All Chapters of ENCHANTED มาเฟียสะกดรัก: Chapter 71 - Chapter 80

(อ่านจบอย่าลืมกดติดตาม คอมเมนต์นะคะ) เคอร์วินกับคาร์ลเตอร์กำลังพูดคุยเรื่องราวที่มีการฉ้อโกงในบริษัทเครือข่ายลูกที่อยู่ในการดูแลของพวกเขา และดูเหมือนว่า ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอาพวกเขาเองที่ทำ ดูท่าครั้งนี้จะได้ข้อสรุปเด็ดขาดในการกำจัดสิ่งสกปรกเหล่านั้นแล้วด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นญาติพี่น้องกันก็ตาม แต่ถ้ามาทำอะไรที่มันข้ามหัวกันอย่างนี้ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องไว้หน้ากันอีกต่อไป “เออมึง อีกเรื่องจดหมายที่ปู่ให้ไว้ มึงเปิดอ่านหรือยัง” เคอร์วินนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้อ่านจดหมายของปู่เลย “ยังไม่ได้อ่าน” “เหรอ ค่อยเอามาอ่านตอนที่เคลียร์ทุกอย่างแล้วก็ได้” “หรือมึงอยากจะเอาไปอ่านก่อน”คาร์ลเตอร์เอ่ยถามน้องชาย “ไม่อะ รออ่านพร้อมมึง” กระดกไวน์ดื่มจนหมดแก้ว แล้วเอนตัวลงนอนหับโซฟา “อาทิตย์หน้าพวกไอ้ลูซจะมานะ” “จริงอะ ดีเลยนะแบบนั้น” ไม่ได้เจอกับแก๊งเพื่อนมาสักพักคงต้องสังสรรค์กันสักหน่อยแล้ว “จดหมายมีแค่ของปู่ใช่ไหมวะ” จู่ๆ เคอร์วินก็ถามขึ้น เพราะรู้สึกว่าในหัวเขามันมีคำว่าจดหมายติดอยู่ในหัว “อืม มีแต่ของปู่” “ตาแก่นี่ก็จริงรู้ว่าไม่ชอบก็ยังจะเขียนจดหมายทิ้งไว้อีก” “ท่านปู่คงรู้ว่าม

ร่างบางจดจ่อกับขวดไวน์ แววตาซุกซนเหมือนลูกแมวได้เล่นของเล่นใหม่ เธออยากลองชิมจัง แต่เมื่อลองเอาตาส่องดูก็ต้องผิดหวัง “มันหมดแล้ว” “อยากชิมจังเลยค่ะ” “เอามาให้จิบสักแก้วได้ไหมคะ” แมวน้อยหันมาอ้อนทำตาปริบๆ ก่อนจะหันไปสนใจขวดไวน์ราคาแพงนั่นต่อ คาร์ลเตอร์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยอันเรียวเล็ก ปากบางชิดแนบไปกับใบหูเล็กของร่างบาง ค่อยๆ กระซิบบอกเธอเสียงนุ่มนวล “ก็ถ้าเธออยาก ฉันจะพาลงไปเลือกที่ห้องเก็บไวน์ตอนนี้ก็ยังได้นะ” “จริงนะคะ!” เธอหันไปพูด ปากเล็กชนกับปากบางของมาเฟียหนุ่ม “แต่ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนกันนะ จะให้ดื่มฟรีคงไม่ได้หรอกนะ” เคอร์วินพูดต่อคาร์ลเตอร์ สายตาแพรวพราวจ้องมองร่างบางเหมือนอยากจะกลืนกินเธอทั้งตัว ลูกกวาดแสนหวานของเขา “สิ่งแลกเปลี่ยน? อะไรเหรอคะ” ถามอย่างใสซื่อ ถึงจะเดาไม่ยากว่าเคอร์วินกำลังหมายถึงอะไร “ให้พวกฉันกินเธอไงล่ะยัยดอกไม้แสนสวย” จุมพิตลงบนหน้าผากร่างบาง “คะ!!!” !!!!! >“อะไร จู่ๆก็..” “ได้ไหมครับ”คาร์ลเตอร์กระซิบเสียงนุ่ม ย้ายริมฝีปากมาจูบหนักๆ ลงที่คอขาวเนียนของผิงอัน จนขึ้นรอยแดง “เมื่อคืนก็เพิ่ง.. ทำกันไปเองนะคะ..” “รู้ไหม

16:30 AM Wake up! Wake up! “ได้เวลาแล้วสิ” เสียงนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนอย่างตรงเวลา ร่างบางตั้งไว้ว่าเวลานี้เธอจะต้องลุกขึ้นจากเตียง วันนี้มีเดท…>เธออยู่กับสองแฝดมาสี่วันแล้ว (มีความสุขมาก) การมาฝรั่ง มาอยู่กับสองแฝดที่บ้านของพวกเขา มันเหมือนเธอได้มานอนเล่นพักผ่อน? บางเวลาอะนะ เธอมีความสุขมากเลยที่ได้อยู่กับพวกเขา อยากหยุดทุกอย่างไว้อย่างนี้… “ทำไมรีบลุกล่ะ เวลาออกเราหนึ่งทุ่มนะ” “นอนพักผ่อนต่ออีกหน่อยก็ได้” เคอร์วินเงยหน้าจากกองเอกสาร หันไปมองร่างบางที่ลุกจากเตียงกำลังเดินไปห้องอาบน้ำ แต่เดินกลับมาหาสองแฝดก่อนเหมือนกับว่าลืมอะไรไป “ต้องเผื่อเวลาแต่งตัวค่ะ” จุ๊บ จุ๊บ ผิงอันเข้าไปจุ๊บแก้มคาร์ลเตอร์กับเคอร์วิน “ไปอาบน้ำก่อนนะคะ” “สู้ๆ กับเอกสารนะคะ” พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เคอร์วินก้มมองนาฬิกาข้อมือสีเงินฝังเพชร ขมวดคิ้วแทบจะชนกัน “แต่นี่มันเพิ่งสี่โมงเย็นเองนะผิงอัน” ตะโกนไล่หลังเธอไป “ผู้หญิงแต่งตัวนาน” คาร์ลเตอร์เงยหน้ามามอง ขยับขาแว่นตา หยักคิ้วพูดกับน้องชายฝาแฝด แต่เขาเข้าใจ ถึงนานก็รอได้ “ปกติเธอก็ไม่ค่อยแต่งตัวนานเลยนะ ไม่ใช่เหรอวะ?” “อ

ผิงอันที่เตรียมตัวจะลงจากรถ แต่ถูกคาร์ลเตอร์คว้าข้อมือไว้เสียก่อน เธอหันมายังไม่ทันพูดอะไร ก็เห็นว่าเขากำลังดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวเรียบที่ใส่ไว้ตรงกระเป๋าเสื้อเชิ้ตคลี่ออกแล้วนำมันมาปิดตาของเธอ “อ๊ะ ทำอะไรกันคะ” “เป็นเซอร์ไพรส์” คาร์ลเตอร์ตอบข้อสงสัย “ฮะ? เซอร์ไพรส์อะไรกันคะ” “วันนี้ไม่ใช่วันเกิดฉันสักหน่อย” เธอเอียงคอถามอย่างสงสัย “เซอร์ไพรส์ทำได้แค่วันเกิดหรือไงล่ะ” เคอร์วินเอ่ยบอกเสียงเรียบ “ก็จริง..” แต่เธอเคยได้รับการเซอร์ไพรส์แค่เพียงในวันเกิดเท่านั้น หรือไม่บางปีช่วงที่อยู่บ้านเด็กกำพร้าเธอก็ไม่ได้จัดงานวันเกิดด้วยซ้ำ… แต่นั่นก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะหลังเจอครอบครัว ทุกคนก็จัดงานต้อนรับและวันเกิดย้อนหลังให้ “อยู่กับพวกฉันเธอจะมีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์” เคอร์วินหอมแก้มเธอหลังพูดจบ คาร์ลเตอร์ผูกผ้าปิดตาให้ผิงอันอย่างแน่นสนิท ตรวจเช็กว่าเธอมองไม่เห็นแล้วเรียบร้อย ก็พาเธอลงจากรถ สองแฝดพาเธอเดินเข้ามายืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ “ห้ามแอบดูนะ” “แอบดูจะโดนทำโทษ” สองแฝดขู่ ทำโทษในที่นี้คงจะไม่พ้นเรื่องบนเตียง เป็นสิ่งที่ได้ทั้งลงโทษ ได้ทั้งอิ่มความสุข “ขู่กันเก่งจริง”

“ถ้าฉันไม่มีแก คงจะจมอยู่กับความคิดมากแน่ๆ” “แต่การมีพวกเขาก็ดีกว่ามากเลยใช่ไหมล่ะ” “อื้ม ดี ดีมากด้วย โชคดีที่ฉันได้เจอสองแฝด และพวกเขายังทำให้ฉันได้เจอกับครอบครัวอีกด้วย” “แต่ก็ห่างกันไปช่วงที่ฉันไปจีน” “แต่เขาก็รอแกกันใช่ไหม” “ใช่ แต่พวกเขาใจแข็งมากนะ ความใจแข็งของทั้งสองคนทำฉันกลัวเหมือนกัน” “ทำไมอะ” “ก็ไม่ได้ติดต่อมาเลยน่ะสิ ไม่มาเจอหน้าด้วย” “โถ่ แตาแกก็เป็นคนบอกเขสเองไม่ใช่หรือไงว่าเราค่อยมาเจอกันตอนที่โตกว่านี้” ขนมปังยังจำได้แม่นตอนผิงอันโทรศัพท์มาคุยเรื่องไปประเทศจรน “แฮะ นั่นสินะ” “เอาตามความคิดฉันนะ อันนี้คือพูดในส่วนที่ฉันคิดเท่านั้นนะ” “อืม ว่ามาเลยค่ะ รอฟังอย่าตั้งใจ” ผิงอันตั้งใจรอฟังที่เพื่อนจะพูด “คนที่จะจบความสัมพันธ์นี้ ตัวหลักของความสัมพันธ์คือแก” “เหรอ?” “แกคิดว่าในความสัมพันธ์นี้ใครรักใครมากกว่า” “เรารักเท่ากันไม่ได้เหรอ?” ผิงอันเอียงคอถามอย่างสงสัย “รักเท่ากันไม่มีจริงหรอก มีหนึ่งคนที่รักมากกว่า” “และในความสัมพันธ์แก ฉันคิดว่าสองคนนั้นรักแกมากกว่า แกเองก็คงรู้สึก” “ก็มีคิดแหละ แต่ฉันก็รักพวกเขานะ” “ฉันรู้ว่าแกรัก และรักด้วยใ