Semua Bab รักร้าย มาเฟียลูกติด: Bab 191 - Bab 200

"วันนี้พักผ่อนที่โรงแรมก่อน ไว้ช่วงค่ำๆ ค่อยออกไปเดินเล่น แล้วหาอะไรกินกัน...อาบน้ำไหม เมื่อเช้าก็ไม่ได้อาบ เริ่มมีกลิ่นตุๆ ละ" ตรัยคุณบอกเมื่อเข้ามาในห้องพักของโรงแรม ก่อนจะเอ่ยถาม พร้อมแกล้งทำจมูกฟุดฟิด เพราะคนตัวเล็กยังไม่ได้อาบน้ำ ก่อนเดินทางเขาเพียงแค่เช็ดตัวให้เธอเท่านั้น"ชิ!! อาบก็ได้ ยูมิเหนียวตัวด้วย""พี่เดย์อาบให้เอาไหม" เขาบอกพร้อมทั้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มองเธอด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย"อย่ามองยูมิด้วยสายตาแบบนี้นะ" เธอ มองเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ"ทำไมมองพี่เดย์แบบนั้น กลัวเหรอ""ไม่ได้กลัว แต่ยูมิเจ็บน้องหนูมากเลย ถ้าพี่เดย์ทำอีก ยูมิว่ามันต้องตายแน่ๆ เลย""ยัยบ๊องเอ้ย! มันไม่ตายหรอกน่า เดี๋ยวก็หาย ไปอาบน้ำได้แล้ว" ตรัยคุณขบขันไม่ว่ายลดาจุพูดอะไรก็ดูน่ารักไปหมด"กรี๊ดดดด""ยูมิเป็นอะไร" ด้วยความตกใจตรัยคุณรีบเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปหายลดาทันที"ฮือๆๆๆ พี่เดย์ขา...อึก...ยูมิแสบน้องหนู น้องหนูโดนน้ำไม่ได้...ฮือๆๆๆ" ยลดายืนขาสั่นอยู่ใต้ฝักบัวด้วยความเจ็บแสบกลางกายสาว"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวพี่เดย์เตรียมน้ำอุ่นให้ดีกว่า นอนแช่น้ำอุ่นสักพักจะได้รู้สึกดีขึ้น ยูมินั่งรอตรงนี้ก่อ

"พี่เดย์ขา ยูมิอยากกลับโรงแรมแล้ว" เมื่อได้ฟังคำพูดของไซโตะ ยลดาก็โอบกอดตรัยคุณไว้แน่น ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร"ยูมิไม่อยากกอดพ่อแท้ๆ สักครั้งหรือไง" ตรัยคุณเอ่ยถาม ยลดาเงยมองหน้าเขาด้วยแววตาสับสนอย่างตัดสินใจไม่ได้"พ่อขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยลูกไว้แบบนั้น ถ้าตอนนั้นพ่อเข้มแข็ง และต่อสู้เพื่อให้ลูกได้มาอยู่กับพ่อ ลูกก็คงไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายอย่างที่ผ่านมา สำหรับลูก พ่อคงเป็นพ่อที่แย่ แต่พ่อคนนี้รักลูกมากนะ ยกโทษให้พ่อได้ไหม" ไซโตะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ยูมิยกโทษให้ก็ได้" ยลดาตัดสินใจพูดออกมา เพราะถ้าสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้าเป็นความจริง มันก็ไม่ได้เป็นความผิดของเขาเสียทีเดียว"ขอพ่อคนนี้กอดลูกสาวได้ไหม" ไซโตะกางแขนออกกว้างเพื่อรอรับกอดแรกจากลูกสาวยลดาเงยหน้ามองตรัยคุณเพื่อขอความเห็น เขาก็พยักหน้าเป็นการตอบ เธอค่อยๆ เดินเขาไปใกล้ผู้เป็นพ่อ"พ่อรักยูมินะลูก พ่อขอโทษที่ไม่เคยดูแลหนู" น้ำตาของผู้เป็นพ่อพรั่งพรูออกมาด้วยความดีใจที่ได้กอดลูกสาวเพียงคนเดียว อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอดสิบเจ็ดปี เช่นเดียวกับสาวน้อยยูมิ เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้เ

หลังจากที่ได้พบลูกสาว ไซโตะก็หยุดส่งเงินค่าเลี้ยงดูลูกให้กับรตี และเปลี่ยนเป็นโอนเงินเข้าบัญชีของยลดาโดยตรง"มะปราง! คิดถึงจัง" ยลดาโผเข้ากอดเพื่อนรักทันทีที่เข้ามาภายในห้องพักคอนโดมิเนียมของตรัยคุณ"คิดถึงเหมือนกัน ไปตั้งอาทิตย์หนึ่ง ปรางเลยไม่มีเพื่อนไปโรงเรียนเลย""ยูมิขอโทษ ยูมิซื้อของมาฝากมะปรางเต็มเลย ไปดูกัน" สองสาวพากันไปเปิดกระเป๋าเดินทาง รื้อของที่ยลดาซื้อมาฝากคนนั้นคนนี้ จากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หนึ่งใบ แต่ตอนกลับเพิ่มมาอีกสามใบใหญ่"เฮีย ผมไม่ได้มานอนที่นี่นะ" บาสเอ่ยบอกเมื่ออยู่กันตามลำพัง"ทำไม" ตรัยคุณนั่งลงบนโซฟา"เธอเก็บของออกไปจากที่นี่ตั้งแต่วันที่เฮียไปเกาหลี ผมจะไปส่ง เธอก็ไม่ยอม แต่มีผู้ชายมารอรับที่หน้าคอนโด ผมรอเฮียกลับว่าจะเอายังไงต่อ จะให้ผมสืบไหมว่าเธอไปไหน ไปกับใคร""ไม่ต้อง ปล่อยเธอไป ขอบใจมึงมาก""เรื่องเล็กน่าเฮีย แล้วไปเที่ยวเป็นไงมั่ง ไหนตอนแรกจะไปสี่วันแล้วทำไปทำมากลายเป็นอาทิตย์""พายูมิไปเจอครอบครัวที่ญี่ปุ่น""จริงเหรอเฮีย แล้วเขายอมให้ยูมิกลับมาได้ยังไง""ญาติๆ ก็อยากให้ย้ายไปอยู่ที่นู่น แต่ยูมิไม่อยากอยู่ เขาก็ไม่อยากบังคับ""ป้าแช่มบอกว่าถ้ากลับมา

"ตาเดย์! ทำไมถึงพึ่งพายูมิกลับมา ป้าบอกให้พากลับมาส่งตั้งแต่เมื่อวาน เหลวใหลใหญ่แล้วนะ ทำยูมิขาดเรียนเป็นอาทิตย์ ลืมรสชาติไม้เรียวไปแล้วใช่ไหม" เมื่อหลานชายก้าวเท้าลงมาจากรถซุปเปอร์คาร์ของเขา ป้าแช่มที่ยืนถือไม้เรียวอยู่หน้าบ้านต่อว่าในทันที"ป้า ผมโตแล้วนะ ยังจะเอาไม้เรียวมาขู่ผมอีก มุขนี้ใช้กับผมไม่ได้แล้ว ผมไม่กะ...โอ๊ย!!! เจ็บๆๆ" ตรัยคุณเดินเข้าไปหาป้าแช่มอย่างไม่กลัวเกรง เขาคิดว่าเป็นแค่คำขู่ เพราะป้าแช่มไม่เคยใช้ไม้เรียวกับเขาเลยตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย แต่เขาคิดผิด ผู้เป็นป้าตวัดไม้เรียวใส่ก้นของเขาอย่างแรงจนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ พลางลูบก้นของตัวเอง สร้างรอยยิ้มปนขำให้กับเด็กสาว และเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณบ้าน"ขู่เหรอ คนอย่างป้าเคยขู่ด้วยเหรอ มานี่ ขออีกสักทีเถอะน่า" ป้าแช่มเอ่ยเรียกเมื่อหลานชายหลบหลังยลดาไม่ยอมออกมา ใครจะไปคิดว่าบอดี้การ์ดที่ไม่เคยกลัวอาวุธชนิดใดเลยอย่างเขา กลับมากลัวไม้เรียวของผู้เป็นป้า"ป้าแช่มขา อย่าตีพี่เดย์เลยนะคะ ที่พี่เดย์พายูมิไปเที่ยวหลายวัน จริงๆ แล้วพี่เดย์พายูมิไปหาพ่อมาค่ะ" ยลดาบอกเสียงอ้อน"จริงเหรอลูก ยูมิไปเจอพ่อมาเหรอ" ป้าแช่มเข้าไปถ

"คืนนี้นอนกับพี่เดย์นะ พี่เดย์ให้ไอ้บาสบอกป้าแช่มแล้ว เลิกคิดมากได้แล้ว" ตรัยคุณบอกเมื่อเข้ามานั่งภายในรถซุปเปอร์คาร์ของเขาพลางโยกคลอนหัวทุยเล็ก ยลดายังมีสีหน้าเคร่งเครียด"อือ" ยลดาตอบเสียงในลำคอ สีหน้ายังคงเหมือนเดิม"แวะหาอะไรอร่อยๆ กินก่อนเนอะ จะได้อารมณ์ดี""อือ""ยูมิ...อาการเป็นยังไงบอกพี่เดย์สิ" เขาบอกก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก"ยูมิเสียดายเงิน เงินตั้งสิบล้าน แล้วยูมิต้องทำงานกี่ปีกว่าจะใช้หนี้พี่เดย์หมด" เธอบอกออกมา พลางนับนิ้วมือราวกับกำลังคำนวนอยู่"อย่าบอกนะว่าที่นั่งหน้าเครียดอยู่เนี่ย คือกำลังคิดหาวิธิที่จะหาเงินมาคืนพี่เดย์" เขาบอกอย่างอึ้งๆ กับความคิดของเธอ ตอนแรกเขาก็คิดว่าเธอจะคิดมากเรื่องแม่ แต่ที่ไหนได้ กำลังคิดวิธีหาเงินมาคืนเขา"อือ" เธอตอบเสียงในลำคอ"ยัยบ๊อง ใครบอกให้เอาเงินมาคืน" ตรัยคุณผลักหัวทุยเล็กเบาๆ"เงินตั้งสิบล้านเลยนะ พี่เดย์ไม่อยากได้คืนเหรอ""ไม่! ไม่อยากได้เงินคืน...พี่เดย์อยากได้คนนี้" เขาบอก แล้วก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง"อยากกินน้องหนูของยูมิเหรอ" เธอเอ่ยถาม พร้อมทั้งมองเขาตาแป๋ว"แล้วยูมิจะให้พี่เดย์กินไหม""กินน้องนมอย่างเดียวไม่ได้เหรอ""