All Chapters of ย้อนเวลามาเปลี่ยนชะตารัก ยุค80: Chapter 21 - Chapter 30

ในที่สุดโจวซิ่วหลันและเด็กๆ ก็มาถึงโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในตำบล เช้าวันแรกของการมาโรงเรียนของเด็กๆ ช่างเป็นเช้าที่สดใส แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปทั่วบริเวณโรงเรียนแห่งนี้ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่กว้างขวาง รายล้อมด้วยกำแพงอิฐสีเทาและประตูเหล็ก โจวซิ่วหลันมองดูเด็กทั้งสองที่ดูจะตื่นเต้นและมีความสุขอย่างที่สุดด้วยรอยยิ้ม"ถึงแล้วค่ะพี่สะใภ้ โรงเรียนของหนู"เฉินซินยี่รีบเข้ามาจูงมือพี่สะใภ้ของเธอ มืออีกข้างเอื้อมไปจับมือของพี่ชาย"เรารีบเข้าไปกันเถอะค่ะ"เด็กน้อยร้องบอกเสียงใส ดวงตากลมโตกวาดมองเหล่าเด็กๆ ที่เริ่มทยอยกันมาโรงเรียน เผื่อว่าจะพบเพื่อนๆ ของเธอสักคน เธอคิดถึงทุกคนมากๆ"จ๊ะๆ"โจวซิ่วหลันตอบรับเด็กหญิงเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อถูกเจ้าของมือเล็กๆ ทั้งดึงทั้งลาก เข้าไปในประตูเหล็กที่เปิดอ้าออกกว้าง ก่อนจะหันไปมองเด็กชายที่ดูเหมือนจะนิ่งเงียบมาสักพักแล้ว จึงเห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน"ขอบคุณมากนะครับพี่สะใภ้"เด็กชายเอ่ยบอกเธอเสียงแผ่ว พร้อมกับแววตาที่มองมาด้วยความซาบซึ้งใจอย่างที่สุด

"กลับมาแล้วค่ะ"โจวซิ่วหลันเดินเข้าบ้านมาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า ตรงเข้าไปหาแม่สามีที่ตอนนี้คงจะอยู่ในห้องครัว เพราะเธอได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูกตั้งแต่ถึงประตูรั้วแล้ว และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ แม่เฉินกำลังผัดบางอย่างอยู่หน้าเตาไฟเสียงดังฉู่ฉ่า อีกทั้งยังส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั้งห้องครัว จนท้องของเธอร้องประท้วงดังโครกคราก"กลับมาแล้วหรือเสี่ยวหลัน หิวแล้วหรือยัง แม่ผัดเห็ดป่าใกล้จะเสร็จแล้วรออีกครู่เดียว ไปล้างมือก่อนแล้วมากินข้าวกัน"แม่เฉินหันกลับมาบอกกับลูกสะใภ้คนงามที่นับวันจะยิ่งงามขึ้น เรียกได้ว่าสวยวันสวยคืนโจวซิ่วหลันเดินไปล้างมือด้วยรอยยิ้มกับคำถาม คำบอก และคำสั่งของแม่สามี ที่ตอนนี้พูดเก่งขึ้นมาก ก่อนจะเดินกลับมาช่วยแม่สามีตักข้าว ตอนนี้แม่สามีของเธอหายดีแล้ว สามารถเดินเหินได้ปกติ และยังมีสุขภาพที่ดีขึ้นมาก เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปร่วมสองเดือนแล้ว นับตั้งแต่วันที่เธอย้อนเวลามาที่นี่ ตอนนี้ชีวิตของเธอดูเหมือนจะลงตัวไปเสียทุกอย่าง เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเฉิน เป็นลูกสะใภ้ที่แม่สามีรักและเอ็นดู เป็นพี่สะใภ้ที่เด็กๆ ให้ควา

โจวซิ่วหลันมองแผ่นหลังของคนที่ปั่นจักรยานออกไป ทั้งนึกขัน ทั้งสงสาร ทั้งเห็นใจ ที่อีกฝ่ายต้องมาพบเจอของขลังของแรงที่ระยะหลังมานี้ มักจะตามติดตัวเธออยู่เสมอและยังคอยปัดเป่าสิ่งรังควานที่มากวนใจให้อีกด้วย"ศักดิ์สิทธิ์ ทรงอิทธิฤทธิ์จริงๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยขอคารวะ"กล่าวแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา เมื่อเหลือบไปเห็นใบหน้าของเจ้าเด็กร้ายกาจ ที่ขลังมากจนคุณหมอลู่ผู้แสนสุภาพและอ่อนโยนคงคิดอยากจะดึงเข็มฉีดยาออกมาฉีดปากอีกฝ่ายเป็นแน่"พี่สะใภ้ ผมพูดความจริงนะครับ พี่สะใภ้ก็เห็นไม่ใช่หรือไง"เฉินสือฮันรีบเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้งด้วยใบหน้าจริงจังและเคร่งขรึมและมันก็เป็นอย่างที่เฉินสือฮันพูดจริงๆ หลังจากที่เจ้าหล่อนแสร้งเป็นลม หม่าอันอิ๋งก็มักจะมายืนรอหมอลู่เฉิงอยู่ริมถนนหน้าบ้านของหล่อนในทุกๆ เช้า เพื่อที่จะขอติดรถของอีกฝ่ายไปขึ้นรถประจำทาง ทั้งๆ ที่บ้านของหล่อนห่างจากจุดรอรถเพียงแค่ 500 เมตรเท่านั้น และความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ใช่ว่าจะดูไม่ออก ผู้หญิงอยากจะประกาศตัวเสียขนาดนั้น"ใช่ พี่เห็น แล้วยังไงล่ะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่เสียหน่อย น

โจวซิ่วหลันเมื่อเดินออกมาจากตรงนั้นได้ก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือไม้และขาของเธอสั่นจนต้องนั่งลงเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเวลาให้เธอได้คิดมากเรื่องของอีกฝ่ายหรือได้ตั้งสติมากนัก สายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่บอกเวลา 9.05 น. หญิงสาวถึงกับสบถออกมา"บ้าจริงเชียว สายจนได้"การไม่รักษาเวลาและปล่อยให้คนอื่นรอ เธอรู้ดีว่าเป็นการกระทำที่เสียมารยาทที่สุด ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะเหตุสุดวิสัยก็ตามหญิงสาวลุกขึ้นยืนในทันที ก่อนจะสับขาเดินเร็วๆ อีกครั้ง ถึงแม้ว่าตอนนี้ขาของเธอจะยังไม่หายสั่นเลยก็ตาม ก้าวเท้ามุ่งตรงเข้าไปหาพนักงานที่คอยให้บริการลูกค้า แจ้งถึงการนัดหมายของเธอ ก่อนจะเดินตามพนักงานท่าทางสุภาพที่นำทางไปยังโต๊ะที่มีคนมานั่งรอเธออยู่ก่อนแล้วโจวซิ่วหลันเอ่ยขอบคุณพนักงานและส่งยิ้มให้ ทั้งที่ภายในใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล เพียงแค่การนัดหมายครั้งแรกเธอกลับไม่อาจรักษาเวลาได้ หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่นั่งรอเธออยู่ ข้างกายของเขามีกระเป๋าใส่เอกสารวางอยู่ด้วย นั่นคงจะเป็นผู้จัดการโรงงานที่อุตส่าห์มาเจรจ

"เสี่ยวหลันกลับมาแล้วหรือลูก"เสียงของแม่สามีที่ดังขึ้น ราวกับเสียงสวรรค์ ทำให้โจวซิ่วหลันเผลอยิ้มกว้างอย่างยินดี เพราะตอนนี้เธอรับมือผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตัวเองไม่ถูกเลยจริงๆ จากที่คิดเอาไว้ว่าเขาคงจะเย็นชาและห่างเหิน ปฏิบัติตัวเช่นดังที่ผ่านมา แต่อีกฝ่ายกลับดูเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ดูเหี้ยมโหดในฝันของเธอจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่มันแค่ไม่ชินเขาทำให้เธอใจเต้นแรงครั้งแล้วครั้งเล่า จนจะหัวใจวายตายอยู่แล้ว อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ ส่วนอีกฝ่ายนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเธอ ทั้งยังส่งสายตาวิบวับวิบวับมาให้เธออีกด้วย ไม่ใช่ว่าเขากำลังคุกเข่าขอแต่งงานอีกครั้งหรือสารภาพรัก แต่เขากำลังคุกเข่าแล้วใช้มือใหญ่จับยึดข้อเท้าของเธอที่พยายามชักหนีเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็พยายามที่จะเปิดกระโปรงของเธอที่รอยผ่าของกระโปรงตอนนี้ขาดจนมองเห็นขาอ่อนขาวนวลเนียน เพื่อที่จะทายาตรงรอยช้ำที่น่าจะได้รับมาจากการตกเก้าอี้เมื่อครู่นี้ให้เธอรู้ว่าเขาหวังดี แต่อยู่ๆ จะมาเปิดกระโปรงกันแบบนี้มันไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่าย