All Chapters of ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: Chapter 11 - Chapter 20

ชีวิตการแต่งงานที่สตรีทั้งหลายใฝ่ฝันนั้นมิได้เป็นไปดังหวังโดยเฉพาะกับฉินเซี่ยหรู แม้นางจะเป็นสตรีที่เกิดในตระกูลที่มีหน้ามีตาของเมืองฮวาหลานแต่การจะเลือกใช้ชีวิตกับบุรุษที่รักนางและนางรักก็เป็นไปไม่ได้ นางมิเคยมีความรักจนได้พบกับเขา บุรุษหนุ่มบนหลังม้าที่มีสีหน้าเย็นชา คราแรกคิดว่าเขาคงจะมิได้รังเกียจนาง แต่ทว่านางคิดผิด เขารังเกียจนาง…เข้ากระดูกดำ“นายหญิงใหญ่เจ้าคะ นายหญิงรองท้องแล้วเจ้าค่ะ” หนึ่งปีหลังจากเขาแต่งภรรยารองเข้ามา นางก็ตั้งครรภ์ ตั้งครรภ์ในขณะที่ภรรยาเอกยังมิเคยได้เข้าหอกับเขาผู้เป็นสามีเลยสักครั้ง“กี่เดือนแล้วล่ะ” ฉินเซี่ยหรูน้ำตาตกในแต่กลับแสดงใบหน้าที่ยิ้มแย้มแสดงความยินดีออกมา“สองเดือนเจ้าค่ะ อะ…เอ่อ… ข้าได้ยินมาว่า ท่านเขยจะรับอนุมาอีกสองคนเจ้าค่ะ คนแรกเป็นสตรีไร้สกุลมิมีผู้ใดรู้จักนาง สตรีอีกนางเป็นน้องสาวของลูกน้องของท่านเขยเอง”ราวกับคมหอกที่เข้ามาทิ่มแทงใจ ในขณะที่เขากำลังมีทายาทสืบสกุลและกำลังมีความสุขกับการรับอนุเข้ามาเพิ่ม นางก็กำลังเป็นทุกข์ที่มีหน้าที่เป็นเพียงเครื่องประดับของจวนสกุลหวงเพื่อให้มีผู้คนนับถือ“ช่างเขาเถิด คิดมากไปข้าก็จะเป็นฝ่ายปวดใจเสียเอ

ภาพในอดีตไหลวนกลับมาในห้วงความนึกคิด เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับนางยามเมื่อเป็นฉินเซี่ยหรู จิตใจที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้นางมิกล้ามีใจให้แก่ผู้ใดอีก สกุลฉินก็มิต่างจากสกุลหวงที่รักหน้าตาเช่นกัน หลังจากที่ฉินเซี่ยหรงไปแจ้งข่าวแก่บิดามารดาให้พวกท่านทราบ พวกท่านก็มิได้ทำสิ่งใดเพื่อปกป้องฉินเซี่ยหรูที่เป็นบุตรีของพวกเขา ทั้งใต้เท้าฉินและฉินฮูหยินต่างก็พากันละเลยเพิกเฉยความรู้สึกที่เกิดขึ้นของบุตรสาว เมื่อฉินเซี่ยหรูกลับมาเยี่ยมเยือนที่จวนสกุลฉิน พวกท่านก็ได้แต่บอกให้นางอดทน เพราะอย่างน้อยที่นั่นนางก็ยังคงเป็นภรรยาเอก แต่ถ้าหากนางหย่ากลับมานางก็เป็นเพียงสตรีไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินผู้เฒ่าให้มาตามไปกินมื้อเช้าด้วยเจ้าค่ะ” เสียงบ่าวรับใช้คนสนิทของฮูหยินผู้เฒ่าดังขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างเล็กของโจวเจินเจินหันกลับไปมองก่อนที่จะส่งยิ้มให้“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ” พอเอ่ยจบนางก็เดินนำบ่าวรับใช้ของฮูหยินผู้เฒ่าและสาวรับใช้ของตนไปร่างเล็กในชุดฮั่นฝูสีชมพูเยื้องย่างนำหน้าบ่าวรับใช้ตรงไปยังเรือนของท่านย่า ฉินเซี่ยหรูรู้สึกดีใจที่โจวเ

เพราะความเจ็บปวดที่เคยได้พานพบมิอาจลบเลือน สิ่งที่กระทำได้เมื่อยังคงมีชีวิตอยู่ก็คือการปล่อยวางและไม่เดินไปตามแนวทางเดิมอีก เพื่อมิให้ในชีวิตใหม่นี้ได้รับความทุกข์ ฉินเซี่ยหรูจึงใช้ชีวิตในร่างของโจวเจินเจินแบบระมัดระวัง นางศึกษาในเรื่องที่น่าสนใจและเป็นประโยชน์ต่อนางเองในภายภาคหน้า หากถามนางในวัยเพียงเจ็ดขวบนี้ นางสามารถตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า โตมานางจะไม่ออกเรือนไปกับผู้ใด“เจินเอ๋อร์...เหตุใดไปตอบท่านย่าว่าเช่นนั้นล่ะลูก” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามออกมาเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าบอกเล่าเรื่องราวที่นางแอบสอบถามหลานสาวให้กับบุตรชายฟัง“ลูกคิดเช่นนั้นจริงๆ เจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่”นางตอบเพียงเท่านั้น สองสามีภรรยาได้แต่มองหน้ากัน หรืออาจจะเป็นเรื่องของท่านป้าของนางที่ตรอมใจตายไปก่อนที่นางจะฟื้นขึ้นมา“อืม…แล้วนี่ท่านอาจารย์จะให้เจ้าเข้าไปสอบที่สำนักศึกษาวันใดกัน”ใต้เท้าโจวเปลี่ยนเรื่องคุยกับบุตรีทันที เขากลัวว่านางอาจจะกระทบกระเทือนจิตใจเรื่องของท่านป้าของนางจึงล้มเลิกที่จะกล่าวถึงเรื่องคู่ครองของนางในภายภาคหน้า อีกตั้งแปดปีกว่า

หลังจากที่โจวเจินเจินขอร้องบิดาให้ตามหาบ่าวทั้งสองของฉินเซี่ยหรู ผ่านไปไม่กี่วันนางก็ได้รับข่าวดี ใต้เท้าโจวก็ได้ซื้อบ่าวทั้งสองกลับมาที่จวนสกุลโจวและยกให้คอยช่วยดูแลเรือนของโจวเจินเจิน ทั้งหุ้ยเจินและชีโยวต่างรู้สึกซาบซึ้งที่ได้มีโอกาสกลับมายังเมืองฮวาหลานและได้มาอยู่กับคุณหนูรอง แม้จะสิ้นคุณหนูใหญ่ของพวกนางไปแล้วก็ตาม“ข้ารู้สึกดีใจที่ยังเห็นพวกเจ้าสบายดีนะชีโยว หุ้ยเจิน” เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาพลางมองไปยังสองสาวรับใช้ที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูเรือนนอนของนาง‘หากข้าพบคนที่เหมาะสมกับพวกเจ้า ข้าจะให้พวกเจ้าได้ลองคบหากันแล้วแต่งงานออกไปดีๆ ให้สมกับที่พวกเจ้าดูแลข้าในชาติภพก่อนมาเป็นอย่างดี’ แม้อดีตจะเคยเป็นนายเป็นบ่าวกัน ชาติภพนี้นางจะปลดปล่อยบ่าวที่มีความภักดีต่อนางทั้งสองให้เป็นอิสระเอง“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ นายหญิงใหญ่ให้มาเชิญท่านไปที่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ” สาวรับใช้ของเรือนใหญ่ที่เข้ามาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“จ้ะ…อีกหนึ่งเค่อเดี๋ยวข้าจะตามไป ฝากเรียนท่านแม่ด้วย” คุณหนูใหญ่ตอบกลับไป“อี้ถง…

เมืองฮวาหลานยามนี้นั้นแสนจะสงบสุข แม้นว่าจะมีชาวเมืองอื่นอพยพมาช่วงสองปีที่ผ่านมา แต่ท่านเจ้าเมืองคนใหม่ที่เพิ่งจะย้ายมารับตำแหน่งก็จัดสรรที่ทางให้แก่ผู้คนที่อพยพมาได้พักอาศัยเป็นอย่างดี ทำให้ลดความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นภายในเมืองได้อยู่ไม่น้อย แต่ผู้ที่ทำให้ท่านเจ้าเมืองได้เปิดหูเปิดตามองเห็นความลำบากของผู้อพยพเหล่านี้นั้นก็คือคุณหนูใหญ่ของสกุลโจวนางเป็นผู้ริเริ่มในการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้อพยพที่เข้ามาเป็นขอทานเมื่อสองปีก่อน เมื่อยามนั้นนางอายุเพียงเจ็ดปีเท่านั้น ทำให้นางได้รับการขนานนามว่านางคือเด็กที่มีจิตใจเมตตา มองเห็นความทุกข์ยากของผู้อื่นและยื่นมือให้ความช่วยเหลืออย่างไม่ลังเล“คุณหนูใหญ่กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วเมืองฮวาหลานแล้วนะเจ้าคะ” อี้ถงเอ่ยขึ้นมาขณะที่กำลังเยื้องย่างตามคุณหนูใหญ่สกุลโจวอยู่ภายในตลาดของเมืองฮวาหลาน“อืม…แท้ที่จริงแล้วข้ามิได้ต้องการให้เช่นนี้หรอกอี้ถง แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้วข้าก็คงจะต้องปล่อยเลยตามเลย” นางมิได้ต้องการคำชมหรือสายตาที่มองนางอย่างเทิดทูน นางเพียงแค่อยากใช้ชีวิตเป็นโจวเจินเจินที่มีคุณค่าและสง่างาม