LOGINShare
บทที่ 3
Related chapters
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 4
คืนวันนั้นดื่มหนักไปหน่อย ครึ่งคืนหลังเฉิงโจวนั่นยังจะให้ต่ออีกในตอนที่เจียงอี้หวยถูกคนขับรถส่งตัวกลับคฤหาสน์ก็ใกล้จะฟ้าสางแล้วทีแรกเขานอนอยู่บนเตียงแล้ว ความง่วงโจมตี แต่ก็ยังฝืนใจลุกไปอาบน้ำในห้องน้ำทีนี้เหมียนเหมียนคงไม่ด่าเขาแล้วสินะ?ระหว่างสติไม่แจ่มชัด เจียงอี้หวยอดคิดอย่างนี้ไม่ได้แต่การลืมตาขึ้นอีกครั้ง คือการเจ็บจนสะดุ้งตื่น“ซี้ด...” เขาเอามือกดท้องไว้มือหนึ่งและคลานลงจากเตียง“ฉันปวดท้อง!เหมียน...”แต่เพิ่งพูดคำนั้นออกมาก็หยุดชะงักเจียงอี้หวยขมวดคิ้ว เธอทำดีนี่ รอบนี้ก้าวหน้ากว่าครั้งก่อนได้ ดูสิว่าเธอจะดื้อแพ่งได้สักกี่น้ำ“แต่...ยาล่ะ?”เจียงอี้หวยไปรื้อค้นตามกล่องและตู้ในห้องรับแขก ค้นตามตู้ที่ใส่ของออกมาหมดแล้ว แต่ก็ยังหากล่องยาในบ้านไม่เจอเขาจึงโทรศัพท์หาป้าหวัง“คุณหมายถึงยาโรคกระเพาะเหรอคะ เก็บอยู่ในกล่องยาค่ะ”ขมับของเจียงอี้หวยเต้นตุบ ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “แล้วกล่องยามันอยู่ที่ตรงไหนล่ะ?”“ในลิ้นชักห้องแต่งตัวค่ะ เตรียมเอาไว้ตั้งหลายกล่อง คุณซูบอกว่าถ้าคุณดื่มหนักวันต่อมาตื่นแล้วกระเพาะจะกำเริบได้ง่าย ก็เลยเก็บยาไว้ในห้องนอนจะได้สะดวก...”“
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 5
“พี่เจียง เป็นอะไรไปเหรอครับ?”เฉิงโจวเห็นเจียงอี้หวยเอาแต่ดื่มเหล้าอยู่คนเดียวจึงแอบขยับก้นไปข้างกู้อี้โจวเพิ่งเข้ามาเจียงอี้หวยก็ทำหน้าบึ้งแล้วความสนุกสนานในทีแรกลดน้อยลง“ก็ถูกใครบางคนบล็อกนะสิ”กู้อี้โจวที่รู้เรื่องราดน้ำมันบนกองเพลิง ดูเรื่องสนุกไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่พอเสียงแว่วมา เจียงอี้หวยก็หน้าบึ้งตึงขึ้นอีกหลายส่วน“เคร้ง...”แก้วเหล้ากระทบกับโต๊ะกระจก เขาแกะกระดุมเสื้อมือเดียวอย่างหงุดหงิด มีความรุนแรงบางส่วน“ก็บอกแล้วว่าอย่าพูดถึงเธอ ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง?”กู้อี้โจวยักไหล่ ไม่ได้ตอบพอบรรยากาศเปลี่ยนไป คนที่กำลังร้องเพลงก็หุบปากอย่างรู้กาลเทศะ คนรอบ ๆ ก็พาลไม่กล้าพูดเหมือนกันเฉิงโจวสำลักเหล้า พี่อวี่เหมียนเอาจริงสิ?เสิ่นสือเยี่ยนดื่มจนเริ่มมึน ได้สติถามเฉิงโจวเบา ๆ “ซูอวี่เหมียนกลับไปหรือยัง?”เฉิงโจวส่ายหน้า เขากล้าพูดที่ไหน จึงตอบไปว่าไม่รู้เสิ่นสือเยี่ยนรู้อยู่แก่ใจ นี่คงเพราะยังไม่กลับสินะพอบ๋อยเอาเหล้ามาส่งเพิ่มอีกห้าลังก็มีคนพูดขึ้นมาอย่างใจกล้า“มาเล่นจริงหรือกล้าเป็นไง?”ต่างเป็นคนมีไหวพริบทั้งนั้น คนกลุ่มนี้พาคนมาด้วยทุกคน ส่งซิกขยิบตาก
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 6
“ยังไงก็ควรขอโทษอย่างเป็นทางการกับความวู่วามและความไร้สติในตอนนั้น นี่คือสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ”เส้าอวี่เวยเกือบสำลักเหล้า เธอไอสองที ใบหน้าคือการปฏิเสธ “เธอปล่อยฉันไปเถอะนะคุณพี่”“เธอก็รู้นี่ ฉันเป็นคนเดียวที่ติดเอฟต้องสอบซ่อมวิชาเลือกของศาสตราจารย์โอวหยาง ฉันเจอเธอเป็นต้องสยอง อีกอย่าง ฉันที่ไม่มีตัวตนแบบนี้ ไม่แน่ว่าศาสตราจารย์จะลืมฉันไปแล้วก็ได้ ฉันช่วยเธอไม่ได้จริง ๆ”ซูอวี่เหมียนเห็นเธออยากหลีกหนีให้ไกล ๆ จึงไม่ฝืนอีก“แต่” เส้าอวี่เวยแววตาเจ้าเล่ห์ เปลี่ยนประเดี๋ยว “ฉันมีคนที่เหมาะสมอยู่นะ”“หือ?”“เธอจำเส้าเวินไป๋ พี่ชายญาติทางพ่อของฉันได้ไหม?”ซูอวี่เหมียนดื่มน้ำอุ่นคำเล็ก ๆ แล้วพยักหน้า“ต้องจำได้สิ”เส้าเวินไป๋คือผู้นำฟิสิกส์รุ่นเยาว์ที่เด็กที่สุดในประเทศ ปีที่แล้วนิตยสารเนเชอร์ประเมินว่าติดอันดับหนึ่งของสิบนักวิทยาศาสตร์รุ่นเยาว์ที่มีอิทธิพลต่อโลกปริญญาตรีก็เรียนกับศาสตราจารย์โอวหยาง เรียนชีววิทยาประยุกต์ สองปีเขียนเอสซีไอห้าเรื่อง ได้รับความคาดหวังจากวงการชีววิทยามาก เป็นอัจฉริยะบันลือโลกตอนหลังไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ ๆ ก็อยากข้ามสาขาไปเรียนฟิสิกส์เสียอย่างนั้น
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 7
พอเข้าใกล้ เจียงอี้หวยถึงเห็นว่าผมลอนใหญ่สวยงามของเธอยืดตรงแล้ว และสีที่เขาชอบมากที่สุดก็ถูกย้อมกลับมาเป็นสีดำล้วนแล้วไม่ได้แต่งหน้า ไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงเสื้อยืดสีขาวตัวเดียว ราบเรียบที่สุดมีเพียง...ดวงตาคู่นั้นที่สดใสมากกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย ไม่เห็นความหนักอึ้งและความอึมครึมจากการอกหักเลยสักนิดถ้านี่คือการเสแสร้ง งั้นเจียงอี้หวยก็ต้องยอมรับเลยว่าเธอเสแสร้งได้ดีมากดีจนทำให้เขาหัวเสียสำเร็จซูอวี่เหมียนขมวดคิ้ว เธอรู้จักเขาดีมาก สีหน้านี้ก็คือลางบอกเหตุว่ากำลังจะโมโห“เหอะ” ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะเยาะ “แต่สายตาเธอก็งั้น ๆ แหละ อยู่กับฉันมาหลายปีอย่างนี้ จะยังไงก็ต้องตาสูงสักหน่อย? หมาแมวอะไรก็อย่าเอาหมด ไม่งั้นจะให้ฉันที่เป็นแฟนเก่าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”“หน้า?” จู่ ๆ ซูอวี่เหมียนก็รู้สึกว่าน่าขำเพียงแต่ในความขบขันนั้นแฝงไว้ด้วยความเศร้าน่าเสียดาย เจียงอี้หวยไม่รู้ตอนนี้ในหัวสมองเขามีแต่ภาพที่ซูอวี่เหมียนยิ้มหวานกับผู้ชายคนอื่น ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเขาสรุปอารมณ์ประเภทนี้ว่าเป็น ‘การตระหนักรู้ในอาณาเขต’ ของเพศชายในเมื่อเขาเคยครอบครองอาณาเขตซูอวี่เหมียน ต่อให้ทิ้งแล้ว เขาก
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 8
ซูอวี่เหมียนไม่ได้สัมผัสการลงมือทำงานแบบนี้มานานแล้วช่วงเวลาที่อยู่กับเจียงอี้หวย แม้ไม่ถึงขึ้นว่ายื่นมือก็มีเสื้อ อ้าปากก็มีข้าว แต่เธอไม่เคยได้แตะงานออกแรงแบบนี้จริง ๆแม้แต่ในปีต้น ๆ ที่เขาเพิ่งก่อตั้งบริษัทเงินทองขัดสน แต่การทำความสะอาดในบ้านทุกอาทิตย์ก็จ้างแม่บ้านพาร์ตไทม์มาทำเสมอหลังจากทาสีหมดหนึ่งถัง ซูอวี่เหมียนก็ประคองเอวที่เมื่อยเล็กน้อยอยู่อย่างสุขสบายมาหลายปี ไม่ชินเลยจริง ๆ...เธอเดินออกไปที่ทางเดินตึก กะจะยกถังสีที่เหลือเข้ามาไม่นึกว่าก้าวเร็วไปหน่อยจึงเตะถูกถังสีเธอพยายามตั้งถังขึ้นให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังหกใส่ประตูของห้องข้าง ๆ เป็นกองอยู่ดีเธอรีบหยิบไม้กวาดมา แต่ทำความทำสะอาดไปได้ครึ่งหนึ่ง ประตูที่ปิดสนิทก็เปิดออกกะทันหัน สี่สายตาสบกัน ในตอนที่เธอกำลังคิดจะขอโทษกลับได้เห็นคนรู้จักอย่างนึกไม่ถึง“คุณก็อยู่ที่นี่เหรอคะ?”“ทำไมถึงเป็นคุณได้?”ทั้งสองคนพูดออกมาแทบจะในเวลาเดียวกันเส้าเวินไป๋มองที่เท้าแวบหนึ่ง จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปที่ด้านหลังเธอ“ดังนั้นคนที่ย้ายเข้ามาในวันนี้ก็คือคุณเหรอ?”ซูอวี่เหมียนก็ไม่คิดว่าจะบังเอิญอย่างนี้ “ก็อย่างที่คุณเห็นแห
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 9
ซูอวี่เหมียนเดินไปก่อน ชายหนุ่มเดินตามอยู่ข้างหลังเทียบกับเมื่อคืนที่ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เธอกลับมาเป็นปกติอย่างเห็นได้ชัดเส้าเวินไป๋ขับรถมา ซูอวี่เหมียนนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับระหว่างทางผ่านซูเปอร์มาร์เกตผลไม้แห่งหนึ่งจู่ ๆ ซูอวี่เหมียนก็พูดขึ้น “จอดหน่อยได้ไหมคะ เสียเวลาสักสองนาที? ฉันอยากลงไปซื้อผลไม้หน่อยนะค่ะ”“ผลไม้เหรอ?”“ค่ะ ให้ศาสตราจารย์น่ะ”เส้าเวินไป๋กำพวงมาลัย พูดแบบไม่ค่อยจะเข้าใจ “ต้องยุ่งยากอย่างนั้นเลยเหรอครับ?”ซูอวี่เหมียน “?”ทันใดนั้นก็รู้สึกขำนิด ๆ “คุณไปเป็นแขกมือเปล่าแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอคะ?”เส้าเวินไป๋พยักหน้าอย่างสัตย์จริงซูอวี่เหมียนยกนิ้วหัวแม่มือให้ในใจ สุดยอดคนใหญ่คนโตก็เป็นอย่างนี้หมดละมั้ง...ไม่สนพิธีการ?แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังจอดข้างทางให้……โอวหยางเหวินชิวพักอยู่ตรงถนนหวนซานไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยบีบ้านเดี่ยวเป็นทิวแถว ดีไซน์ผสมผสานระหว่างตะวันออกกับตะวันตก เรียบง่ายแต่ไม่เสียพื้นฐานผ่านป่าเมเปิลก็เห็นบ้านพัก หกปีแล้ว...ซูอวี่เหมียนกำเข็มขัดนิรภัยแน่น มองกระเช้าผลไม้ข้างเท้าพลันเกิดความรู้สึกหวาด ๆเส้าเวินไป๋รู้สึ
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 10
เส้าเวินไป๋เงียบสำหรับเขา อาหารก็เป็นแค่ของเสริมพลังงานเท่านั้น เขาไม่ได้ใส่ใจว่าจะอร่อยหรือไม่“ล้างเสร็จแล้ว”ซูอวี่เหมียนมองทีหนึ่ง พริกแดงกับผักฮ่องเต้วางเรียงอยู่ด้วยกันอย่างเป็นระเบียบ แค่ดูก็รู้ว่ามาจากมือที่ขัดขืน“หัวเราะอะไร?” เส้าเวินไป๋ไม่เข้าใจซูอวี่เหมียนกระแอมกระไอทีหนึ่ง “เปล่าค่ะ คุณออกไปก่อนเถอะ”“ครับ” เส้าเวินไป๋เช็ดคราบน้ำให้แห้งแล้วพยักหน้าน้อย ๆซูอวี่เหมียนทำอาหารเต็มโต๊ะ รสชาติค่อนทางจืด โดยรวมคือเมนูที่โอวหยางเหวินชิวชอบและกินได้“เธอยังจำได้อีกนะ...” หญิงชราสะท้อนใจกินเสร็จ ซูอวี่เหมียนก็ออกตัวเก็บถ้วยชามเส้าเวินไป๋ไปช่วยในครัวด้วยเหมือนกันเขายืนอยู่ใต้แสงไฟเหลืองนวล เงาหลังทอดตัวยาวถ้าดูจากมุมของซูอวี่เหมียน แนวเส้นใบหน้าด้านข้างประณีตราวกับศีรษะปั้นสมัยกรีกโบราณ มุมมนชัดเจนโอวหยางเหวินชิวยืนอยู่ตรงกรอบประตู “เหมียนเหมียน เธอรู้จักกับรุ่นพี่เธอได้ยังไง?”เส้าเวินไป๋คือลูกศิษย์ที่ได้ใจเธอมากที่สุด ส่วนซูอวี่เหมียนคือลูกศิษย์ที่เธอชอบมากที่สุด เธออยากแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันนานแล้วคิดไม่ถึงว่าพรหมลิขิตดลบันดาลให้พวกเขารู้จักกันก่อนใน
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 11
เจียงอี้หวยพูดจบก็ขึ้นรถเหยียบคันเร่งไปเลยเส้าอวี่เวยโกรธจนเต้นเร่า ๆ อยู่กับที่ ก่นด่า “นี่มันคนพรรค์ไหนกันเนี่ย?! ไอ้ผู้ชายสารเลว! ไอ้สวะ! ไอ้ขี้หมา! โมโหชะมัดเลย!” “ฉันจะบอกให้นะ” เธอดึงคอเสื้อของชายหนุ่มมา “ครั้งนี้เหมียนเหมียนจะไม่กลับไปเด็ดขาด! ไม่กลับไปแน่!”ชายหนุ่มปลุกปลอบยกใหญ่ “ครับ ๆ ๆ พี่อย่าโมโหเลยนะ...”แต่ จะเป็นไปได้ไหม?อีตานี่พูดตามั่นอกมั่นใจ คงมีแผนในใจแล้วเขาแอบมองเส้าอวี่เวยแวบหนึ่ง ถ้าเธอก็รักปักใจกับผู้ชายเหมือนเพื่อนสนิทของเธอก็ดีสิ...หยุด! หยุด!ต่อให้ฝันเขาก็ไม่กล้าฝันอย่างนี้……บนรถ เจียงอี้หวยรับสายโทรศัพท์อารมณ์ไม่ดี แม้แต่น้ำเสียงก็เย็นชา “มีธุระอะไร?”“ดาร์ลิง ช่วงนี้ฉันเจอร้านดี ๆ ด้วยละ ปูเนื้อแน่นมาก พรุ่งนี้วันเสาร์พอดี เราไปกินกันนะ โอเคไหม?”เสียงใสระรื่นของสือมู่ซีดังมาจากปลายสายเธอรู้ว่าเจียงอี้หวยชอบกินอาหารทะเล ดังนั้นจึงเอาใจในเรื่องที่เขาชอบบวกกับทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เธอกดความร้อนรุ่มไม่ไหว ความร้อนรุ่มนี้ทำให้เธอไม่สนใจความสงบเสงี่ยมโทรมาหาก่อนเมื่อก่อนเจียงอี้หวยจะนัดเดตก่อนเป็นส่วนใหญ่ ส่วนเธอ
Latest chapter
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 40
ซูอวี่เหมียนวิ่งตอนเช้าเสร็จ พออาบน้ำออกมาก็เห็นไม้อิ่มน้ำสีเขียวทรงต่าง ๆ ที่เรียงเป็นทิวแถวตรงระเบียงมีสีชมพูเพิ่มมากระถางหนึ่งเธอเอานิ้วชี้จิ้ม ๆ เห็นต้นไม้นุ่มนิ่มแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เธอเห็นชื่อ ‘เฉิงโจว’ ปรากฏบนหน้าจอแล้วก็รับสายด้วยความแปลกใจ“เฉิงจื่อ? ทำไมโทรหาฉันเวลานี้ล่ะ? มีธุระเหรอ?”“พี่อวี่เหมียน ช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ?”“ก็โอเคนะ นายล่ะ?”โอกาสมาแล้ว!เฉิงโจวนั่งตัวตรงทันที “ผม...ไม่ค่อยดีครับ”ซูอวี่เหมียนขมวดคิ้ว “เป็นไรไปเหรอ?”“อาจเพราะอดนอนกับดื่มเหล้า กระเพาะไม่สบาย พี่อวี่เหมียน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิ ตอนนี้ผมไม่อยากกินอะไรเลย คิดถึงแต่โจ๊กบำรุงกระเพาะที่พี่ตุ๋น มันอยากมาก ๆ ๆจริง ๆ...พี่จะสะดวกไหมครับ?”เขาไม่กล้าบอกว่าเจียงอี้หวยอยากกิน จึงได้แต่พูดอ้อมโลกถึงเธอจะรู้จักกับเฉิงโจวผ่านทางเจียงอี้หวย แต่หลังจากคลุกคลีกันหลายปีนี้ ถ้าตัดเจียงอี้หวยออก ซูอวี่เหมียนมีสัมพันธ์ไม่เลวกับเขาอีกฝ่ายเอ่ยปากแล้ว แถมกระเพาะไม่สบายจริง ๆ...ซูอวี่เหมียนมองนาฬิกาข้อมือทีหนึ่ง “สะดวก ตอนนั้นฉันจะออกไปซื้อของก่อน นายมาเอา
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 39
สำหรับซูอวี่เหมียน นี่คือโอกาสหายาก“ถ้าคุณสนใจก็เอากลับไปอ่านอย่างละเอียดได้”เขาหยิบแฟลชไดร์ฟออกมาแล้ววางตรงหน้าเธอ “ในนี้มีข้อมูลการทดลองอย่างละเอียดครับ”ซูอวี่เหมียนชายตามอง ดวงตากระจ่างใสกระเพื่อมวงคลื่น “ขอบคุณค่ะ ฉันจะพิจารณาอย่างจริงจังนะคะ”สิบโมง ซูอวี่เหมียนควรกลับห้องแล้วเส้าเวินไป๋ส่งเธอถึงหน้าประตู“ฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามนี้เอง คุณไม่ต้องเจาะจงส่งฉันหรอกค่ะ” ซูอวี่เหมียนหลุดหัวเราะเส้าเวินไป๋กลับมองนิ้วที่โผล่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจของเธอ ก่อนจะเตือนเรียบ ๆ “ปลาสเตอร์จะติดนานเกินไปไม่ได้ ต้องใช้เบตาดีนล้างเชื้อโรค ทางที่ดีก็เปิดแผล”ซูอวี่เหมียนงอนิ้วชี้ตามสัญชาตญาณ “ขอบคุณค่ะ ฉันรู้แล้ว”เส้าเวินไป๋ไม่พูดมาก แค่ผงกศีรษะน้อย ๆ หันไปหยิบไม้อวบน้ำสีชมพูกระถางเล็ก “นี่ให้คุณ”ซูอวี่เหมียนกะพริบตาปริบ ๆ แบบเซอร์ไพรส์เล็กน้อย มองดูไม้อวบน้ำขนาดเท่าฝ่ามือ ใบป้อม ๆ เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีชมพู ทรงสวยมาก“น่ารักอย่างนี้ จะให้ฉันจริงเหรอคะ?”“ครับ หลายวันก่อนผ่านร้านดอกไม้ เห็นเหลืออยู่กระถางหนึ่งน่าสงสารก็เลยซื้อมา ถือเป็นการขอบคุณที่เลี้ยงปลาผมครั้งก่อนแล้วกันครับ”ซูอ
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 38
ต้นเดือนกรกฎาคม อุณหภูมิสุงขึ้นเรื่อย ๆ กรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งเตือนสีแดงอุณหภูมิสูงสามสิบห้าองศาหนึ่งสัปดาห์แล้ว การทดลองของเส้าเวินไป๋หลังจากคำนวณพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็มีความคืบหน้ากว่าจะมีเวลาพัก เขาลากร่างอันอ่อนล้าขึ้นชั้นเจ็ด เตรียมจะนอนเสริมกำลังสักหน่อย แต่จู่ ๆ ฝั่งตรงข้ามก็มีเสียงดังขึ้นมาเขาที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงัก หันมองประตูที่ปิดสนิท แล้วไปเคาะประตู “ซูอวี่เหมียน คุณอยู่ห้องหรือเปล่า?”ไม่มีคนตอบกลับ เขาจึงเคาะอีกทียังคงเงียบเหมือนเดิมเขาลังเลสองวินาที ในตอนที่กำลังลังเลว่าจะแจ้งความดีไหมก็ได้ยินเสียง “แกร๊ก” ประตูเปิดออกแล้วซูอวี่เหมียนชะโงกหัวออกมาจากหลังประตู เหลือเพียงช่องว่างหนึ่ง“มีอะไรเหรอคะ?”เธอสีหน้าราบเรียบ การเปิดประตูก็ดูเหมือนเพราะจู่ ๆ เขาเคาะประตู ส่วนน้ำเสียงก็ปกติ ไม่มีอะไรแปลกแต่ที่น่าแปลกคือ เส้าเวินไป๋รู้สึกได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีมากเหมือนกับดอกกุหลาบที่ไม่ได้รดน้ำ ใกล้เฉาเต็มที เส้าเวินไป๋นิ่งไปครู่หนึ่งซูอวี่เหมียนมองเขาด้วยความสับสนแล้วจู่ ๆ อีกฝ่ายก็พูดว่า “ครั้งก่อนคุณบอกว่าคุณกำลังเขียนวิทยานิพนธ์
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 37
ทั้งที่เป็นอาหารกลิ่นสีรสครบเครื่อง แต่เหอซ่งเฉิงกลับกินอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองกว่าจะกินเสร็จ เขาก็รีบกล่าวลากลับไปจู่ ๆ ในห้องก็เงียบ ขณะซูอวี่เหมียนเก็บถ้วยตะเกียบ คำพูดของเจียงฉีถิงกลับวนเวียนอยู่ในสมองอย่างไม่รู้ตัวกระเพาะทะลุ...พอใจลอย มือก็ลื่นทำถ้วยหล่นแตกเธอใช้มือเก็บตามจิตใต้สำนึก ไม่ระวังจับถูกเศษถ้วย เธอสุดปากทีหนึ่ง น้ำตาตกอยู่บนหลังมืออย่างควบคุมไม่อยู่หกปี ไม่ใช่หกวัน และไม่ใช่หกเดือน ความเคยชินบางอย่างฝังลึกอยู่ในกระดูกนานแล้ว วินาทีที่ได้ยินว่าเจียงอี้หวยนอนโรงพยาบาล เธอก็กังวลขึ้นมาแบบอัตโนมัติ ทีแรกอยากไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลอยู่เหมือนกันดีที่สติสัมปชัญญะสกัดจิตใต้สำนึกนี้ไว้ซูอวี่เหมียนคิด เธอจะค่อย ๆ ชินกับการไม่เป็นห่วงอีก และจะไม่หลั่งน้ำตาให้เขาอีกเธอกับเจียงอี้หวยจากที่สดใสด้วยความรัก ถึงอยู่เฝ้าอย่างแหนงหน่าย กระทั่งเลิกราในที่สุด ไม่รู้ว่ารอยร้าวเริ่มปรากฏตั้งแต่เมื่อไรอาจเป็นเพราะการผิดคำพูดครั้งแรก หรืออาจเป็นการโกหกครั้งแรกของเขา...ตอนนี้นึกดูแล้วกลับเหลือเพียงความทรงจำคลุมเครือหกปี มันสามารถสรรเสริญจนคนน้ำตาร่วงได้ แต่ก็ไม่คู่ควรให้กล่า
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 36
พอซูอวี่เหมียนกลับบ้านก็ตรวจสอบตู้เย็น ผักที่ซื้อเมื่อวานยังเหลือเยอะ จึงเตรียมจะทำสตูว์เนื้อตุ๋นมันฝรั่ง ซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน มะเขือเทศผัดไข่ แล้วก็ทำ...ผัดผักอีกอย่างเธอล้างผัก หั่นผักเร็วมาก ทำให้เหอซ่งเฉิงที่ทำกับข้าวไม่เป็นตกตะลึง“คนสมัยนี้ส่วนมากจะสั่งดิลิเวอรีหรือไม่ก็ออกไปกินกันทั้งนั้น แต่ผู้หญิงที่ทำกับข้าวเองอย่างเธอนี้น้อยลงทุกที”ซูอวี่เหมียนยิ้มน้อย ๆ “รูปแบบการใช้ชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ ฉันแค่ชินกับการทำกับข้าวกินเองเท่านั้น”เหอซ่งเฉิงมองหลังที่กำลังยุ่งงวดของเธอ แล้วมองดูรอบ ๆ รอบหนึ่งห้องไม่ใหญ่ แต่เก็บได้สะอาดมาก การจัดวางตั้งใจมากเหมือนกันห้องรับแขกมีชั้นเล็ก ๆ อยู่ชั้นหนึ่ง เต็มไปด้วยหนังสือ เขามองดูแวบหนึ่ง เห็นว่าเป็นหนังสือวิชาเอกทั้งหมด แต่หนึ่งในนั้นดูแปลกแยกเล็กน้อย เพราะมันคือหนังสือด้านฟิสิกส์แต่เขารู้สึกว่าการมองประเมินห้องของผู้หญิงแบบนี้ไม่ค่อยมีมารยาทสักเท่าไร ดังนั้นจึงไม่กล้าดูมากไม่นานอาหารหลายจานก็ขึ้นโต๊ะ บวกกับข้าวสวยร้อน ๆ กลิ่นหอมมุดเข้ารูจมูกเหอซ่งเฉิงชิมซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานคำหนึ่ง ทึ่งจนเบิกตาโพลง “อร่อยสุด ๆ ไปเลย! ฝี
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 35
เจียงฉีถิงก็งงอยู่เหมือนกันถ้าเป็นแต่ก่อน พี่ชายเธอเข้าโรงพยาบาล ซูอวี่เหมียนจะมายื่นน้ำเอาใจ น้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างเตียงนานแล้ว ครั้งนี้ทำไมไม่เห็นแม้แต่เงา?พอพูดออกมาอย่างนี้ ความเงียบที่เหมือนกับความตายก็ขยายตัวออกไปเจียงอี้หวยเงียบ ใบหน้าเฉยเมย พวกเฉิงโจวกับกู้อี้โจวที่รู้เรื่องก็ไม่กล้าปริปากเหมือนกันยังเป็นเสิ่นสือเยี่ยนที่พูดชืด ๆ อยู่อีกทางหนึ่ง “พวกเขาเลิกกันแล้ว พวกคุณป้าไม่รู้เหรอครับ”ซูอวี้ฉินขมวดคิ้ว “ทำไมยังทะเลาะกันอีก? นี่มันตั้งกี่วันแล้ว? อารมณ์ก้าวหน้านี่!”พอเจียงอี้หวยได้ยินก็หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม“แค่กๆ! คุณป้าครับ ครั้งนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายอย่างนั้นนะครับ...” เสิ่นสือเยี่ยนมองซูอวี้ฉินแวบหนึ่ง“หมายความว่ายังไง? ซูอวี่เหมียนยังวางมาดอีกเหรอ?!”“แม่” เจียงอี้หวยพูดตัดบทด้วยสีหน้าขึงขัง น้ำเสียงเย็นเยียบ “ครั้งนี้เลิกแล้วจริง ๆ ผมบอกเลิกเอง”“...อะไรนะ?” ซูอวี้ฉินอึ้งเจียงฉีถิงก็ทำหน้าตกตะลึงเหมือนกันพอนับดูเวลา ครั้งนี้ซูอวี่เหมียนโกรธนานจริง ๆ...ซูอวี้ฉินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ยังไม่ทันออกจากโรงพยาบาลก็โทรศัพท์หาซูอวี่เหมียนทันทีเพิ่งรับสาย ปลา
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 34
อีกทางหนึ่ง ซูอวี่เหมียนอึ้ง ในหัวผุดภาพที่เขาจูงมือกับสือมู่ซียิ้มแย้มตอบไปเรียบ ๆ “ไม่สบายก็ไปโรงพยาบาล ฉันไม่ใช่หมอ”พูดจบก็วางสายน้ำเสียงราบเรียบง่าย ๆ ราวกับที่คุยอยู่เป็นแค่คนแปลกหน้าจริง ๆเจียงอี้หวยโกรธจนกัดฟันกรามแน่น ตัวสั่นเทา เขวี้ยงโทรศัพท์มือถือกับพื้นจนแหลกไปเลยป้าหวังที่อยู่ด้านข้าง “?”นั่นมันโทรศัพท์มือถือของเธอนะ!!เจียงอี้หวยถูกซูอวี่เหมียนทำให้โมโหเลือดลมพลุ่งพล่าน กระเพาะก็ยิ่งเจ็บจึงฝืนตัวเองขึ้นชั้นบนขังตัวเองอยู่ในห้องประชดเสียเลยเธอนึกว่าเขาไม่มีเธอแล้วจะอยู่ไม่ได้เหรอ?!น่าหัวเราะ!ป้าหวังมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ต้องรายงานว่ากลายเป็นขยะแล้วก็นึกถึงการโทรศัพท์เมื่อครู่ ตามด้วยส่ายหน้าถอนหายใจก็ไม่รู้ว่าคุณชายคิดอย่างไร คุณซูเป็นผู้หญิงที่ดีออกอย่างนั้น เขากลับตัดใจไล่เธอไปได้จริง ๆ...ตอนบ่าย ป้าหวังทำความสะอาดเสร็จ เคาะประตูห้องนอนก่อนไป“คุณชาย?”ไม่มีการตอบรับ เธอนึกว่าเจียงอี้หวยกำลังโกรธ ไม่ได้คิดอะไรมากก็กลับก่อนตอนบ่ายเจียงฉีถิงขับรถมาที่คฤหาสน์ หลังจากปลดล็อกด้วยลายนิ้วมืออย่างคล่องแคล่วแล้วก็เปิดประตูเข้าบ้าน“พี่ ฉันมาถ่
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 33
ยังมีอีกจำนวนหนึ่งที่เธอถ่ายเส้าอวี่เวย ตอนนั้นเพิ่งลงจากรถไฟเหาะ อย่างกับหนีจากความตายอย่างนั้นแหละ พอเธอเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ไถไปจนถึงรูปสุดท้ายเหลือแต่รูปเดี่ยวของเธอ เธอคิดจะปิดมือถือ กลับพบว่าในหมู่คนสัญจรในแบ็กกราวนด์มีคนที่คุ้นเคยอยู่สองคนเธอเม้มริมฝีปาก คงไม่ทันระวังถ่ายติดสือมู่ซีกับเจียงอี้หวยด้วยนั่นแหละในรูปเธอคือตัวเอง คนที่อยู่ข้างหลังเป็นแค่แบ็กกราวนด์ แต่ทั้งสองจับมือกันตลอด กลับดูเหมือนเป็นเธอที่บุกรุกเข้าโลกของคนอื่น……“ป้าหวัง ป้าหวัง!”เจียงอี้หวยกุมท้อง เรียกสองทีทั้งหน้าซีดทว่าคฤหาสน์เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆเช้ามาเขาปวดท้องจนตื่นอาการปวดบิดส่งมาจากกระเพาะ เขาตัวเย็นไปหมด คลื่นไส้อยากอาเจียนกลับอาเจียนไม่ออกความรู้สึกนี้คุ้นเคยมาก โรคกระเพาะกำเริบแล้วนึกถึงยากระเพาะที่เตรียมไว้ในบ้าน เจียงอี้หวยย้อนรอยความคิดแล้วเริ่มรื้อค้นทว่าเหลือยาแค่กล่องเดียวแล้ว และยาในนั้นก็หมดแล้วด้วยเขาอดทนต่อความเจ็บปาดแล้วโทรศัพท์ไปหาผู้ช่วย“ซื้อยากระเพาะแล้วส่งมาที่คฤหาสน์หน่อย”พอผู้ช่วยได้ยินก็ไม่กล้ารอช้า ไปซื้อมากล่องจากหนึ่งร้านยาทันทีเมื่อขั
ไม่อภัย ไม่คืนดี คุณซูแม่สาวใจเด็ด บทที่ 32
มือของผู้ชายข้อกระดูกชัดเจน เรียวยาวสวย เธอเบนสายตาไปเล็กน้อย เห็นในรถเข็นของเขามีแต่อาหารกึ่งสำเร็จรูป ครั้นเคลื่อนสายตาขึ้นบน เจ้าของมือก็ก้มลงมามองเธอพอดีซูอวี่เหมียนยิ้ม “ของพวกนี้คงไม่ใช่มื้อเย็นของคุณหรอกนะคะ?”“แค่ก! บางทีกลับบ้านดึก ไม่อยากสั่งดิลิเวอรีก็เลยกินง่าย ๆ น่ะครับ” เส้าเวินไป๋ตอบเรียบ ๆ“ผมคำนวณมาแล้ว ของพวกนี้มีโปรตีนกับวิตามินที่ร่างกายต้องการในหนึ่งวัน แล้วยังมีคาร์โบไฮเดรตด้วย”ซูอวี่เหมียนเห็นท่าทางอธิบายอย่างจริงจังของเขาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “ดูท่าศาสตราจารย์เส้าจะพิจารณาทุกอย่างจากการคำนวณทางวิทยาศาสตร์และควบคุมอย่างแม่นยำสินะคะ”“แต่ถ้ามีอาหารสดใหม่ร้อน ๆ กับของพวกนี้ว่างอยู่ตรงหน้าให้เลือก คุณจะเลือกอะไรคะ?”เส้าเวินไป๋นิ่งเงียบ คำตอบชัดเจนมาก ถ้ามีอาหารร้อน ๆ ใครจะไปอยากกินอาหารจานด่วนกัน?ซูอวี่เหมียนยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพราะฉะนั้น ศาสตราจารย์เส้าคะ ฉันจะทำมื้อเย็นเอง เพื่อเป็นการตอบแทน คุณแค่ช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งก็พอแล้วค่ะ”ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เส้าเวินไป๋มองปลาบนเขียง “...ดูเหมือนว่ามันจะจัดการยากอยู่นะครับ”ซูอวี่เหมียนกระแอมกระไอเบา ๆ “ความจริงปกต
