All Chapters of ย้อนเวลามาเปลี่ยนชะตารัก ยุค80: Chapter 1 - Chapter 10

นับตั้งแต่อายุครบ 35 ปีบริบูรณ์ โจวซิ่วหลัน ก็มักจะฝันเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับเธอและมีชื่อแซ่เดียวกันกับเธออยู่เสมอเพียงแต่โจวซิ่วหลันคนนั้นดูอ่อนเยาว์กว่า เป็นเด็กสาวอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น เธอสวมใส่เสื้อผ้าล้าสมัย การแต่งกายบ่งบอกว่าหญิงสาวนั้นอยู่ในยุคอดีตของจีนที่ยังมีความเป็นอยู่ยากลำบาก ครั้งแรกที่ฝันเช่นนั้น ซิ่วหลันยังอดที่จะรู้สึกขำไม่ได้ คิดไปว่าเพราะช่วงนี้เธออ่านนิยายที่เกี่ยวกับยุค70 80 และอินกับมันมากเกินไป จึงได้เก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะเธอเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานในแต่ละวันมากแค่ไหน แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอเป็นต้องเปิดเข้าไปอ่านนิยายที่กดติดตามเอาไว้ก่อนเสมอ เพราะการได้อ่านนิยายที่ชื่นชอบช่วยเยียวยาชีวิตอันเงียบเหงาของเธอได้ดีที่สุดแต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวน่าอัศจรรย์ที่มีอยู่เพียงในนิยายจะเกิดขึ้นกับตัวเธอหลังจากความฝันครั้งนั้น เธอก็พบว่า ทุกครั้งที่หลับตาลงเรื่องราวของโจวซิ่วหลันคนนั้นก็จะปรากฏขึ้นในฝันเสมอ แม้ภายในฝันจะดูลางเลือน ส

หลังจากที่มาถึงสถานพยาบาลของหมู่บ้าน โจวซิ่วหลันก็ตรงเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ในสถานพยาบาลทันที ความจริงเพียงแค่กระดูกเคลื่อนเธอก็สามารถที่จะรักษาแม่สามีเองได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงหมออนามัยไม่ใช่หมอเฉพาะทางที่จบหลักสูตรทางการแพทย์โดยตรง แต่เธอก็มีประสบการณ์การทำงานมาเกือบสิบห้าปี สามารถรักษาคนป่วยที่มีอาการป่วยทั่วไป บาดเจ็บเล็กน้อยและไม่มีอาการรุนแรงได้ แต่ปัญหาคือเธอไม่มีอุปกรณ์และตัวยาที่ใช้ในการรักษาเลยสักอย่าง"สวัสดีค่ะคุณหมอซู"ซูเหมย เป็นพยาบาลที่ประจำอยู่ที่สถานพยาบาลแห่งนี้ และชาวบ้านก็มักจะเรียกคนที่ทำงานในสถานพยาบาลว่าหมอถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่หมอก็ตามโจวซิ่วหลันเคยพูดคุยกับอีกฝ่ายอยู่สองสามครั้งในตอนที่พึ่งจะแต่งให้กับเฉินห่าวซวน นับดูแล้วตอนนี้เธอแต่งให้เฉินห่าวซวนได้เพียงแค่หกเดือนเท่านั้น โชคดีเหลือเกินที่เธอย้อนกลับมาในตอนที่ชื่อเสียงความร้ายกาจของเธอยังไม่เป็นที่โจษจัน เธอยังทำตัวร้ายกาจแค่กับคนในบ้านของสามีเท่านั้น แต่หลังจากที่แม่สามีกลายเป็นคนพิการ ความร้ายกาจของเธอก็มีคนรู้เห็นมากขึ้น ก่อนที่จะเหม็นโฉ่ไปทั้งหมู่บ้าน กลา

หลังจากที่สำรวจข้าวของภายในตู้ โจวซิ่วหลันก็เลือกที่จะนำอาหารทั้งหมดไปเก็บเอาไว้ภายในห้องครัว ทุกคนภายในบ้านล้วนมีสิทธิ์ที่จะกินจะใช้ข้าวของทุกอย่างที่ใช้เงินของเฉินห่าวซวนซื้อมา หญิงสาวนำข้าวขาวอย่างดีเติมจนเต็มถัง รวมทั้งของทุกอย่างที่มีอยู่ แล้วจึงเก็บเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ ก่อนที่เธอจะลงมือจุดเตาไฟเพื่อที่จะได้ลงมือทำอาหารเสียที ตอนนี้ท้องของเธอร้องประท้วงครวญคราง หิวจนไส้กิ่วหมดแล้วและกว่าที่เธอจะจุดไฟได้สำเร็จก็เล่นเอาเหงื่อตก เพราะที่บ้านเฉินยังคงใช้ถ่านและฟืนในการประกอบอาหาร จนเธออดที่จะคิดถึงเครื่องใช้ไฟฟ้าและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ในยุคปัจจุบันไม่ได้ ตอนนี้ภายในเมืองนั้นมีไฟฟ้าใช้แล้ว แต่ในหมู่บ้านอู้หยวนไฟฟ้านั้นยังเข้ามาไม่ถึง แต่ก็คงจะอีกไม่นาน เพราะทางการเริ่มที่จะดำเนินการให้ไฟฟ้าเข้าถึงหมู่บ้านบ้างแล้วหากเธอจำไม่ผิดต้นปีหน้าไฟฟ้าก็จะเข้ามาถึงในหมู่บ้านอู้หยวน แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ก็ใช่ว่าผู้คนจะมีกำลังซื้อของอำนวยความสะดวกเหล่านั้น เพราะเครื่องใช้ไฟฟ้านั้นมีราคาแพงมาก แต่ละชิ้นนั้นถึงกับต้องใช้เงินเดือนทั้งเดือนของเฉินห่าวซวนเลย

โจวซิ่วหลันออกมาจากห้องในทันที ก่อนจะเดินออกไปหาเด็กทั้งสองที่เห็นแผ่นหลังไวไวเดินไปทางด้านหลังบ้าน เมื่อเดินออกมาก็ชะโงกหน้าดูตรงประตูห้องครัว เห็นว่าทั้งสองเดินไปยังส่วนที่ใช้เป็นห้องเก็บฟืน เธอจึงได้เดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองที่กำลังก้มๆ เงยๆ เอาฟืนเก็บเข้าที่ที่แท้เด็กสองคนนี้ก็ออกไปหาฟืนนี่เอง"พี่สะใภ้"เสียงของเด็กหญิงดังขึ้นแผ่วเบายามเมื่อหันมาเห็นเธอ ก่อนจะเดินไปหลบด้านหลังของผู้เป็นพี่ชายที่ยืดตัวขึ้นในทันที มือเล็กของเด็กน้อยคว้าจับชายเสื้อของผู้เป็นพี่ชายเอาไว้แน่น แววตากลมโตมองมาที่เธออย่างตื่นกลัว ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นส่วนเด็กผู้ชายนั้นก็คล้ายจะกางปีกปกป้องน้องสาวในทันที ทั้งยังใช้สายตาจ้องมองเธอเขม็ง สายตาของเด็กคนนั้นที่มองมากำลังเอ่ยกับเธอว่าคิดจะมาหาเรื่องอะไรอีกเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับเด็กทั้งสอง ความทรงจำเกี่ยวกับทั้งสองคนก็ผุดเข้ามาในหัวของโจวซิ่วหลันเด็กหญิงเฉินซินยี่ผู้นั้นหวาดกลัวเธอมาก เพราะตัวเธอในอดีตมักจะเกรี้ยวกราดใส่อีกฝ่ายเสมอ ทั้งยังทุบตีด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคายส่วนเด็กผู้

โจวซิ่วหลันเดินถือถาดอาหารเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะข้างเตียงเตา ภายในนั้นมีข้าวสวยขาวฟูถ้วยพูน น้ำแกงปลาที่กำลังร้อนๆ โชยกลิ่นหอมมากๆ และเนื้อปลาทอดราดด้วยน้ำซอสสามรสที่มีสีสันน่ารับประทาน"พวกเธอก็อยู่ที่นี่หรือ"โจวซิ่วหลันเอ่ยกับพวกเด็กๆ ที่กำลังจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ในขณะที่มือนั้นสาละวนอยู่กับการจัดแจงให้แม่สามีลุกขึ้นกินข้าว เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็หันมามองพวกเด็กๆ เต็มตาโจวซิ่วหลันมองสำรวจเด็กทั้งสองอย่างพึงพอใจ ที่พวกเขาร่างกายสะอาดสะอ้าน ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าจะดูเก่าไปสักหน่อย แต่ก็สะอาดมากๆ ก่อนจะเอ่ยบอกเด็กทั้งสอง"ไปกินข้าวกันได้แล้ว""กะ กินข้าวหรือคะพี่สะใภ้"เฉินซินยี่เอ่ยถามอีกฝ่ายคล้ายไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน"ใช่กินข้าว หรือว่าเธอไม่หิว"โจวซิ่วหลันกล่าวย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามเด็กหญิงอย่างนึกเอ็นดู"หิวค่ะ""หิวก็ตามมาสิ"เฉินซินยี่พยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง เดินตามอีกฝ่ายไปด้วยดวงตาเป็นประกาย มีรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้า ไม่ลืมที่จะกวักมือเรียกพี่ชายให