เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 14
บทที่เกี่ยวข้อง
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 15
ผู้ช่วยหลิวส่งซูอวี่เหมียนมาถึงใต้ตึก หลังจากเธอลงรถและขอบคุณแล้วก็ไม่ได้ขึ้นตึกเลย แต่เลี้ยวไปตลาดที่อยู่ด้านข้างยี่สิบนาทีให้หลัง เธอหิ้วของพะรุงพะรังขึ้นตึก เห็นเส้าเวินไป๋เดินออกมาจากอาทิตย์อัสดงท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทว่าบนตัวของเขากลับมีแสงสีส้มเคลือบอยู่ เงาเรียวยาวในแต่เดิมถูกแสงอาทิตย์คล้อยลงดินดึงยืดยาวออกไปเขาไม่เหลียวแลมองข้าง เดินอย่างกับตั้งสมาธิตลอดเวลา“บังเอิญจังเลยนะคะ เจอกันอีกแล้ว”ซูอวี่เหมียนทักทายก่อนเส้าเวินไป๋ชายตามองมาแล้วดันแว่น “บังเอิญมาก”“กินข้าวเย็นยังคะ ฉันซื้อผักมา จะกินด้วยกันหน่อยไหมคะ?”เส้าเวินไป๋จะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกถึงฝีมือทำครัวของเธอแล้วก็ยังพยักหน้าแบบเทพผีดลบันดาลเขามาห้องของซูอวี่เหมียนเป็นครั้งแรกดอกทิวลิปตรงระเบียงด้านหน้ากำลังบานสวย ในอ่างเลี้ยงปลาสี่เหลี่ยมจัตุรัสด้านหลังมีปลาทองสองตัวกำลังแหวกว่ายไปมา ผ้าม่านสีขาวถูกลมพัดอยู่ใต้แสงสนธยา โต๊ะเก้าอี้ไม้เชอร์รีพกพาบรรยากาศอบอุ่นอบอุ่น สงบ งดงามบนโต๊ะกระจกมีแบบฝึกหัดและหนังสือในการสอบ เขากวาดตามองแวบหนึ่งก็รู้ว่าคำตอบที่ใช้ปากกาสีดำเขียนบนกระดาษสอบถูกต้องแทบจะทั้งหม
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 16
เส้าอวี่เวยชอบกินซาชิมิจึงสั่งแซลมอนสดใหม่กับอาหารทะเลกุ้งตัวโตที่พบเห็นเป็นประจำซูอวี่เหมียนไม่ชินกับการกินของเย็น ๆ จึงสั่งราเมงกับซูชิมาจานหนึ่งราเมงรสชาติธรรมดา แต่ดีที่วัตถุดิบสดใหม่เส้าอวี่เวยมองเธอกินอย่างเป็นระเบียบจึงนึกอยากหยอกเธอ “แซลมอนนี้สดนุ่มมากเลย เธอไม่คิดจะลองดูสักหน่อยจริง ๆ เหรอ”ซูอวี่เหมียนบอกปัด “เธอก็รู้นี่ว่าฉันกินของดิบแล้วจะรู้สึกไม่ดีฉันกินราเมงของฉันดีกว่า”“นานขนาดนี้แล้วเธอยังไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ นะ”ตั้งแต่รู้จักกันมา เส้าอวี่เวยก็รู้ว่าเธอยึดมั่นกับของที่ชอบมาก และเหตุผลเดียวกัน ของที่เกลียดก็เช่นกัน“จะว่าไปฉันไม่ได้ไปสปาตั้งหลายวันแล้ว ยุ่งจนมือหยาบไปหมด”เมื่อพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจและบ่น “พ่อฉันนั่นแหละ ช่วงนี้เอาแต่เร่งให้ฉันไปดูตัว แม่ฉันไม่ห้ามยังแล้วไปเถอะ ยังจะช่วยพ่อฉันมาเล่นงานฉันอีก”“ใช่ว่าจะเลี้ยงฉันไม่ไหวสักหน่อย ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”“อีกอย่าง พี่ฉันเก่งขนาดนั้นยังไม่แต่งเลย ฉันจะรีบไปทำไม...”พอพูดถึงเส้าเวินไป๋ ซูอวี่เหมียนก็นึกขึ้นมาได้ ถึงพวกเขาจะเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง ตั้งแต่กินหม้อไฟด้วยก
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 17
เขาดุนแว่น “ฟิสิกส์ไม่เคยสำเร็จในคราวเดียว มันมีจังหวะและแนวทางของมัน ไม่ใช่คุณบอกว่าหยุดก็เปลี่ยนแปลงได้”ผู้รับผิดชอบหน้าแหย “ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง...”ทั้งสองคนจากกันแบบไม่ดี พอเส้าเวินไป๋หันกลับมา ซูอวี่เหมียนก็โบกมือยิ้มตาหยีกับเขา “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณเพื่อนบ้าน”ระหว่างทางเดินกลับบ้านด้วยกัน ซูอวี่เหมียนจงใจเลี่ยงเรื่องเมื่อครู่แล้วคุยสัพเพเหระ“ครั้งก่อนขอบคุณนะคะ หลายวันนี้ฉันทำแบบทดสอบได้ราบรื่นมากเลย”เส้าเวินไป๋ไม่รับผลงาน “ความเข้าใจของคุณยอดเยี่ยมต่างหากครับ หลายวันนี้คุณไปเยี่ยมศาสตราจารย์มาหรือเปล่า?”ซูอวี่เหมียนเอามือไพล่หลัง มองหินที่อยู่ตรงเท้าแล้วเดินอ้อยอิ่งไปข้างหน้า “เปล่าค่ะ แค่โทรหาไม่กี่ครั้ง ร่างกายเธอฟื้นฟูดีมาก อีกไม่กี่วันก็มามหาลัยได้แล้วค่ะ”เส้าเวินไป๋พยักหน้า “งั้นก็ดีครับ แต่ไหนมาศาสตราจารย์ก็รับผิดชอบต่อการสอนของตัวเองเสมอ ช่วงที่พักหลายวันนี้คงอดรนทนไม่ไหวบ้างแล้ว”สีท้องฟ้าเริ่มมืด มีคนปั่นจักรยาน แฮนด์โคลงเคลงไปมาซูอวี่เหมียนเหยียบถูกแผ่นหินที่ไม่เรียบก้อนหนึ่งพอดี เธอเซไปเล็กนั้น ไม่ได้รักษาสมดุลก็เห็นจะชนกับจักรยานอีกคันหนึ่งแล้ว
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 18
สือมู่ซีรวบสามก้าวเป็นสองก้าวลงตึก ตรงดิ่งไปยังประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัย หารถของเจียงอี้หวยจอดอยู่ข้างทางม้าลายในปราดเดียวเจียงอี้หวยยืนอิงรถ สวมเสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อโคตตัวยาวสีเทาเข้ม กอปรกับกางเกงลำลองสีดำเป็นธรรมชาติ เหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยคนหนึ่ง อ่อนเยาว์ มีชีวิตชีวาพาลให้ทุกคนโดยรอบพากันหันกลับมามองสามนาที เขายกมือมองเวลาสามครั้งแล้วนัดกันแล้วว่าสิบโมง เลยเวลาแล้วเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาหาเบอร์โทรศัพท์ของสือมู่ซี กำลังจะโทรไปก็มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาสือมู่ซีสองมือคล้องคอของเจียงอี้หวย ตามด้วยออดอ้อนเสียงหวาน “รอนานมากแล้วใช่ไหมคะ?”“เธอสายแล้ว”เจียงอี้หวยดวงตาดำเงาเหลือบมองเธอทีหนึ่ง สองมือเสียบกระเป๋ากางเกงแบบขี้เกียจ“ขอโทษนะ รับรองว่าเที่ยวหน้าต้องตรงเวลาแน่”สือมู่ซีเห็นว่าเขาไม่ถือสาจึงแอบโล่งอก“ขึ้นรถ”มีเหรอที่เจียงอี้หวยจะมองความคิดของเธอไม่ออก แค่ขี้เกียจจะเปิดโปงเท่านั้นสือมู่ซีรีบนั่งบนที่นั่งข้างคนขับทันที เจื้อยแจ้วตลอดทางแทบจะไม่เคยหยุดเจียงอี้หวยหมุนพวงมาลัยรถ ตอบไปสองคำแบบไม่แม้แต่จะเหลือบมองพอรถจอดติดไฟแดง สือมู่ซีก็มองโฆษณาเมืองภาพ
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 19
เธอจูงมือของซูอวี่เหมียน “ไปกัน ๆ ๆ ก่อนมาฉันแพลนเอาไว้แล้วนะ วันนี้ฉันจะพาเธอเที่ยวให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย!”“อ๊ากกก...”“แม่ช่วยหนูด้วย!”เสียงกรีดร้องสูงต่ำนี้ดังอยู่ข้างหูยาวนานถึงห้านาทีเต็ม ๆ ซูอวี่เหมียนนวดหูที่ชาหนึบ มองคนที่เพิ่งอาเจียนเสร็จหน้าซีดทีหนึ่งแล้วตบหลังเธอแบบทั้งตลกทั้งสงสาร“อ้วกเสร็จแล้วดีขึ้นหรือยัง?”“ฉัน แหวะ...”ซูอวี่เหมียนมองเธอเอาหน้าไปทางถังขยะจะอาเจียนอีกจึงรีบหยิบทิชชูและเปิดขวดน้ำ รอจนเธออาเจียนเสร็จก็ส่งน้ำไปให้ทันที เห็นเส้าอวี่เวยบ้วนปากเสร็จไม่อาเจียนแล้วจึงโล่งอก“บอกกันว่ารถไฟเหาะที่นี่อย่างกับขึ้นสวรรค์ลงนรก ฉันเข้าใจสักทีว่าอะไรเรียกว่านรก ตกใจจะตายอยู่แล้ว”เส้าอวี่เวยอาเจียนพอประมาณแล้วจึงใช้ทิชชูเช็ดปากพลางตบหน้าอกของตัวเองซูอวี่เหมียน “ใครล่ะบอกว่าจะท้าทายขีดจำกัด? เธอหาเรื่องเองนะ”เส้าอวี่เวยกลัวความสูงนิด ๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะดึงดัน ได้แต่พูดว่าทั้งปอดแหกทั้งอยากเล่น หาเรื่องใส่ตัว“ฮือ ๆ ฉันเสียใจแล้วไม่ได้หรือไง” เธอพิงไหล่ของซูอวี่เหมียนกระหืดกระหอบหลังจากพักครู่หนึ่ง เส้าอวี่เวยก็คืนกำลังมาเกือบจะเต็มที่แล้วถึงเว
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 20
หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ เส้าอวี่เวยซื้อบัตรชมการแสดงสัตว์สองใบจะเอาไปให้ซูอวี่เหมียนเพื่อดูปลาโลมาด้วยกันอย่างคึกคักคนเยอะเป็นภูเขาเลากา ทั้งสองตามฝูงชนมาถึงที่แสดงสัตว์ทางตะวันตกเฉียงใต้ในนั้นเปิดแอร์ เทียบกับคลื่นร้อนแผดเผาคนข้างนอกแล้ว เหมือนมาถึงสวรรค์อย่างไรอย่างนั้นซูอวี่เหมียนไม่ค่อยสนใจการแสดงสัตว์สักเท่านั้น แต่เส้าอวี่เวยกลับชอบปลาโลมามาก ช่วงปฏิสัมพันธ์จึงโยนกล้องถ่ายรูปให้เธอช่วยถ่ายรูปหน่อยเนื่องจากถูกรอยยิ้มของเส้าอวี่เวยส่งผลกระทบ ซูอวี่เหมียนจึงอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เมื่อการแสดงสิ้นสุด ซูอวี่เหมียนอยากไปห้องน้ำจึงส่งกระเป๋าให้เส้าอวี่เวยพอเลี้ยวมุมก็เห็นสือมู่ซีที่กำลังล้างมืออยู่หน้าอ่างล้างหน้าฝีเท้าเธอชะงักไป จากนั้นก็เดินผ่านอีกฝ่ายและตรงดิ่งเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านข้างพอเข้าห้องน้ำเสร็จ สือมู่ซีกลับยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ดูท่าทางเหมือนตั้งใจรอเธอซูอวี่เหมียนยังคงเมิน ล้างมืออย่างตั้งใจเสียงน้ำหยด ในที่นั้นเงียบกริบ บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดนิด ๆพริบตาที่เงยหน้า ซูอวี่เหมียนก็สบสายตากับสือมู่ซี จากนั้นก็เคลื่อนสายตาออกอย่างเฉยเมยร
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 21
“เข้าไปได้แล้ว”ด้านหลังพนักงานคือผ้าม่านแหวกกลาง ลมเย็นยะเยือกพัดมาจากด้านใน พอแง้มผ้าม่านมุมหนึ่งขึ้นก็เห็นทางเดินมืดตึ๊ดตื๋อเสียงกรีดร้องดังมาเป็นระยะ เส้าอวี่เวยกลืนน้ำลายลงคอ จับมือซูอวี่เหมียนและเดินเข้าไปแบบอืดอาดยืดยาดซูอวี่เหมียนแทบต้องลากเธอเดิน เห็นท่าทางประหวั่นพรั่นพรึงของเธอแล้วก็รู้สึกน่าขำอยู่หน่อย ๆ “ไม่งั้นเราก็อย่าเข้าไปเลยนะ?”“ไม่ได้! มาก็มาแล้ว!”“...” มาก็มาแล้วมันช่างทำร้ายคนจริง ๆทั้งที่เส้าอวี่เวยกลัวจนขี้หดตดหาย แต่ก็ยังไม่ยอมรับ ทำเป็นใจกล้าลากซูอวี่เหมียนเข้าไปแล้วจู่ ๆ ก็มีคนแต่งตัวน่ากลัวกระโดดออกมา “อ๊ากก เหมียนเหมียนช่วยฉันด้วย!”เจียงอี้หวยหันขวับไปด้านหลัง เมื่อกี้เหมือนว่าเขาจะได้ยินคนร้องว่า...เหมียนเหมียน?ทว่ามองดูรอบ ๆ กลับไม่เห็นคนคุ้นเคยคนนั้นเขาอดขมวดคิ้วไม่ได้สือมู่ซีไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายใจลอย เธอคล้องแขนเขาด้วยท่าทางกลัว “พี่หวย ฉันกลัว เดี๋ยวพี่ต้องปกป้องฉันนะ ได้ไหมคะ...”เจียงอี้หวยดึงสติกลับมา อื่อทีหนึ่งไปงั้น ๆตรงหน้ามืดสนิท มีเพียงแสงสีแดงมืดสลัวกะพริบเป็นบางครั้ง สือมู่ซีเกาะแขนอีกฝ่ายแน่น ๆ กลัวจนขดตัวอยู่ข้าง ๆ
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 22
ไม่นานพื้นที่ตรงนี้ก็เหลือเธอเพียงคนเดียวดีที่พอเครื่องเตือนภัยดังแล้ว ไฟก็สว่างกว่าก่อนหน้านี้หน่อย เดินหน้าไปสองก้าวก็มีภาพสัญลักษณ์เมื่อผ่านด่านที่สองไปอย่างราบรื่น เธอก็ได้ยินเสียงคนเอะอะจากจุดที่ไม่ไกลเธอขมวดคิ้วมองไปทางนั้นแวบหนึ่ง น่าจะเพราะตรงทางออกมีคนเยอะจึงอัดกันแต่พอซูอวี่เหมียนลังเลว่าจะเบียดไปทางนั้นไหม ข้างหลังก็มีคนมาอีกกลุ่มหนึ่ง ทำให้เธอเดินหน้าก็ไม่ได้ จะถอยหลังก็ไม่ได้ไม่รู้ว่าใครเบียดเธอไปอยู่ตรงริม ๆ แล้วยังเหยียบเธอซ้ำอีกหน กว่าจะรู้ตัวซูอวี่เหมียนก็ติดกับผนังขรุขระแล้ว หน้าอกถูกครูด เจ็บจนเธอสูดปากทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงเส้นสายตาหนึ่งที่ตกอยู่บนตัว จึงปรายตามองไปตามสัญชาตญาณและสบกับสายตาของชายคนหนึ่งเข้าพอดีเจียงอี้หวยเห็นเธอที่สะบักสะบอมแล้วก็รู้สึกปวดใจขึ้นมานิด ๆ ขณะเดียวกันก็โกรธด้วยใช่เธอจริง ๆ เสียงที่เรียก ‘เหมียนเหมียน’ เมื่อกี้ เขาไม่ได้หูฝาดแต่พอคิดดูอีกที เธอกลับมีใจมาผจญภัยในบ้านผีสิง ดูท่าหลังจากเลิกกันก็จะความสุขดีนะ“พี่หวยคะ?” สือมู่ซีรีบแกว่งแขนของเจียงอี้หวย สายตาที่มองซูอวี่เหมียนฉายแววป้องกันเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวซูอวี่เหมี
บทล่าสุด
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 40
ซูอวี่เหมียนวิ่งตอนเช้าเสร็จ พออาบน้ำออกมาก็เห็นไม้อิ่มน้ำสีเขียวทรงต่าง ๆ ที่เรียงเป็นทิวแถวตรงระเบียงมีสีชมพูเพิ่มมากระถางหนึ่งเธอเอานิ้วชี้จิ้ม ๆ เห็นต้นไม้นุ่มนิ่มแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เธอเห็นชื่อ ‘เฉิงโจว’ ปรากฏบนหน้าจอแล้วก็รับสายด้วยความแปลกใจ“เฉิงจื่อ? ทำไมโทรหาฉันเวลานี้ล่ะ? มีธุระเหรอ?”“พี่อวี่เหมียน ช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ?”“ก็โอเคนะ นายล่ะ?”โอกาสมาแล้ว!เฉิงโจวนั่งตัวตรงทันที “ผม...ไม่ค่อยดีครับ”ซูอวี่เหมียนขมวดคิ้ว “เป็นไรไปเหรอ?”“อาจเพราะอดนอนกับดื่มเหล้า กระเพาะไม่สบาย พี่อวี่เหมียน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิ ตอนนี้ผมไม่อยากกินอะไรเลย คิดถึงแต่โจ๊กบำรุงกระเพาะที่พี่ตุ๋น มันอยากมาก ๆ ๆจริง ๆ...พี่จะสะดวกไหมครับ?”เขาไม่กล้าบอกว่าเจียงอี้หวยอยากกิน จึงได้แต่พูดอ้อมโลกถึงเธอจะรู้จักกับเฉิงโจวผ่านทางเจียงอี้หวย แต่หลังจากคลุกคลีกันหลายปีนี้ ถ้าตัดเจียงอี้หวยออก ซูอวี่เหมียนมีสัมพันธ์ไม่เลวกับเขาอีกฝ่ายเอ่ยปากแล้ว แถมกระเพาะไม่สบายจริง ๆ...ซูอวี่เหมียนมองนาฬิกาข้อมือทีหนึ่ง “สะดวก ตอนนั้นฉันจะออกไปซื้อของก่อน นายมาเอา
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 39
สำหรับซูอวี่เหมียน นี่คือโอกาสหายาก“ถ้าคุณสนใจก็เอากลับไปอ่านอย่างละเอียดได้”เขาหยิบแฟลชไดร์ฟออกมาแล้ววางตรงหน้าเธอ “ในนี้มีข้อมูลการทดลองอย่างละเอียดครับ”ซูอวี่เหมียนชายตามอง ดวงตากระจ่างใสกระเพื่อมวงคลื่น “ขอบคุณค่ะ ฉันจะพิจารณาอย่างจริงจังนะคะ”สิบโมง ซูอวี่เหมียนควรกลับห้องแล้วเส้าเวินไป๋ส่งเธอถึงหน้าประตู“ฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามนี้เอง คุณไม่ต้องเจาะจงส่งฉันหรอกค่ะ” ซูอวี่เหมียนหลุดหัวเราะเส้าเวินไป๋กลับมองนิ้วที่โผล่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจของเธอ ก่อนจะเตือนเรียบ ๆ “ปลาสเตอร์จะติดนานเกินไปไม่ได้ ต้องใช้เบตาดีนล้างเชื้อโรค ทางที่ดีก็เปิดแผล”ซูอวี่เหมียนงอนิ้วชี้ตามสัญชาตญาณ “ขอบคุณค่ะ ฉันรู้แล้ว”เส้าเวินไป๋ไม่พูดมาก แค่ผงกศีรษะน้อย ๆ หันไปหยิบไม้อวบน้ำสีชมพูกระถางเล็ก “นี่ให้คุณ”ซูอวี่เหมียนกะพริบตาปริบ ๆ แบบเซอร์ไพรส์เล็กน้อย มองดูไม้อวบน้ำขนาดเท่าฝ่ามือ ใบป้อม ๆ เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีชมพู ทรงสวยมาก“น่ารักอย่างนี้ จะให้ฉันจริงเหรอคะ?”“ครับ หลายวันก่อนผ่านร้านดอกไม้ เห็นเหลืออยู่กระถางหนึ่งน่าสงสารก็เลยซื้อมา ถือเป็นการขอบคุณที่เลี้ยงปลาผมครั้งก่อนแล้วกันครับ”ซูอ
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 38
ต้นเดือนกรกฎาคม อุณหภูมิสุงขึ้นเรื่อย ๆ กรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งเตือนสีแดงอุณหภูมิสูงสามสิบห้าองศาหนึ่งสัปดาห์แล้ว การทดลองของเส้าเวินไป๋หลังจากคำนวณพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็มีความคืบหน้ากว่าจะมีเวลาพัก เขาลากร่างอันอ่อนล้าขึ้นชั้นเจ็ด เตรียมจะนอนเสริมกำลังสักหน่อย แต่จู่ ๆ ฝั่งตรงข้ามก็มีเสียงดังขึ้นมาเขาที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงัก หันมองประตูที่ปิดสนิท แล้วไปเคาะประตู “ซูอวี่เหมียน คุณอยู่ห้องหรือเปล่า?”ไม่มีคนตอบกลับ เขาจึงเคาะอีกทียังคงเงียบเหมือนเดิมเขาลังเลสองวินาที ในตอนที่กำลังลังเลว่าจะแจ้งความดีไหมก็ได้ยินเสียง “แกร๊ก” ประตูเปิดออกแล้วซูอวี่เหมียนชะโงกหัวออกมาจากหลังประตู เหลือเพียงช่องว่างหนึ่ง“มีอะไรเหรอคะ?”เธอสีหน้าราบเรียบ การเปิดประตูก็ดูเหมือนเพราะจู่ ๆ เขาเคาะประตู ส่วนน้ำเสียงก็ปกติ ไม่มีอะไรแปลกแต่ที่น่าแปลกคือ เส้าเวินไป๋รู้สึกได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีมากเหมือนกับดอกกุหลาบที่ไม่ได้รดน้ำ ใกล้เฉาเต็มที เส้าเวินไป๋นิ่งไปครู่หนึ่งซูอวี่เหมียนมองเขาด้วยความสับสนแล้วจู่ ๆ อีกฝ่ายก็พูดว่า “ครั้งก่อนคุณบอกว่าคุณกำลังเขียนวิทยานิพนธ์
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 37
ทั้งที่เป็นอาหารกลิ่นสีรสครบเครื่อง แต่เหอซ่งเฉิงกลับกินอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองกว่าจะกินเสร็จ เขาก็รีบกล่าวลากลับไปจู่ ๆ ในห้องก็เงียบ ขณะซูอวี่เหมียนเก็บถ้วยตะเกียบ คำพูดของเจียงฉีถิงกลับวนเวียนอยู่ในสมองอย่างไม่รู้ตัวกระเพาะทะลุ...พอใจลอย มือก็ลื่นทำถ้วยหล่นแตกเธอใช้มือเก็บตามจิตใต้สำนึก ไม่ระวังจับถูกเศษถ้วย เธอสุดปากทีหนึ่ง น้ำตาตกอยู่บนหลังมืออย่างควบคุมไม่อยู่หกปี ไม่ใช่หกวัน และไม่ใช่หกเดือน ความเคยชินบางอย่างฝังลึกอยู่ในกระดูกนานแล้ว วินาทีที่ได้ยินว่าเจียงอี้หวยนอนโรงพยาบาล เธอก็กังวลขึ้นมาแบบอัตโนมัติ ทีแรกอยากไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลอยู่เหมือนกันดีที่สติสัมปชัญญะสกัดจิตใต้สำนึกนี้ไว้ซูอวี่เหมียนคิด เธอจะค่อย ๆ ชินกับการไม่เป็นห่วงอีก และจะไม่หลั่งน้ำตาให้เขาอีกเธอกับเจียงอี้หวยจากที่สดใสด้วยความรัก ถึงอยู่เฝ้าอย่างแหนงหน่าย กระทั่งเลิกราในที่สุด ไม่รู้ว่ารอยร้าวเริ่มปรากฏตั้งแต่เมื่อไรอาจเป็นเพราะการผิดคำพูดครั้งแรก หรืออาจเป็นการโกหกครั้งแรกของเขา...ตอนนี้นึกดูแล้วกลับเหลือเพียงความทรงจำคลุมเครือหกปี มันสามารถสรรเสริญจนคนน้ำตาร่วงได้ แต่ก็ไม่คู่ควรให้กล่า
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 36
พอซูอวี่เหมียนกลับบ้านก็ตรวจสอบตู้เย็น ผักที่ซื้อเมื่อวานยังเหลือเยอะ จึงเตรียมจะทำสตูว์เนื้อตุ๋นมันฝรั่ง ซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน มะเขือเทศผัดไข่ แล้วก็ทำ...ผัดผักอีกอย่างเธอล้างผัก หั่นผักเร็วมาก ทำให้เหอซ่งเฉิงที่ทำกับข้าวไม่เป็นตกตะลึง“คนสมัยนี้ส่วนมากจะสั่งดิลิเวอรีหรือไม่ก็ออกไปกินกันทั้งนั้น แต่ผู้หญิงที่ทำกับข้าวเองอย่างเธอนี้น้อยลงทุกที”ซูอวี่เหมียนยิ้มน้อย ๆ “รูปแบบการใช้ชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ ฉันแค่ชินกับการทำกับข้าวกินเองเท่านั้น”เหอซ่งเฉิงมองหลังที่กำลังยุ่งงวดของเธอ แล้วมองดูรอบ ๆ รอบหนึ่งห้องไม่ใหญ่ แต่เก็บได้สะอาดมาก การจัดวางตั้งใจมากเหมือนกันห้องรับแขกมีชั้นเล็ก ๆ อยู่ชั้นหนึ่ง เต็มไปด้วยหนังสือ เขามองดูแวบหนึ่ง เห็นว่าเป็นหนังสือวิชาเอกทั้งหมด แต่หนึ่งในนั้นดูแปลกแยกเล็กน้อย เพราะมันคือหนังสือด้านฟิสิกส์แต่เขารู้สึกว่าการมองประเมินห้องของผู้หญิงแบบนี้ไม่ค่อยมีมารยาทสักเท่าไร ดังนั้นจึงไม่กล้าดูมากไม่นานอาหารหลายจานก็ขึ้นโต๊ะ บวกกับข้าวสวยร้อน ๆ กลิ่นหอมมุดเข้ารูจมูกเหอซ่งเฉิงชิมซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานคำหนึ่ง ทึ่งจนเบิกตาโพลง “อร่อยสุด ๆ ไปเลย! ฝี
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 35
เจียงฉีถิงก็งงอยู่เหมือนกันถ้าเป็นแต่ก่อน พี่ชายเธอเข้าโรงพยาบาล ซูอวี่เหมียนจะมายื่นน้ำเอาใจ น้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างเตียงนานแล้ว ครั้งนี้ทำไมไม่เห็นแม้แต่เงา?พอพูดออกมาอย่างนี้ ความเงียบที่เหมือนกับความตายก็ขยายตัวออกไปเจียงอี้หวยเงียบ ใบหน้าเฉยเมย พวกเฉิงโจวกับกู้อี้โจวที่รู้เรื่องก็ไม่กล้าปริปากเหมือนกันยังเป็นเสิ่นสือเยี่ยนที่พูดชืด ๆ อยู่อีกทางหนึ่ง “พวกเขาเลิกกันแล้ว พวกคุณป้าไม่รู้เหรอครับ”ซูอวี้ฉินขมวดคิ้ว “ทำไมยังทะเลาะกันอีก? นี่มันตั้งกี่วันแล้ว? อารมณ์ก้าวหน้านี่!”พอเจียงอี้หวยได้ยินก็หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม“แค่กๆ! คุณป้าครับ ครั้งนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายอย่างนั้นนะครับ...” เสิ่นสือเยี่ยนมองซูอวี้ฉินแวบหนึ่ง“หมายความว่ายังไง? ซูอวี่เหมียนยังวางมาดอีกเหรอ?!”“แม่” เจียงอี้หวยพูดตัดบทด้วยสีหน้าขึงขัง น้ำเสียงเย็นเยียบ “ครั้งนี้เลิกแล้วจริง ๆ ผมบอกเลิกเอง”“...อะไรนะ?” ซูอวี้ฉินอึ้งเจียงฉีถิงก็ทำหน้าตกตะลึงเหมือนกันพอนับดูเวลา ครั้งนี้ซูอวี่เหมียนโกรธนานจริง ๆ...ซูอวี้ฉินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ยังไม่ทันออกจากโรงพยาบาลก็โทรศัพท์หาซูอวี่เหมียนทันทีเพิ่งรับสาย ปลา
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 34
อีกทางหนึ่ง ซูอวี่เหมียนอึ้ง ในหัวผุดภาพที่เขาจูงมือกับสือมู่ซียิ้มแย้มตอบไปเรียบ ๆ “ไม่สบายก็ไปโรงพยาบาล ฉันไม่ใช่หมอ”พูดจบก็วางสายน้ำเสียงราบเรียบง่าย ๆ ราวกับที่คุยอยู่เป็นแค่คนแปลกหน้าจริง ๆเจียงอี้หวยโกรธจนกัดฟันกรามแน่น ตัวสั่นเทา เขวี้ยงโทรศัพท์มือถือกับพื้นจนแหลกไปเลยป้าหวังที่อยู่ด้านข้าง “?”นั่นมันโทรศัพท์มือถือของเธอนะ!!เจียงอี้หวยถูกซูอวี่เหมียนทำให้โมโหเลือดลมพลุ่งพล่าน กระเพาะก็ยิ่งเจ็บจึงฝืนตัวเองขึ้นชั้นบนขังตัวเองอยู่ในห้องประชดเสียเลยเธอนึกว่าเขาไม่มีเธอแล้วจะอยู่ไม่ได้เหรอ?!น่าหัวเราะ!ป้าหวังมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ต้องรายงานว่ากลายเป็นขยะแล้วก็นึกถึงการโทรศัพท์เมื่อครู่ ตามด้วยส่ายหน้าถอนหายใจก็ไม่รู้ว่าคุณชายคิดอย่างไร คุณซูเป็นผู้หญิงที่ดีออกอย่างนั้น เขากลับตัดใจไล่เธอไปได้จริง ๆ...ตอนบ่าย ป้าหวังทำความสะอาดเสร็จ เคาะประตูห้องนอนก่อนไป“คุณชาย?”ไม่มีการตอบรับ เธอนึกว่าเจียงอี้หวยกำลังโกรธ ไม่ได้คิดอะไรมากก็กลับก่อนตอนบ่ายเจียงฉีถิงขับรถมาที่คฤหาสน์ หลังจากปลดล็อกด้วยลายนิ้วมืออย่างคล่องแคล่วแล้วก็เปิดประตูเข้าบ้าน“พี่ ฉันมาถ่
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 33
ยังมีอีกจำนวนหนึ่งที่เธอถ่ายเส้าอวี่เวย ตอนนั้นเพิ่งลงจากรถไฟเหาะ อย่างกับหนีจากความตายอย่างนั้นแหละ พอเธอเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ไถไปจนถึงรูปสุดท้ายเหลือแต่รูปเดี่ยวของเธอ เธอคิดจะปิดมือถือ กลับพบว่าในหมู่คนสัญจรในแบ็กกราวนด์มีคนที่คุ้นเคยอยู่สองคนเธอเม้มริมฝีปาก คงไม่ทันระวังถ่ายติดสือมู่ซีกับเจียงอี้หวยด้วยนั่นแหละในรูปเธอคือตัวเอง คนที่อยู่ข้างหลังเป็นแค่แบ็กกราวนด์ แต่ทั้งสองจับมือกันตลอด กลับดูเหมือนเป็นเธอที่บุกรุกเข้าโลกของคนอื่น……“ป้าหวัง ป้าหวัง!”เจียงอี้หวยกุมท้อง เรียกสองทีทั้งหน้าซีดทว่าคฤหาสน์เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆเช้ามาเขาปวดท้องจนตื่นอาการปวดบิดส่งมาจากกระเพาะ เขาตัวเย็นไปหมด คลื่นไส้อยากอาเจียนกลับอาเจียนไม่ออกความรู้สึกนี้คุ้นเคยมาก โรคกระเพาะกำเริบแล้วนึกถึงยากระเพาะที่เตรียมไว้ในบ้าน เจียงอี้หวยย้อนรอยความคิดแล้วเริ่มรื้อค้นทว่าเหลือยาแค่กล่องเดียวแล้ว และยาในนั้นก็หมดแล้วด้วยเขาอดทนต่อความเจ็บปาดแล้วโทรศัพท์ไปหาผู้ช่วย“ซื้อยากระเพาะแล้วส่งมาที่คฤหาสน์หน่อย”พอผู้ช่วยได้ยินก็ไม่กล้ารอช้า ไปซื้อมากล่องจากหนึ่งร้านยาทันทีเมื่อขั
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 32
มือของผู้ชายข้อกระดูกชัดเจน เรียวยาวสวย เธอเบนสายตาไปเล็กน้อย เห็นในรถเข็นของเขามีแต่อาหารกึ่งสำเร็จรูป ครั้นเคลื่อนสายตาขึ้นบน เจ้าของมือก็ก้มลงมามองเธอพอดีซูอวี่เหมียนยิ้ม “ของพวกนี้คงไม่ใช่มื้อเย็นของคุณหรอกนะคะ?”“แค่ก! บางทีกลับบ้านดึก ไม่อยากสั่งดิลิเวอรีก็เลยกินง่าย ๆ น่ะครับ” เส้าเวินไป๋ตอบเรียบ ๆ“ผมคำนวณมาแล้ว ของพวกนี้มีโปรตีนกับวิตามินที่ร่างกายต้องการในหนึ่งวัน แล้วยังมีคาร์โบไฮเดรตด้วย”ซูอวี่เหมียนเห็นท่าทางอธิบายอย่างจริงจังของเขาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “ดูท่าศาสตราจารย์เส้าจะพิจารณาทุกอย่างจากการคำนวณทางวิทยาศาสตร์และควบคุมอย่างแม่นยำสินะคะ”“แต่ถ้ามีอาหารสดใหม่ร้อน ๆ กับของพวกนี้ว่างอยู่ตรงหน้าให้เลือก คุณจะเลือกอะไรคะ?”เส้าเวินไป๋นิ่งเงียบ คำตอบชัดเจนมาก ถ้ามีอาหารร้อน ๆ ใครจะไปอยากกินอาหารจานด่วนกัน?ซูอวี่เหมียนยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพราะฉะนั้น ศาสตราจารย์เส้าคะ ฉันจะทำมื้อเย็นเอง เพื่อเป็นการตอบแทน คุณแค่ช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งก็พอแล้วค่ะ”ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เส้าเวินไป๋มองปลาบนเขียง “...ดูเหมือนว่ามันจะจัดการยากอยู่นะครับ”ซูอวี่เหมียนกระแอมกระไอเบา ๆ “ความจริงปกต
