All Chapters of ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากงานเลี้ยงฉลองผ่านไปไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ กำหนดการการเดินทางของเจียงมู่จื้อก็ใกล้มาถึง นั่นก็คืออีกสามวันข้างหน้านักปราชญ์หนุ่มต้องเข้าเมืองหลวงเพื่อไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ และรายงานตัวเพื่อเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท ในช่วงสามวันที่เหลืออยู่เจียงมู่จื้อจึงแวะเวียนไปหาโจวเจินเจินทุกวัน บางวันก็พานางไปเดินตลาดเมืองฮวาหลานจนผู้คนเล่าลือว่าคุณชายใหญ่สกุลเจียงและคุณหนูใหญ่สกุลโจวกำลังจะแต่งงานกัน“น้องหญิง ปิ่นที่พี่ซื้อให้เจ้ายังอยู่ดีหรือไม่”ร่างสูงโปร่งเดินมายืนอยู่เคียงข้างของหญิงสาวที่กำลังยืนเลือกเครื่องประดับอยู่ในร้านขายเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงของเมืองฮวาหลาน“น้องเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีเจ้าค่ะท่านพี่” โจวเจินเจินบอกเขาก่อนที่จะหยิบกำไลหยกขาวขึ้นมาดู“เจ้าอยากได้หรือ” ใบหน้างามส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ“น้องใส่กำไลไม่ทนเจ้าค่ะ เสียดายของงามๆ เช่นนี้ หากมาอยู่กับน้องก็มิพ้นเก็บเอาไว้ในหีบที่เรือน” เพราะนางไม่ชอบสวมใส่เครื่องประดับ นอกจากว่ามีเทียบเชิญให้ไปร่วมงานต่างๆ นางถึงจะได้สวมใส่“แล้วเจ้าอยากสวมแ

“ท่านใต้เท้า… มีเรื่องอันใดน่าประทับใจจนทำให้ท่านยิ้มออกมาได้เช่นนี้หรือเจ้าคะ” จูเอ๋อร์ นางรำในหอนางโลมที่เขาแวะเวียนมาเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ“ญาติผู้น้องของข้าน่ะสิ เขาได้ขอหมั้นหมายสตรีที่ข้าเคยหมายตาไว้ให้เขา อีกไม่นานคงจะมีงานมงคลให้ข้าต้องกลับไปเยือนเมืองฮวาหลานแล้วล่ะ”“อ้อ!! เรื่องที่ชาวเมืองกล่าวถึงในยามนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ" มือปราบหนุ่มพยักหน้าเป็นคำตอบ"ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักเจ้าค่ะ แล้วท่านใต้เท้าล่ะเจ้าคะ… ยามใดถึงจะแต่งฮูหยินเข้าตระกูลฟานเสียที”“หากวันนั้นมาถึงข้าคงมิได้มาเชยชมเจ้าเช่นนี้แล้วล่ะจูเอ๋อร์…”พูดจบมือหนาก็ยกจอกเหล้าขึ้นกระดกแล้วผลักร่างบางของนางโลมสาวที่มีรูปโฉมงดงามจนเขาติดใจ จึงแวะเวียนมาปลดปล่อยความต้องการกับนางอยู่เป็นประจำจูเอ๋อร์ยินดีที่จะรับใช้เขา แม้ว่าภายในใจของนางจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม เพราะนางได้หลงรักบุรุษที่เป็นลูกค้าประจำของนางเข้าเสียแล้ว อาภรณ์งดงามหลุดล่วงออกจากเรือนร่างขาวเนียน ริมฝีปากอุ่นร้อนบรรจงพรมจูบลงบนลำคอระหงของนาง มาจนถึง

เสียงพูดคุยกันดังอยู่ภายในเรือนใหญ่นานนับครึ่งชั่วยาม โจวเจินเจินก็ได้ขอตัวไปพักผ่อนก่อนที่มื้อเย็นจะมาถึงอีกไม่กี่ชั่วยามข้างหน้า ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่ได้รั้งหลานสาวเอาไว้เพราะอยากให้หลานสาวไปสำรวจเรือนนอนก่อนแล้วค่อยมาร่วมโต๊ะกันในมื้อเย็นร่างระหงเยื้องย่างไปยังเรือนนอนที่เคยเป็นของฉินเซี่ยหรงผู้เป็นมารดาของนาง ซึ่งอยู่ติดกับเรือนนอนของฉินเซี่ยหรู หรือเรือนนอนของนางในอดีตชาติ โจวเจินเจินนึกสงสัยไม่ได้จึงเดินไปดูเรือนนอนที่เคยเป็นของนางมาก่อน ทุกสิ่งที่อยู่ภายในห้องยังเป็นเช่นเดิมจนนางรู้สึกปวดใจ ที่เคยคิดว่าท่านพ่อท่านแม่ของนางในอดีตชาติจะตัดใจไปจากฉินเซี่ยหรูได้แล้ว แต่ทว่าความจริงมิได้เป็นเช่นนั้น พวกท่านยังคงระลึกถึงนางอยู่เสมอมา“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ พวกบ่าวเตรียมน้ำให้อาบเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”อี้ถงเดินตามมาบอกคุณหนูใหญ่อย่างรู้สึกเห็นใจ เพราะนางเองก็ทราบดีว่าเรือนนอนหลังนี้เป็นของผู้ใด คุณหนูใหญ่ของนางคงจะระลึกถึงคุณหนูใหญ่ฉินเซี่ยหรู ท่านป้าผู้ล่วงลับของนางโจวเจินเจินได้ยินเช่นนั้นจึงละสายตาจากเรือนที่เคยพักอาศัยในชีวิตก่อนแล้วกลับไปยังเรือนนอนที่เค

ขบวนเจ้าบ่าวเดินทางมาถึงจวนสกุลโจวในยามเฉินเข้าสู่ยามเว่ย ญาติพี่น้องของเจ้าบ่าวอย่างฟานอี้ชงก็ได้เดินทางมาร่วมงานในวันนี้ด้วย กว่าที่เจ้าบ่าวจะเข้าไปในจวนสกุลโจวได้ก็ต้องผ่านด่านพี่น้องสกุลโจวทั้งสามอย่างโจวเจินหลง โจวเชิน และโจวหลินหลินที่มาช่วยกันทดสอบว่าที่พี่เขยใหญ่ อั่งเปาถูกแจกจ่ายให้ผู้มาร่วมงาน หรือแม้แต่ชาวบ้านที่มายืนชมขบวนก็ได้รับแจกอั่งเปาด้วยในยามเว่ย เจ้าบ่าวและเจ้าสาวเยื้องย่างเข้าไปในเรือนรับรองที่มีใต้เท้าโจว โจวฮูหยิน ฮูหยินผู้เฒ่า ญาติพี่น้องสกุลโจว และสหายสนิทของโจวเจินเจินรออยู่ด้านใน เจียงมู่จื้อครั้นที่ได้เห็นเจ้าสาวก็ถึงกับตะลึงเพราะวันนี้นางช่างงดงามยิ่งนัก แม้ดวงหน้างามจะซุกซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม แต่เขารู้ดีว่าใบหน้านางนั้นงดงามถึงเพียงใด ทั้งสองเยื้องย่างไปหยุดอยู่เบื้องหน้าของใต้เท้าโจวและโจวฮูหยิน สาวรับใช้รินน้ำชาส่งให้ท่านเขยใหญ่“ท่านพ่อตา กรุณารับถ้วยชาจากลูกเขยผู้นี้ด้วยเถิดขอรับ” เจียงมู่จื้อส่งถ้วยน้ำชาให้แก่พ่อตาของตนพลางกล่าวออกมา มือหนาสั่นเครือยื่นไปรับถ้วยชามาแล้วยกขึ้นดื่มจากนั้นใต้เท้าโจวจึงได้กล่าวคำอวยพร“ขอ

สามเดือนต่อมาหลังจากออกเรือนไปโจวเจินเจินก็ไม่ลืมที่จะแวะเวียนกลับมาเยี่ยมเยือนบิดามารดาที่จวนสกุลโจว ใต้เท้าเจียงและเจียงฮูหยินเอ็นดูลูกสะใภ้ยิ่งนัก ทั้งสองไม่เคยห้ามให้นางได้ทำในสิ่งที่นางต้องการเลย ยิ่งสามียิ่งมอบความรักและคอยดูแลทะนุถนอมนางเป็นอย่างดี ทำให้โจวเจินเจินไม่นึกเสียใจเลยที่ได้ออกเรือนไปกับเขา“กลับมาเยี่ยมย่าทุกเดือนเช่นนี้ พ่อแม่สามีของเจ้ามิตำหนิหรือเจินเอ๋อร์….” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามหลานสาวออกมาด้วยความสงสัย“ไม่เลยเจ้าค่ะท่านย่า ท่านพ่อท่านแม่เมตตาหลานยิ่งนัก หลานอยากจะไปที่ใด หรืออยากจะทำสิ่งใด ท่านทั้งสองมิเคยเข้ามายุ่งหรือนึกสงสัยในสิ่งที่ข้าทำเลยสักนิดเจ้าค่ะ”“ดี… ดียิ่งนัก เป็นโชคดีของหลานแล้วล่ะเจินเอ๋อร์… มีสามีที่รักและทะนุถนอมเจ้า ยังไม่ดีเท่ามีพ่อแม่สามีที่รักและเอ็นดูเจ้า” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวออกมาทั้งใบหน้าที่ยิ้มแย้มนางรู้สึกยินดีกับหลานสาวยิ่งนักที่ได้พบกับตระกูลที่ดี ตั้งแต่ออกเรือนไปนางยังไม่เคยเห็นหลานสาวมีปัญหาอันใดมาบอกเล่าให้ฟังเลย ครั้นหลอกถามอี้ถงสาวรับใช้คนสนิ