บทที่ 4

“แฟนเอ็งน่ารักใช่หยอกนี่หว่านิก” คำชมของคนข้างๆ ทำให้ผมยิ้มภูมิใจ ก่อนจะทอดสายตามองไปยังน้องดาที่ตอนนี้นั่งคุยอยู่กับเหมือนฝันอย่างสนุก เพราะได้ยินเสียงหัวเราะแทบตลอดเวลา 

“เออ...ดิ ข้ามันตาถึง”

“ไอ้ขี้โม้ แล้วนี่จะปล่อยให้ไปเรียนต่อนอกโดยไม่ทำอะไรเลยเหรอ” คำพูดของเปรม ทำเอาผมเริ่มเครียด ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเสียหน่อย แล้วเอ่ยขึ้น 

“แล้วจะให้ข้าทำอะไรได้ ทุกอย่างมันเตรียมการไว้หมดแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น ข้าหมายถึงเอ็งไม่อยากตีตราจองน้องดาไว้เหรอ ฮื้อ…ว่าไง”

“ไม่”

“หูย…พ่อพระ” สีหน้าของเปรมมันดูไม่เชื่อว่าผมจะทำอย่างที่ปากพูดจริงๆ เข้าให้อีกคนแล้ว สงสัยมันจะก็อปความคิดตรัยมาแน่ๆ 

“ข้าไม่ใช่พ่อพระ แต่ข้าไม่อยากเห็นแก่ตัวว่ะ เพราะสองปีที่เราห่างกัน บางทีน้องดาอาจเจอผู้ชายดีๆ กว่าข้าก็ได้ ข้าไม่อยากทำลายอนาคตของคนที่ข้ารัก” นี่คือความคิดของผม อาจแตกต่างไปจากคนอื่นเสียหน่อย แต่ผมก็อยากทำแบบนี้จริงๆ 

“ฟังยังไง เอ็งมันก็พ่อพระอยู่ดี”

“แล้วนี่เอ็งจะบอกข้าได้ยัง ว่าได้ลูกชายลูกสาว” ผมจงใจเปลี่ยนเรื่อง ถามถึงเพศลูกเปรมมันเสียเลย 

“ไม่บอกเฟ้ย ไปเซอร์ไพรส์วันคลอดเลย”

“ไอ้นี่…ที่ถามเพราะข้าจะได้เตรียมของรับขวัญหลานได้ถูก”

“ไม่เห็นจะยาก เอ็งก็หาของกลางๆ ที่ใช้ได้ทั้งชายทั้งหญิงไว้สิ เช่น ที่ดิน เงินสด ทองคำ อะไรงี้อ่ะ” คำพูดของมันน่าถีบจริงๆ ผมจึงแซะมันกลับ 

“นั่นมันของรับขวัญหลานข้าหรือของพ่อมัน”

“ก็เดี๋ยวพ่ออย่างข้าจะเปลี่ยนสินทรัพย์เป็นทุนการศึกษาลูกต่อไปเอง ไม่ต้องห่วง” เปรมหน้าระรื่น 

“ห่วงโว้ย! ไอ้นี่วอนถูกถีบ”

“ถีบมาถีบหลับ ไม่โกงเว้ย!” เปรมยกเท้าท้าทายผม นี่ก็อยากถีบมัน โทษฐานทำให้หมั่นไส้ แต่เราก็ไม่ใช่เด็กๆ ขืนมานั่งทำแบบนี้ สองสาวได้หัวเราะแน่ๆ 

จากนั้นเราก็นั่งชนแก้วกัน โดยมีผมเป็นคนชงให้ ส่วนสองสาวก็นั่งคุยกันอีกมุม ผมดีใจที่น้องดาเข้ากับเหมือนฝันได้แบบนั้น เพราะอนาคตเธอก็จะเข้ามาเป็นสะใภ้ของครอบครัวเราเช่นกัน 

 

 

ก่อนบินไปเรียนต่อ ฉันอยากใช้เวลาที่มีอยู่กับพี่นิกให้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้กลับมาเจอกันอีก อาจจะครึ่งปี หนึ่งปีหรือสองปีเลยก็ได้ คิดแล้วฉันก็ห่อเหี่ยวกับชีวิต 

“เป็นไรแก”

“มันอึนๆ มึนๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูกว่ะ” ฉันรู้สึกอึมครึม มึนๆ หน่วงๆ แบบนี้จริงๆ ซึ่งก็ไม่รู้อัปสรจะเข้าใจความรู้สึกของฉันไหม 

“แกปวดขรี้ก็ไปขรี้สิ จะมานั่งทนทำไม” นั่นไง...ว่าแล้วเชียวว่านางไม่เข้าใจ 

“ไม่ได้ปวดขรี้ แกนี่”

“ฉันก็แค่แซวเล่น แกหน่วงๆ เรื่องพี่นิกใช่ไหม” ฉันพยักหน้ารับ แล้วก็ไม่วายถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“อื้อ…วันเดินทางก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วอ่ะ ฉันสองจิตสองใจ จะบินไปเรียนต่อดีไหมหรือไม่ไปดี คิดจนตีนกาขึ้นหน้าแล้วเนี่ย” ฉันสัมผัสได้ว่าอัปสรกำลังหัวเราะ ก็ตอนนี้ฉันเครียดจริงๆ นะ ก่อนที่คำพูดของอัปสรจะสะกิดใจฉัน 

“เป็นฉัน ฉันจะไปเรียนต่อ”

“เอ้า! แกต้องอยู่ห่างพี่ตรัยนะ” 

“ห่างก็ห่าง เพราะฉันจะไปทำตามความฝันของฉัน ส่วนเรื่องอนาคตอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไม่ใช่ฉันอยากเห็นแกกับพี่นิกอยู่ห่างกันหรือเลิกกันนะ แต่แกเองก็ต้องมีชีวิตของแก แกอยากทำนั่นนี่ก็ต้องได้ทำสิ ไม่ใช่พอมีแฟนแล้วก็มานั่งคิดมาก ไม่เป็นอันทำอะไร”

“ฉัน…” คำพูดของสร มันทำให้ฉันถึงกับอึ้งไปเลยเหมือนกัน เพราะมันจริงทุกอย่างนี่นา 

“อนาคตแกจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่ายังไม่ได้ทำนั่น ทำนี่เลย เพราะเอาแต่ห่วงอีกคนจนเส้นทางชีวิตแกไม่มีเรื่องราวใหม่ๆ ให้จดจำ ฉันมั่นใจว่าพี่นิกก็คงคิดเหมือนฉัน ไม่งั้นคงรั้งแกไว้แล้ว”

“ก็จริง”

“พี่นิกรักแกมากนะดา และอยากให้แกทำตามฝันด้วย คนเรารักกัน ต้องให้อิสระ ต้องเชื่อใจกัน เพราะคนมันจะเลิกราหรืออีกคนจะมีใครใหม่ ต่อให้นอนเตียงเดียวกัน ทำตัวติดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง มันก็มีได้” คำพูดตรงๆ ของอัปสร มันกระแทกใจฉันเข้าให้อีกยก ซึ่งมันคือเรื่องจริงทั้งนั้น 

“ซึ้ง...ขอฉันกอดแกที” ฉันมองสรตาปริบๆ ก่อนที่เราจะกอดกัน 

“ให้กอดสองทีเลยยังได้ ฉันรู้ว่าแก่คิดนั่นนี่เต็มไปหมด ปล่อยวางแล้วเดินหน้าเพื่อน แฟนก็คือแฟน ไม่ใช่เจ้าชีวิต แกต้องคิดถึงอนาคตของแกด้วย ไหนจะพ่อแม่แกอีก เขาส่งให้แกไปเรียนต่อที่ดีๆ ก็เพื่อให้จบมาสานต่อธุรกิจนะ” อัปสรลูบหลังฉันไปพร้อมพูดไปด้วย 

“อื้อ…ฉันเข้าใจแล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ฉันทำทุกวันให้มันดีพอ” เราคลายอ้อมกอดออก ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว จะเลิกนอยด์กับเรื่องนี้เสียที 

“ถูกต้อง” พูดจบอัปสรก็ยกนิ้วโป้งให้ฉัน 

“พอคิดได้แล้วก็หิว”