บททั้งหมดของ Bad Love ขุนเขา คนเถื่อน: บทที่ 41 - บทที่ 50

@หน้ามหาวิทยาลัย...รถสปอร์ตคันหรูของพี่ขุนเขาขับมาจอดหน้ามหาวิทยาลัย“เป็นอะไร เงียบมาตลอดทาง ฉันชวนคุยก็ไม่คุย ไม่พูด ไม่จา” พี่ขุนเขาหันมาถาม ยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าฉันเป็นอะไร ตัวเองเล่นหายไปทั้งคืน ยังจะมาถามฉันอีก“หนูขอเงินหน่อยค่ะ” ฉันพูดพลางเอากระเป๋านักเรียนขึ้นมาสะพาย และทำท่าทางเหมือนไม่ได้ยินที่พี่ขุนเขาพูด“หอมแก้มฉันก่อนสิ” พี่ขุนเขาพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆ แล้วยื่นหน้ามาให้ฉันหอม“พี่ขุนเขา มันสายแล้วนะคะหนูรีบ” ฉันพูดพลางดันพี่ขุนเขาออกฉันพยายามไม่แสดงอาการอะไร พยายามทำสีหน้าเรียบตึงเข้าไว้ ไม่อยากยิ้มให้เขาได้ใจ“ถ้าไม่หอมแก้มฉัน ฉันก็ไม่ให้เงินเธอ” พี่ขุนเขายื่นแก้มมาใกล้ๆอีกครั้ง พลางยกนิ้วชี้เคาะแก้มป่องๆของตัวเอาเบาๆสามสี่ทีฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอาปลายจมูกของตัวเองไปชนกับแก้มพี่ขุนเขา แล้วก็รีบเอาออก ตอนนี้ฉันหงุดหงิด ยิ่งคิดถึงว่าพี่ขุนเขาไปไหนมาเมื่อคืนยิ่งหงุดหงิด แทบไม่อยากจะพูดด้วยเลย“หอมหรือต่อยวะ เจ็บชิบ!!” พี่ขุนเขาพูพลางเอามือลูบแก้มตัวเองเบาๆ และจ้องหน้าฉันตาเขียวปั๊ด“เอาเงินมาได้แล้วค่ะ สายแล้ว”“แม่ง !!” พี่ขุนเขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยิบก

ฉันให้พี่หมอส่งแค่หน้าหมู่บ้าน แล้วฉันลงเดินต่อเอง เพราะถ้าขืนให้พี่หมอไปส่งที่บ้านมีเรื่องแน่ๆ“ไปไหนมา”“ไปร้านเหล้าค่ะ”“ไปกับใคร”“ไปคนเดียว”“นอนที่ไหน”“เปิดห้องแถวนั้นนอน”ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าพี่ขุนเขาจะถามว่าอะไร แล้วก็เตรียมคำตอบของตัวเองเอาไว้ดีๆ ที่ตอบว่าไปคนเดียวเพราะถ้าเกิดบอกว่าไปกับคนอื่นพี่ขุนเขาต้องฆ่าฉันทิ้งแน่ๆ เพราะเขาเคยบอกหลายรอบแล้วว่าไม่ให้ยุ่งกับผู้ชายที่ไหน ถึงจะเป็นพี่หมอ พี่ชายที่แสนดีของฉันก็ตาม เพราะสองคนนี้เขาไม่ค่อยจะกินเส้นกันฉันรู้สึกกลัวมากๆตอนนี้ ใจเต้น ตุบ ตุบ ตุบ รัวไม่เป็นจังหวะ ลืมไปเลยว่าเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องออกไปดื่มไม่กลับบ้านก็เพราะเขานั่นแหละ เขาทำให้ฉันเจ็บ แต่ตอนนี้คิดถึงแต่ความผิดตัวเอง เรียนก็ไม่ได้ไปสาบานว่าฉันจะไม่ไปดื่มเหล้าอีกแล้ว เวลาเมาก็ทรมานแถมตอนนี้ยังปวดหัวอยู่เลย@บ้านฉันหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูประมาณ5นาทีได้ ทำใจ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นเทาไปเปิดลูกบิดประตู แล้วค่อยๆแง้มประตูเข้าไป โผล่หัวชะโงกหน้าเข้าไปดูว่ามีพี่ขุนยืนดักรออยู่หรือเปล่า เมื่อมองไปรอบๆไม่เจอ ฉันก็ค่อยๆเอี่ยวตัวก้าวขาเข้าไปในบ้านขอบอกตามตรงว่าทุกครั้งที

หลังจากที่พี่ขุนเขาข่มเหงฉันบนเตียงเสร็จ เขาก็ลากฉันไปต่อที่ห้องน้ำทำอีกไม่รู้กี่รอบ จนขาฉันอ่อนไปหมด แถมทั้งตัวมีแต่รอยแดง พรุ่งนี้ก็คงจะเขียวช้ำแน่ๆ หลังจากเสร็จแล้วฉันก็ถูกพี่ขุนเขาอุ้มกลับมาที่เตียง“ยังจะร่านเอากับคนอื่นอยู่มั้ย หื้ม”“ไปไกลๆ ฮึก...” ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักพี่ขุนเขาออกจากตัว ตั้งแต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วโมง ฉันยังคงร้องไห้อยู่ ตามันคงจะบวมเป่งจนน่าเกลียดแล้วตอนนี้“ร้องไห้ทำไมนักหนา ทำเหมือนไม่เคยเอากับฉัน”“ ฮึก...”“ฉันคือผัวคนแรกของเธอ ลืมไปแล้วรึไง”“ก็แค่คนแรกของหนู แต่ไม่ใช่คนสุดท้าย อื้ออ...”ฉันร้องท้วงในลำคอเมื่อจู่ๆ พี่ขุนเขาก็โน้มใบหน้าลงมาประกบปากจูบฉัน แต่ฉันไม่ยอมเปิดปากให้เขา ถึงเขาจะเอามือบีบปากฉันยังไงฉันก็ไม่ยอม พยายามหันหน้าหนี พยายามผลักเขาออกจนสำเร็จ“เป็นอะไร รังเกียจมากนักรึไง!!” พี่ขุนเขาตวาดเสียงดัง เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็งถ้ารู้ว่าต้องเจออะไรที่มันหนักขนาดนี้ สู้ฉันไปกับพี่หมอตั้งแต่แรกมันยังจะดีกว่า ที่ฉันเลือกจะไม่ไป ก็เพราะว่าฉันรักพี่ขุนเขาไง แล้วดูสิ ดูเขาทำฉัน เหมือนกับว่าตัวฉันมันเจ็บไม่เป็นทั้งที่ตัวเขาเองทำให้ฉันต้องอ

มือหนาของพี่ขุนเขาจับปลายคางของฉันให้หันไปมองเขา เขาจ้องมองใบหน้าของฉันก่อนจะค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม“เป็นอะไรอีก ร้องไห้อีกทำไม”ฉันร้องไห้อีกแล้วงั้นหรอ น้ำตามันไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย“หนูไม่ได้อยากร้อง น้ำตามันไหลออกมาเอง”“ขี้แงจริงๆ” พี่ขุนเขาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน“ก็หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่ได้อยากจะร้องไห้สักหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับปัดมือพี่ขุนเขาออก ก่อนจะนอนตะแคงหันหลังให้เขา“ขอโทษ...” พี่ขุนเขาพูดคำว่าขอโทษออกมาเบาๆ เหมือนกลัวว่าฉันจะได้ยินที่เขาพูดแค่คำว่าขอโทษเองมันยากนักหรอ ที่จะพูดมัน“ให้อภัยฉันรึเปล่า”“หนูมีสิทธิ์ตอบว่าไม่ ด้วยหรอคะ”“ไม่มี”“แล้วจะถามหนูทำไม”จบคำพูดของฉันพี่ขุนเขาถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับเอามือมาจับตัวฉันให้หันไปหาเขาอีกครั้งเช่นเคย“ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วไง จะโกรธอะไรหนักหนา ฉันทำไปทั้งหมดเพราะอารมณ์” พี่ขุนเขาท่าทางเหมือนจะเริ่มไม่สบอารมณ์อีกแล้ว“หนูอยากนอนพัก หนูเพลีย”“งั้นฉันนอนด้วย” พูดจบพี่ขุนเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆฉัน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น“พี่เส้นด้ายเธอไปอยู่ที่ไหนคะ ตอนที่ออกไปจากบ้านตอนน

1 เดือนผ่านไปถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไป แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ระหว่างฉันกับพี่ขุนเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม พี่ขุนเขาก็ยังคงเป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม ดีบ้างร้ายบ้างตามอารมณ์เขาไม่ทันหรอก1 เดือนมานี้ฉันไม่ได้เจอพี่หมอเลย พี่หมอเงียบหายไปเลย พี่หมอคงโกรธฉันเรื่องในวันนั้นมากแน่ๆ ถึงได้ขาดการติดต่อไปแบบนี้ ฉันโทรไปหาพี่หมอก็ไม่รับ เป็นแบบนี้ฉันรู้สึกผิดเอามากๆเลย เพราะพี่หมอก็ดีกับฉัน ดีมากๆด้วย แต่พี่หมอก็น่าจะเข้าใจฉันบ้าง ฉันรักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ได้แค่นั้นจริงๆแต่ถ้าให้ไปหาพี่หมอคงจะไม่ได้ เพราะพี่ขุนเขาช่วงนี้ไม่ปล่อยให้ฉันคาดสายตาเลย ไปรับไปส่งทุกวัน ตอนกลางคืนก็นอนกับฉันทุกคืน และมีอะไรกันทุกคืน ทุกครั้งที่นอนด้วยกันหรืออยู่กับเขาสองต่อสอง ไม่รู้ทำไมถึงเป็นคนที่หื่นขนาดนี้นะ จะมีบางคืนที่เขาต้องไปคุมงานที่คลับ วันไหนที่พี่ขุนเขาไปคลับ เขาจะไม่กลับมานอนที่บ้าน เหตุผลอะไรฉันก็พอจะรู้อยู่ ถึงเขาไม่พูดก็ตามฉันมันบ้าจริงๆแหละเนอะ ที่ยังรักพี่ขุนเขาอยู่ได้ ยิ่งช่วงนี้ที่พี่ขุนเขาตามติดฉันตลอด มันยิ่งทำให้ความรู้สึกของฉันมันเพิ่มมากขึ้นอีก ฉันไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะหักห้ามความรู้สึก