บทที่ 9

ซูอวี่เหมียนเดินไปก่อน ชายหนุ่มเดินตามอยู่ข้างหลัง

เทียบกับเมื่อคืนที่ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เธอกลับมาเป็นปกติอย่างเห็นได้ชัด

เส้าเวินไป๋ขับรถมา ซูอวี่เหมียนนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ

ระหว่างทางผ่านซูเปอร์มาร์เกตผลไม้แห่งหนึ่ง

จู่ ๆ ซูอวี่เหมียนก็พูดขึ้น “จอดหน่อยได้ไหมคะ เสียเวลาสักสองนาที? ฉันอยากลงไปซื้อผลไม้หน่อยนะค่ะ”

“ผลไม้เหรอ?”

“ค่ะ ให้ศาสตราจารย์น่ะ”

เส้าเวินไป๋กำพวงมาลัย พูดแบบไม่ค่อยจะเข้าใจ “ต้องยุ่งยากอย่างนั้นเลยเหรอครับ?”

ซูอวี่เหมียน “?”

ทันใดนั้นก็รู้สึกขำนิด ๆ “คุณไปเป็นแขกมือเปล่าแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอคะ?”

เส้าเวินไป๋พยักหน้าอย่างสัตย์จริง

ซูอวี่เหมียนยกนิ้วหัวแม่มือให้ในใจ สุดยอด

คนใหญ่คนโตก็เป็นอย่างนี้หมดละมั้ง...ไม่สนพิธีการ?

แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังจอดข้างทางให้

……

โอวหยางเหวินชิวพักอยู่ตรงถนนหวนซานไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยบี

บ้านเดี่ยวเป็นทิวแถว ดีไซน์ผสมผสานระหว่างตะวันออกกับตะวันตก เรียบง่ายแต่ไม่เสียพื้นฐาน

ผ่านป่าเมเปิลก็เห็นบ้านพัก

หกปีแล้ว...

ซูอวี่เหมียนกำเข็มขัดนิรภัยแน่น มองกระเช้าผลไม้ข้างเท้าพลันเกิดความรู้สึกหวาด ๆ

เส้าเวินไป๋รู้สึกถึงอะไร “ไม่ลงรถเหรอครับ?”

ซูอวี่เหมียนกัดริมฝีปาก “ฉันอยากรออีกเดี๋ยวค่ะ”

อีกฝ่ายมองเธอสองวินาทีแล้วพยักหน้า “งั้นผมเข้าไปก่อนนะครับ”

“...”

ซูอวี่เหมียนรู้สึกขอบคุณมากที่เขาไม่ถาม

เธอมองอีกฝ่ายจากไปแล้วหายใจเข้าลึก ๆ สองที เมื่อนั้นจึงจะปลดเข็มขัดนิรภัยและลงจากรถ

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ดอกลิลลี่บานสะพรั่ง

เมื่อเข้าลานบ้าน กลิ่นหอมของดอกไม้จาง ๆ ก็โชยมาตามลม

ผักเขียวริมรั้วเหี่ยวเฉา คงเพราะเจ้าของป่วยจึงไม่มีใครดูแล

ยังไม่ทันได้เข้าประตู ซูอวี่เหมียนก็ได้ยินเสียงของศาสตราจารย์ หัวใจสั่นสะท้าน จากนั้นจึงรีบเดินตามเส้าเวินไป๋ไป

“ศาสตราจารย์”

โอวหยางเหวินชิววางนิตยสารชีววิทยารายสัปดาห์ฉบับใหม่ลง เธอดุนแว่นสายตายาว “อ้าว? เวินไป๋ เธอมาได้ยังไงเนี่ย?”

เส้าเวินไป๋เดินไปประคองเธอ ทั้งสองเดินเข้าไปข้างในช้า ๆ “มาเยี่ยมอาจารย์ครับ สุขภาพดีขึ้นบ้างแล้วหรือยังครับ”

“โรคเล็กน้อย ต้องให้พวกเธอวิ่งมาที่ไหนกัน?”

เธอตบมือของเขา “ทำให้พวกเธอเป็นห่วงแล้ว ฉันสบายดี ไม่เป็นไรเลยสักนิด!”

เส้าเวินไป๋เงียบไปครู่หนึ่ง “วันนี้ผมยังพาอีกคนมาด้วยนะครับ”

“ใครเหรอ?” โอวหยางเหวินชิวแววตาฉงน

เธอมองไปตามสายตาของเขาก็เห็นซูอวี่เหมียนปรากฏตัวอยู่ตรงที่เปลี่ยนรองเท้า ยืนสงบเสงี่ยมก้มหน้าอยู่ตรงนั้นเหมือนเด็กที่ทำความผิด

โอวหยางเหวินชิวแววตาสะท้าน เดินหน้าไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว แต่ไม่นานความตกตะลึงและความดีใจในแววตาก็เปลี่ยนเป็นความเย็นชาที่ซับซ้อนและจงใจ

“เธอมาทำอะไร?” เธอทำหน้าตึง

“อาจารย์...”

ซูอวี่เหมียนทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

โอวหยางเหวินชิวทำเสียงแข็ง ใบหน้าเฉยเมย “ตอนนั้นใครกันที่บอกว่าต้องการตามหาความรัก? ทิ้งทุกอย่างเพื่อความรักได้ ตอนนี้ยังจะมาทำไม?”

ซูอวี่เหมียนเม้มริมฝีปาก น้ำตาไหลตามลงมา “อาจารย์คะ...หนูขอโทษ ทำให้อาจารย์ผิดหวังแล้ว”

“อะไรอีก?” น้อยนักที่โอวหยางเหวินชิวจะเคร่งขรึมแบบนี้

ซูอวี่เหมียน “แล้วก็...หนูผิดไปแล้วค่ะ”

เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดออกมาเบา ๆ “ยังทันไหมคะ?”

“ในที่สุด...” โอวหยางเหวินชิวถอนหายใจ สีหน้าผ่อนคลายลงมากขึ้น “เธอรู้ไหมว่าฉันรอมานานแค่ไหน?”

“หกปี หกปีเต็ม ๆ”

ซูอวี่เหมียนกลั้นน้ำตา สะอื้นพูด “หนู หนูไม่รู้...” อาจารย์รอเธอมาตลอด?

“เธอเข้าใจก็ดีแล้ว”

เพียงแต่เบื้องหลังความตื่นรู้นี้ไม่รู้ว่าซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจและความลำบากมากแค่ไหน โอวหยางเหวินชิวใบหน้าฉายอารมณ์สงสาร

ซูอวี่เหมียนแสบจมูก อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป กระโจนตัวเข้าสู่อ้อมอกของอีกฝ่าย “อาจารย์...”

มือกระด้างแต่อ่อนโยนตบแผ่นหลังเธอ โอวหยางเหวินชิวค่อย ๆ ใจอ่อนลงแล้ว

“เอาละ ๆ...โตอย่างนี้แล้วยังขี้แยอีก จะเป็นที่หัวเราะเยาะเอานะ”

เส้าเวินไป๋มองดูเรื่องทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ ด้านข้าง ทั้งสองกอดกันตัวกลม กลับมาดีกันอีกครั้ง เขาออกจากห้องรับแขกไปที่ระเบียงเงียบ ๆ ให้ทั้งสองคนได้มีพื้นที่ในการสนทนา

สองศิษย์อาจารย์ไม่ได้พบกันหลายปี โอวหยางเหวินชิวอดถามสถานการณ์ในตอนนี้ของซูอวี่เหมียนไม่ได้ แต่จะไม่พูดถึงด้านความรักของเธอเด็ดขาด

วันนี้ที่เธอพูดคำว่า ‘หนูผิดไปแล้ว’ ได้ก็แสดงให้เห็นว่าเส้นทางที่เธอเลือกในตอนนั้น หรืออาจพูดว่าคนคนนั้นไม่น่าเชื่อถือ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมเธอยังต้องไปคุ้ยแคะแผลในใจของเด็กคนนี้อีก

ซูอวี่เหมียน “...หนูเช่าห้องอยู่แถว ๆ มหาลัย เริ่มทบทวนแล้วค่ะ เตรียมจะสอบป.โทกับอาจารย์ตอนปลายปี...”

โอวหยางเหวินชิวสองตาเปล่งประกาย ความยินดีท่วมท้นนั้นราวกับจะกลบทับเธอ “จริงเหรอ? จริง ๆ ใช่ไหม?”

เธอถึงกับย้ำสองรอบ

“ค่ะ” ซูอวี่เหมียนพยักหน้า เธอไม่สู้หน้าอาจารย์

ตอนนั้นปูทางไว้เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เดิน แต่วันนี้คิดจะกลับมาเดินใหม่...

“ดี! ดี! มันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว! เธอห้ามหลอกฉันนะ ตกลงกันแล้วนะว่าจะสอบเป็นเด็กป.โทของฉัน! ในที่สุดโควตาที่ฉันเหลือเอาไว้ก็ไม่เสียเปล่า...”

ซูอวี่เหมียนอึ้งเล็กน้อย

ถึงตอนที่ไปเยี่ยมไข้ก็เดาได้ไว้แล้วว่าศาสตราจารย์โอวหยางอาจจะเก็บโควตาไว้ให้เธอ แต่เมื่อถูกพิสูจน์ว่าเป็นความจริงในตอนนี้แล้ว เธอก็ยังเหลือเชื่ออยู่บ้าง

ซูอวี่เหมียนนะซูอวี่เหมียน เธอทำบุญอะไรมา...

“อาจารย์คะ หนูจะสอบติดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ อาจารย์...” อย่าหวังมากเกินไปเลย

โอวหยางเหวินชิว “ขอแค่เธออยาก ก็ไม่มีทางสอบไม่ติด! เธอมีความสามารถ ฉันรู้ดี นอกเสียจากเธอจงใจสอบให้คะแนนไม่ดี หลอกยายแก่อย่างฉันเล่นเท่านั้น!”

“จะทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ...” ซูอวี่เหมียนจะหัวเราะก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่ใช่

“ได้เวลาแล้ว เธอกับเวินไป๋...อ้าว เวินไป๋ล่ะ?”

“อาจารย์” เส้าเวินไป๋เดินเข้ามาจากระเบียง

“เวลานี้แล้ว วันนี้เธออยู่กินข้าวกับรุ่นน้องนะ ฉันจะเข้าครัวเอง!”

พอซูอวี่เหมียนได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้า สีหน้าเส้าเวินไป๋ก็ความซับซ้อนเพิ่มขึ้นมาเหมือนกัน

“คือว่า...อาจารย์ยังมีงานอื่น หนูเองเถอะค่ะ”

ใช่ว่าซูอวี่เหมียนไม่รับน้ำใจ แต่...อาจารย์เข้าครัว เธอกลัวว่าห้องครัวจะระเบิดเอานะสิ

โอวหยางเหวินชิวกระแอมกระไอทีหนึ่งแบบประดักประเดิด เห็นชัดว่ารู้ฝีมือการทำครัวของตัวเองดี แต่ต่อหน้านักศึกษา จะขายหน้าก็ไม่ได้ จึงกลบเกลื่อนไปว่า “แค่ก ๆ ๆ...ก็ได้ ก็ได้ ตอนนี้ฉันกำลังพักฟื้นอยู่ ไม่เหมาะจะเข้าครัว ไม่เหมาะ...”

ซูอวี่เหมียนใส่ผ้ากันเปื้อนอย่างคล่องแคล่วแล้วเข้าครัว

เส้าเวินไป๋ก็พับแขนเสื้อขึ้นมาเหมือนกันแล้วตามไป “ผมจะไปช่วยนะ”

โอวหยางเหวินชิวมองสำรวจสองคนนี้รอบหนึ่ง รอยยิ้มลึกขึ้นบางส่วน

วัตถุดิบในตู้เย็นเต็มไปหมด สดใหม่ทั้งนั้น

ศาสตราจารย์เพิ่งออกจากโรงพยาบาล กำลังพักฟื้นอยู่ ซูอวี่เหมียนจึงวางแผนว่าจะทำอาหารรสจืด ๆ

เส้าเวินไป๋ “ต้องให้ผมทำอะไรบ้าง?”

ซูอวี่เหมียนกวาดตามองกะละมังผัก “ล้างผักเป็นไหมคะ?”

เอ่อ!

“น่าจะไม่ยาก”

ซูอวี่เหมียนเปิดทางให้

ถึงท่าทางการล้างผักของอีกฝ่ายจะไม่คล่องแคล่ว แต่ก็ตั้งใจ ล้างเศษดินบนใบผักได้สะอาดหมดจด

ซูอวี่เหมียนถามสบาย ๆ “ไม่กินอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไม่มีครับ”

“รสล่ะคะ?”

“ได้หมดครับ”

“...คุณนี่เลี้ยงง่ายจังนะคะ” เธอพึมพำเบา ๆ

ไม่เหมือนกับเจียงอี้หวย เลือกกินชะมัด เงื่อนไขก็เยอะ