All Chapters of ย้อนเวลามาเปลี่ยนชะตารัก ยุค80: Chapter 41 - Chapter 50

"เสี่ยวหลันเป็นยังไงบ้าง"แม่เฉินเอ่ยถามบุตรชายทันทีที่เห็นอีกฝ่ายเดินถือถาดอาหารเดินกลับออกมาจากด้านในห้อง"กินข้าวกินยาแล้วหลับไปแล้วครับแม่""พี่สะใภ้เป็นอะไรคะ"เฉินซินยี่เอ่ยถามขึ้นอย่างห่วงใย เพราะตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอยังไม่เห็นพี่สะใภ้เลย "ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ"เฉินห่าวซวนเอ่ยตอบน้องๆ ทั้งสอง ก่อนเดินกลับมานั่งประจำที่ของตัวเองเพื่อกินอาหารเช้า แล้วจะได้รีบกลับไปดูแลภรรยาต่อสองที่น้องหันมองพี่ชายของตัวเองทันทีอย่างไม่ได้นัดหมายหลังจากได้ยินคำตอบนั้น"แต่พี่สะใภ้ไม่เคยป่วยเลยนะคะ"เฉินซินยี่ขมวดคิ้วมุ่นเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ"ใช่ พี่สะใภ้ไม่เคยป่วย แต่พอใครบางคนกลับมา พี่สะใภ้ก็ล้มป่วยทันที"เฉินสือฮันเอ่ยขึ้นในขณะที่สายตานั้นเหลือบมองใครบางคนที่ว่า ถึงว่าเมื่อเช้าหน้าตาของพี่สะใภ้ถึงได้ดูไม่ค่อยจะสดใสนัก"นี่ เจ้าหัวผักกาดเน่าสองคนนี้ จะโทษว่าเป็นเพราะพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ"เฉินห่าวซวนเห็นสายตาของน้องๆ ที่มองมาเหมือนเขาเป็นคนร้ายก็นึกหมั่นไส้เจ้าหัวผักกา

แล้วสองสามีภรรยาก็เดินทางเข้ามาถึงในเมือง แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลงมาจากท้องฟ้าที่ไร้เมฆ ยามเช้าตรู่ของวันทำงานอันคึกคัก บรรยากาศในตอนเช้าภายในเมืองนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวายและรีบเร่ง เสียงแตรรถและเสียงเครื่องยนต์ดังก้องกังวานไปทั่วท้องถนน ผู้คนหลั่งไหลออกมาจากบ้านเรือนของตน มุ่งหน้าไปยังที่ทำงานด้วยความเร่งรีบทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยพลังงาน ผู้คนต่างรีบเร่งไปตามทางของตน แต่บางคนก็ยังนั่งจิบกาแฟยามเช้าอย่างสบายอารมณ์ บางคนอ่านหนังสือพิมพ์ พูดคุยกันอยู่ตามร้านกาแฟริมทางแผงขายอาหารริมถนนเริ่มเปิดขาย โดยมีกลิ่นหอมของซาลาเปาและก๋วยเตี๋ยวลอยอบอวลไปทั่ว ผู้คนแวะซื้ออาหารเช้าอย่างรวดเร็วเพื่อรับประทานขณะที่เดินไปทำงานถนนหนทางคับคั่งไปด้วยรถยนต์ จักรยาน และรถสามล้อรับจ้างที่แล่นไปมาอย่างขวักไขว่ บนรถเมล์ที่แออัด ผู้คนต่างยืนเบียดเสียดกันไปทำงานผู้คนบางส่วนเดินสวนกันไปมาบนทางเท้า พวกเขาแต่งกายด้วยชุดสูทและชุดกระโปรงสีเทาและน้ำเงินที่เรียบง่าย เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วถนนที่คับคั่งเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นสูงขึ้น เมืองก็

"อื้อ อื้อ"ผู้หญิงใจกล้าที่ริจูบผู้ชายก่อน ตอนนี้กลับกำลังดิ้นรนหาทางรอด เมื่อจุมพิตอันซาบซ่านอ่อนหวานในตอนแรก ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนที่เครื่องปรับอากาศภายในรถยังเอาไม่อยู่โจวซิ่วหลันที่ตอนนี้ถูกอีกฝ่ายไล่ต้อน จนแผ่นหลังเล็กแนบชิดติดประตูรถ กำลังตะครุบฝ่ามือใหญ่ของสามีที่ซุกซนเหลือเกินอย่างจ้าละหวั่น เพราะอีกฝ่ายทั้งล้วงทั้งควักเข้าไปเคล้นคลึงอกอวบของเธออย่างเอาแต่ใจ และตอนนี้ยังคิดจะถลกกระโปรงของเธออีกสามีของเธอจะจุดติดง่ายเกินไปแล้ว นี่มันริมถนนกลางเมืองนะหญิงสาวใช้ปลายเล็บจิกลงบนหลังมือของคนไร้ยางอายที่ได้คืบจะเอาศอกเต็มแรง หวังเรียกสติของอีกฝ่ายกลับมา"อื้อ พี่ซวนหยุด"โจวซิ่วหลันฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายผละริมฝีปากออกไป ซุกไซ้ปลายจมูกและปากกับซอกคอของเธอ ขบเม้มจนเธอสั่นสะท้าน ร้องบอกเขาเสียงสั่นพร่า กัดฟันยกสองมือขึ้นผลักอกของชายหนุ่มด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่เขากลับไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย อีกทั้งยังไม่หยุดที่จะรังแกเธอ จึงใช้สองมือสั่นเทาประคองใบหน้าหล่อเหลาให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ"พี่ซวนหยุดก่อน"

เมื่อเสียงออดสุดท้ายดังขึ้น บรรยากาศหน้าโรงเรียนก็พลุกพล่านไปด้วยความวุ่นวายและเสียงหัวเราะ นักเรียนจำนวนมากหลั่งไหลออกมาจากประตูโรงเรียน หอบหิ้วกระเป๋าด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม พวกเขารีบวิ่งไปที่รถที่จอดรออยู่ บ้างก็เดินไปนั่งรอรถประจำทาง บางคนเดินกลับบ้านกับเพื่อนๆ พูดคุยกันอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับวันของพวกเขา บางคนมีผู้ปกครองปั่นจักรยานมารับผู้ปกครองรออยู่ที่ริมถนน บางคนนั่งอยู่ในรถ บางคนยืนอยู่ข้างทาง พวกเขามองหาลูกๆ ของตนเองในฝูงชน เมื่อพบกันแล้ว พวกเขาก็จะโบกมือและยิ้มให้กัน เด็กๆ วิ่งเข้าไปกอดพ่อแม่หรือผู้ปกครองอย่างมีความสุขบรรยากาศโดยทั่วไปเป็นไปด้วยความอบอุ่นและความรัก ขณะที่นักเรียนและผู้ปกครองเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งการพบปะหลังจากวันที่ยาวนานในโรงเรียนเช่นเดียวกับเด็กชายหญิงทั้งสองคน พวกเขาจับจูงมือกันเดินออกมาจากประตูโรงเรียน พากันเดินไปยังจุดรอรถประจำทาง พวกเขานั่งรอรถด้วยใจจดจ่อ อยากจะกลับบ้านเต็มที"วันนี้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้เข้าเมืองคงจะมีขนมอร่อยๆ มาฝากแน่ๆ เลย พี่รองว่าไหม"เฉินซินยี่เอ่ยบอกพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน

เฉินห่าวซวนกดปลายจมูกหอมแก้มนวลของภรรยาที่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู หลังจากที่เขากลืนกินภรรยาอีกครั้งจนอิ่มหนำสำราญ เขาก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้อีก ได้แต่นอนมองใบหน้างามของภรรยาอยู่อย่างนั้นจะโทษเขาได้อย่างไรในเมื่อภรรยาของเขาน่ารักน่าปรารถนาถึงขนาดนี้ เป็นใครก็ไม่อาจที่จะอดใจได้ไหว และก่อนที่เขาจะกลายเป็นคนสารเลว ใจดำอำมหิต เพราะลงมือลักหลับภรรยา ชายหนุ่มจึงตัดใจลุกจากที่นอนเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ภรรยาได้พักผ่อน วันนี้เห็นทีเขาคงต้องเป็นคนเข้าครัวด้วยตัวเอง เพราะแม่ครัวคนเก่งถูกเขาเคี่ยวกรำจนสลบไสลไปแล้วเสียงดังโครมคราม ควันไฟที่ลอยโขมง และกลิ่นเหม็นไหม้ฉุนกึกที่ตลบอบอวลอยู่ในห้องครัว ทำให้เฉินสือฮันที่ตื่นขึ้นมาดูแลแปลงผักเหมือนเช่นทุกวัน รีบสับฝีเท้าเข้าไปในครัว เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับพี่สะใภ้แต่คนที่ยืนอยู่หน้าเตาไฟกลับไม่ใช่คนที่เขาคิด"ทำอะไรครับพี่ใหญ่"เฉินสือฮันเอ่ยถามพี่ชายของตัวเองในทันทีด้วยความไม่แน่ใจ แม้ดูจากสภาพภายในครัวและสภาพน่าอนาถของพี่ชายแล้วก็พอจะเดาได้