All Chapters of ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงเคาะฆ้องร้องบอกชั่วยามดังขึ้นจากด้านนอกจวนแต่ทว่าเสียงของวิหคที่ผกผินออกหากินในยามเช้าตรู่นั้นปลุกผู้คนที่กำลังหลับใหลให้ตื่นจากนิทราได้เป็นอย่างดี อี้ถงเข้ามาปลุกคุณหนูใหญ่ตามที่นางได้บอกคุณหนูเอาไว้ก่อนที่จะเข้านอน“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ยามเหม่าแล้วเจ้าค่ะ บ่าวเตรียมน้ำเอาไว้ให้แล้ว รีบๆ ไปอาบก่อนที่น้ำจะเย็นนะเจ้าคะ”อี้ถงบอกคุณหนูที่ลุกขึ้นนั่งบนที่นอนอย่างงัวเงีย โจวเจินเจินนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเยื้องย่างเข้าไปในห้องอาบน้ำที่อี้ถงได้เตรียมน้ำใส่อ่างอาบน้ำให้นางเรียบร้อยหลังจากอาบน้ำและสวมใส่เสื้อผ้าของสำนักศึกษาเสร็จ คุณหนูใหญ่ก็ไปกินมื้อเช้าร่วมกับท่านย่าที่เรือนของนาง ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มแย้มยามเมื่อได้มองหน้าหลานสาวคนโต เพียงไม่กี่ปีหลานสาวของนางก็เติบโตและแข็งแรงขึ้นมากกว่าเดิม นั่นจึงทำให้คนเป็นย่าเช่นนางรู้สึกวางใจ“กินเยอะๆ นะเจินเอ๋อร์”“เจ้าค่ะ ท่านย่าเองก็กินเยอะๆ นะเจ้าคะ ร่างกายจะได้แข็งแรงอยู่กับหลานไปนานๆ” เสียงหวานบอกผู้เป็นย่า“ฮ่าๆๆ ได้สิ มีเจ้าคอยเตือนย่าเช่นน

เรือนใหญ่จวนสกุลหวงนายหญิงใหญ่ของเรือนลุกขึ้นเดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ ยามนี้ความดีของบุตรีสกุลโจวถูกกล่าวขานไปทั่วทั้งเมืองฮวาหลาน งานเลี้่ยงที่ใดพวกภรรยาของเหล่าขุนนางต่างก็พากันกล่าวถึงความมีน้ำใจและความดีของเด็กสาว นางปรายตามองไปยังบุตรีของตนด้วยความไม่พอใจ“อีเอ๋อร์…เหตุใดเจ้าถึงมิเอาเยี่ยงอย่างคุณหนูใหญ่สกุลโจวเสียบ้าง เจ้ารู้หรือไม่ว่านางในยามนี้นั้นเหมือนกับท่านป้าของนางไม่มีผิด” หานจูฉีหรือหวงฮูหยิน ภรรยาเอกของหวงจิงอวี่บ่นให้บุตรสาวคนโตที่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่อย่างตั้งใจ“ข้ารู้ดีเจ้าค่ะท่านแม่ ที่สำนักศึกษาท่านพี่หญิงโจวเจินเจินนางก็เป็นที่พูดถึงอยู่แล้ว แต่ข้าน่ะมิอาจเทียบกับนางได้หรอกเจ้าค่ะ เพราะข้ามิได้อ่อนโยนและมีจิตใจดีเช่นนาง”แม้จะเบื่อหน่ายที่มักจะถูกเปรียบเทียบกับศิษย์พี่ แต่หวงซินอีก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับออกมาเท่านั้น นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านแม่ต้องการให้นางเป็นเช่นเดียวกับผู้อื่น เหตุใดถึงมิถามถึงความต้องการของนางบ้าง แม้นางจะยังเด็กแต่นางก็มิได้โง่เขลาถึงขนาดจะต้องสูญเสียความชอบของตนเองเพื่อเป็นเช่นเดียวกับผ

“เจ้านี่ก็ไม่สำนึกเลยนะซินอี ท่านแม่ของเจ้าน่ะเข้าไปทำให้ท่านป้าผู้แสนดีของโจวเจินเจินต้องตาย แต่เจ้าก็ยังกล้าที่จะผูกมิตรกับนางอยู่เช่นนั้นหรือ” หลังจากที่โจวเจินเจินเดินจากไป กลุ่มของศิษย์พี่ที่โตกว่าโจวเจินเจินเยื้องย่างเข้ามาหาเรื่องศิษย์น้องที่เพิ่งจะได้รับความเมตตาจากโจวเจินเจินทันที“ศิษย์พี่ พวกท่านเข้าใจท่านแม่ของข้าผิดแล้วเจ้าค่ะ นางมิได้กลั่นแกล้งหรือรังแกอดีตแม่ใหญ่เลย ท่านพ่อของข้าต่างหากที่เป็นผู้กระทำผิด ผิดที่พาท่านแม่และอนุนางอื่นๆ เข้าไปในจวน ผิดที่ทำร้ายจิตใจของอดีตแม่ใหญ่ ข้าน่ะมิได้เห็นด้วยกับการกระทำของท่านพ่อหรอกนะเจ้าคะ แต่เพราะข้าเองก็เป็นเพียงแค่ลูก ข้ามิสามารถกระทำอันใดได้”“หน้าไม่อาย”ศิษย์พี่ที่เข้ามาทักพอพูดจบก็พากันเดินจากไป หวงซินอีถึงกับน้ำตาไหลออกมา การกระทำของบิดากำลังสร้างบาดแผลให้ตัวนางเอง ที่นางอยากสนิทสนมกับพี่หญิงโจวเจินเจินก็เป็นเพราะนางนับถือศิษย์พี่ และมีความสุขที่ได้รับความเอ็นดูนั้น แต่ถ้าหากสิ่งนี้มันผิด นางก็คงต้องหลีกหนีให้ไกลสินะ คุณหนูใหญ่สกุลหวงทำหน้าเศร้ามือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตา

“ตามสบายเถิดลูก…. เจินเอ๋อร์ หลงเอ๋อร์มานั่งข้างๆ ตากับยายสิ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยออกมาพร้อมมองไปยังหลานทั้งสองด้วยแววตาเอ็นดู“เติบโตกันถึงเพียงนี้แล้วหรือนี่” ฉินฮูหยินเอ่ยออกมาพลางสำรวจร่างกายของหลานทั้งสอง“เจินเอ๋อร์…. เจ้าแข็งแรงดีแล้วใช่หรือไม่”ใต้เท้าฉินถามหลานสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใย เขามองเห็นเงาของบุตรสาวคนโตในร่างเล็กของโจวเจินเจิน ยามนางเยื้องย่าง หรือแม้แต่การปฏิบัติตนก็มีความคล้ายคลึงกันอยู่ไม่น้อย“เจ้าค่ะท่านตา”“วันนี้ท่านแม่หักห้ามใจมิให้ไปปฏิบัติธรรมได้เช่นไรกันหรือเจ้าคะ” ฉินเซี่ยหรงที่นั่งมองบิดามารดาพูดคุยกับบุตรทั้งสองของนางอยู่ถามมารดาออกมาด้วยความประหลาดใจ“ก็เพราะเจ้านั่นแหละที่ส่งบ่าวมาบอกท่านแม่ของเจ้าเสียก่อน มิเช่นนั้นวันนี้คงมิได้เห็นหน้า” ใต้เท้าฉินหยิบขนมส่งให้แก่หลานสาวแล้วเงยหน้าขึ้นมองบุตรสาวคนเล็ก“ท่านพี่ก็…. นั่นเป็นสิ่งเดียวที่น้องจะทำให้ลูกสาวของเราได้นี่เจ้าคะ”ฉินฮูหยินมองหน้าสามีแล้วเอ่ยออกมา โจวเจินเจ

“นายท่านช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ”บ่าวนางนั้นรีบคลานเข่าไปหานายท่านทันทีเพราะยังคิดว่าเขาเอ็นดูนาง หวงจิงอวี่ยกขาหลบแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้พลางมองหน้าอนุเซียวด้วยความขุ่นเคือง“อย่าบอกว่าที่เจ้าลงโทษนางบ่าวคนนี้เป็นเพราะข้าน่ะ” เขาคำรามออกมาเสียงดังจนอนุเซียวสะดุ้งตัวโยน“มะ…มิใช่เพราะท่านพี่หรอกเจ้าค่ะ เป็นเพราะนางทะเยอทะยานอยากจะเป็นมากกว่าบ่าวอุ่นเตียงของท่านพี่มากกว่า” นางโป้ปดออกมา ทั้งที่ใจจริงอยากจะบอกออกไปว่านางกลัวว่าเด็กสาวจะกลายเป็นที่โปรดปรานของเขา“ข้าเคยบอกพวกเจ้าแล้วใช่หรือไม่อนุเซียว หากอยากที่จะอยู่ด้วยกันก็อย่าสร้างปัญหา เจ้าดูนายหญิงใหญ่เป็นแบบอย่างเสียบ้าง นางมิเคยต้องมาเกลือกกลั้วกับพวกเมียบ่าวเช่นนี้ พวกเจ้าก็รู้ว่าข้าชอบสิ่งใหม่ๆ หากยังอยากจะอยู่ที่นี่อย่างมีหน้ามีตาก็อย่าสร้างปัญหาอีก”อนุเซียวเก็บความขุ่นเคืองเขาและนายหญิงใหญ่เอาไว้ในใจ เพราะแท้ที่จริงแล้วต้นเหตุของเรื่องเช่นนี้ก็คือตัวเขาที่มักมากและไม่รู้จักพอ ส่วนนายหญิงใหญ่นางอยู่อย่างสงบมิใช่ว่านางสามารถทำใจให้กว้างได้ แต่นางนั้