All Chapters of ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: Chapter 51 - Chapter 60

วันต่อมาเจียงมู่จื้อก็ได้เดินทางไปยังสำนักศึกษาหลุนซี บรรดาศิษย์ชายหญิงต่างพากันตื่นเต้นยินดีที่จะได้พบกับอาจารย์ที่เป็นถึงจอหงวนสายบุ๊น นักปราชญ์รูปงามที่สตรีใดได้พบเห็นเป็นต้องพึงใจ แต่ทว่าเขากลับแสดงสีหน้าและแสดงอาการเย็นชาออกมาจนมิมีสตรีใดกล้าตีสนิท“ข้ามีนามว่าเจียงมู่จื้อ เรียกข้าว่าอาจารย์เจียงก็ได้ วันนี้ข้าจะมาสอนเกี่ยวกับการแต่งบทกวีและการตีความหมายของบทกวีนั้นๆ ให้แก่พวกเจ้า โปรดจงตั้งใจศึกษาในเรื่องที่ข้าจะสอนให้ดี วันนี้เป็นวันแรกที่พวกเราได้พบกัน เพราะเช่นนั้นข้าจึงจะยังไม่ทดสอบพวกเจ้า” น้ำเสียงเย็นชาดังออกมาจากอาจารย์หนุ่มรูปงาม เขานั่งลงที่โต๊ะด้านหน้าที่มีบรรดาศิษย์ทั้งชายหญิงวัยสิบปีนั่งอยู่ประจำโต๊ะเรียนของแต่ละคน“ศิษย์ขอคารวะท่านอาจารย์เจียงขอรับ/เจ้าค่ะ" เด็กๆ กล่าวออกมาพร้อมทั้งคำนับอาจารย์ผู้มาใหม่"ท่านอาจารย์เจียง พวกศิษย์ต้องทดสอบด้วยหรือเจ้าคะ” ศิษย์หญิงคนหนึ่งเอ่ยถามออกมา“หากข้าไม่ทดสอบพวกเจ้า แล้วข้าจะรู้ได้เช่นไรว่าพวกเจ้ามีความรู้เกี่ยวกับการตีบทกวีถึงเพียงใด”เขาตอบออกมาก่อนที่จะเริ่มทำการ

รถม้าสองคันหยุดนิ่งที่หน้าโรงเตี๊ยมก่อนที่นายหญิงทั้งสองและบุตรทั้งสี่ของฮูหยินทั้งสองทยอยลงมาจากรถม้า ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างพากันเหลียวมองคุณหนูใหญ่สกุลโจวที่มีรูปโฉมงดงามสมดังที่ชาวเมืองฮวาหลานร่ำลือ รอยยิ้มจากดวงหน้างามหากผู้ใดได้มองย่อมยากนักที่จะละสายตาให้พ้นไปได้“เจินเอ๋อร์นางต้องการซื้อด้ายไปเย็บปักผ้าเช็ดหน้ากับผ้าม่าน น้องหญิง…หากพวกเจ้าต้องการสิ่งใดก็ไปเลือกชมเลือกซื้อกันก่อนเถิด”ฉินเซี่ยหรงบอกแก่ฮูหยินรองและบ่าวรับใช้ ฮูหยินรองจึงพาลูกๆ ของนางไปเที่ยวชมตลาดในยามเซิน แต่ในขณะที่ฉินเซี่ยหรงและบุตรทั้งสองกำลังเดินไปยังร้านที่ขายพวกเส้นด้ายเพื่อใช้เย็บปักนางก็ได้พบกับฮูหยินจากสกุลหนึ่งจึงหยุดทักทายกัน“หลงฮูหยิน เจ้ามาหาซื้อสิ่งใดหรือ”“อ้าว… โจวฮูหยิน ข้ากำลังจะไปพบกับเซียงฮูหยินที่โรงเตี๊ยมซีหรุนน่ะ เจ้าล่ะมาซื้อสิ่งใดกันหรือ” หลงฮูหยินทักทายกลับพลางมองไปยังสตรีและบุรุษที่มีรูปโฉมงดงามไม่แพ้กันด้วยสายตาสนใจ“พาเจินเอ๋อร์มาหาซื้อด้ายไปปักลายผ้าเช็ดหน้ากับผ้าม่านให้ฮูหยินผู้เฒ่าน่ะ เจินเอ๋อร์&hel

“คุณหนูใหญ่สนใจคุณชายสกุลเจียงหรือเจ้าคะ” จู่ๆ อี้ถงก็เอ่ยถามคนที่กำลังนั่งวาดภาพอยู่ริมลำธารหลังเรือนนอนของนาง มือบางชะงักก่อนที่จะเหลียวมองหน้าของสาวรับใช้“ห๊า… เจ้าว่าเช่นไรนะอี้ถง” นางอุทานเอ่ยถามสาวรับใช้ออกมา“ข้าน้อยถามคุณหนูใหญ่ว่า คุณหนูใหญ่สนใจคุณชายใหญ่สกุลเจียงหรือเจ้าคะ”อี้ถงทวนคำถามของนางยิ้มๆ นางรู้จักคุณหนูใหญ่ดี หากนางมิสนใจนางจะเมินเฉย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำดีต่อนางเช่นไรก็มิเคยเข้าไปอยู่ในห้วงความคิดของนางเลย แต่นี่คุณหนูใหญ่มักจะเหม่อลอยและยิ้มจางๆ ออกมาราวกับคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งรัก“อืม… เขาต่างจากบุรุษอื่นน่ะ เขาจึงดูน่าสนใจมากกว่าผู้ใดที่ข้าเคยพบเจอมา อ๊ะ!!! แต่เจ้าอย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปล่ะ เพราะข้าเพียงแค่นึกชื่นชมเขาเท่านั้น มิได้คาดหวังในความสัมพันธ์อันใด”โจวเจินเจินตอบสาวรับใช้ออกมาตามที่ใจนางคิด แต่ก็ไม่ลืมที่จะกำชับมิให้นางพูดในสิ่งที่นางกล่าวออกไปให้ผู้ใดฟัง นางมิอยากจะแต่งงานกับบุรุษที่มิได้มีใจให้นางอีกแล้ว หากเขาสนใจนางเช่นกันก็คงจะดีไม่น้อย อี้ถง

“เชิญด้านในก่อนขอรับคุณชาย วันนี้ที่ร้านของข้ามีปิ่นปักผมมาใหม่จากเมืองฉีชวน เหมาะอย่างยิ่งแก่การซื้อไปฝากฮูหยินน้อยขอรับ” เจ้าของร้านขายเครื่องประดับกล่าวต้อนรับคุณชายหนุ่มรูปงามเจียงมู่จื้อเดินเข้าไปตามคำเชิญของเจ้าของร้านทำให้ฟงฉีรู้สึกงุนงงอยู่ไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาคุณชายใหญ่มิเคยใส่ใจเรื่องเครื่องประดับเลย แต่พอนึกขึ้นได้ว่าใกล้จะถึงวันคล้ายวันเกิดของคุณหนูรอง เขาจึงไม่นึกติดใจสงสัยอะไรกับเรื่องที่คุณชายใหญ่เดินเข้าร้านขายเครื่องประดับแทนที่จะเป็นร้านขายอาวุธ“ชิ้นนี้เป็นปิ่นที่ทำมาจากหยกเขียวมรกต แต่หากเป็นฮูหยินน้อยของคุณชายแล้ว ข้าว่าเป็นปิ่นหยกขาวดีกว่าขอรับ”มือหนาหยิบปิ่นขึ้นมาดูพลางนึกไปถึงดวงหน้างามที่มีรอยยิ้มประดับใจ เขาตัดสินใจเลือกปิ่นหยกขาวแทนปิ่นหยกเขียวมรกตตามคำแนะนำของเจ้าของร้านขายเครื่องประดับ“อ้อ….แล้วก็ช่วยเอากำไลหยกมรกตให้กับข้าด้วยเถ้าแก่”เขาบอกพลันที่นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคล้ายวันเกิดของเจียงมู่หลานผู้เป็นน้องสาวของตนแล้ว กำไลหยกนี้เหมาะแก่การเป็นของขวัญให้น้องหญิงรองของเข

“ศิษย์พี่…ศิษย์พี่…. ศิษย์พี่!!!”หนึ่งในบรรดานักปราชญ์ร้องเรียกศิษย์พี่เพียงผู้เดียวในกลุ่มถึงสามครั้งสามครากว่าที่อีกฝ่ายจะดึงสติให้กลับมาแล้วขานรับเขา“หะ… หา…. เจ้าว่าเช่นไรรึ”“ศิษย์พี่ขอรับ หากท่านสนใจนางเหตุใดจึงมิเข้าไปทักทายนางล่ะขอรับ ข้าเห็นท่านชะเง้อคอมองนางจนคอแทบเคล็ดแล้วหนาขอรับ”ฟงฉีถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่เพราะที่คุณชายสกุลเฟยทักท้วงคุณชายใหญ่ของตนออกมานั้นมันเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ต้องรีบหุบขำแทบไม่ทันเพราะเจอข้อศอกแหลมของผู้เป็นเจ้านายกระทุ้้งเข้าที่หน้าท้องจนเขาตัวงอ“โอ๊ย!!!”สายตาหลายคู่มองมายังเสียงร้องของบ่าวข้างกายคุณชายใหญ่สกุลเจียงเป็นตาเดียวกัน รวมไปถึงกลุ่มของสาวๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วย ฟงฉีได้แต่ลูบท้องและยิ้มแหยๆ ออกมา“ฟงฉี เจ้าเป็นอันใดไปรึ ร้องเสียดังเชียว”“จะ…จู่ๆ ก็รู้สึกเสียดท้องขึ้นมาน่ะขอรับแหะๆ” คนถูกถามตอบออกมาอย่างกระอักกระอ่วนพลางหัวเราะเสียงแผ่วเบา“พวกเราเข้าไปด้านในกันเถิด ผู้ที่ได