Semua Bab พี่ชาย'เพื่อน: Bab 1 - Bab 10

เมื่อเดือนก่อน ผมโม้ไปกับลูกพี่ลูกน้องอย่างเปรมว่าตอนนี้ผมนั้นไม่โสดแล้ว รอวันว่างๆ ผมจะพาเธอคนนั้นไปให้มันเจอ แต่คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะผมยังโสดสนิทนี่สิ โสดจนใครหลายๆ คนคิดว่าผมเป็นเกย์ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเปรม ที่ตอนนี้มันมีคู่และแต่งงานไปก่อนผมเสียอีก ไหนจะใกล้มีลูกคนแรกแล้วด้วย อันที่จริงตัวผมโสดแต่ใจผมไม่ได้โสดเหมือนตัวหรอกครับ ผมเองก็มีคนที่ชอบซึ่งเรียกว่าแอบชอบก็คงไม่ผิด และเธอคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เพื่อนสนิทของน้องสาวผมเอง อ้อ…ลืมบอกไปว่าเธอชื่อกรดาหรือน้องดาครับ เพราะแอบชอบเพื่อนน้องสาว ทำให้ผมหักห้ามใจ ไม่พรากผู้เยาว์ เดี๋ยวคุกจะถามหา เมื่อรู้ว่าชอบ ผมก็เริ่มกันท่า ไม่ให้น้องสาวและน้องดามีแฟน บอกว่าต้องเรียนให้จบก่อน แต่ไอ้น้องตัวแสบของผมมันกลับแหกกฎ เพราะเกิดปิ๊งและมาคบกับเพื่อนสนิทผมเองซะงั้น ฟังแล้วงงไหมครับ...ฮ่าๆ งั้นผมขอเท้าความ เพื่อไม่ให้งงกันก่อน ผมชื่อเนติธร มีน้องสาวชื่ออัปสร ซึ่งอัปสรเนี่ยมีเพื่อนสนิทชื่อกรดาหรือดา ส่วนผมก็มีเพื่อนสนิทชื่อตรัย อัปสรกับตรัยรักกัน ผมก็ไม่ได้ห้าม แม้แรกๆ ผมจะหวงน้องสาวจนเกือบถีบไอ้เพื่อนตัวดีไปหลายครั้งก็ตาม แต่ตอนที่ตรัยมาส

ฉัน ‘กรดา’ ตอนนี้ฉันกำลังยกมือขึ้นมาวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง ที่ตอนนี้มันยังเต้นตึกๆ ตักๆ อย่างไม่เป็นจังหวะ เมื่อครู่ฉันกับพี่นิกเกือบจะจูบกันแล้วใช่ไหม ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ เพราะใบหน้าเราอยู่ใกล้กันจนสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันได้ เกิดมาจนตอนนี้ฉันยังไม่เคยใกล้ชิดกับใครเท่านี้มาก่อน โอ๊ย! ฉันจะเป็นลมไหมฉันแอบชำเลืองมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้กำลังขับรถพาฉันไปซื้อของฝากให้เพื่อนที่ห้างสรรพสินค้า พี่นิกยังคงทำตัวเป็นปกติ ผิดกับฉันที่มันไม่ค่อยปกติ เพราะใจยังคงเต้นแรง แรงพอๆ กับวันที่พี่นิกบุกไปที่บ้านแล้วสารภาพความในใจออกมา พร้อมๆ กับขอคบกับฉันต่อหน้าพ่อกับแม่วันนั้นฉันเกือบเป็นลม เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าผู้ชายที่ฉันแอบรักมาตลอดเขาเองก็แอบรักฉันอยู่เช่นกัน มันเหมือนนิยายโรแมนติกสักเรื่อง ที่จุดเริ่มต้นมันมีแต่ความสุข ทั้งๆ ที่ความจริงมันเพิ่งจะเริ่มต้น ความจริงที่ว่าฉันกำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศและต้องอยู่ห่างกับ พี่นิกถึงสองปี เขาจะไปแอบชอบใครอื่นไหมนะ “นั่งคิดอะไรอยู่ครับ เงียบเชียว”“คิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ ไม่มีอะไร” เสียงที่ดังขึ้น ทำเอาฉันสะดุ้งเบาๆ “คิดเรื่องของเราอยู่ใช่ไหม...หืม”

“สายแหลกกลับมาแล้วเหรอยะ” คำแซวนี้ทำเอาฉันมองบนใส่ยัยเพื่อนตัวแสบ ที่รู้ใจฉันไปเสียทุกอย่าง...ชิส์“อื้อ…งั้นไปแหลกบุฟเฟ่ต์นะ อยากกินอ่ะ” “ไปสิ” อัปสรตามใจฉัน เราจึงไปกินบุฟเฟ่ต์ซีฟู้ดด้วยกันเสียเลย พอได้กิน พอได้มานั่งคิด มีเพื่อนให้แนวทาง ฉันก็คลายความกังวลไปได้มาก อะไรมันจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้เกิด ฉันจะทำทุกวันให้มันดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง พอกินข้าวอิ่ม ฉันกับอัปสรก็แวะไปที่บริษัทของพี่นิกกับพี่ตรัย ฉันว่างงานก็ว่าได้ ส่วนอัปสรนั้นกำลังเข้าไปช่วยงานที่บริษัท แต่พอไปถึงหน้าห้องทำงานของพี่นิก ภาพที่เห็นผ่านกระจกก็ทำเอาฉันควันออกหู อารมณ์หึงหวงเล่นงานจนหูอื้อตาลายเบาๆ ก่อนจะสะกิดถามคนข้างๆ “แก…นั่นใคร”“แฟนเก่าพี่นิก” คำตอบของอัปสรทำให้ฉันถึงบางอ้อ ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้พี่นิกเคยคบหากับผู้หญิงคนหนึ่ง คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่เมื่อสี่ปีก่อน เขาสองคนเลิกรากันไป พี่นิกเฮิร์ทหนักมากทีเดียว ฉันรู้เรื่องนี้เพราะอัปสรเคยเล่าให้ฟัง และเพราะคิดว่ามันคืออดีตที่จบไปแล้ว พอคบกับพี่นิกก็เลยไม่ได้เซ้าซี้ให้มันดูเยอะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แม้แต่ขอดูรูปฉันก็ยังไม่เคยทำ “อ้อ…คนนี้

“อุ๊ย! เพิ่งเห็นว่าพี่แก้วก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย สวัสดีค่ะ”“สวัสดีค่ะน้องสร สบายดีไหมคะ” “สบายดีค่ะ ส่วนพี่แก้วก็คงสบายดี เพราะผิวหน้าเปล่งปลั่งเชียว” เอ่ยจบ ฉันก็เห็นสรส่งยิ้มให้พี่แก้วไป แต่ฉันมั่นใจว่านี่มันไม่ใช่ยิ้มปกติแน่ๆ เหมือนมีสายฟ้าดังเปรี๊ยะๆ อยู่รอบๆ บอกไม่ถูก “จ้ะ…ถ้ายังไงเย็นนี้พี่ขอไปกินข้าวด้วยคนได้ไหมคะ พอดีพี่เองก็หิว ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย” “คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะดินเนอร์เย็นนี้มีไว้สำหรับคู่รักเท่านั้น” “คู่รัก ใครกันจ๊ะ” สีหน้าของพี่แก้วดูงงๆ และยังสับสนให้เห็น ยัยสรก็ยังไม่หยุด ยังคงเล่นสนุกต่อ “เอ้า! ก็พี่นิกกับดาไงคะ”“นิกกับดา ดาเพื่อนน้องสรน่ะเหรอคะ” สีหน้าของพี่แก้วงงเข้าไปอีก ส่วนสรก็ยืนยิ้มชอบใจอยู่ข้างๆ ส่วนฉันได้แต่มองตาปริบๆ “ตายแล้ว! นี่พี่นิกยังไม่ได้บอกพี่แก้วเหรอว่าตอนนี้คบกับดาอยู่ ตายๆ แบบนี้ก็ให้ความหวังถ่านไฟเก่าแย่สิ”“สร” เสียงเ

“โอ๊ย! จะมาแดงอะไรตอนนี้เนี่ย แกยังเห็นรถพี่แก้วไหม”“เห็น” ฉันตอบอย่างมั่นใจ เพราะมองตามไปตลอด “ไปทางไหนแล้ว ตรงหรือเลี้ยว”“เลี้ยวเข้าม่านรูดตรงนั้น” ขณะพูดฉันก็ชี้นิ้วให้อัปสรดูด้วย คนข้างๆ พอเห็นป้ายก็ถึงกับอุทานออกมา “ม่านรูดเหรอ...อึ๋ย! อีนังพี่แก้วหน้าม้า เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ไฟจราจรช่วยเขียวเร็วๆ หน่อยได้ไหมเนี่ย” “เขียวแล้วแก” ผ่านไปสามนาทีไฟแดงถึงจะกลายเป็นไฟเขียว แต่สามนาทีสำหรับฉันตอนนี้มันกลับยาวนานเหมือนสามชั่วโมงไม่มีผิด อัปสรเลี้ยวรถเข้าไปยังม่านรูดที่ฉันบอก แต่ต้องหยุดเพราะไม่รู้ว่ารถของพี่แก้วเลี้ยวเข้าไปที่ห้องไหน เพราะทุกห้องมันปิดม่านหมดแล้ว กระทั่งพนักงานต้อนรับวิ่งเข้ามาหา “ห้องเราเต็มแล้วครับลูกค้า อุ๊ย! ฉิ่งฉับทัวร์” คำอุทานของพนักงานต้อนรับทำเอาอัปสรเดือดปุดๆ ส่วนฉันชะเง้อมองเข้าไปข้างใน เพราะห่วงพี่นิก “จะฉิ่งฉับทัวร์อะไรเล่า ฉันมาหาคน เอานี่...ช่วยหน่อย” อัปสรยัดเงินให้พนักงานต้อนรับไป