จะชินชาแล้ว

เธอคิด ชินเสียก็ดี

เลิกบุหรี่ยังมีปฏิกิริยาของการเลิก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการรักใครหกปี?

ซูอวี่เหมียนไม่ได้อยู่ต่อ แต่หมุนตัวกลับ เธอยังต้องกลับไปอ่านหนังสืออีก

เจียงอี้หวยที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนเหมือนรู้สึกถึงอะไรจึงหันไปมองแวบหนึ่ง

เห็นเงาหลังที่คุ้นเคยแวบเข้ามาในคลองจักษุของเขา

แต่วินาทีต่อมาก มือนุ่มนิ่มของหญิงสาวสอดเขาฝ่ามือของเขา สิบนิ้วคล้องเกี่ยวอย่างสนิทสนม

สือมู่ซี “ดูอะไรอยู่เหรอคะ?”

เจียงอี้หวยดึงสายตากลับ “...เปล่า”

หลังจากส่งเธอถึงใต้หอพักแล้วก็เตรียมตัวจะกลับ

สือมู่ซีกลับดึงมือเขาไว้ ไม่ยอมให้เขาไป ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

“ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย พี่จะไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันอีกสักเดี๋ยวเหรอคะ?”

เจียงอี้หวยลูบศีรษะของเธอ “เป็นเด็กดีนะ สุดสัปดาห์จะมารับเธอ”

ใต้แสงไฟ ชายหนุ่มยืนหันหลัง เงามืดปกคลุมใบหน้าของเขา ขับเน้นองคาพยพลุ่มลึก เค้าโครงชัดเจน

สือมู่ซีแววตาระยับ เจือเสน่ห์เล็กน้อย “พี่หวย วันนี้ฉัน...จะกลับบ้านกับพี่ได้ไหมคะ?”

คำพูดนี้หมายถึงอะไร เกรงว่าผู้ใหญ่ทุกคนคงเข้าใจกันหมด

เจียงอี้หวยอึ้งไปเล็กน้อย ในดวงตามีความซับซ้อนเพิ่มขึ้นมาบางส่วน

“เธอยังเด็ก รออีกหน่อยเถอะ”

สือมู่ซีชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ในใจกลับมีความยินดีเล็ก ๆ

เขาไม่แตะเธอ แสดงว่าเขาถนอมเธอ ไม่อยากได้ความสุขฉาบฉวย แต่ต้องการอยู่กับเธอนาน ๆ

“เอาละ ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ”

เจียงอี้หวยยกมือมองดูนาฬิกา

สือมู่ซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ อย่าลืมนอนเร็วหน่อยนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาโจ๊กข้าวฟ่างไปให้พี่”

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงเหม่อไปชั่วขณะ

……

ในห้อง

คอมพิวเตอร์เปิดอยู่ การดีดแป้นพิมพ์ของซูอวี่เหมียนจู่ ๆ ก็ช้าลง

ในหัวฉายภาพที่ทั้งสองคนจูบกัน เธอเม้มริมฝีปาก

เธอลุกขึ้นแล้วไปห้องน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นสามที สมองจึงค่อย ๆ กลับมาแจ่มชัด

อดีตที่ทิ้งไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องคิด

สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการเตรียมตัวสอบ เธอเหลือเวลาไม่มากแล้ว

ซูอวี่เหมียนกลับมาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เปิดหนังสือสองเล่มที่ศาสตราจารย์โอวหยางให้เธอ

เล่มหนึ่งคือหนังสือเรียนวิชาชีวสารสนเทศศาสตร์ อีกเล่มคือของที่เหมือนกับการจดโน้ต เป็นการเขียนหมายเหตุของโอวหยางเหวินชิว

นอกจากนั้นยังมีแฟลชไดร์ฟอีกอันหนึ่ง ในนี้คือวิทยานิพนธ์ที่เธอทิ้งกลางคันระหว่างเรียนปริญญาตรี

เดิมเตรียมเอาไว้เพื่อการเรียนปริญญาโท แต่ภายหลัง...

เพื่อวิทยานิพนธ์เล่มนี้ ตอนนั้นเธอหมกตัวอยู่ห้องทดลองสามวันสามคืน ลืมกินลืมนอน แค่รวบรวมจัดระเบียบข้อมูลก็ใช้เวลาไปครึ่งค่อนปี การพิสูจน์อธิบายในแต่ละขั้นตอนยิ่งต้องทำให้สมบูรณ์แบบ

ตอนหลังทิ้งการเรียนปริญญาโทต่อปริญญาเอก ตั้งใจดูแลการกินการอยู่ของเจียงอี้หวยซูที่บ้าน แต่อวี่เหมียนกลับไม่ได้ทิ้งวิทยานิพนธ์เล่มนี้ไปเสียทีเดียว

หลายปีนี้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากสองเรื่อง

หนึ่งคือเป็นพี่เลี้ยงให้เจียงอี้หวยฟรี ๆ สองคือแก้วิทยานิพนธ์เล่มนี้ให้สมบูรณ์

ที่ศาสตราจารย์โอวหยางให้เธอเป็นแค่เนื้อหาที่ทำเสร็จช่วงปริญญาตรี อีกครึ่งซูอวี่เหมียนโยกออกมาจากคอมพิวเตอร์ เมื่อประกบสองส่วนเข้าด้วยกันก็กลายเป็นวิทยานิพนธ์ฉบับสมบูรณ์

นาทีนั้น ราวกับชีวิตอันสับสนงงงวยครึ่งแรกได้เจอกับครึ่งชีวิตหลังที่กระจ่างแจ้ง กลายเป็นเธอที่สมบูรณ์

ยุ่งจนเกือบฟ้าสาง ซูอวี่เหมียนมองต้นฉบับ จากนั้นจึงตีเหล็กเมื่อร้อนส่งให้ไซเอนซ์เลย...

หนึ่งในสามสุดยอดนิตยสารรายสัปดาห์ของโลก ตัวแทนการวิจัยวิทยาศาสตร์ธรรมชาติของมนุษย์ระดับสูงสุด

ซูอวี่เหมียนไม่มั่นใจนัก เพราะโลกนี้มีสาขามากมายอย่างนั้น มีหลายวงการอย่างนั้น มีนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์เก่ง ๆ เยอะอย่างนั้น แล้วเธอเป็นใคร? แต่เธอก็ยังอยากลอง

ซูอวี่เหมียนปิดคอมพิวเตอร์ก่อนฟ้าสาง รีบนอนชดเชย

แปดโมง เธอลืมตาขึ้นตรงเวลา อาบน้ำกินมื้อเช้า จากนั้นก็หิ้วข้อมูลที่จะทบทวนออกไปห้องสมุด

นึกไม่ถึงว่าพอออกประตูก็เจอกับเส้าเวินไป๋ที่เพิ่งกลับมา

ข้างนอกกำลังฝนตก ร่มหุบที่เขาถืออยู่ในมือยังมีน้ำอยู่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณ...คงไม่ได้โต้รุ่งหรอกนะคะ?”

เส้าเวินไป๋ “ครับ รีบทดลองเอาข้อมูลน่ะ”

เขาเพิ่งกลับมาจากห้องทดลอง จะมาเอาของนิดหน่อยก็จะไปอีก

“ให้คุณค่ะ” ซูอวี่เหมียนยื่นนมร้อนให้ “ดื่มแล้วจะอุ่นขึ้นมากเลยนะคะ”

“...ขอบคุณครับ”

“ตากฝนมาอย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”

เธอชี้ไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย เส้าเวินไป๋หันไปมองจึงเห็นว่าเปียกชื้นวงหนึ่ง

“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” ซูอวี่เหมียนยิ้มแล้วหมุนตัวลงชั้นล่าง

ไม่ถึงเก้าโมง ห้องสมุดมีคนไม่น้อยแล้ว

เธอหุบร่ม ยังไม่ได้เข้าห้องสมุดก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมากะทันหัน

“ซูอวี่เหมียน...”

วันนี้เจียงฉีถิงเจาะจงมาเยี่ยมหัวหน้าสถานศึกษาเพื่อการสอบปริญญาโทโดยเฉพาะ

ตอนที่ผ่านห้องสมุดฝนตกพอดี เธอจึงติดอยู่ที่นี่ชั่วคราว ไม่นึกว่าจะได้เจอกับคนรู้จัก

“เธออยู่ที่ห้องสมุดได้ยังไง? มาทำงานพิเศษเหรอ? ช่วงนี้ขาดเงินมากใช่ไหม วางใจเถอะ ฉันบอกกับพี่ฉันแล้ว ให้เขาใจกว้างหน่อย”

“ฉะนั้นเธอก็รีบลาออกจากงานเร็ว ๆ เถอะ ดูแลพี่ฉันสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น เมื่อวานฉันได้ยินว่าโรคกระเพาะพี่กำเริบอีกแล้ว พี่...”

“ถิงถิง กำลังพูดอยู่กับใครเหรอ?” ไม่รอให้เจียงฉีถิงพูดจบก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหนึ่ง

เห็นเพียงผู้หญิงวัยกลางคนรูปร่างสูงบุคลิกไม่ธรรมดาเดินมา

พอเดินเข้ามาใกล้ถึงจะเห็นว่าเธอสวมโอตกูตูร์ซีซันฤดูใบไม้ผลิคอเลกชันใหม่ของยี่ห้อชาเนล ใบหน้าที่ดูแลอย่างดีมองไม่เห็นริ้วรอยนัก มือยังถือแอร์เมสหนังหายากรุ่นเคลลีอีกใบหนึ่ง

ซูอวี้ฉินเดินมาถึงข้างตัวลูกสาวแล้วมองดูรอบ ๆ

อ้าว? นี่ไม่ใช่แฟนสาวกระจอก ๆ คนนั้นของลูกชายเธอเหรอ?

มองสำรวจซูอวี่เหมียนรอบหนึ่ง สีหน้าที่ไม่ชมชอบอยู่แล้วมีความรังเกียจเพิ่มขึ้นมาอีกบางส่วน

ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนก็ออกจากบ้าน ไม่แต่งหน้า ผมเผ้าก็ไม่จัดการ ออกหน้าออกตาไม่ได้จริง ๆ

ซูอวี้ฉินมองห้องสมุดด้านหลังเธอ แล้วมองหนังสือสองเล่มในมือของซูอวี่เหมียน แววตาจริงจึงขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณซู บังเอิญจังเลยนะคะ”

คำว่า ‘บังเอิญ’ ถูกเธอเน้นน้ำหนักเล็กน้อย

ความหมายที่แฝงอยู่ในนั้นคือ เพื่อเอาใจฉัน ขนาดลูกไม้บังเอิญเจอก็ยังทำออกมาได้

“เธอก็ช่างพยายามจริงนะ” ซูอวี้ฉินถอนหายใจ “แต่คำโบราณพูดเอาไว้ดี อีกาแต่งหงส์ แต่งให้เหมือนยังไงก็ยังไม่ใช่หงส์อยู่ดี ลูกไม้พวกนี้ต่อไปเล่นให้น้อยหน่อยเถอะ ฉันไม่หลงกลหรอก”

“ในเมื่อวันนี้ได้เจอแล้ว ฉันก็ไม่กลัวจะพูดให้ชัดเจนหน่อย อี้หวยเราไม่มีทางแต่งกับเธอหรอก แต่เห็นแก่ที่เธอดูแลอาหารการกินของเขาในหลายปีนี้ ไม่มีผลงานแต่ก็ลงแรง เอาไว้เขาแต่งงานแล้ว จะเก็บตำแหน่งข้างตัวเขาเอาไว้ให้ก็แล้วกัน”

“สำหรับอย่างอื่น เธอเลิกฝันไปได้เลย ทำตัวอยู่ในกรอบถึงจะอยู่ได้นาน เข้าใจไหม?”