Semua Bab ENCHANTED มาเฟียสะกดรัก: Bab 91 - Bab 100

“ไม่จริงหรอก เอกสารปลอม” เขายันตัวลุกขึ้น ปึง! เท้าเตะไปที่โต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องอีกครั้ง และร้องโวยวายอย่างบ้าคลั่ง “พูดเหี้ยอะไร นี่มันบริษัทกู! พ่อให้หุ้นกูมาตั้งแต่พวกมึงยังไม่ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ!” “ออกไปจากบริษัทกูซะ!” “กูไม่ออก” “มึงสิต้องออก” คาร์ลเตอร์พูดอย่างเยือกเย็น เดินไปนั่งที่โซฟา เอนตัวนั่งลงไปที่โซฟาราคาแพง ยกเท้าเขึ้นไปวางไว้บนโต๊ะอย่างไม่เกรงกลัว “ไอ้เหี้ยนี่แม่ง! ใครอยู่ข้างนอกมาลากตัวมันไปดิ!” อังเดรกดปุ่มเรียกหาบอดี้การ์ด แต่เขาคงยังไม่รู้ว่าตอนนี้ ลูกน้องเขาถูกจัดการไว้หมดแล้ว “ไม่ต้องพยายามเรียกหาลูกน้องหรอก” “มันไม่มีใครมาช่วยมึงได้หรอก” “ทำไม!” “มึงทำอะไรลูกน้องกู ห๊ะ ไอ้ชั่ว!” “เหอะ! กูยอมรับว่ากูไม่ใช่คนดี” “แต่มึง! กล้าว่าคนอื่นได้ไง ตัวเองแหวกนรกมาเกิด น่าสมเพช” “ไม่ว่าจะบริษัทซีฟู้ด เหมืองทองคำ คาสิโน ทุกอย่างที่มึงคิดว่าเป็นของมึง” “มันเป็นของพวกกูตั้งแต่วันนี้!” เคอร์วินกดไหล่อังเดรให้นั่งลงไปกับพื้น ขึ้นคร่อม ก่อนจะชกไปที่ใบหน้าอาตัวเองอย่างแรง ผั๊วะ! “โอ๊ย!” “วันนั้นมึงทำอะไรไว้กับพ่อกู วันนี้กูจะเอาคืนมึงให้

ตลอดทั้งทางที่สองแฝดมาเฟียเดินออกจากบริษัท พนักงาน บอดี้การ์ด คนของอังเดรทั้งหมดต่างก็พากันโค้งตัวทำความเคารพ ร่างสูงโปร่งช่างน่าเกรงขามเดินตรงมาขึ้นรถหรูที่จอดรออยู่หน้าประตูบริษัทมีเพื่อนในแก๊งขับรถมารอประตูรถเลื่อนเปิดออก สองแฝดก้าวเท้าขึ้นไปยังรถยนต์สีดำสนิทรถหรูคันนี้ถูกออกแบบพิเศษมาโดยเฉพาะ ด้านในแบ่งแยกเป็นโซนคนขับและด้านหลังสำหรับผู้โดยสาร มีตรงอยู่ตรงกลาง ส่วนเบาะที่นั่งก็จัดเป็นมุม รถนี้เป็นของแก๊งที่ถ้าไม่มีอะไรพิเศษจะไม่เอาออกมาใช้รถยนต์แสนพิเศษนี้มีเพียงห้าคันในโลกเท่านั้น (แน่นอนคนที่ครอบครองก็เป็นผู้ทรงอิทธิพลเท่านั้น) สามารถบรรจุคนได้มากกว่าเจ็ดคน (ไม่นับรวมคนขับ)กึก ทันทีที่ประตูรถยนต์สุดหรูราคาแพงปิดสนิทลง“เป็นไงบ้างวะ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่บ่งบอกว่ากังวลเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งสองที่เพิ่งกลับออกมาและคนแรกที่เอ่ยถามจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูเซียโน่ บุคคลที่กังวลมากกว่าใครในกลุ่มเพื่อน ลูเซียโน่เพราะเซ้นส์เขาที่บอกว่าวันนี้ไอ้สองแฝดเพื่อนรักจะได้รับอันตรายทำให้ลูเซียโน่กังวลตั้งแต่ออกจากคฤหาสน์ การทางมาบริษัท เข้าไปจัดการคนชั่วด้านใน จนกระทั่งเพื่อนกลับออกมาอย่างปลอด

“วู้วว~ ยืนกันไว้ด้วยว่ะ” ลูเซียโน่ผิวปาก มือกอดอกมองดูเหล่าบอดี้การ์ดของดักซ์ที่มายืนกันด้านหน้าทางเข้าประตูบ้าน “ทีนี้จะเอาไงล่ะ” ลูซหันไปมองอีวานกับเรนเดล เรนเดลเดินเข้าไปกอดคอบอดี้การ์ดของดักซ์ “นี่ ถ้าไม่อยากตกงานหลบไปซะตอนนี้ดีๆ” “ฉันเตือนด้วยความหวังดี” “ไม่ครับ” กาซิลหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ยังหนุ่มยังแน่นเอ่ยเสียงเข้ม และมีลูกน้องอีกสามคนยืนขวางไว้เช่นกัน “หลบไป” อีวานออกเสียงสั่ง “ไม่ได้ครับ!” “คนนอกจะเข้าไปไม่ได้” กาซิลบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยเสียงหนักแน่น ยืนประจันหน้าอีวาน สามคนที่มาถึงคฤหาสน์เล็กของดักซ์ก่อนมาเจอลูกน้องดักทางไม่ให้ไปต่อ ก็มีลูกน้องยืนกั้นไม่ให้พวกเขาเข้าไปในบ้านได้ “แล้วถ้าเป็นพวกกู ยังจะเป็นคนอื่นอยู่ไหม” เคอร์วินพูดขึ้นจากข้างหลัง อีวานถอยหลบไปด้านข้าง “นายท่าน...ถึง..ถึงเป็นนายท่านก็เข้าไปไม่ได้ครับ!” ความกล้าลดลงเมื่อเจอกับผู้นำตระกูล แต่ก็ต้องใจแข็งสู้ เพราะคำว่า ปกป้องเจ้านายและคุณหนูที่อยู่ในบ้าน “นายท่านอย่าทำอะไรเ

“ฮึก ฮือๆ ฮืออ” เคอร์วินเข้ามากอดน้องสาวตัวเล็ก “ไม่เป็นไร ต่อไปพี่จะดูแลเราเอง เรารู้ใช่ไหมว่าพี่รักเรามาก” กอดปลอบน้องสาวตัวเล็กในอ้อมกอดแน่น “ออกไปรอพี่ข้างนอกนะ” “ฮึก อึก ขอหนูพูดกับพ่อก่อนค่ะ แล้วหนูจะ ฮึก ออกไป” ดิสนีย์เดินไปหาพ่อตัวเอง นั่งคุกเข่าลงตรงข้างดักซ์ก่อนเอ่ยประโยคที่อยากรู้มาตลอดตั้งแต่จำความได้ เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ยินคำนี้จากพ่อเธอเลย “หนูรักคุณพ่อนะคะ ฮึก” “คุณพ่อ รักหนูบางไหมคะ เคยรักหนูกับพี่ไดอาน่าสักครั้งไหม..” “เฮ้อ ไหนเรื่องก็เป็นอย่างนี้แล้ว” จู่ๆดักซ์ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกระชากลูกสาวตัวเองให้ลุก ถอยไปด้านหลัง แล้วดึงปืนที่ซ่อนไว้ในกางเกงข้างหลังมาจ่อไปที่หัวลูกสาวตัวเอง… “กรี๊ดดด” “ดิสนีย์!” เจริคตกใจจนแววตาสั่นไหว “อย่าทำอะไรที่มันโง่”อีวานกัดฟันกรอก “เฮ้ย! นั่นลูกมึงนะ” เรนเดลตะโกนลั่น “กูบอกแล้วว่าอย่ามาวันนี้ แม่งเอ๊ย” ลูเซียโน่กุมขมับตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า “มึงจะทำอะไร!!!” คาร์ลเตอร์ตะโกนสุดเสียง “ไอ้เหี้ยนี่มึง กูน่าจะกระทืบมึงให้ตายตั้งแต่วันนั้น”เคอร์วินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “หึ ถ้าให้กูไปนอนข้างถนนกูยอมตายดีกว่า แต่

วิ้งงง~! เสียงในหูเธอตอนนี้เป็นเสียงวิ้งยาวๆ ที่ไม่ได้ยินอะไรอีกเลยพอจบประโยคนั้นที่เธอได้ยินว่าทั้งสองคนถูกยิง คำพูดพ่อหลังจากนี้เธอก็ไม่รับรู้หรือได้ยินแล้ว หัวใจเธอกระตุกวูบ แข้งขาอ่อนทรุดนั่งลงกับพื้น โลกเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ พอรู้สึกตัวอีกทีก็คือมีคนรับใช้ในบ้านเข้ามาพยุงตัวเรียกให้เธอได้สติ โทรศัพท์ที่หล่นจนหน้าจอแตกและคาสายจากพ่อไว้อยู่เลย“คุณหนูตั้งสติก่อนนะคะ”“ไป ไปเตรียมเครื่องบินฉันจะไปฝรั่งเศสเดี๋ยวนี้”“แต่”“แต่อะไร! ไปเดี๋ยวนี้!”พอครองสติมาได้บ้าง เธอก็ไม่สนหรือฟังใคร จากที่ไม่เคยออกคำสั่งอะไรเลยเธอก็ให้บอดี้การ์ดไปจัดการเตรียมเครื่องบินส่วนตัว ผิงอันก็นั่งเครื่องบินส่วนตัวมาฝรั่งเศสทันทีเท่าที่จะเร็วที่สุด ขนาดที่พ่อแม่ พี่ชายยังกลับมาห้ามไม่ทัน ผิวอันออกจากบ้านไปเร็วมาก“นี่คุณบอกลูกไปหมดไหม”“ผมบอกไปหมดเลย แต่ลูกคงไม่ได้ยิน”“รายนั้นคงช็อกตั้งแต่ได้ยินว่าไอ้แฝดถูกยิง ผมบอกแล้วอย่าไปบอกน้อง”“วุ่นวายจริงๆ”ฟ่านเฟยเฟยส่ายหน้าไปมา แล้วเดินขึ้นบ้านไปเหมือนไม่ทุกข์ร้อนใจอะไรมาก…“เรื่องใหญ่ตั้งขนาดนั้นจะไม่บอกให้คนเป็นแฟนกันไม่รู้ได้ไง” ชายวัยกลางคนพูดตามหลังลูกชาย