บททั้งหมดของ ได้กลับมาครานี้...ข้าจะไม่แต่งงาน: บทที่ 61 - บทที่ 70

หลังจากงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของคุณหนูรองสกุลเจียง ผู้คนต่างก็พากันกล่าวถึงการผูกไมตรีระหว่างคุณชายใหญ่สกุลเจียงกับคุณหนูใหญ่สกุลโจวว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลที่หมายมั่นอยากจะให้ลูกๆ ทั้งสองลงเอยกัน เพราะต่างคนต่างก็ยังมิได้มีคู่หมาย หากทั้งสองจะเปิดใจคบหากันก็มิใช่สิ่งผิดอันใด“เหตุใดจู่ๆ ถึงได้ตอบรับไมตรีพี่ชายของแม่นางเจียงมู่หลานล่ะขอรับ”โจวเจินหลงเอ่ยถามพี่สาวด้วยออกมาความไม่เข้าใจทันทีที่ทราบเรื่องราว เพราะที่ผ่านมานั้นแม้ทั้งสองจะได้พบเจอกันอยู่หลายหน แต่ก็ไม่เห็นจะมีทีท่าว่าทั้งสองจะมีใจให้กันหรืออยากจะมอบไมตรีให้กันแม้เพียงนิด แล้วเหตุใดจึงมาลงเอยด้วยเรื่องเช่นนี้“ก็เขาเป็นชายที่ทำให้หัวใจของพี่กลับมาเต้นแรงอีกครา” โจวเจินเจินยิ้มออกมาพร้อมกับคำตอบ“หะ…ห๊า…. ท่านพี่กล่าวราวกับว่าท่านเคยมอบหัวใจให้ชายใดมาก่อนแล้วอย่างไรอย่างนั้น แต่ที่ผ่านมาข้ามิเคยเห็นท่านชายตาแลมองชายใดเลยนี่ขอรับ" โจวเจินหลงอุทานออกมาด้วยความตกใจยามที่ได้ยินพี่สาวกล่าวราวกับว่านางเคยมีความรักต่อชา

จวนสกุลโจวหน้าจวนสกุลโจวในยามนี้มีรถม้าของจวนสกุลเจียงหยุดนิ่งอยู่ เพราะคุณหนูรองสกุลเจียงได้แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนคุณหนูใหญ่โจวเจินเจินอย่างเร่งรีบ หลังจากที่เจียงมู่จื้อกลับไปถึงเรือนเขาก็ได้เรียกน้องสาวให้ไปพบและเล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนได้รับรู้มาให้นางฟัง เพื่อที่จะได้ให้เจียงมู่หลานนำข่าวนี้มาบอกกับโจวเจินเจินด้วยตัวนางเอง เพลานี้ก็เย็นย่ำแล้วเขาจึงไม่สะดวกนักที่จะเดินทางมาพบนางด้วยตนเอง“ผู้ใดกันช่างมีจิตใจสกปรกยิ่งนัก กล้าคิดร้ายกับคุณหนูใหญ่ของบ่าวถึงเพียงนี้เชียวหรือ”อี้ถงกล่าวออกมาด้วยความโมโห ทั้งๆ ที่คุณหนูใหญ่ของนางนั้นแสนดีถึงเพียงนี้ ไม่เคยเลยสักคราที่จะไปสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้แก่ผู้ใด“ชูว์…. อย่าเสียงดังไปสิอี้ถง เดี๋ยวพวกบ่าวได้ยินแล้วจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต ข้าไม่อยากให้ท่านย่าหรือท่านพ่อท่านแม่ต้องมากังวลใจไปกับเรื่องเช่นนี้” โจวเจินเจินยังคงสงบนิ่งราวกับสายน้ำ นางไม่เคยหวาดเกรงกับสิ่งที่คนพวกนั้นคิดจะกระทำต่อนางเลย“ในเมื่อรู้เช่นนี้แล้ว ระยะนี้คุณหนูก็อย่าเพิ่งออกไปด้านนอกจวนจักดีกว่าเจ้าค่ะ&rd

ในขณะที่ร่างกำยำของหลินซ่งกำลังเยื้องย่างเข้าไปใกล้โจวเจินเจิน เสียงควบม้าก็ดังใกล้เข้ามาจากทางด้านหลังของรถม้าสกุลโจวจนพวกมันพากันลุกลี้ลุกลน แต่พอได้เห็นว่าผู้ที่เพิ่งจะมาถึงเป็นบุรุษนิรนามที่มาเพียงผู้เดียวพวกมันจงคลายความวิตกกังวล บุรุษหนุ่มนิรนามตรงหน้าปกปิดใบหน้าด้วยผ้าสีดำราวกับพวกนักฆ่า แต่มีหรือที่พวกนักเลงที่มากันถึงหกคนจะเกรงกลัวผู้ที่มาเพียงลำพังยังไม่ทันได้ถามไถ่หรือพูดอันใดออกมาร่างสูงของบุรุษหนุ่มนิรนามก็กระโดดลงมาจากหลังม้ายืนบังร่างงามของโจวเจินเจินเอาไว้ อี้ถงที่เกือบจะกรีดร้องเพราะเห็นว่าพวกนักเลงกำลังจะเข้ามาใกล้คุณหนูใหญ่ถึงกับน้ำตาไหลออกมาทันที ไม่ต้องมองเห็นใบหน้าของบุรุษนิรนามตรงหน้านางก็พอจะเดาได้ว่าเขาคือผู้ใด แต่เหตุใดเขาถึงมาลำพังเช่นนี้หากเขาเป็นอันใดขึ้นมาทั้งสองตระกูลคงจะมองหน้ากันไม่ติดเป็นแน่ อี้ถงรู้สึกกังวลใจไปต่างๆ นานา“เห้ย!!… เจ้ามาทางใดจงกลับไปทางนั้นเสียดีกว่า อย่าได้มาขัดขวางการทำงานของพวกข้า”หลินซ่งตะโกนดังขึ้นมาด้วยความรำคาญใจ ชายหนุ่มร่างสูงที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำยังคงยืนขวางหน้าคุณหนูใหญ่สกุลโจวและส

แสงจากกองไฟส่องสว่างให้มองเห็นชายร่างสูงสองคนกำลังนั่งย่างกระต่ายที่เพิ่งจะล่ามาก่อนหน้าระหว่างหลบหนี ใบหน้าคมมีรอยแผลเป็นแสดงออกถึงความเครียดออกมาจนผู้เป็นลูกน้องที่หนีรอดมาด้วยกันพลอยหนักใจไปด้วย หากทำงานอยู่ริมน้ำดีๆ คงจะไม่มีผู้ใดต้องถูกจับ“ลูกพี่… ไอ้พวกนั้นจะรอดหรือไม่ขอรับ”“แค่ถูกลงโทษเล็กน้อยไม่หนักหนาอันใดนักหรอก เพราะพวกเรายังมิได้แตะต้องคุณหนูผู้นั้น แต่ถ้าหากพวกมันรับสารภาพไปถึงตระกูลเซียง มีหวังพวกเราที่ยังหนีอยู่ต้องพลอยถูกจัดการปิดปากไปด้วยเป็นแน่”หลินซ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล ห่วงก็แต่น้องสาวหลินอี๋ที่เป็นสาวรับใช้ข้างกายของเซียงฮูหยิน ป่านนี้ไม่รู้ว่านางจะถูกตำหนิและถูกลงโทษถึงเพียงใดที่พี่ชายทำงานพลาด“ถ้าเช่นนั้นเราจะทำเช่นไรกันดีล่ะลูกพี่ ยังจะไอ้พวกในคุกนั่นอีก”“จะทำเช่นไรได้ พวกเราก็ต้องหนีให้รอดสิวะ พรุ่งนี้เรือสินค้าก็จะมารับสินค้าจากใต้เท้าจงแล้ว พวกเราก็ใช้โอกาสนั้นหลบหนีไปพร้อมกับเรือสินค้านั่นก็แล้วกัน”หลินซ่งบอกทางออกให้กับลูกน้องที่ยามนี้เหลือเพียงผู้เดียว ถึง

ก่อนหน้าวันตัดสินความใต้เท้าเซียงเดินทางไปยังจวนสกุลโจวพร้อมกับบุตรีเพื่อขออภัยต่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณหนูใหญ่สกุลโจว แม้นางจะไม่ได้รับอันตรายทางด้านร่างกาย แต่ทว่าทางด้านจิตใจแล้วคงจะใจเสียอยู่ไม่น้อยที่ได้พบกับเหตุการณ์น่ากลัวเช่นนั้น เซียงซุนรู้สึกผิดที่ตนเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านแม่ต้องถูกกักบริเวณ“ข้าน้อยอยากจะขออภัยต่อสกุลโจวและคุณหนูใหญ่ยิ่งนัก ที่ฮูหยินของข้าน้อยนางรักลูกไม่ถูกทาง นางทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ซุนเอ๋อร์มีความสุขจนลืมนึกไปว่าสิ่งที่นางกระทำจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น ขอพวกท่านได้โปรดช่วยอภัยให้แก่ฮูหยินผู้โง่เขลาของข้าน้อยสักคราเถิดขอรับ” ใต้เท้าเซียงกล่าวออกมาอย่างนอบน้อม เซียงซุนน้ำตาคลอก่อนที่นางจะทรุดเข่าลงไปกับพื้น“ได้โปรดให้อภัยแก่ความผิดของท่านแม่ด้วยเถิดเจ้าค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางกระทำเป็นเพราะความเอาแต่ใจของข้าเอง ข้าขอยอมรับผิดและสัญญาว่าจากนี้ต่อไปข้าจะเป็นสตรีที่ดี และไม่เอาแต่ใจตนเองจนต้องทำให้ท่านแม่ต้องกระทำผิดเพื่อข้าอีก” โจวเจินเจินเดินเข้าไปหาคุณหนูสกุลเซียงก่อนที่จะพยุงนางให้ลุกขึ้นยืน เซียงซุนม