All Chapters of ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: Chapter 41 - Chapter 50

“ท่านพี่….มิเป็นอันใดนะเจ้าคะ ถึงท่านพี่จะเดินไม่ได้ หรือทำงานไม่ไหว ข้ากับลูกก็จะอยู่ดูแลท่านพี่เองเจ้าค่ะ”“ขอบน้ำใจเจ้าทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างพี่แม้ในยามยาก ฮูหยิน พี่ฝากเจ้าคอยอบรมสั่งสอนเด็กสองคนนั้นด้วยนะ ให้ถือเสียว่าทั้งสองคือบุตรชายและบุตรีของเจ้า”“เจ้าค่ะท่านพี่ น้องจะดูแลเด็กๆ ให้เติบโตมาอย่างดี”หานจูฉีรับปากแม้นในใจจะรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม อย่างไรแล้วบุตรชายก็พอจะสอบเป็นขุนนางในภายภาคหน้าได้ ส่วนบุตรีของอนุซูนางก็เพียงแค่หาตระกูลดีๆ ให้นางแต่งออกไปก็พอมือหนาคว้ามือของฮูหยินไปกุมเอาไว้ เขาคิดไม่ผิดที่เลือกแต่งนางเข้ามาเป็นภรรยารองจนกลายมาเป็นภรรยาเอกในยามนี้ ก่อนที่สายตาคมจะจ้องมองไปยังดวงหน้าของอนุภรรยาอีกนางแล้วยิ้มจางๆ ให้ อนุเซียวเป็นสตรีที่ดีและมิเคยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับผู้ใด เขารู้สึกโชคดีที่ยังมีภรรยาทั้งสองอยู่ข้างกายข่าวของจวนสกุลหวงแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว โจวเจินเจินที่มัวแต่ยุ่งกับการศึกษาและฝึกตนสำหรับสตรีก่อนออกเรือนก็ได้รับรู้ข่าวนี้เช่นกัน เด็กสาวได้แต่นึกสมเพชกับสิ่งที่หวงจิงอวี่ต

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าสามารถแก้แค้นให้พี่ชายของเจ้าได้สำเร็จแล้ว ซีหวง…” ผู้ที่กำลังจับชีพจรของผู้ที่นอนป่วยอยู่ถึงกับชะงักมือและช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าของผู้ที่กล่าวเรื่องที่เขาไม่รู้ออกมา“แก้แค้น… แก้แค้นอันใดกันหรือขอรับ” เขาถามออกมาด้วยความประหลาดใจ“ก็แก้แค้นคุณหนูใหญ่สกุลฉินอย่างไรล่ะ นางเป็นสตรีที่ทำให้พี่ชายของเจ้าต้องฆ่าตัวตายมิใช่หรอกหรือ”“ท่านพี่จิงอวี่… ข้าว่าท่านเข้าใจผิดไปแล้วนะขอรับ”“วะ….ว่าอย่างไรนะ” คนป่วยตาเบิกโพลงและพยายามเค้นเสียงถามออกมา“เข้าใจผิดอย่างไรกัน ก็เขาบอกข้าเองว่าเขาหลงรักคุณหนูใหญ่สกุลฉิน แต่นางไม่แม้แต่ชายตามองเขา เขาฆ่าตัวตายเพราะนางมิใช่หรือไง” หวงจิงอวี่ถามออกมาเสียงสั่น หัวใจเต้นแรงและบีบรัดจนเขารู้สึกทรมาน“โอ้… เรื่องนั้นก็ใช่ขอรับ แต่นั่นมิใช่ทั้งหมด ท่านพี่ของข้าเขาป่วยเป็นโรคที่มิอาจรักษาได้ และนั่นก็ทำให้เขาตัดสินใจฆ่าตัวตาย เรื่องที่เขาฆ่าตัวตายนั้นมิได้เกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่สกุลฉินเลยนะขอรับ&r

ในค่ำคืนนั้นร่างซูบผอมจากการตรอมใจมานานทำให้หวงจิงอวี่รู้สึกลำบากที่จะพยุงตนเองให้ลุกจากที่นอนโดยไร้ผู้ที่คอยช่วยเหลือ แต่ดีที่วันนี้ได้กินข้าวกับครอบครัวเขาจึงค่อยมีเรี่ยวแรง หวงจิงอวี่ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งพลางนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ชีวิตของเขาที่ผ่านมานั้นเคยอยู่ในยุคที่รุ่งเรือง มีทั้งอำนาจ เกียรติยศและศักดิ์ศรี แต่พอกลายมาเป็นคนพิการก็ทำให้ชีวิตของเขาดูไร้ค่า ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงราวกับว่าฝันไปนี่คงเป็นสิ่งที่เขาได้รับจากการที่ทำให้สตรีดีๆ นางหนึ่งต้องสิ้นชีวาวายเพราะความเข้าใจผิดที่โง่เขลาของเขา น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งรินลงมายามที่นึกไปถึงเรื่องราวในอดีต หากเขาตรวจสอบเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเสิ่นซีหลงให้มากกว่านี้สักนิด เรื่องราวในอดีตนั้นจะเปลี่ยนไปหรือไม่ สตรีที่ดีงามและเพียบพร้อมที่เป็นภรรยาที่รักของใครสักคนคงจะมิได้พบกับจุดจบเช่นนั้น หรือบางทีเขาอาจจะรักนางไปแล้วหากมิได้มีเรื่องเข้าใจผิดเช่นนั้น“พี่ขออภัยเจ้าจากใจ…ฉินเซี่ยหรู ได้โปรดอโหสิให้พี่ด้วยเถิด พี่เข้าใจความทุกข์ความทรมานใจของเจ้าแล้ว พี่รับรู้ความเจ็บปวดของเจ้าแล้ว”

หลังจากที่นั่งรออยู่ได้ไม่นานคุณหนูใหญ่สกุลโจวก็ปรากฏตัว นางสวมชุดฮั่นฝูสีขาวชายผ้าพลื้วไหวไปตามแรงเคลื่อนไหว นางกำลังเยื้องย่างเข้ามาภายในเรือนรับรองด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ดวงหน้างามเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดี“รอพี่นานหรือไม่หลานเอ๋อร์”“ไม่นานเลยเจ้าค่ะท่านพี่หญิง”“มาหาพี่…จะชวนพี่ไปที่ใดงั้นหรือ”โจวเจินเจินเอ่ยถามเด็กสาวออกมาอย่างรู้ทัน เพราะถ้าหากอีกฝ่ายมิได้มาชวนไปที่ใด นางก็จะขอไปพบที่เรือนของนาง แต่วันนี้มารอที่เรือนรับรองนั่นหมายถึงคุณหนูรองสกุลเจียงอยากจะชวนนางไปข้างนอกจวนเป็นแน่“น้องจะชวนท่านพี่ไปเดินเที่ยวตลาดน่ะเจ้าค่ะ วันนี้เห็นว่ามีนักปราชญ์มาเล่าเรื่องที่โรงเตี๊ยมสวีซี ข้าชวนท่านแม่แล้วแต่ว่าท่านแม่ท่านมิว่างมาด้วยเจ้าค่ะ” เจียงมู่หลานยิ้มพลางบอกจุดประสงค์ของการมาเยือนในครานี้ให้ศิษย์พี่หญิงได้ทราบ“หืม… ฟังดูแล้วเข้าที พี่กำลังอยากจะออกไปข้างนอกอยู่พอดีเลย” คนฟังฉีกยิ้มออกมา“ถ้าเช่นนั้นพี่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เจ้ารอพี่อยู่ที่นี่สักครู่”

“พวกท่านแน่ใจใช่หรือไม่ ว่าถุงเงินนี้เป็นของพวกท่าน”เจียงมู่จื้อเอ่ยถามออกมาท่ามกลางผู้คนที่รุมล้อมมองดูอย่างสนใจ และในกลุ่มผู้คนที่กำลังรุมล้อมนั้นยังมีโจวเจินเจิน โจวเจินหลงและเจียงมู่หลานรวมอยู่ด้วย“คุณชายผู้นั้นคือพี่ชายใหญ่ของข้าเองเจ้าค่ะ ทุกคราที่เขาได้พบเห็นสิ่งใดมิถูกมิควรก็ชอบยื่นมือไปให้ความช่วยเหลืออยู่เรื่อย”เจียงมู่หลานกระซิบบอกโจวเจินเจิน หญิงสาวหันไปมองหน้าบุรุษหนุ่มรูปงามผู้นั้นสลับกับใบหน้างามของศิษย์น้องด้วยความประหลาดใจ เพราะทั้งสองนั้นมีรูปโฉมที่ไม่คล้ายคลึงกันเท่าใดนัก หรืออาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มผู้นั้นเป็นบุรุษและศิษย์น้องเป็นสตรีเฉกเช่นเดียวกับนางและน้องชาย“ถุงเงินนี้เป็นของข้าอย่างแน่นอนคุณชาย มิต้องสืบสาวเรื่องราวให้ยืดยาวนัก บ่าวรับใช้คนสนิทของข้าก็เป็นพยานให้แก่ข้าได้ ถุงเงินถุงนี้ข้าใช้ติดกายออกมาซื้อของมานานหลายปี เหตุใดข้าถึงจะจำมิได้กัน” สตรีที่แต่งกายดีรีบกล่าวออกมาเพื่อไม่ให้สถานการณ์ตรงหน้าวุ่นวายไปมากกว่านี้“ถึงตัวข้าจะไม่มีพยานแต่ข้าก็มั่นใจว่าถุงเงินถุงนั้นมันเป็นของข้า เงินใ