บททั้งหมดของ รักร้าย มาเฟียลูกติด: บทที่ 171 - บทที่ 180

"เด็กที่พูดเก่งๆ อ้อนเก่งๆ หายไปไหนแล้วนะ ทำไมวันนี้กลายเป็นเด็กไม่พูดไม่จา""พี่บาส ยูมิเป็นอะไร หรือว่ายูมิจะป่วย ยูมิรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป ยูมิไม่เคยเป็นแบบนี้""คงเป็นเพราะความรักมั่งที่ทำให้ยูมิเปลี่ยนไป""รักเหรอ""ยูมิอยากอยู่ใกล้เฮียเหมือนที่เฮียอยากอยู่ใกล้ยูมิ พอห่างกันมันก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนบางสิ่งบางอย่างหายไป ตอนนี้คนสองคนกำลังเรียนรู้ที่จะรัก เมื่อเวลาผ่านไปความรักก็จะก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วคนสองคนก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน""พี่บาสรู้จักความรักดีจัง""พี่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก ฟังเขาเล่ามาอีกที""พี่บาสอยากรักมะปรางไหม มะปรางน่าสงสาร ยูมิอยากให้มะปรางเจอคนดีๆ""ถึงบ้านแล้ว" บาสบอกเมื่อจอดรถที่หน้าประตูบ้าน"พี่บาสยังไม่ตอบยูมิเลย" ยลดาถามหาคำตอบจากบาส ไม่ยอมลงจากรถ"ยูมิคิดว่าพี่เป็นคนดี เหมาะสมกับเพื่อนของยูมิงั้นเหรอ" บาส ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง"อืม พี่บาสดีกับยูมิ พี่บาสก็เป็นคนดีแล้ว""คนเรามันมีหลายมุม ยูมิน่ารักไงเลยได้เจอมุมดีๆ ของพี่""มะปรางก็น่ารัก""ไม่คุยละ พี่ไปทำงานก่อน" บาสไม่รู้จะตอบยังไง เลยบ่ายเบี่ยงไป"ไม่คุยแล้วก็ได้ ขอบคุณนะคะ"ตรัยคุณเงียบหายไปหนึ่

"ป้าแช่ม ยูมิกลับมาหรือยัง" ตรัยคุณเอ่ยถามทันทีที่วิ่งเข้ามาถึงในครัว"ยังนะ ยูมิบอกป้าว่าจะกลับบ่ายๆ เดย์มีอะไรกับยูมิหรือเปล่า เห็นถามถึงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว""มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เสียงของเขาอ่อนลง เมื่อไม่เจอคนตัวเล็กของเขา"กินอะไรมาหรือยัง กินข้าวก่อนมีของโปรดเดย์ด้วยนะ ของโปรด ยูมิด้วย ตอนเดย์ไม่อยู่ทำกินได้ทุกวัน" ตรัยคุณมองจานถั่วลันเตาผัดกุ้งตรงหน้าก็ยิ่งรู้สึกผิดที่เขาห่วงแต่งานจนละเลยความรู้สึกของยลดา"กินก่อนนะ ป้าตักข้าวให้""ครับ" ตรัยคุณตอบพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ไอ้เดย์ กูให้ลาพักสองอาทิตย์ แล้วมึงมาทำอะไร" แทนไทเอ่ยถามเมื่อเห็นตรัยคุณนั่งกินข้าวอยู่ในครัว"ผมมาขอข้าวป้าแช่มกินน่ะครับ" ตรัยคุณตอบคนเป็นนาย ก่อนยิ้มทักทายพรพระพาย"อาเดย์ อาชิคิดถึงอาเดย์จังเยย อาเดย์ไปทำงานงน๊านนาน" เสียงใสๆ ของอินทัชดังมาแต่ไกล ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคนเป็นอา"อาเดย์ก็คิดถึงอาชิครับ แล้วนี่แต่งตัวหล่อจะไปไหนครับ""วันนี้พ่อแทนบอกว่าจะพาอาชิไปดูน้องในท้องแม่พายฮับ""จริงเหรอครับ ให้ผมขับรถให้นะครับคุณแทน วันนี้ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี""ตามใจมึงแล้วกัน"

ตรัยคุณหาข้อมูลของซิมป์สันส์ ก่อนจะรีบเข้าไปแต่งตัว คว้ากุญแจรถออกจากห้องทันทีตรัยคุณขับรถคู่ใจเข้ามาจอดบริเวณบ้านของแทนไท เขาก้าวเท้าลงจากรถ ในมือถือตุ๊กตาตัวสีเหลือง หัวตั้งๆ เดินเข้าไปในครัว"ป้าแช่ม ยูมิล่ะครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามป้าแช่มที่กำลังเตรียมอาหาร"เดย์ถามหายูมิทำไม จะทำอะไรยูมิอีก" น้ำเสียงของป้าแช่มแสดงความขุ่นเคืองจนคนเป็นหลานรู้สึกได้"ผมขอโทษที่เมื่อวานผมอารมณ์ร้อนไปหน่อย ป้าแช่มอย่าโกรธหลานคนนี้เลยนะครับ" ตรัยคุณเข้าไปสวมกอดพูดเสียงออดอ้อนผู้เป็นป้าด้วยความรู้สึกผิด"จะทำอะไรก็นึกถึงความรู้สึกยูมิบ้าง ป้าสงสารยูมิ ที่ผ่านมายูมิก็เจอเรื่องแย่ๆ มามากพอแล้ว ป้าก็พอดูออกว่าเดย์รู้สึกยังไง ถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่าให้มันถลำลึกไปมากกว่านี้ สัญญากับป้าได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายยูมิ""ครับ ผมสัญญา""ยูมิออกไปข้างนอกกับคุณพาย กว่าจะกลับก็คงดึกเลยละ""เหรอครับ" ตรัยคุณปล่อยกอดคนเป็นป้า แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ซื้อมาให้ยูมิเหรอ ฝากป้าไปให้ก่อนก็ได้นะ แล้วป้าจะช่วยพูดให้อีกแรง ยูมิจะได้หายโกรธ""จริงนะครับ ขอบคุณป้าแช่มมากนะครับ" ตรัยคุณบอกอย่างดีใจ สวมกอดพร้อมห้อมแก้มคนเป็นป้าอีกครั้ง

"อื้ม...." ตรัยคุณอุ้มยลดาขึ้นมานั่งตักด้วยความรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แล้วประกบปากจูบอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานจากโพรงปากของเธอ มือหนาบีบเคล้นหน้าอก ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ใจกลางความเป็นสาว เสียงเคาะกระจกดังขึ้นขัดจังหวะ คนตัวโตจำใจต้องผละออกจากริมฝีปากบาง อุ้มเธอกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะเลือนกระจกลง ยลดารีบเก็บตุ๊กตาที่หล่นลงไปมาใส่ถุงตามเดิม"มีอะไรกันหรือเปล่า ป้าเห็นรถจอดนานแล้ว แต่ยูมิก็ไม่ลงมาสักที" ป้าแช่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ยูมิทำตุ๊กตาหล่นค่ะ" ยลดาบอกเมื่อเก็บตุ๊กตาตัวสุดท้ายขึ้นมา"ทำไมวันนี้นอนดึกจังครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามคนเป็นป้า"รอยูมิน่ะสิ""ยูมิขอโทษนะคะที่กลับมาช้า ทำให้ป้าแช่มต้องรอ""จริงๆ ก็ไม่เชิงรอหรอก ตอนนี้ป้าติดละครน่ะ""ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ไม่ใช่ห่วงแต่เล่นตุ๊กตาจนไม่หลับไม่นอนละ""รู้แล้วน่า" ยลดาทำปากยู่ใส่ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ"ผมไปนะครับ""ขับรถดีๆ อย่าขับเร็วมากละ มันดึกแล้ว เราเข้าบ้านกันเถอะ" ป้าแช่มเอ่ยบอกหลานชายด้วยความเป็นห่วงก่อนจะชวนเด็กสาวขึ้นบ้าน ยลดาหันหลังไปแลบลิ้นใส่คนเจ้าเล่ห์ เขาก็ทำปากจูบใส่เธอ พร้อมสายตากรุ้ม

"ยูมิ!!" เสียงของตรัยคุณดังขึ้นก่อนที่จะเดินมาถึงตัวเธอ เสียงที่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด"....." ตั้นมองไปตามเสียงเรียกนั้น เขารู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ปกครองของยลดา ส่วนชายชุดดำอีกคนเป็นแฟนของมะปรางที่ทุกคนเริ่มคุ้นชินเพราะเขามารับมาส่งเธอที่โรงเรียนเกือบทุกวัน ส่วนอีกคนที่อยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีดำสวมกางเกงยีนส์ แววตาของเขาดูแข็งกร้าวเมื่อจ้องมองมาทางเขา ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ผู้ปกครองธรรมดาของยลดา"พี่เดย์ มาถึงนานยัง""มันเป็นใคร" ตรัยคุณถามยลดา แต่สายตาของเขาไม่ได้มองเธอเลย เขาจ้องหน้าตั้นอย่างเอาเรื่อง เขาจำได้ดีว่าตั้นคือผู้ชายคนเมื่อเช้าที่บังอาจมากอดคอผู้หญิงของเขา"ตั้นเขาเป็นเพื่อนของยูมิกับมะปรางเราเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง""เมื่อกี้ทำอะไรกัน" น้ำเสียงเยือกเย็นของตรัยคุณทำเอามะปรางที่ยืนอยู่ข้างๆ นึกหวาดกลัว ยังดีที่มีบาสจับมืออยู่ ต่างจากยลดาที่มีสีหน้างุนงงกับท่าทางและน้ำเสียงที่เขาใช้"แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย" ตั้นถามกลับ แต่คำถามนั้นกำลังกระตุ้นอารมณ์ที่ครุกรุ่นในตัวบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างตรัยคุณให้ลุกโชน เขายืนกำหมัดแน่น คล้ายว่ากำลังจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้"ตั้นเข