บททั้งหมดของ ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: บทที่ 31 - บทที่ 40

เรือนอนุซูเสียงปาข้าวของดังขึ้นเป็นพักๆ แต่กลับไม่มีเสียงเอะอะโวยวายของผู้เป็นเจ้าของเรือน นางกำลังเก็บกดความขุ่นเคืองเอาไว้ เพราะหากนางโวยวายออกมา นายหญิงใหญ่ที่บัดนี้เผยโฉมหน้าและนิสัยที่แท้จริงของนางออกมาแล้วคงจะจัดการนางในทันที การตัดเงินที่ใช้เป็นค่าใช้จ่ายทำให้นางได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้โดยตรง“ใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะนายหญิงรอง หากบ่าวเรือนอื่นมาได้ยิน พวกมันจะเอาไปพูดแล้วเดี๋ยวจะได้ยินไปถึงหูของฮูหยินใหญ่นะเจ้าคะ” บ่าวรับใช้คนสนิทของอนุซูกระซิบกระซาบบอกนายหญิงของตน“ใจข้าร้อนจะตายอยู่แล้ว ที่ข้าไม่โวยวายก็เพราะข้าไม่อยากมีปัญหากับฮูหยินนั่นแหละ” นางบ่นพลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวที่มีพนักพิง สาวรับใช้คนสนิทรีบรินน้ำชาให้นายหญิงเพื่อให้นางได้รู้สึกผ่อนคลายลง“เหตุใดนายท่านจึงมิเคยมาใส่ใจเรื่องภายในจวนเสียบ้าง กลับมาก็หาเพียงที่เสพสุขแล้วก็กลับออกไปทำงาน เป็นเช่นนี้ทุกวัน ข้ารู้สึกอัดอั้นใจยิ่งนัก เพราะเป็นเพียงอนุจึงมิมีอำนาจอันใดสินะ”อนุซูยกน้ำชาขึ้นมาจิบแล้วพร่ำบ่นออกมา สาวรับใช้ได้แต่มองนายหญิงของนางอย่างเห็น

ตลาดเมืองฮวาหลานในยามเชินมีผู้คนกำลังเดินจับจ่ายซื้อของกันมากหน้าหลายตา โจวเจินเจินเยื้องย่างไปตามทางพลางมองหาสิ่งที่นางต้องการจะซื้อกลับไปจวนสกุลโจวหลังจากกลับมาจากสำนักศึกษาในวันนี้ เด็กสาววัยแรกแย้มเยื้องย่างไปทางใดก็มีแต่บุรุษชายตามองแต่ทว่ากลับมิได้รับไมตรีหรือรอยยิ้มจากเด็กสาวเลยสักคน“สิ่งใดที่คุณหนูใหญ่อยากจะซื้อหรือเจ้าคะ”อี้ถงที่เดินตามคุณหนูใหญ่เหลียวซ้ายแลขวาจึงได้รับรู้ถึงสายตาของบุรุษหนุ่มๆ ที่มองมายังคุณหนูของนางที่มิได้สนใจมองผู้ใด“ข้าอยากจะซื้อพู่หยกเอาไปให้หลงเอ๋อร์กับน้องสามน่ะ กับอยากซื้อเครื่องประดับเล็กๆ ไปให้น้องหญิงสี่ด้วย” สาวรับใช้พยักหน้าเมื่อรับรู้ถึงความต้องการของคุณหนูใหญ่เดินไปเพียงไม่นานโจวเจินเจินกับอี้ถงก็ถึงร้านขายเครื่องประดับที่มีพู่หยกขายอยู่ด้วย สองนายบ่าวจึงพากันเดินเข้าไปภายในร้านนั้น ผู้คนที่กำลังเลือกซื้อเครื่องประดับอยู่เหลียวมามองดวงหน้างามของเด็กหญิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจเลือกเครื่องประดับที่พวกตนต้องการจะซื้อกันต่อ เพราะการมองนานๆ ถือเป็นเรื่องที่เสียมารยาท เจ้าของร้านเมื่อเห็

สองนายบ่าวนั่งพูดคุยกันอยู่หนึ่งก้านธูปก่อนที่ฟานอี้ชงจะไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าวเช้าพร้อมกับท่านลุง ป้าสะใภ้และญาติผู้น้อง เมื่อรับมื้อเช้าเสร็จฟานอี้ชงก็ออกตัวขอไปส่งเจียงมู่หลานที่สำนักศึกษา เด็กหญิงมิได้ปฏิเสธแต่อย่างใด เพราะนานทีญาติผู้พี่จะเดินทางมาเยือนเมืองฮวาหลาน คงจะอยากไปเปิดหูเปิดตาตามสถานที่ต่างๆ บ้าง“น้องหญิง ที่สำนักศึกษาของเจ้ามีสิ่งใดน่าสนใจบ้างหรือ”“น่าเบื่อเจ้าค่ะ” คำตอบของนางเรียกเสียงหัวเราะให้ดังมาจากผู้ถาม เขาไม่คิดว่านางจะซื่อตรงต่อความคิดเห็นของตนเองยิ่งนัก“ฮ่าๆๆๆ เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้นเล่า แล้วมิมีสิ่งใดที่ทำให้เจ้าอยากไปที่นั่นเลยหรือ”“อืม….มีเจ้าค่ะ ที่สำนักศึกษามีศิษย์พี่ที่งดงามและเฉลียวฉลาดอยู่ผู้หนึ่ง ผู้ใดก็อยากคบหากับนาง แต่นางเลือกคบคนเจ้าค่ะ”เด็กหญิงเจื้อยแจ้วออกมา แต่คนฟังรู้สึกไม่ค่อยชอบใจที่ญาติผู้น้องบอกว่าศิษย์พี่ของนางผู้นั้นเลือกคบคน คงจะเป็นพวกลูกขุนนางที่ดูถูกพวกลูกชาวบ้านหรือดูถูกพวกคนยากจนเป็นแน่“แล้วนางคบหาเจ้าหรือไม่” เขาแสร้งหล

มื้อเย็นวันนี้ที่เรือนของฮูหยินผู้เฒ่าจึงครึกครื้นไปด้วยหลานๆ ที่นางให้บ่าวไปเชิญมารับมื้อเย็นพร้อมกัน เด็กๆ ชื่นชอบรสมือของพี่หญิงใหญ่ต่างพากันกล่าวชมออกมามิขาดปาก เพียงไม่นานอาหารที่โจวเจินเจินทำจึงหมดเกลี้ยง ฮูหยินผู้เฒ่ามองหลานๆ รักใคร่ปรองดองกันดีก็รู้สึกมีความสุข เพราะน้อยนักที่พี่น้องคนละแม่จะมาสนิทสนมกันเช่นนี้ ต้องชื่นชมลูกสะใภ้เอกของนางที่อบรมสั่งสอนบุตรสาวและบุตรชายมาเป็นอย่างดี ไม่ให้เด็กทั้งสองแบ่งแยกหรือยกตนสูงกว่าพี่น้องต่างมารดาหลายวันต่อมาโจวเจินเจินได้ออกเดินทางไปวัดเขาสวีชุนเพื่อสวดภาวนาให้กับท่านป้าพร้อมท่านแม่และท่านยาย วันนี้นางสวมใส่อาภรณ์สีขาวทั้งชุด ร่างเล็กก้าวเท้าเดินตามหลังของท่านยายและท่านแม่ไป แม้ทั้งสองจะมาสวดภาวนาให้ฉินเซี่ยหรูแต่ทว่านางกลับตั้งใจมาสวดภาวนาให้แก่ดวงวิญญาณของหลานสาวของนาง เจ้าของร่างที่นางได้มาเกิดใหม่“ฉินฮูหยิน โจวฮูหยิน มาสวดภาวนากันหรือเจ้าคะ”เจียงฮูหยินที่บังเอิญมาสวดภาวนาที่วัดเขาสวีชุนในวันนี้เช่นกันคำนับฉินฮูหยินและทักทายฉินเซี่ยหรงซึ่งอ่อนกว่านางถึงห้าปี“ใช่แล้วล่ะเจียงฮูหยิน ท่านเองก็ม

ที่กระโจมพักของมือปราบเมืองฮวาหลาน หวงจิงอวี่นอนราบอยู่บนแคร่ ท่านหมอเริ่มทำการรักษาแผลที่ใต้เท้าหวงได้รับ เมื่อได้เห็นเขาก็ถึงกับหนักใจ คมดาบตัดถูกเส้นเอ็นพอดีซึ่งอาจจะทำให้มือปราบหนุ่มเดินไม่ได้อีกต่อไป“ข้าน้อยต้องขออภัยด้วยขอรับท่านใต้เท้า….ข้าน้อยนั้นไร้ความสามารถมิอาจที่จะรักษาให้ท่านหายอย่างรวดเร็ว” ท่านหมอที่ติดตามมาคอยรักษาให้หน่วยมือปราบกล่าวออกมาเสียงแผ่วเบา“มะ…หมายความว่าเช่นไร จะ…เจ้าอย่าบอกนะว่าข้าจะเดินไม่ได้อีก”หวงจิงอวี่เอ่ยถามออกมาเสียงสั่น เขาทำใจไม่ได้หากตนมิอาจกลับมาเดินเหมือนก่อนได้ เพราะนั่นหมายถึงเขาก็มิสามารถทำงานเป็นหัวหน้ามือปราบได้อีก และเขาก็ต้องกลายเป็นคนไร้ค่าไปตลอดชีวิต“ทะ…ท่านใต้เท้า แรกๆ อาจจะทำใจลำบากสักนิด แต่เมื่อนานวันเข้าก็จะค่อยๆ ดีขึ้นขอรับ อดทนเอาสักนิดเถิดขอรับ”ท่านหมอเอ่ยออกมาแกมให้ความหวังเพียงเล็กน้อยเพราะเขาเชื่อว่าบุรุษวัยสามสิบกลางๆ ที่ยังคงมีร่างกายกำคงจะรับไม่ได้หากตนเองจะต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต“ท่านแน่ใจหรือท่านหมอ มิใช่ห