49 จำยอม

ความรู้สึกตอนนี้มันหายใจไม่ทั่วท้องยังไงก็ไม่รู้ ใจมันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อแม่รับรู้ว่าฉันโกหก

“แต่งงาน ไม่เห็นจะบอกแม่” เเม่เอ่ยถามเป็นภาษาโคราช จากนั้นก็ดันตัวฉันออก พร้อมกับจ้องหน้าฉัน แววตาแม่ไม่ได้ฉายแววความโกรธแต่อย่างใด

“หนะ หนูขอโทษ แม่จะด่าจะว่าหนูยังไงก็ได้ หนูขอโทษ ฮึก ขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง ฮึก...” ฉันร้องไห้สะอื้น มันเสียใจมากจริงๆ แม่ยังไม่หายป่วยดี แต่ต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้

“แม่ยังไม่ได้ว่าลูกสักคำเลยนะวีนัส แม่แค่อยากเห็นวันที่ลูกสาวคนสวยของแม่ใส่ชุดเเต่งงาน”

เมื่อได้ยินแม่พูดมาแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมซะอีก ฉันคิดว่าแม่จะด่าจะว่าฉันสะอีก แต่นี่แม่แค่ลูบหัวฉันเบาๆแล้วพูด

“คุณหญิงคะ ดิฉันขอคุยกับลูกสองคนตามลำพังได้มั้ยคะ” แม่เงยหน้าขึ้นถามแม่ใหญ่

“เชิญค่ะ แต่อย่าลืมเรื่องที่ดิฉันเสนอไปนะคะ ^_^”

@ภายในห้องนอน...

ฉันพาแม่ขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง ถึงแม่จะบอกว่าไม่โกรธแต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดมากๆอยู่ดี ฉันรู้ว่าแม่หวังให้ฉันได้เรียนจบสูงๆ อยากให้ฉันได้เป็นในสิ่งที่ฉันอยากจะเป็น แต่ดูสิ ฉันทำรายทุกอย่างด้วยความคิดโง่ๆ การกระทำโง่ๆ ของฉันเอง

ฉันค่อยๆก้มลงกราบเ