All Chapters of ENCHANTED มาเฟียสะกดรัก: Chapter 61 - Chapter 70

“มึงลองสิไอ้สัตว์! แล้วกูจะส่งวิญญาณมึงไปอยู่เฝ้าหลุมศพปู่!!!”เคอร์วินไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้คนที่เขาพูดด้วยนั้นเป็นอา“กลับออกไปตอนนี้ด้วยร่างกายที่ครบสามสิบสอง” แกร๊ก!“หรือจะตายเหมือนหมาครับอา”คาร์ลเตอร์ชักปืน เตรียมเหนี่ยวไกลปืนเข้าหัวอาตัวเอง“อึก มึงไม่กล้าทำกูหรอก มึงสัญญากับพ่อกูไว้แล้ว”แม้จะถูกยิง“หึ ได้ ไอ้เจค”“ครับนาย! พร้อมแล้วครับ” แกร๊ก เพียงแค่คาร์ลเตอร์เรียกชื่อเจคก็รับรู้ได้ทันทีว่าเจ้านายจะสั่งให้เขาทำอะไร เจคชักปืนพกขึ้นมาจ่อไปที่หัวดักซ์“ลูกน้องกูไม่ได้สัญญาอะไรกับท่านปู่ อย่างนี้ถึงยิงมึงไปก็คงไม่เป็นไร”เคอร์วินเอ่ยเสียงเรียบยกยิ้มมุมปาก เก็บปืน ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง“ที่สัญญาคือพวกกูจะไม่ทำ แต่ไม่ได้บอกว่าลูกน้อยกูจะไม่ทำ!”“พวกมึง!”ดักซ์อึ้งจนพูดไม่ออก เขาไม่น่าไปท้าทายสองแฝดเลย ตอนนี้ไม่เหลือใครที่จะช่วยเหลือเขาได้แล้ว… ดักซ์หลับตาลงช้าๆ คิดว่ายังไงคงไม่รอดแล้วจริงๆ“ไม่นะ นายท่านทั้งสองอย่าทำเลยครับผมขอร้อง”กาซิลคลานเข่าไปกราบขอร้องมาเฟียหนุ่มทั้งสองคน และก่อนที่คาร์ลเตอร์จะสั่งให้ลูกน้องปิดชีวิตอาตัวเอง“พี่คาร์ล! พี่เคลว์!” ก็มีเสียงเรียกที่คุ้นเคยจากไดอาน่าแ

‘คิดถึงที่สุดเลย’ “ไม่อยากให้เธอหายไปไหนเลยผิงอัน” “ทุกครั้งที่ได้เจอ ทำไมฉันต้องรู้สึกว่าเธอจะหายไปทุกทีเลยวะ…” เคอร์วินไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันเหมือนกับว่ามีเธออยู่ตรงหน้าแต่ไม่อาจเอามาครอบครองได้ “ฉันจะเป็นคนที่ทำให้เธอมาอยู่กับฉันให้ได้” เคอร์วินมองเธอใต้แสงไฟสีส้มของแชนเดอเรีย หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาด้านนอก เขาอยากเข้าไปสัมผัส กอด จูบ หอม อยากจะปลุกให้ตื่น แต่จะไปทำอย่างนั้นคงไม่ได้ หรือทำได้นะ? เหมือนสมองจะสั่งการช้ากว่าร่างกายเพราะตอนนี้ขาเขามันก้าวเดินมายืนข้างเตียงแล้วน่ะสิ เคอร์วินขึ้นไปนอนอยู่ข้างเธอ มือขยับไปเกลี่ยผมที่ปิดหน้าเธอไปทัดหู วางแขนแกร่งลงข้างลำตัว ใบหน้าเคลว์อยู่ตรงกับใบหน้าเธอ ลมหายใจร้อนของเขาถูกพ่นออกมารดข้างแก้มใส “อื้ม คิดถึง..”ร่างบางพรึมพรำ เพียงเท่านั้นก็พอให้คนที่นอนแนบชิดได้ยิน ผิงอันขยับตัวเข้าหาไออุ่นจากร่างหนา เคอร์วินยกวงแขนมากอดเธอไว้ แต่ไม่ได้แน่นมาก กลัวจะทำให้เธออึดอัด “ฉันรักเธอนะผิงอัน” บางทีเขาก็แคต้องการหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ อยากเป็นคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตกับคนที่รัก อยากหนีความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมดและที่กำลังจะเก

“ฉันลืมหยิบชุดไปน่ะค่ะ” เสียงหวานเอ่ยอ้อมแอ้ม “…” เพียงมาเฟียหนุ่มทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ อึก อึก กลืนน้ำลายลงคอคนละอึก “คงไม่ต้องใช้แล้วแหละ”คาร์ลเตอร์เดินลงจากเตียงไปหาร่างบางที่ยืนเอามือปิดหน้าอกใหญ่ไว้ไม่มิด “ไม่ต้องปิดหรอกคนสวย” คาร์ลเตอร์จับมือเธอดึงออก ซ้อนตัวยืนด้านหลังมือหนากุมเต้าสวยบีบจนขึ้นรอยแดง “อื้มม” เสียงหวานครางเล็กน้อยเมื่อถูกสัมผัส “วันนี้คงปล่อยให้นอนเฉยๆไม่ได้แล้วล่ะ ยัยดอกไม้ของฉัน” เคลว์เดินไปนั่งลงขุกเข่า ใบหน้าคมจับจ้องอยู่ที่น้องสาวขาวเนียนไร้ขน “รู้ไหมว่าฉันต้องอดทนมากแค่ไหน” หลายเดือนที่เขาต้องช่วยตัวเองแล้วนึกถึงเธอ วันนี้ขอทำให้หนำใจเลยนะ เคอร์วินใช้มือแหวกน้องสาวเธอออก โน้มหน้าเข้าไปจูบ ก่อนจะใช้ปากดูดเม็ดความสุข จนขาเธอแทบอ่อนแรง “คาร์ล เคลว์…”เสียงหวานออดอ้อน มือยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าหล่อของคาร์ลเตอร์ อีกมือก็กำผมเคอร์วินที่ซุกซนอยู่กับน้องสาวเธอ คาร์ลเตอร์ขบกัดคอขาว มือกำผมสีน้ำตาลยาวสลวยเธอรวบติดกับมือตัวเอง เคอร์วินกัดเล่นกับเม็ดความสุขเธอเหมือนว่ากำลังกินเยลลี่ และเริ่มเปลี่ยนเป็นใช้ลิ้นสอดใส่เข้าไปในรูเล็กที่ปิดสนิท เพราะเ

แกร๊ก คาร์ลเตอร์ยังพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องจากคนที่ออกไปทำงานนอกบ้านก็กลับมาถึง “ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” คำแรกที่เอ่ยก็คือการถามถึงร่างบาง เคอร์วินที่ออกไปเคลียร์งานกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งในตอนบ่ายๆของวัน เห็นคาร์ลเตอร์ยืนกอดอกมองร่างบางนอนสลบสไหลใต้ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายที่ไร้เสื้อผ้า “ยัง เราคงทำหนักไปสินะ” “ก็กล้าถามเนอะมึง” เล่นสับเปลี่ยนท่าไปมากันขนาดนั้น เธอตื่นไหวสิแปลก “ก็ไม่ใช่กูคนเดียวที่ทำอะ”คาร์ลเตอร์พูดสวนกลับ “ครับพี่ชาย” ก็ตามที่คาร์ลเตอร์พูด ก็คนมันคิดถึงเมียให้ทำไง เดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า “เรามีเวลาอยู่กับเธออีกกี่วันวะ” เคอร์วินถามขณะเปลี่ยนเสื้อตัวเก่าออกเตรียมอาบน้ำ เพราะกลัวสิ่งสกปรกจากด้านนอกจะไปเปื้อนเธอ ยิ่งในตอนนี้ยังคงมีโรคระบาดไวรัสแพร่กระจายอยู่ไม่หาย “กูโทรไปคุยกับคุณลุง เธออยู่ต่อกับเราได้อีกสามอาทิตย์” กึก! เคอร์วินที่ได้ยินอย่างนั้นวิ่งออกมาตัวเปล่า ด้วยอาการดีใจ “มึงพูดจริงใช่ไหม!” “โกหก” “ไอ้สัตย์! เอาดีๆ” เคอร์วินหน้าหงิกหน้างอใส่พี่ชายเมื่อถูกหลอก “ใช่เรื่องมาหลอกกูไหม! พูดความจริงมา!” เคอร์วินพ

“ทำไม ไม่เชื่อเหรอว่าฉันออกไปทำงานมาจริงๆ?” “อื้อ ก็เคลว์ดูเป็นคนไม่ชอบทำงานนี่นา” “ดูจะชอบดื่มไม่ก็ไปเที่ยวเล่น รอให้คาร์ลเลี้ยงอะ” เธอพูดด้วยความใสซื่อ ก่อนที่ผิงอันจะจับมือเคอร์วินออก ลูบจมูกตัวเองที่ถูกเขาบีบ “ฮะ หึ” พี่ชายฝาแฝดถึงกับต้องหันหน้าไปอีกทางเพราะกลั้นขำ “ขำไรของมึง” เคอร์วินถลึงตามองใส่พี่ชายฝาแฝด “เปล่า” คาร์ลเตอร์ไหวไหล่ แต่ยังกลั้นขำอยู่ “ฉันเปลี่ยนไปแล้ว และตั้งใจจะเป็นคนที่ดูแลเธอให้ได้” เคอร์วินก้มหน้ามาพูดกับผิงอัน “จริงนะคะ” เธอหันไปหาเขาก่อนจะขยับหน้าไปหอมแก้มมาเฟียหนุ่ม “รางวัลสำหรับคนออกไปทำงานค่ะ” และหันไปหอมคาร์ลเตอร์อีกคน “และรางวัลสำหรับคนที่อยู่ดูแลค่ะ” สองหนุ่มฝาแฝดหน้าแดงระรื่น รู้สึกเขินเมื่อถูกสาวน้อยหอมแก้มไปคนละที “ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” รีบคลานลงจากเตียง “อ๊ะ ว้าย!!!” ตุบ ก้าวเท้าได้สามก้าวเธอก็ลงไปนั่งอยู่กับเพื่อนซะแล้ว “ผิงอัน/อันอัน!” สองแฝดตกใจมากรีบลุกจากเตียงนอนทันที ตรงเข้ามาหาเธอที่นั่งตัวงออยู่กับพื้นห้อง “เจ็บมากไหม” “ไม่เจ็บค่ะ” “เป็นอะไรไหม ทำไมถึงล้มได้ล่ะ” “ขา ขามันเหมือนไม่มีแรงเดินค่ะ” “เ