All Chapters of ENCHANTED มาเฟียสะกดรัก: Chapter 51 - Chapter 60

"ทนายพอร์ชเชิญอ่านต่อ""ครับ และในส่วนทรัพย์สินของภรรยาทั้งสามที่เสียไปเมื่อสองปีก่อน ที่ไม่เคยเปิดเผยทรัพย์สมบัติ คุณผู้หญิง เธอขอมอบให้กับลูกๆ ตามสายเลือดของพวกเธอ ยกเว้นคุณหญิงอัลลาคุณแม่ของคุณชายออสตินมอบให้กับหลานชายฝาแฝดของเธอแทนลูกชายที่จากไป โดยจะทำการส่งมอบให้แล้วเสร็จภายในสามวัน""ส่วนคฤหาสน์ฝั่งซ้ายมอบให้อังเดรลูกชายคนที่สอง กับที่ดินห้าพันไร่ ตำแหน่งประทานบริษัทเหมืองทองคำสาขาสอง และเงินสดหนึ่งล้านดอลลาร์ ส่วนสร้อยเพชรหนึ่งร้อยกล่องกับเงินห้าหมื่นดอลลาร์มอบให้แอนดิสัน ดูรองซ์หลานสาว บริษัทเครื่องดื่มน้ำแร่ที่ประเทศอิตาลี ตำแหน่งประธานมอบให้แอนโทนีดูรองซ์หลานชาย พร้อมเงินสดอีกหนึ่งแสนดอลลาร์""ถัดมาในคฤหาสน์ฝั่งขวามอบให้ลูกชายคนเล็ก ดักซ์ ดูรองซ์ กับเงินสดหนึ่งล้านดอลลาร์ เครื่องประดับอย่างละหนึ่งร้อยกล่อง กับเช็คเงินสดสิบล้านดอลลาร์มอบให้หลานสาวฝาแฝดทั้งสองคน ไดอาน่า ดิสนี่ย์ ดูรองซ์""และสุดท้ายเงินสดหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ขอมอบให้มูลนิธิในเครืออย่างเท่าๆกัน""จบการอ่านพินัยกรรม..." หลังจากอ่านพินัยกรรมจบทนายก็ขอตัวลาไปจัดการทำเรื่องโอนย้ายชื่อให้มาเป็นของสองแฝด เปลื่ยนชื่อใ

พรึ่บ ผิงอันเงยหน้าขึ้นมองทันทีหลังได้ยินชื่อตระกูลดูรองซ์? นามสกุลสองแฝดนี่ งั้นแปลว่าเธอกำลังจะได้ไปเจอพวกเขาแล้ว ตึกตัก ตึกตัก แค่คิดจังหวะอัตราการเต้นของหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น มันแทบจะออกมาเต้นข้างนอกได้เลย"เราไม่ไปได้ไหมป๊า"เฟยเฟยเอ่ยถามอย่างกังวล ‘เรา’ในที่นี้หมายถึง ผิงอัน ไม่ต้องไปได้ไหม เขาไม่ต้องการให้น้องสาวกลับไปเจอสองแฝดอีก อุส่าเลี่ยงมาได้ตั้งหลายเดือน ไม่ทันไรจะกลับไปเจอกันอีกแล้ว ป๊าไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผิงอันกับสองคนนั้น รู้แค่ว่าพวกเขาหาเธอเจอ "ไม่ได้ ตระกูลดูรองซ์มีอำนาจและอยู่ดูแลตระกูลเรามาตลอดหลายปี ถึงแกจะไม่ชอบพวกสองแฝดแค่ไหนก็เก็บความไม่ชอบนั้นไว้ในใจซะ พวกเขาหาน้องสาวแกเจอนะควรจะขอบคุณด้วยซ้ำ"ถ้าวันนั้นตัวเขาไม่มีงานต้องไปเขาก็อยากไปขอบคุณสองแฝดด้วยตัวเอง ที่มอบนางฟ้าตัวน้อยกลับคืนสู่อ้อมอกเขา"ป๊าอะ ป๊าไม่เข้าใจผมหรอก""ป๊าจะไม่พูดซ้ำนะอาเฟย ไปเคลียร์งานที่มีให้เสร็จก่อนอาทิตย์หน้าเราจะไปพร้อมกันคุณด้วยที่รัก""ค่ะ ฉันต้องไปอยู่แล้วงานสำคัญอย่างนี้""ผิงอันไม่มีสอบอะไรใช่ไหมลูก"จางอี้หันไปมองลูกสาวคนสวยที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นี่คงเพราะอยาก

“อะไรนี่งานจบแล้วรึ” “งานเพิ่งเริ่มเองนะ” “ฉันยังไม่ได้เข้าไปเสนอธุรกิจเลย” “ฉันด้วย/เหมือนกัน/อะไรกันเนี่ย” เสียงคนในงานถกเถียงกันไปมา ไม่มีใครคิดจะออกไปเพราะก็ต่างอยากจะนำเสนอธุรกิจตัวให้สองแฝดได้ฟัง “น่าหงุดหงิดจริงๆเลยไอ้พวกนี้!” หมับ! เคอร์วินคว้าไมโครโฟนจากมือพี่ชายมา “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ออกไป!”เคอร์วินแย่งไมค์มาพูดน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม กริบ! ทุกคนในงานก็ต่างพากันเงียบแล้วรีบทยอยเดินออกจากงานจะเหลือก็เพียงครอบครัวของผิงอัน สองแฝดเดินลงจากเวทีเข้าไปพูดคุยกับตระกูลฟ่านแต่แปลกที่ไม่มีร่างบางอยู่ด้วย เธอหายไปไหน??? “สวัสดีครับคุณอา สบายดีใช่ไหมครับ”คาร์ลเตอร์กับเคอร์วินกล่าวสวัสดีพ่อผิงอันหรือก็คือฟ่านจางอี้ ที่เรียกอาเพราะเคารพรักในฐานะญาติคนหนึ่ง จางอี้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อพวกเขาที่เสียชีวิตไป ไม่แปลกใจเลยที่ตอนเป็นเด็กผิงอันจะได้รู้จัดคาร์ลเตอร์กับเคอร์วิน ผิดกับฟ่านเฟยเฟยที่ไม่ค่อยชอบเหตุผลก็มาจากที่สองแฝดสนิทกับน้องสาว ก็อารมณ์พี่ชายหวงน้องสาวนั่นแหละ… “ไม่ต้องมากพิธี อาอยากมาขอบคุณพวกเราที่ตามหาน้องเจอด้วยตัวเองมานานแล้วแต่ไม่มีเวลา” “ขอบคุณนะคาร์ลเตอร์ เคอร์วิน” “ไม่

ส่วนอีกทางด้านของสองแฝดเมื่อไล่ทุกคนออกจากงานไปจนหมด พวกเขาก็เริ่มออกตามหาเธอ วิ่งวุ่นไปทั่วบริเวณรอบงานเลี้ยงกับคฤหาสน์ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไปเดินเล่นอยู่ที่ไหนนะ หรือไปแอบนอนหลับ?“หายไปกันนะ”“นั่นสิ นี่เราก็เดินตามหาจนทั่วงานแล้วนะทำไมยังหาไม่เจออีก”ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักๆของบอดี้การ์ดนับสิบที่วิ่งมาทางเจ้านายทั้งสองคน“หาเจอไหม”คาร์ลเตอร์เอ่ยถามบอดี้การ์ดที่ให้ไปออกตามหาเธอรอบงาน ไปจนคฤหาสน์รอบๆ“ไม่เจอคุณผู้หญิงเลยครับนายท่าน”ลูก้าส่ายหัว หน้าตากังวลและเหนื่อยหอบจากการวิ่งไปทั่วทุกมุม???แม้แต่ในคฤหาสน์หลักหรือสวนดอกไม้สวยๆในพื้นที่ใกล้งานเลี้ยง ที่คิดว่าร่างบางจะออกไปเดินเล่นนั่งพักได้ก็ไม่มีแม้แต่เงาเธอเลย ไปไหนของเธอกันแน่ หรือมีใครจับตัวเธอไป!!!!???“ตอนที่คนในงานออกไปตรวจสอบดีแล้วใช่ไหมว่าไม่มีเธอปะปนไปด้วยน่ะ”คาร์ลเตอร์ถามกับไทกิและเจคที่เป็นคนดูแลตรวจสอบ“ครับไม่มีคุณผู้หญิงอยู่ในกลุ่มที่ออกไปแน่นอน ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะเดินเล่นแต่กำลัง..ซ่อนตัวอยู่ครับ”เจคตอบแล้วพลางคิดว่าเธอไม่น่าเดินเล่นแต่กำลังซ่อนหรือหลบหน้าหลบตานายท่านทั้งสองเสียมากกว่า“เธอไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน

พรึ่บ! “ว้าย! ทำอะไรของคุณคะ!” เธอร้องตกใจ“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!” ดิ้นไปมาเพราะเขาอุ้มเธอขึ้น!“อื้อ! นี่!”คาร์ลเตอร์ช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มแนบชิดอกแกร่ง พร้อมก้มหน้าไปใกล้เธอ ก่อนจะใช้ริมฝีปากหนาแตะริมฝีปากบาง ประกบแนบชิดลงจุมพิตผิงอันอย่างดูดดื่ม ก่อนย้ายริมฝีปากมาหน้าผากเนียนนุ่มและจูบลงอย่างแผ่วเบา เขาค้างไว้อย่างนั้นก่อนจะผละออก ก้มมองใบหน้าเรียวเล็กของผิงอัน“คิดถึงนะ”คาร์ลเตอร์เอ่ยเสียงอ่อนโยน เขาคิดถึงเธอมาก กลิ่นหอมของดอกไม้ติดตามตัวร่างบางที่เขาโหยหา“คิดถึง?” ก่อนหน้านี้ยังทำเมินกันอยู่เลยมาตอนนี้บอกคิดถึง? เขาเป็นอะไรกันแน่!?“ไว้จะอธิบายให้ฟัง” คาร์ลเตอร์พูดพร้อมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น“ตอนนี้เราต้องออกไปข้างนอกกันก่อน”เคอร์วินหันมาพูดต่อคาร์ลเตอร์“อธิบายอะไรคะ?”เอียงคอถามอย่างสงสัย“ก็ทุกเรื่องที่เธออยากรู้ สงสัยอะไรที่เกี่ยวกับการกระทำของพวกฉัน”เคอร์วินเอ่ยบอกพร้อมหอมลงบนหน้าผากเนียนของเธอ ก่อนออกตัวเดินนำทาง“ฉันคิดถึงเธอมากนะผิงอัน คิดถึงที่ว่าต่อให้ทำอะไรก็นึกถึงแต่ใบหน้าเธอ กลิ่นหอมจากตัวเธอที่มันติดอยู่ในใจ”“มันไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่คิดถึง ที่ต้องแสดงออกว่