บทที่ 2

“นั่งคิดอะไรอยู่คะ” เสียงที่ได้ยิน ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องเก่าๆ ที่ล้วนแต่เป็นความทรงจำดีๆ ไว้ก่อน ผมส่งยิ้มให้น้องดา ที่วันนี้ใจดีแวะมารอผมที่ทำงาน เหลือเวลาอีกชั่วโมงนิดๆ ผมก็เลิกงานแล้ว หลังจากนั้นเราก็จะออกไปหามื้อเย็นกินกัน

แต่พอเห็นเธอ ก็อดที่จะใจหายไม่ได้ เพราะอีกไม่กี่วันเราก็ต้องห่างกันครึ่งค่อนโลก ผมไม่อยากให้น้องดาไปเรียนต่อ แต่ก็รู้ว่านั่นคือความฝันของเธอ ซึ่งผมไม่มีสิทธิ์ไปคัดค้าน ได้แต่ยอมรับและรอวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เฮ้อ... 

“คิดเรื่องอดีตน่ะครับ คิดว่าเรามีวันนี้กันได้ยังไง”

“คิดเป็นคนแก่ไปได้” เธอแยกเขี้ยวขาวๆ ให้ผม

“พี่ยอมรับว่าแก่ แต่แก่ยังไงก็ยังหล่อว่าไหม”

“หลงตัวเอง ดาเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าพี่นิกหลงตัวเอง”

“พี่ยังมีอะไรตั้งเยอะที่น้องดายังไม่รู้ อย่างเช่น บนตัวพี่มีไฝตรงไหนบ้าง” ผมจงใจพูดแหย่ให้เธอเขิน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะเธอหน้าแดงก่ำ คงจินตนาการอะไรอยู่เป็นแน่ ก่อนจะเฉไฉตอบกลับมา 

“บ้า! ใครจะอยากไปรู้เรื่องนั้นกัน”

“พรุ่งนี้น้องดาว่างไหมครับ”

“อืมม์…ว่างค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” สีหน้าเธอดูสงสัย ผมจึงลุกจากเก้าอี้ทำงานมานั่งบนโซฟาตัวข้างๆ เธอ 

“พอดีพี่จะพาไปเจอใครหน่อย”

“ใครคะ”

“ลูกพี่ลูกน้องของพี่เอง ชื่อเปรม มันอยากเจอน้องดา”

“ดาขี้เหร่ จะอยากเจอทำไม” เธอถ่อมตัวเกินไปแล้ว ถ้าคนตรงหน้าผมขี้เหร่ คนบนโลกก็คงไม่มีคนสวยแน่ๆ เพราะในสายตาผม น้องดาน่ารัก จมูกเล็กๆ ตาโต แก้มป่อง และปากอิ่มสีชมพูระเรื่อแสนน่าจูบนั่นอีก คิดแล้วผมก็ชักจะร้อนวูบๆ วาบๆ 

“ขี้เหร่ตรงไหน ออกจะน่ารักขนาดนี้” ผมเอ่ยชม ทำเอาเธออายม้วนไปอีก พอได้มาคบกัน ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมถึงรู้ว่าน้องดาน่ารัก บางครั้งก็ห้าวไม่แพ้ผู้ชายสักเท่าไหร่ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับน้องสาวผมยังกับอะไรดี สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกัน 

“เอาเป็นว่า บ่ายๆ พี่ไปรับนะครับ เราไปกินข้าวบ้านเปรมกัน เพราะมันออกไปไหนไม่สะดวก พอดีเมียมันท้องแก่ใกล้คลอดแล้วน่ะ”

“อ้อ…ได้ค่ะ ว่าแต่เราจะซื้อของขวัญไปฝากหลานไหมคะ รู้เพศยัง ดาจะได้เลือกซื้อของได้ถูก” เธออาสาได้อย่างน่ารัก จนอยากให้รางวัลเป็นกอดหรือหอมสักฟอด แต่ไม่เอาดีกว่า รอก่อน 

“พี่ยังไม่รู้เพศ เพราะมันไม่ยอมบอก เอาเป็นว่าเราซื้อกระเช้าผักผลไม้ไปฝากเปรมกับเมียก่อนดีกว่า ส่วนของรับขวัญหลาน เดี๋ยวพี่จัดการตอนที่หลานคลอดก็คงได้”

“ค่ะ…เสียดายจัง เพราะอีกไม่กี่วันดาต้องบินไปเรียนต่อแล้ว”

“แค่บินไปเรียน มากสุดก็สองปีเอง”

“สองปี เราต้องห่างกันตั้งสองปีเชียวนะ”

“แค่สองปีเอง แป๊บๆ ก็ผ่านไปแล้ว”

“พี่นิกจะไปรักคนอื่นไหม”

“ถ้าพี่คิดจะรักคนอื่น ป่านนี้พี่รักไปตั้งนานแล้ว ไม่แอบรักใครข้างเดียวมาตั้งหลายปีแบบนี้หรอก แล้วน้องดาล่ะครับ จะไปรักคนอื่นไหม”

“ไม่ค่ะ”

“สัญญาแล้วนะ ถ้าใครผิดสัญญาขอให้อกหักรักคุด เป็นโสดไปตลอดชีวิต”

“สัญญา” เธอเอ่ยขึ้น พร้อมๆ กับเกี่ยวก้อยสัญญากับผม เราสบตากันและเหมือนต้องมนตร์ไปชั่วขณะ ผมยกมือขึ้นมาไล้ผิวแก้มนุ่มๆ ของเธอ

น้องดาส่งยิ้มให้ผม เธอดูเขินอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังพยายามข่มใจ ไม่หลบสายตา บอกแล้วว่ายิ่งเธอดูเขิน ผมก็ยิ่งชอบมอง ชอบทำให้เขิน 

ตั้งแต่คบกันเป็นแฟน ผมแทบไม่เคยได้แตะต้องน้องดาเลย ไม่ใช่ว่ากลัวเสียพนันกับเปรม เพราะจริงๆ แล้ว ผมออกจะหัวโบราณหน่อยๆ ไม่อยากมีอะไรกับคนรักก่อนคืนส่งตัวเข้าหอ แต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะทำได้มากน้อยแค่ไหน เพราะน้องดาออกจะน่ารักขนาดนี้ 

“น้องดา”

“ขา” คำตอบรับของเธอมันช่างหวานหูน่าฟัง 

“พี่หิวข้าวแล้ว เราไปกันตอนนี้เลยดีกว่าครับ”

“คะ…ค่ะ” สีหน้าของน้องดายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เมื่อครู่ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่คืบ ต่างสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของกันได้ดี รวมถึงเสียงเต้นของหัวใจที่มันดังโครมครามๆ บ่งบอกความรู้สึกประหม่า ตื่นเต้น

แต่ผมก็ต้องหยุด ไม่งั้นเย็นนี้อาจไม่ได้ไปกินข้าว แต่ผมจะกินเธอแทน แล้วยอมเสียเงินพนันแสนนึงไปซะ ความรู้สึกอัดอั้นบ้าๆ ที่เกิดขึ้นมันจะได้หายไปบ้าง