บทที่ 5

“พี่เจียง เป็นอะไรไปเหรอครับ?”

เฉิงโจวเห็นเจียงอี้หวยเอาแต่ดื่มเหล้าอยู่คนเดียวจึงแอบขยับก้นไปข้างกู้อี้โจว

เพิ่งเข้ามาเจียงอี้หวยก็ทำหน้าบึ้งแล้ว

ความสนุกสนานในทีแรกลดน้อยลง

“ก็ถูกใครบางคนบล็อกนะสิ”

กู้อี้โจวที่รู้เรื่องราดน้ำมันบนกองเพลิง ดูเรื่องสนุกไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่

พอเสียงแว่วมา เจียงอี้หวยก็หน้าบึ้งตึงขึ้นอีกหลายส่วน

“เคร้ง...”

แก้วเหล้ากระทบกับโต๊ะกระจก เขาแกะกระดุมเสื้อมือเดียวอย่างหงุดหงิด มีความรุนแรงบางส่วน

“ก็บอกแล้วว่าอย่าพูดถึงเธอ ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง?”

กู้อี้โจวยักไหล่ ไม่ได้ตอบ

พอบรรยากาศเปลี่ยนไป คนที่กำลังร้องเพลงก็หุบปากอย่างรู้กาลเทศะ คนรอบ ๆ ก็พาลไม่กล้าพูดเหมือนกัน

เฉิงโจวสำลักเหล้า พี่อวี่เหมียนเอาจริงสิ?

เสิ่นสือเยี่ยนดื่มจนเริ่มมึน ได้สติถามเฉิงโจวเบา ๆ “ซูอวี่เหมียนกลับไปหรือยัง?”

เฉิงโจวส่ายหน้า เขากล้าพูดที่ไหน จึงตอบไปว่าไม่รู้

เสิ่นสือเยี่ยนรู้อยู่แก่ใจ นี่คงเพราะยังไม่กลับสินะ

พอบ๋อยเอาเหล้ามาส่งเพิ่มอีกห้าลังก็มีคนพูดขึ้นมาอย่างใจกล้า

“มาเล่นจริงหรือกล้าเป็นไง?”

ต่างเป็นคนมีไหวพริบทั้งนั้น คนกลุ่มนี้พาคนมาด้วยทุกคน ส่งซิกขยิบตาก็เข้าใจ จึงสร้างบรรยากาศครึกครื้นขึ้นมาเพื่อคลี่คลายความอึดอัดทันที

“เล่นจริงหรือกล้าดีสิ ฉันชอบเล่นเกมนี้”

ผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งเดินเข้ามา

“เชี่ยนเชี่ยน ทางนี้ พอดีเลย พี่เจียงเรากำลังขาดคน...”

หญิงสาวถูกผลักไปนั่งข้างเจียงอี้หวย เธอคือคนดังของคลับนี้ และนี่ไม่ใช่การดื่มเป็นเพื่อนเจียงอี้หวยเป็นครั้งแรกอยู่แล้ว

“คุณชายเจียง...”

เจียงอี้หวยผุดลุกขึ้นทันใดแบบเบื่อหน่าย “พวกนายเล่นกันเถอะ ฉันจะกลับก่อน”

ทิ้งทุกคนทำหน้าเอ๋อและเชี่ยนเชี่ยนที่เสียการอยู่เป็นเพื่อนแขกมูลค่าสูงของคืนนี้

……

เมื่อออกจากคลับ คนขับรถก็ถามเจียงอี้หวยที่อยู่ด้านหลังว่าจะไปไหน

เขาดื่มบรั่นดีไปสองแก้ว วิงเวียนศีรษะจนใจสั่น

แต่พอนึกถึงคฤหาสน์ว่างเปล่า “ไปบริษัท”

“ประธานเจียง? คุณเป็นอะไรไปครับ?”

กลางคืนสี่ทุ่ม ผู้ช่วยเตรียมจะเลิกงาน เพิ่งเก็บของเรียบร้อยก็เห็นเจียงอี้หวยออกมาจากลิฟต์

สีหน้าตกตะลึงของผู้ช่วยทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม

ปกติเวลานี้ซูอวี่เหมียนมักจะเป็นห่วงว่าเขาพักผ่อนไม่เป็นเวลา เตือนให้เขานอนเร็วหน่อย ถ้าเขาไม่รับปากก็จะมาออดอ้อน ถึงปากเขาจะบอกว่ารำคาญ แต่สุดท้ายก็ยังเชื่อฟังเธอนอนลงอยู่ดี

“คุณจะเลิกงานแล้วเหรอ?”

“ครับ คุณมีอะไรจะสั่งไหมครับ?”

เจียงอี้หวยอยากบอกว่าไม่ แต่ตอนบ่ายไม่ได้กินข้าว แถมยังดื่มเหล้าไปอีกสองแก้ว อาการปวดบิดที่ส่งมาจากกระเพาะทำให้เขาหน้าซีดไปประมาณหนึ่ง “คุณไปซื้อโจ๊กให้ผมหน่อย”

คิดแล้วจึงเสริมอีกคำ “เอาของร้านอาหารที่ดีที่สุด”

ผู้ช่วยทำงานไวมาก หลังจากนั้นยี่สิบนาทีก็ส่งกล่องข้าวบรรจุภัณฑ์สวยงามมาตรงหน้าเจียงอี้หวย

แต่พอเปิดออก เขากลับอดขมวดคิ้วไม่ได้

“ทำไมเป็นโจ๊กทะเลล่ะ?”

ผู้ช่วยทำหน้างง “เมนูขึ้นชื่อที่สุดของคันทรี่ การ์เด้นส์ก็คือโจ๊กทะเลไงครับ คุณ...”

“ช่างเถอะ คุณออกไปเถอะ”

โจ๊กทะเลสีกลิ่นรสครบถ้วน พอเข้าปากก็มีกลิ่นหอมจาง ๆ และความสดหวานของอาหารทะเล

แต่กินไปได้ไม่กี่คำ เขาก็วางช้อนลงแบบไม่อยากอาหาร

เจียงอี้หวยอดนึกถึงโจ๊กข้าวฟ่างที่ซูอวี่เหมียนทำไม่ได้...

“บ้าเอ๊ย!”

เขาผีเข้าแล้วจริง ๆ!

……

พอกลับจากโรงพยาบาลมาถึงคอนโด

ซูอวี่เหมียนลูบข้างกำแพงแล้วกดสวิตชส์ปิดเปิดก็ได้ยินเสียงกระหืดกระหอบคลุมเครือ

พอไฟสว่าง ภาพที่เข้าสู่สายตาคือเส้าอวี่เวยกำลังใส่ชุดนอนสายเดี่ยวซีทรูเซ็กซี่และกำลังขี่อยู่บนตัวผู้หญิงอย่างดูดดื่ม

ทั้งสองคนอยู่บนโซฟา มือขาวเนียนนุ่มนิ่มของฝ่ายหญิงกำลังลูบไล้ไปตามเสื้อผ้าของฝ่ายชายอย่างกำเริบเสิบสาน เผยกล้ามท้องเอตแพ็ก

แม้ปากก็ยังไม่ว่างงาน เธอมาฉันไปแทะเล็มกัน จ้ำแดงคลุมเครือบนลำคอของฝ่ายหญิงเด่นชัด

บรรยากาศหัวใจเตลิด ความร้อนแรงในที่นั้นพุ่งทะยาน

เส้าอวี่เวยถูกแสบตากับแสงไฟ หน้าตาเหลอหลาเล็กน้อยก็ห้ามฝ่ายชายไม่ให้จูบตามสัญชาตญาณ

“อ้าว? เหมียนเหมียน เธอกลับมาแล้วเหรอ”

“แค่ก! คือว่านะ พวกเธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”

ซูอวี่เหมียนมุมปากกระตุกทีหนึ่งแล้วหันหลังให้อย่างรู้กาลเทศะ

ให้เวลาทั้งสองคนจัดระเบียบ

เธอถอนหายใจทีหนึ่ง คงอยู่กับเส้าอวี่เวยนาน ๆ ไม่ได้แล้ว

จะเป็นเพื่อนสนิทอย่างไรก็มีความเป็นส่วนตัว อยู่ด้วยนาน ๆ จะไม่สะดวกต่อกันและกัน

เส้าอวี่เวยกลับยิ้มริมฝีปากแดงอย่างใจกว้าง ไม่ถือสาเรื่องเมื่อครู่สักนิด

เธอเกี่ยวสายเดี่ยวที่ตกลงไปแล้วหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุม ตามด้วยเก็บเสื้อตัวนอกของผู้ชายที่อยู่ข้างเท้าส่งให้ฝ่ายชายด้วย

บนดวงหน้าจิ้มลิ้มหลงเหลือรอยแดง ดวงตาทั้งคู่ของฝ่ายชายยังแดงระเรื่อเล็กน้อย เส้าอวี่เวยจึงตบหน้าของเขาเป็นการปลอบ “เป็นเด็กดีนะ ไปรอฉันที่ห้องนอนก่อน”

หมาป่าน้อยหิ้วเสื้อขึ้นมาบังหน้าอกอย่างคล่องแคล่ว เผยไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยจูบ เขายิ้มมาทางซูอวี่เหมียนอย่างใจกว้าง “ฮัลโหล พี่สาว ราตรีสวัสดิ์ครับ”

ซูอวี่เหมียนตอบไปตามจิตใต้สำนึก “ไฮ เควิน”

ฝ่ายชายยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรก็เข้าห้องไป

เส้าอวี่เวยเทไวน์ให้ตัวเองแล้วจิบคำหนึ่ง ความหอมหวานนำพาความฝาดมาถึงปลายลิ้นแล้วก็ถอนหายใจอย่างพึงพอใจทีหนึ่ง จึงแก้ไขข้อมูลให้ถูกต้องแบบไม่รีบ “เที่ยวนี้ชื่อว่าสตีเว่น ไม่ใช่เควิน”

ซูอวี่เหมียน “...”

“ไปไหนมาน่ะ กลับมาดึกป่านนี้” เส้าอวี่เวยเห็นเธอตาแดงระเรื่อจึงขมวดคิ้วน้อย ๆ “เธอร้องไห้มาเหรอ?”

ซูอวี่เหมียนเทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่งแล้วพูดแบบเหม่อลอยว่า “วันนี้ฉันไปเยี่ยมศาสตราจารย์โอวหยางที่โรงพยาบาลมา”

ทั้งสองเป็นเพื่อนเรียนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และเป็นนักศึกษาของศาสตราจารย์โอวหยางเหมือนกัน จนถึงวันนี้เส้าอวี่เวยยังอยู่ในไลน์กลุ่มของมหาวิทยาลัยอยู่ และเคยได้ยินเรื่องนี้มา

เธอแอบเหลือบมองซูอวี่เหมียน “เธอ...”

เพิ่งอ้าปากก็ลังเล

ตอนนั้นเหมียนเหมียนคือนักศึกษาที่ศาสตราจารย์โอวหยางให้ความสำคัญที่สุด

คนอื่นไม่รู้ แต่ในฐานะที่เป็นรูมเมตและเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด เธอเห็นศาสตราจารย์ดูแลเธอเป็นพิเศษ ป้อนโปรเจกต์กับตาตัวเอง ขนาดว่าเขียนวิทยานิพนธ์ก็ยังให้เธอร่วมด้วย

ต้องรู้ว่าตอนนั้นซูอวี่เหมียนยังเป็นนักศึกษาปริญญาตรี ศาสตราจารย์โอวหยางไม่ได้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอด้วยซ้ำ

กลับยอมมอบทรัพยากรวิทยาการให้เธอขนาดนี้

ตามเส้นทางที่ศาสตราจารย์โอวหยางวางไว้ให้เธอ ถ้าดำเนินตามนั้นอย่างมั่งคงและไม่เกิดเหตุไม่คาดฝัน ภายในห้าปีซูอวี่เหมียนต้องกลายเป็นดอกเตอร์สาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพที่อายุน้อยที่สุดในประเทศและมีชื่อเสียงแน่

จนถึงตอนนี้เส้าอวี่เวยก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมซูอวี่เหมียนถึงต้องทิ้งการเรียนด้วย

นึกถึงความลำเอียงที่อาจารย์มีต่อเธอก็อดสะท้อนใจไม่ได้ อาจเพราะบางคนได้มาง่ายเกินไปจึงไม่รู้จักรักษา

อัจฉริยะนี่นะ มีสิทธิ์เอาแต่ใจได้

“ได้ยินว่าครั้งนี้ศาสตราจารย์ป่วยค่อนข้างหนัก ผ่าตัดแล้วฟื้นฟูเป็นยังไงบ้าง?” เส้าอวี่เวยถาม

ซูอวี่เหมียนส่ายหน้า

เส้าอวี่เวยโกรธจนหัวเราะ “แล้วเธอไปเยี่ยมไข้ประสาอะไร ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนป่วยเลย?”

“ฉันไม่กล้าเข้าไป”

“ขี้ขลาดงั้นเลย?” เส้าอวี่เวยแอบเหล่ดูสีหน้าของเธอแล้วอดพูดไม่ได้ “สมน้ำหน้าเธอแล้ว!”

ซูอวี่เหมียนแพขนตากระพือ ไม่ตอบ

เส้าอวี่เวยเห็นท่าทางดื้อดึงของเธอย่างนี้แล้วก็นึกขึ้นมาได้ ที่แท้ที่กินไปตอนเช้าก็เป็นของที่จะเอาไปให้ศาสตราจารย์นี่เอง

“หรือว่าเธอคิดจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดเหรอ?”

แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็กล้าหาญเด็ดขาดเสมอ ตอนนี้กลับขี้ขลาดจนไม่กล้าโผล่หน้าแล้ว

ซูอวี่เหมียนยังนับว่ามีสติ “ฉันต้องเจอหน้าศาสตราจารย์สักวัน มีบางคน มีบางเรื่อง ใช่ว่าหนีแล้วจะแก้ไขได้”

นาทีต่อมาเธอก็ชายตามอง “อวี่เวย เธอไปหาศาสตราจารย์เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”

“เธอคิดจะทำอะไร?”